Portal LifeSiteNews relacjonuje, że „arcybiskup” Jorge Eduardo Lozano z San Juan de Cuyo w Argentynie wydał pismo zabraniające przyjmowania Komunii Świętej na kolanach lub na język podczas Pierwszej Komunii i katechumenatu, nakazując wyłącznie postawę stojącą i do ręki, co stoi w jawnej sprzeczności z katolicką tradycją i doktryną. „W celebracjach Sakramentów Inicjacji Chrześcijańskiej, katechumeni (w każdym wieku) będą przyjmować Komunię Świętą tylko stojąc i do ręki” – głosi pismo „arcybiskupa” Lozano, cytowane przez InfoVaticanę. Zakaz ten, skierowany także do ministrantów Eucharystii, redukuje Najświętszy Sakrament do profanicznego gestu, ignorując Jego Boską naturę. Ta decyzja ujawnia głęboką apostazję posoborowej struktury, gdzie Chrystus Król jest sprowadzany do poziomu świeckiego symbolu, a nie Boga czczonego *ad orientem* (ku wschodowi, ku Bogu).
Herezja w postaci liturgicznego dyktatu: zaprzeczenie realnej obecności
Na poziomie faktograficznym, pismo „arcybiskupa” Lozano nie jest jedynie lokalnym zarządzeniem, lecz manifestacją systemowego ataku na istotę Sakramentu Ołtarza. Sobór Trydencki, w sesji XIII, kan. 1, potępia wszelką herezję negującą transsubstancjację: „Gdyby ktoś zaprzeczał, że w Sakramencie Najświętszej Eucharystii zawarty jest prawdziwie, realnie i substancjalnie Przenajświętszy Ciało i Krew wraz z duszą i bóstwem Pana naszego Jezusa Chrystusa i że jest tam cały Chrystus, powiadał więc, że jest tam tylko jako w znaku, albo w figury, albo przez swą naturalną moc – niech będzie przeklęty.” Zakaz klęczenia i przyjmowania na język nie jest neutralnym wyborem dyscyplinarnym, lecz aktem relatywizującym tę prawdę, sprowadzającym Eucharystię do „pamiątki” – jak w herezji protestanckiej, potępionej przez Piusa VI w bulli *Auctorem fidei* (1794). Lozano, jako członek paramasońskiej struktury CELAM, kontynuuje rewolucję soborową, gdzie „pastoralizm” maskuje naturalizm, ignorując, że postawa klęcząca jest wyrazem *latriae* (cześci boskiej), zarezerwowanej dla Boga, a nie postawy stojącej, właściwej interakcjom ludzkim.
Ton pisma Lozano – biurokratyczny i imperatywny – demaskuje modernistyczną mentalność, gdzie autorytet „biskupa” zastępuje Magisterium Kościoła. Brak wzmianki o realnej obecności, o grzechu świętokradztwa czy karze wiecznej za profanację (por. 1 Kor 11, 27-29) to milcząca apostazja. Jak podkreśla Lamentabili sane exitu (1907), potępiając modernistyczną ewolucję dogmatów (propozycja 21), objawienie zakończyło się z Apostołami, a nie podlega „rozwinięciom” posoborowym. Tutaj „rozwinięciem” jest zakaz czci, co jest bluźnierstwem przeciwko Duchowi Świętemu, albowiem poniża Boga w Sakramencie.
Relatywizacja sakramentu: od ofiary do komunii braterskiej
Na poziomie teologicznym, nakaz przyjmowania do ręki i stojąc kwestionuje *ex opere operato* (z mocy samego dzieła) działanie łaski sakramentalnej. Św. Tomasz z Akwinu w Sumie teologicznej (III, q. 82, a. 3) wyjaśnia, że postawa ciała winna odzwierciedlać cześć dla Boga: klęczenie symbolizuje poddanie się pod panowanie Chrystusa Króla, jak naucza Pius XI w encyklice *Quas Primas* (1925): „Chrystus panuje w umysłach ludzi […] w woli ludzi […] w sercach”, a odmowa tej postawy to bunt przeciwko Jego królewskiej godności. Syllabus Błędów Piusa IX (1864), punkt 77, potępia liberalizm religijny, wzywający do tolerancji wszelkich form kultu; Lozano, nakazując „jedyną” postawę, nie czci Boga, lecz narzuca humanistyczną równość, gdzie wierny stoi jak wobec „równorzędnego” – to echo modernizmu, potępionego w *Pascendi dominici gregis* (1907) jako agnostycyzm praktyczny.
