Portal eKAI (8 września 2025) relacjonuje uroczystości pogrzebowe Stanisława Soyki, zmarłego muzyka, przeprowadzone w modernistycznym kościele pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy na warszawskiej Saskiej Kępie. W trakcie rytualnej „mszy” prowadzonej przez „franciszkanina” Filipa Buczyńskiego OFM – którego święcenia kapłańskie w strukturze posoborowej nie mają żadnej pewności ważności – przemawiali przedstawiciele laickich władz, gloryfikując artystę za „humanistyczne wartości”. Soykę pośmiertnie udekorowano państwowym orderem, a trumnę złożono na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w asyście środowisk kultury.
Naturalistyczny rytuał w miejsce modlitwy za dusze
Opisany przebieg ceremonii odsłania całkowite odwrócenie katolickiej eschatologii. Kaznodzieja „o.” Buczyński głosił heretycką wizję eschatologiczną, stwierdzając: „Twoja dusza i osobowość – to wszystko, co Ciebie stanowi, żyje i jest z nami”. Tym samym zaprzeczył dogmatowi o sądzie szczegółowym, po którym dusza albo cierpi w czyśćcu, albo idzie do nieba lub piekła (Sobór Lyoński II, 1274; Benedykt XII, konst. Benedictus Deus, 1336).
„Żegnamy się z Tobą, bo już wsiadłeś na peronie drogi do innego, nowego życia, mając też nadzieję i świadomość, że dane nam będzie, Staszku kochany, wspólnie biesiadować i świętować już w tej nowej rzeczywistości”
To jawna negacja konieczności modlitwy za zmarłych, sprzeczna z praktyką Kościoła od czasów 2 Mch 12, 46 i potwierdzoną przez Sobór Trydencki (sesja XXV). Kaznodzieja zredukował życie wieczne do „biesiadowania” – co jest karykaturą niebieskiej uczty z Ap 19,9.
Kult człowieka zamiast chwały Bożej
Cała uroczystość stała się świecką apoteozą artysty, gdzie prezydent Karol Nawrocki nazwał Soykę „gwiazdą świata muzycznego”, a minister kultury Marta Cienkowska – „inspiracją dla pokoleń”. Żadna wzmianka o potrzebie zbawienia duszy, warunkach łaski czy obowiązku pokuty – co stanowi sedum katolickiego stosunku do śmierci (Sobór Trydencki, sesja VI, kan. 13).
Warto odnotować, że Soyka promował w twórczości idee sprzeczne z katolicką moralnością, jak w utworze „Tolerancja (na miły Bóg)”, będącym manifestem relatywizmu etycznego. Tymczasem Pius XI w Quas Primas (1925) stanowczo potępił: „Religia Chrystusowa zrównana z fałszywymi religiami (…) to zdrada wobec prawdziwego Boga”.
Posoborowa liturgia jako narzędzie synkretyzmu
Fakt, że ceremonia odbyła się w modernistycznym rycie, potwierdza jego niezdolność do przekazywania nadprzyrodzonych prawd. Brak ekspiacyjnej ofiary Mszy św., zastąpionej „eucharystyczną ucztą”, odpowiada protestanckiej teologii (potępionej przez Sobór Trydencki, sesja XXII).
Milczenie o stanie duszy zmarłego – który odszedł nagle, bez publicznej informacji o przyjęciu sakramentów – narusza podstawowy obowiązek miłosierdzia duchowego (św. Alfons Liguori, Teologia moralna, ks. III, rozdz. 4). W zamian otrzymujemy pogańskie pocieszenia w stylu: „życie to tylko krótki sen” (cytat z piosenki Soyki przywołany przez Rafała Trzaskowskiego).
Całe zdarzenie demaskuje ostateczną symbiozę struktur posoborowych ze światem – gdzie kler legitymizuje świeckich idoli, a władza cywilna nadaje sakralny wymiar artystycznej bohemie. Jak ostrzegał św. Pius X w Pascendi (1907): „Moderniści mieszają święte z profanicznym, prowadząc wiernych ku zatraceniu”.
Za artykułem:
Uroczystości pogrzebowe Stanisława Soyki (ekai.pl)
Data artykułu: 08.09.2025
