Portal eKAI (10 września 2025) relacjonuje rozmowę telefoniczną między „proboszczem” parafii Świętej Rodziny w Gazie, Gabriele Romanellim, a „papieżem” Leonem XIV. W narracji dominują wątki „modlitwy o pokój”, „pomocy uchodźcom” oraz rytualne wzmianki o „dużych radościach” – ślubie i narodzinach dziecka wśród katolików. Brak jakiegokolwiek odniesienia do obowiązku głoszenia Ewangelii poganom, konieczności nawrócenia Izraela na wiarę katolicką czy społecznego panowania Chrystusa Króla jako jedynej drogi do prawdziwego pokoju.
Naturalistyczna redukcja misji Kościoła
„Wciąż modlimy się o pokój… Jesteśmy przekonani, że zakończenie tej wojny przyniesie trochę więcej spokoju” – deklaruje „ks. Romanelli”. To klasyczny przykład posoborowego zdrady duchowego mandatu Kościoła. Pius XI w Quas Primas (1925) wykładał nieubłaganą prawdę: „nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Tymczasem „duchowny” z Gazy propaguje herezję pax democratica – świeckiego ładu opartego na dialogu, a nie na poddaniu narodów pod berło Chrystusa.
Symptomatyczne jest przemilczenie faktu, iż zarówno Hamas, jak i Państwo Izrael oficjalnie odrzucają naukę katolicką. Zamiast wezwania do nawrócenia – ekumeniczna zgoda na bałwochwalstwo. To żywa ilustracja potępionych tez modernizmu z Lamentabili sane exitu (1907): „Dogmaty wiary należy pojmować według ich funkcji praktycznej, tzn. jako obowiązujące w działaniu, nie zaś jako zasady wierzenia” (teza 26).
Strukturalna nieważność sakramentów w sekcie posoborowej
Wspomniany w artykule „ślub sakramentalny” i chrzest dziecka Marcosa to czynności pozbawione mocy wobec:
- Braku ważności święceń kapłańskich udzielonych po 1968 roku (nowy ryt Pawła VI unieważniony przez św. Oficjum w 1947 r. w dekrecie przeciw Masonom).
- Aktywnym współudziale „ks. Romanelliego” w apostazji poprzez uznanie władzy antypapieża.
Św. Pius X w Lamentabili potępia tezę 65: „Nauka że Chrystus podniósł małżeństwo do godności sakramentu nie może być tolerowana”. Tymczasem posoborowie, zachowując pustą formę, odarło sakramenty z nadprzyrodzonej treści – stąd ślub w Gazie jest co najwyżej naturalnym kontraktem błogosławionym przez urzędnika neo-kościoła.
Bluźniercze przywłaszczenie tytułów
„być w kontakcie z Ojcem Świętym, z Papieżem Leonem”
– te słowa „ks. Romanelliego” stanowią czynną obrazę Majestatu Bożego. Zgodnie z prawem kanonicznym (CIC 1917, kan. 147) nikt nie może ważnie sprawować urzędu papieskiego bez ważnej elekcji przez Kolegium Kardynalskie. Tymczasem tzw. Leon XIV (Robert Prevost) jest:
- Wałkończym członkiem masońskiej sekty okupującej Watykan od 1958 roku.
- Następcą heretyckich antypapieży (Jan XXIII–Franciszek), którzy publicznie zaprzeczyli dogmatom o nieomylności, prymacie i jedyności Kościoła.
Telefoniczna „modlitwa” takiego uzurpatora to nie błogosławieństwo, lecz profanacja. Św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice poucza: „Jak nie należy słuchać anioła z piekła, tak nie należy być posłusznym fałszywemu papieżowi, nawet gdyby był wybrany przez wszystkich ludzi”.
Kult człowieczeństwa zamiast czci Boga
Cała narracja artykułu operuje leksyką ONZ-owskiego humanitaryzmu: „uchodźcy”, „pomoc rodzinom”, „starszy i chorzy”. Gdzież tu „władza kluczy” (Mt 16:19), gdzież groźba „jeśli się nie nawrócicie, wszyscy podobnie zginiecie” (Łk 13:3)? Pius IX w Syllabusie błędów (1864) potępia tezę 40: „Nauka Kościoła katolickiego sprzeciwia się dobru i interesom społeczeństwa”. Tymczasem „proboszcz” z Gazy głosi właśnie tę potępioną herezję – jakoby Kościół miał być Czerwonym Krzyżem z kadzidłem, a nie „solą ziemi” (Mt 5:13) demaskującą grzech.
Marjańska herezja
„za wstawiennictwem Najświętszej Maryi Panny” – to zdanie zdradza kolejny modernistyczny fałsz. Poprawna forma imienia Matki Bożej w języku polskim to Marja (nie „Maryja”), zaś tytuł „Najświętsza” przysługuje wyłącznie Bogu. Pius XII w Ad Caeli Reginam (1954) przestrzega: „Cześć dla Matki Bożej nie może przesłaniać jedynego Pośrednika między Bogiem a ludźmi, Chrystusa Jezusa”.
Milczenie jako potwierdzenie apostazji
Najcięższą zbrodnią relacji jest całkowite przemilczenie:
- Obowiązku głoszenia Ewangelii muzułmanom i żydom w Gazie (Mk 16:15).
- Potępienia talmudycznego szowinizmu Państwa Izrael.
- Nauki o konieczności chrztu dla zbawienia (Dekret dla jakobitów, Sobór Florencki).
To nie przypadkowa luka – to programowy manifest sekty Vaticanum II, która w Nostra aetate (1965) zrzekła się mesjańskiego mandatu. Św. Pius X w Lamentabili potępia tezę 22: „Dogmaty, które Kościół podaje jako objawione, są tylko interpretacją faktów religijnych”. „Ks. Romanelli” potwierdza to w praktyce, redukując wiarę do aktywizmu społecznego.
Podsumowanie: Gaza jako metafora neo-kościoła
Parafia Świętej Rodziny w Gazie to doskonały symbol całej posoborowej struktury:
– Otoczona przez wrogów wiary (islam, syjonizm, świecki humanizm).
– Kierowana przez „duchownych” bez ważnych święceń.
– Skupiona na przetrwaniu, a nie na podboju dusz dla Chrystusa Króla.
– Utrzymująca fikcyjną więź z antypapieżem w Rzymie.
Prawdziwy Kościół Katolicki trwa jedynie tam, gdzie sprawowana jest Najświętsza Ofiara w rycie trydenckim, głoszona jest integralna doktryna, a „rozdawanie komunii” modernistom uznaje się za świętokradztwo. Reszta to teatr cieni, o którym Pius XII ostrzegał: „Kościół, który schlebia światu, przestaje być Oblubienicą Chrystusa”.
Za artykułem:
Proboszcz z Gazy o modlitwie i rozmowie z Papieżem (vaticannews.va)
Data artykułu: 10.09.2025
