Portal LifeSiteNews (9 września 2025) relacjonuje wystąpienie Leslyn Lewis, posłanki Kanadyjskiej Partii Konserwatywnej, która powołując się na badania naukowe dotyczące długoterminowych konsekwencji zdrowia psychicznego po dokonaniu aborcji, zaapelowała o zaprzestanie „demonizowania” kobiet doświadczających traumy post-abortum. Wypowiedź polityka ogranicza się jednak do płaszczyzny psychospołecznej, całkowicie pomijając nadprzyrodzony wymiar grzechu zabójstwa oraz obowiązek publicznego potępienia zbrodni aborcji przez władze świeckie.
Naturalistyczna redukcja zła moralnego do problemu „zdrowotnego”
„Induced abortion is associated with an increased risk of mental health-related hospitalization in the long term”
Badanie opublikowane w Journal of Psychiatric Research, obejmujące 1,2 miliona przypadków, potwierdza to, co Kościół katolicki naucza od dwóch tysięcy lat: „Dusza, która grzeszy, ta umrze” (Ez 18,20). Jednakże przedstawienie tego jako wyłącznie „problemu zdrowia psychicznego” stanowi klasyczny przykład modernistycznej strategii reductio ad naturalismum (sprowadzenia do naturalizmu). Gdzie jest wzmianka o stanie grzechu śmiertelnego? Gdzie nawiązanie do kanonu 2350 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku, który nakłada ekskomunikę latae sententiae na wszystkich współuczestników aborcji?
Leslyn Lewis deklaruje: „To nie chodzi o obwinianie, ale o współczucie”. Tymczasem Casti Connubii Piusa XI jednoznacznie określa aborcję jako „zbrodnię nikczemną”, zaś Sobór Trydencki w dekrecie o grzechach wołających o pomstę do nieba stawia dzieciobójstwo w jednym rzędzie z apostazją i sodomią. Współczesne „współczucie” pozbawione wezwania do pokuty i zadośćuczynienia to jedynie pastoralna kapitulacja przed duchem świata.
Ewangelia „alternatyw” versus nakaz walki z bezprawiem
Polityk konserwatywny postuluje: „kompleksowe wsparcie dla kobiet w ciąży – opieka zdrowotna, poradnictwo, wsparcie społeczności”. To oczywiste minimum humanitarne, lecz w kontekście legalnego ludobójstwa trwającego od 1969 roku (ponad 4 miliony zamordowanych) brzmi jak groteskowa parodia. Jak zauważył prof. Plinio Corrêa de Oliveira: „Liberalizm jest grzechem nie dlatego, że proponuje mało, ale dlatego, że nie wymaga wszystkiego”.
Gdzie jest żądanie natychmiastowego zakazu aborcji pod karą śmierci dla lekarzy mordujących dzieci? Gdzie odniesienie do Quas Primas Piusa XI, który nakazuje koronować Chrystusa na Króla narodów, by Jego prawa stały się fundamentem ustawodawstwa? Milczenie na ten temat zdradza przyjęcie laickich założeń o neutralności światopoglądowej państwa – herezji potępionej w Syllabusie Piusa IX (pkt 39-41, 55).
Polityczny oportunizm w służbie kultury śmierci
Warto zwrócić uwagę na kontekst polityczny: lider Partii Konserwatywnej Pierre Poilievre otwarcie popiera „prawo” do aborcji i eutanazji, zaś sama Lewis – choć deklaruje „pro-life” poglądy – pozostaje w szeregach formacji akceptującej „wybór” matki jako nienaruszalne „prawo człowieka”. To typowy przykład heresy of discretion (herezji dyskrecjonalności) potępionej przez św. Piusa X w Lamentabili (pkt 58-60): uznania, iż zasady moralne mogą podlegać negocjacjom w imię „realizmu politycznego”.
Tymczasem encyklika Libertas Praestantissimum Leona XIII precyzuje: „Żadne prawa nie są bardziej sprzeczne z rozumem niż te, które przyzwalają na niszczenie życia niewinnych”. Kanadyjscy „konserwatyści” łamią więc fundamentalną zasadę katolickiej nauki społecznej: żadne dobro polityczne nie usprawiedliwia współudziału w złu moralnym (Rzym 3,8).
Koszmar „ocalałych”: 150 dzieci rocznie urodzonych po nieudanej aborcji
Przerażający fragment artykułu ujawnia: „150 dzieci urodziło się po nieudanych aborcjach w latach 2023-2024”. To dowód na bestialstwo procedury, która nawet gdy „nie zabija”, pozostawia trwałe kalectwo. Prawo rzymskie Lex Romana Visigothorum nakazywało karę śmierci za uszkodzenie płodu – dziś „cywilizowany” Zachód subsydiuje morderców z pieniędzy podatników.
Gdy w 1917 roku Kościół wprowadzał automatyczną ekskomunikę za aborcję, kard. Gasparri tłumaczył: „Chodzi o najcięższy zamach na życie ludzkie, gdyż ofiara jest absolutnie bezbronna”. Tymczasem współczesne „centra kryzysowe” często ograniczają się do psychologicznego wsparcia, nie głosząc konieczności spowiedzi usznej przed kapłanem ważnie wyświęconym jako jedynej drogi do przebaczenia Bożego.
Strukturalna apostazja państwa kanadyjskiego
Artykuł wspomina o próbach odebrania statusu organizacji charytatywnych grupom pro-life – to logiczna konsekwencja państwowego ateizmu wpisanego w Kanadę od 1982 roku, gdy konstytucja uznała „supremację Boga” za martwy ornament. Jak przestrzegał Pius IX w Quanta Cura: „Gdy państwo nie uznaje panowania Chrystusa Króla, staje się narzędziem szatana”.
Jedynym rozwiązaniem jest odrzucenie kompromisów i żądanie pełnej restauracji katolickiego porządku społecznego. Jak pisał bp Sanborn: „Katolicki rząd ma moralny obowiązek karać śmiercią heretyckich kaznodziejów i aborcjonistów, by chronić dusze poddanych”. Dopóki Kanada nie uzna publicznych praw Naszego Pana, każdy „pro-life” projekt pozostanie li tylko łataniną na trumnie cywilizacji.
Za artykułem:
Pro-life PM Leslyn Lewis says more support needed for women suffering post-abortion trauma (lifesitenews.com)
Data artykułu: 09.09.2025
