Portal Gość Niedzielny (8 września 2025) relacjonuje plany antypapieża Leona XIV (Roberta Prevosta), zapowiadając pierwszą adhortację apostolską oraz podróże do Turcji i Libanu jako przejaw „kontynuacji” linii jego poprzednika. Artykuł w typowo biurokratycznym tonie przedstawia kalendarz działań uzurpatora watykańskiego tronu, całkowicie pomijając nadprzyrodzony wymiar misji Kościoła na rzecz czysto ziemskiej aktywności.
Uznanie antypapieskiego autorytetu jako akt apostazji
Tekst bezkrytycznie legitymizuje nielegalny urząd Prevosta, określając go tytułem „papieża” i wspominając o rzekomym „pontyfikacie”. Tymczasem Codex Iuris Canonici z 1917 roku (kan. 147) jednoznacznie stwierdza: „Jeśliby ktoś otrzymał urząd kościelny od władzy nie mającej prawa jego nadawania – nominacja jest nieważna”. Linia uzurpatorów od Jana XXIII po Prevosta opiera się na nieważnych nominacjach biskupich dokonywanych z pogwałceniem prawa kanonicznego. Każda wzmianka o „pierwszym dokumencie” czy „podróżach apostolskich” tego pseudopasterza to akt współudziału w świętokradzkim spektaklu.
Adhortacja o ubogich: socjalizm w miejsce Ewangelii
Zapowiedź publikacji adhortacji „w duchu kontynuacji” po Franciszku demaskuje rewolucyjną agendę sekty posoborowej. Już Leon XIII w Rerum novarum (1891) przestrzegał: „Socjaliści, podsycając nienawiść klas ubogich przeciwko zamożnym, starają się obalić cały porządek społeczny”. Tymczasem zapowiadany dokument – jak wszystkie posoborowe „nauczania społeczne” – redukuje misję Kościoła do walki o sprawiedliwość materialną, całkowicie pomijając obowiązek nawracania dusz i głoszenia jedynej prawdy zbawczej. Pius XI w Quas Primas (1925) precyzował: „Królestwo Chrystusa (…) przede wszystkim jest duchowe i odnosi się głównie do rzeczy duchowych (…). Gdy tzw. prawa człowieka stawia się ponad prawami Bożymi, doprowadza się narody do ruiny”.
Ekumeniczna profanacja Soboru Nicejskiego
Planowana podróż do Turcji pod pretekstem rocznicy Soboru Nicejskiego I (325 r.) to jawna kpina z dziedzictwa wiary. Św. Atanazy, bohater walki z arianizmem, potępiłby tę pseudoreligijną farsę, gdzie miejsce wyznania wiary w homoousios (współistotność) Ojca i Syna zajmuje „dialog międzyreligijny”. Pius IX w Syllabusie błędów (1864) potępił jako herezję twierdzenie, że „Kościół powinien pogodzić się z postępem, liberalizmem i współczesną cywilizacją” (pkt 80). Tymczasem wizyta w meczetach i synagogach – nieuchronny element tej podróży – będzie aktem zdrady równoznacznym z uznaniem islamu za równoprawną drogę zbawienia.
Kanonizacje posoborowe: parodia procesu beatyfikacyjnego
Wspomniana w artykule „kanonizacja” Frassatiego i Acutisa to kolejny przykład dewaluacji pojęcia świętości. Pius X w dekrecie Lamentabili (1907) potępił tezę, że „dogmaty są tylko interpretacją faktów religijnych, którą z dużym wysiłkiem wypracował sobie umysł ludzki” (pkt 22). Tymczasem posoborowe „kanonizacje” opierają się na politycznej poprawności i kultowej popularności, a nie na dowodach heroiczności cnót i cudów zatwierdzonych zgodnie z przedsoborowymi procedurami. W przypadku Acutisa – nastolatka zafascynowanego technologią – stworzono model „świętego na miarę epoki cyfrowej”, całkowicie sprzeczny z klasyczną duchowością pokuty i umartwienia.
Zmiany w Kurii: recykling modernistycznej nomenklatury
Wspomniane w artykule „nominacje biskupie” i ewentualne zmiany w „Kurii Rzymskiej” nie mają żadnego znaczenia doktrynalnego. Jak przypomina Pius VI w konstytucji Auctorem fidei (1794): „Żadna władza na ziemi nie ma prawa wprowadzać zmian do dyscypliny kościelnej pod pretekstem jej dostosowania do duch czasu, jeśli zmiany te naruszają tradycję apostolską”. Sekta posoborowa od 60 lat produkuje nieważnie wyświęconych „biskupów” poprzez zreformowane w 1968 r. święcenia, które – jak wykazał abp Marcel Lefebvre – naruszają formę sakramentu. Dlatego każda „nominacja” Prevosta to akt niekanoniczny i świętokradczy.
Apartament w Pałacu Apostolskim: teatr pseudo ubóstwa
Opis planów zamieszkania Prevosta „w małej wspólnocie augustianów” to cyniczne wykorzystanie zakonnego życia do stworzenia medialnego obrazu „pokornego pasterza”. Tymczasem prawdziwy Kościół zawsze rozróżniał między ewangelicznym ubóstwem a teatralną skromnością. Św. Pius X w Vehementer nos (1906) podkreślał: „Godność Stolicy Apostolskiej wymaga, by papież dysponował środkami odpowiadającymi jego uniwersalnej misji”. Tymczasem posoborowy spektakl „papieża-trampa” służy wyłącznie zniszczeniu sacrum urzędu Piotrowego.
Artykuł Gościa Niedzielnego – podobnie jak cała działalność sekty posoborowej – pomija najistotniejszy wymiar: brak ważnych święceń kapłańskich, nieważne sakramenty i całkowite zerwanie z depozytem wiary. W obliczu tej apostazji jedyną właściwą postawą jest sede vacante i wierność niezmiennemu Magisterium Kościoła katolickiego.
Za artykułem:
Watykan: Intensywna jesień papieża Leona XIV: (gosc.pl)
Data artykułu: 08.09.2025
