John Lennon i Yoko Ono: Bunt przeciwko Bożemu porządkowi w imię utopijnego humanizmu

Portal Tygodnik Powszechny (9 września 2025) prezentuje dokument „One to One: John i Yoko” jako rzekomo „współczesne” przesłanie pokojowe. Film gloryfikuje działalność Lennona i Ono w latach 70., przedstawiając ich jako „artystów-aktywistów” walczących z „represyjnym systemem” poprzez organizację koncertów na rzecz uwolnienia kryminalistów oraz interwencje w sprawie „praw dziecka”. Pomija się przy tym całkowicie satanistyczne inspiracje ich twórczości („Imagine” jako hymn wykluczenia Boga z porządku społecznego) oraz promocję narkomanii i rozwiązłości moralnej, potępioną w Quas Primas Piusa XI jako „płomienie wzajemnej nienawiści i wewnętrznej niezgody gubiące od Boga oddalonych ludzi” (nr 2).

Naturalistyczna utopia jako narzędcie walki z porządkiem nadprzyrodzonym

„Jak możemy to zmienić?” – pyta bohater tego dokumentu

– podaje portal, nie wskazując, że pytanie Lennona stanowi kwintesencję modernistycznej herezji potępionej w Lamentabili sane św. Piusa X: „Dogmaty […] są pewną interpretacją faktów religijnych, którą z dużym wysiłkiem wypracował sobie umysł ludzki” (propozycja 22). Wizja „zmiany świata” prezentowana w filmie opiera się na:

1. Odrzuceniu prawa Bożego jako fundamentu ładu społecznego („Imagine” – „Wyobraź sobie, że nie ma nieba”);
2. Bałwochwalstwie wolności osobistej (kampania na rzecz depenalizacji narkotyków);
3. Kulturowym marksizmie (promocja „rewolucji obyczajowej” poprzez skatologiczną sztukę Ginsberga i Ono).

Tezę tę potwierdza milczenie dokumentu wobec Syllabusa błędów Piusa IX, który potępia: „Państwo jako źródło wszystkich praw” (błąd 39) oraz „odrzucenie władzy Chrystusa nad narodami” (błędy 77-80).

Fałszywy mesjanizm artystów jako substytut kapłaństwa

Redaktor Piotrowska pisze: „Twórcy dokumentu […] dają […] możliwość wsłuchania się raz jeszcze w teksty Lennona i Ono […] Słychać w nich, jak bardzo byli dziećmi swojej epoki i zarazem jak bardzo ją wyprzedzali”. To klasyczny przykład apoteozy fałszywych proroków w duchu potępionym przez Piusa XI: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw […] zburzone zostały fundamenty pod tąż władzą” (Quas Primas, nr 25). W dokumencie:

• „Koncert dobroczynny” zastępuje Mszę Świętą jako narzędzie „zbawienia społecznego”;
• Artysta występuje w roli kapłana głoszącego „nową ewangelię” tolerancji i permisywizmu;
• Ofiara Chrystusa zostaje zastąpiona „aktywizmem” rozumianym jako walka z władzą państwową.

Jak nauczał św. Pius X: „Kościół nie może nawet poprzez definicje dogmatyczne określić właściwego sensu Pisma Świętego” jest herezją (Lamentabili, propozycja 4). Tymczasem Lennon czyni z własnych piosenek „nową Biblię” wykluczającą transcendencję.

Milczenie o antychrześcijańskiej rewolucji jako forma apostazji

Najcięższym zarzutem wobec dokumentu jest przemilczenie:

• Bluźnierczego charakteru „łóżkowych protestów” – parodia modlitwy i rekolekcji w postaci „bed-in” dla pokoju;
• Systematycznej walki z katolicyzmem prowadzonej przez Lennonowską „kościelną ławę” (dosłownie! ich łóżko wykonano z elementów zbeszczeszczonego kościoła);
• Rzeczywistych prześladowań chrześcijan w Wietnamie i innych krajach komunistycznych w latach 70., które nie interesowały „buntowników” z Nowego Jorku.

Św. Pius X w Lamentabili potępia: „Interpretację Pisma Świętego […] wolną od nadprzyrodzonego objawienia” (propozycja 12). Tymczasem film przedstawia „ducha epoki” jako autonomiczną wartość, nie zaś – zgodnie z Syllabusem – „zarazę indyferentyzmu religijnego” (błąd 15).

Kult człowieka jako religia zastępcza

Portal zachwyca się: „Autentyczne materiały […] pozwalają całkowicie zanurzyć się w świecie Nixonowskiej Ameryki”. To dokładne odwzorowanie modernistycznej herezji potępionej w Pascendi: „Religia jest tylko wykwitem uczuć religijnych człowieka”. Gdy:

• Ginsberg recytuje obsceniczne wiersze – nazywa się to „sztuką zaangażowaną”;
• Ono wystawia „performance” z muchami – określa się to „awangardą”;
• Lennon nawołuje do rewolucji – mówi się o „proroku pokoju”.

Tymczasem Pius XI ostrzegał: „Zeświecczenie […] to zaraza, która zatruwa społeczeństwo ludzkie” (Quas Primas, nr 37). Kult Lennona jako „męczennika” zastępuje tu kult świętych, a Madison Square Garden staje się katedrą nowej religii humanistycznej.

Podsumowując: Dokument stanowi niebezpieczną hagiografię kapłanów Kultu Człowieka (Jan XXIII, Pacem in terris), którego Pius IX w Syllabusie nazwał „największym błędem współczesności” (błąd 77). Gloryfikacja „buntu bez przyczyny” przeciwko wszelkiemu autorytetowi to dokładne wcielenie zasady: „Nie ma Boga, więc wszystko wolno” – zasady, która doprowadziła Lennona do fizycznej i duchowej autodestrukcji.

Za artykułem:
Nowy dokument o Johnie Lennonie i Yoko Ono. Jak łączyć sztukę z aktywizmem?   (tygodnikpowszechny.pl)
Data artykułu: 09.09.2025

Podziel się tą wiadomością z innymi.