Pominięcie w piśmie ostrzeżenia przed desakralizacją – jak profanacją hostii, co zwiększa ryzyko świętokradztwa – to ciężki grzech zaniedbania. Filozof Dietrich von Hildebrand, cytowany w artykule, trafnie obnaża absurd: „Nie jest trudno dostrzec, że niebezpieczeństwo, iż cząstki konsekracji Hostii spadną na ziemię, jest nieporównywalnie zwiększone, a niebezpieczeństwo jej zbezczeszczenia lub nawet okropnej bluźnierstwa jest bardzo wielkie.” To nie „odnowa”, lecz profanacja, sprzeczna z kan. 1367 Kodeksu Prawa Kanonicznego (1917), karzącego za sacrilegium. W posoborowej „mszy” – zredukowanej do stołu zgromadzenia – przyjmowanie „Komunii” do ręki nie jest li tylko świętokradztwem, lecz bałwochwalstwem, symulującym katolicki kult, lecz oddającym cześć stworzeniu, nie Stwórcy (por. Syllabus, pkt 58).
Autorytaryzm posoborowy: uzurpacja władzy biskupiej
Symptomatycznie, pismo Lozano to owoc soborowej rewolucji, gdzie „biskupi” jak on, wyświęceni w wątpliwej formie posoborowej (po 1968 r.), uzurpują sobie władzę nad sumieniami wiernych, ignorując *Redemptionis Sacramentum* (2004) – nawet ta posoborowa instrukcja stwierdza: „Nie jest dozwolone odmawiać Komunii Świętej wiernym Chrystusa tylko dlatego, że pragną przyjąć Eucharystię klęcząc lub stojąc.” Lecz to dokument sekty, nie Kościoła; prawdziwy autorytet spoczywa w niezmiennym Magisterium sprzed 1958 r. Pius XII w encyklice *Mediator Dei* (1947) podkreśla, że dyscyplina liturgiczna służy czci Bożej, nie „pastoralnym eksperymentom”. Lozano, jako były sekretarz CELAM – struktury kształtującej apostazję w Ameryce Łacińskiej – kontynuuje dzieło „papieża” Leona XIV i jego poprzedników, od Jana XXIII, którzy wprowadzili „wolność religijną” potępioną w Syllabusie (pkt 77-80).
Krytyka InfoVaticany trafna: to „chorobliwy autorytaryzm, mający na celu zduszenie wszelkiego znaku czci wobec Eucharystii”. Forcing dzieci do stania i do ręki to nie duszpasterstwo, lecz nadużycie władzy i perwersja świętości, śmierdząca szatańską odrazą do sacrum. Kardynał Robert Sarah (2018), choć w strukturach posoborowych, słusznie nazwał to „diabelskim atakiem” na wiarę eucharystyczną – lecz jego głos to wyjątek w apostatycznej hierarchii. Prawdziwy Kościół, trwający w wiernych wyznających integralną wiarę katolicką, odrzuca takie dyktaty; sakramenty ważne są tylko w łączności z biskupami i kapłanami wyświęconymi przed 1968 r., nie w paramasońskiej strukturze okupującej Watykan.
Naturalizm i laicyzm: zapomnienie o Królestwie Chrystusowym
Na poziomie subtekstu, pismo Lozano pomija nadprzyrodzony wymiar: brak wezwania do spowiedzi, stanu łaski czy sądu ostatecznego (Mt 7, 21-23). To naturalistyczny humanitaryzm, gdzie Eucharystia staje się „więzią wspólnoty”, nie Ofiarą przebłagalną. Pius XI w *Quas Primas* demaskuje laicyzm jako zarazę: „Zeświecczenie czasów obecnych […] zaczęło się od tego, że przeczono panowaniu Chrystusa Pana nad wszystkimi narodami”. Zakaz klęczenia to akt laicki, podporządkowujący sakrament świeckim „prawom” – potępionym w Syllabusie (pkt 55: „Kościół powinien być oddzielony od Państwa”). W Argentynie, pod wpływem CELAM, „arcybiskupi” jak Lozano promują dialog z modernistami, ignorując obowiązek publicznego uznania Chrystusa Króla nad narodami i rodzinami.
Ton artykułu LifeSiteNews, choć krytyczny, pozostaje w ramach posoborowej debaty; prawdziwa krytyka wymaga powrotu do integralnej wiary: odrzucenia „Komunii” w neo-kościele jako bałwochwalstwa, gdzie rubryki naruszają teologię ofiary, czyniąc to symulakrem, nie sakramentem. Wierni, zmuszeni do wyboru, winni unikać takich profanacji, szukając prawdziwej Najświętszej Ofiary u kapłanów w łączności z przedsoborowym Kościołem. Tylko tam Chrystus panuje w pełni, a nie jako „równy” w stającej postawie.
Ta decyzja Lozano to nie przypadek, lecz systemowa ruina: posoborowie, odrzucając *extra Ecclesiam nulla salus* (poza Kościołem nie ma zbawienia, Sobór Florencki 1442), sprowadza Eucharystię do naturalnego gestu, prowadząc dusze do zguby. Czas na powrót do *Quas Primas*: uznanie panowania Chrystusa, by uniknąć kar boskich za apostazję.
Za artykułem:
Archbishop in Argentina forbids First Communicants from receiving kneeling, on tongue (lifesitenews.com)
Data artykułu: 10.09.2025
