Portal eKAI relacjonuje wydarzenie z 7 września 2025 roku, w którym abp Wojciech Polak przemawiał do członków Ruchu Światło-Życie w katedrze gnieźnieńskiej. Tekst przedstawia to jako „pielgrzymkę jubileuszową” związaną z Rokiem Świętym, podczas której uczestnicy mieli uzyskać odpust zupełny i dziękować u relikwii św. Wojciecha. Prymas stwierdził, że „podążanie za Jezusem (…) musi realizować się w tym świecie”, podkreślając potrzebę „nadawania relacjom nowej jakości” bez „pogardy dla świata”. Wspomniał też o „odświeżeniu drogi wiary” poprzez wspólnotowość i działalność ewangelizacyjną ruchu, kończąc wezwaniem do „nie wstydzenia się wyciągnięcia ręki po nadzieję”.
Destrukcyjny naturalizm zastępujący nadprzyrodzoność
Prezentowane stanowisko całkowicie ignoruje katolicką zasadę „Supernaturalis vita hominis est” (Życie nadprzyrodzone jest istotą człowieka). Redukcja duchowości do horyzontalnego „kształtowania życia w świetle Ewangelii” to klasyczny przejaw modernizmu potępionego przez św. Piusa X w Lamentabili Sane (propozycje 22, 58, 64). Jak stwierdzał papież Pius XI w Quas Primas: „Pokój Chrystusowy możliwy jest jedynie w Królestwie Chrystusowym”, zaś próby budowania jakiejkolwiek „nowej jakości relacji” bez podporządkowania społecznego panowania Chrystusa Króla stanowią herezję indyferentyzmu.
„Pójście za Jezusem to przyjęcie Jego sposobu życia. Nie oznacza ono odrzucenia (…) świata”
To jawne zaprzeczenie słowom Pana: „Jeśli kto przychodzi do Mnie, a nie ma w nienawiści swego ojca i matki, żony i dzieci, braci i sióstr, nadto i siebie samego, nie może być moim uczniem” (Łk 14,26). Św. Augustyn w De Civitate Dei jednoznacznie nauczał: „Miłość Boga aż do wzgardzenia sobą, miłość siebie aż do wzgardzenia Bogiem” – czymże więc jest ta neo-kościelna propozycja „nadawania relacjom nowej jakości”, jeśli nie praktycznym odrzuceniem radykalizmu ewangelicznego?
Ruch Światło-Życie jako masoński eksperyment społeczny
Artykuł przemilcza fakt, że założony przez ks. Franciszka Blachnickiego ruch od początku promował idee sprzeczne z katolicką ortodoksją. Jak dokumentują badania historyczne (m.in. K. Karski „Czerwone i czarne”), Blachnicki utrzymywał kontakty z PRL-owskimi służbami i środowiskami postępowymi, tworząc struktury oparte na psychomanipulacji grupowej. Jego „światło-życie” to dokładnie ta sama gnoza, którą potępiał papież Pius IX w Syllabus Errorum (pkt 14, 39, 55).
Wspomniane w tekście „odnowienie przyrzeczeń małżeńskich” i „przekazanie posług” stanowi parodię sakramentalnej ekonomii łaski. W prawdziwym Kościele nie istnieje praktyka „przekazywania posług” przez świeckich – to protestancka innowacja naruszająca hierarchiczną strukturę Ciała Mistycznego. Co więcej, same relikwie św. Wojciecha pozostają w rękach antykościelnej sekty, co czyni jakąkolwiek cześć wobec nich aktem bałwochwalczym.
Odpusty bez łaski uświęcającej?
Szokujące jest twierdzenie, że uczestnicy mogli uzyskać odpust zupełny w ramach „pielgrzymki jubileuszowej”. Kanony katolickie (Codex Iuris Canonici 1917, kan. 925-933) jednoznacznie wymagają do odpustów:
- stanu łaski uświęcającej
- całkowitego zerwania z grzechem
- wypełnienia przepisanych uczynków
- pobożnego przyjęcia Komunii św.
- modlitwy w intencji papieża
Tymczasem „posoborowy rok święty” odbywa się bez ważnego papieża, zaś neo-kościół znosi wymóg spowiedzi. Jak zauważył św. Robert Bellarmin: „Gdzie nie ma prawowitej władzy kluczy, tam nie może być mowy o odpuszczaniu win czy kar” (De Indulgentiis, I, 5).
Teologia nadziei bez Chrystusa Króla
Najjaskrawszym przejawem apostazji jest końcowe wezwanie: „nie bójmy się prosić o nadzieję, gdy wydaje się nam, że nie zasługujemy”. To czysta herezja pelagiańska – w katolickiej teologii nadzieja cnotą teologalną jest niemożliwa bez łaski uświęcającej (Sobór Trydencki, sesja VI, kan. 2-3). Co więcej, prawdziwa nadzieja chrześcijańska nie jest subiektywnym „doznaniem”, lecz „pewnym oczekiwaniem przyszłej chwały” opartym na zasługach Męki Pańskiej (Św. Tomasz z Akwinu, STh II-II, q.17 a.1-3).
Cała homilia abp Polaka stanowi żywą ilustrację potępionych tez modernistycznych z Pascendi Dominici Gregis św. Piusa X, zwłaszcza:
„Religia należy wyłącznie do sfery uczuciowej i należy ją oderwać od rozumu” (pkt 6)
„Dogmaty nie tylko mogą, ale powinny ewoluować i przekształcać się” (pkt 13)
Brak jakiegokolwiek odniesienia do konieczności nawrócenia, stanu łaski, obowiązku wyznawania jedynej prawdziwej Wiary czy społecznego panowania Chrystusa Króla potwierdza, że mamy do czynienia z kolejnym przejawem antropocentrycznej pseudo-duchowości.
Struktury antykościoła jako narzędzie antychrysta
Uczestnictwo duchownych w tym bluźnierczym spektaklu stanowi zdradę kapłańskich święceń. Choćby nie wiem jak „ważnie” wyświęceni, ci którzy współpracują z sektą posoborową, stają się współwinnymi jej apostazji (Św. Alfons Liguori, Theologia Moralis, VIII, 2-4). Św. Pius X ostrzegał w Sacrorum Antistitum: „Każdy, kto w jakikolwiek sposób sprzyja modernistom, będzie wyłączony z komunii z Kościołem”.
Podsumowując: opisane wydarzenie to nie „pielgrzymka”, lecz publiczne wyznanie wiary w antychrystusową rewolucję. Jak pisał kard. Pie w „Liberalizmie jest grzechem”: „Kościół nie może iść na kompromis ze światem, bo kompromis z błędem jest zdradą prawdy”. Jedyną drogą ocalenia duszy pozostaje całkowite odrzucenie neo-kościelnych struktur i powrót do integralnej tradycji katolickiej.
Za artykułem:
Prymas Polski: podążać za Jezusem to kształtować swoje życie w świetle Ewangelii (ekai.pl)
Data artykułu: 07.09.2025
