Portal eKAI relacjonuje, że „arcybiskup” Paderbornu, Udo Markus Bentz, sprzeciwia się zmuszaniu katolickich szpitali do wykonywania aborcji, apelując o jasne stanowisko w sprawie ochrony życia i unikanie personalnych sporów. Podkreśla on pluralistyczny charakter społeczeństwa i pomoc w alternatywach dla kobiet w ciąży, krytykując polaryzację debaty na wzór amerykański. Ta pozorna obrona życia to tak naprawdę maskowanie apostazji modernistycznej sektą posoborową, gdzie absolutny zakaz zabójstwa niewinnych ustępuje relatywizmowi dialogu i pluralizmu.
Fałszywa obrona życia w cieniu pluralizmu społeczeństwa
Na poziomie faktograficznym, cytowany artykuł z portalu eKAI z 11 września 2025 roku przedstawia „abp” Udo Markusa Bentza jako głosiciela jasnego stanowiska w sprawie ochrony życia, sprzeciwiając się zmuszaniu katolickich szpitali do „zabijania nienarodzonych dzieci”. „Społeczeństwo potrzebuje jasnego stanowiska w sprawie ochrony życia” – tak brzmi jego deklaracja, cytowana przez agencję KNA. Jednak ta „jasność” jest iluzoryczna, albowiem Bentz nie potępia aborcji jako fundamentalnego grzechu wołającego o pomstę do nieba, lecz wpisuje ją w kontekst pluralistycznego społeczeństwa, gdzie katolickie placówki medyczne mają pełnić „ważną rolę” poprzez oferowanie alternatyw. Taki opis pomija całkowity zakaz jakiegokolwiek kompromisu z morderstwem, co jest jawnym odstępstwem od niezmiennej doktryny katolickiej.
Z perspektywy integralnej wiary katolickiej, wyznawanej integralnie, ochrona życia nie jest kwestią debat społecznych czy alternatyw, lecz absolutnym nakazem Bożym, wynikającym z V przykazania Dekalogu: Non occides (Nie zabijaj). Św. Pius X w encyklice Pascendi Dominici gregis (1907) demaskuje modernizm jako syntezę wszystkich herezji, gdzie prawda Boża relatywizowana jest przez ewolucję społeczną i dialog z błędami. Bentz, jako hierarcha posoborowej struktury okupującej Watykan, nie wzywa do bezkompromisowego nawrócenia narodów do panowania Chrystusa Króla, lecz toleruje debatę, która „nie powinna być tak podzielona i polaryzująca, jak w USA”. To milczące uznanie pluralizmu za normę jest herezją naturalizmu, potępioną w Syllabusie Błędów Piusa IX (1864, punkt 15): „Każdy człowiek wolny jest przyjąć i wyznawać tę religię, którą wedle światła rozumu uzna za prawdziwą”. Katolickie szpitale, zamiast być bastionami *lex divina* (prawa Bożego), stają się narzędziami świeckiego pluralizmu, gdzie ochrona życia redukowana jest do humanitarnego gestu, a nie do sakramentalnego obowiązku.
Ton artykułu, asekuracyjny i dialogiczny, ujawnia głębszą zgniliznę: „katolickie placówki medyczne, biorąc pod uwagę sytuacje kobiet, które nie chcą utrzymywać ciąży, zawsze pomagają w poszukiwaniu alternatyw dla aborcji”. Słownictwo to – „pomagają w poszukiwaniu alternatyw”, „pełnią ważną rolę w pluralistycznym społeczeństwie” – symuluje troskę, lecz przemilcza grzech śmiertelny aborcji jako morderstwo i ekskomunikę latae sententiae (automatyczną, bez wyroku), ustanowioną przez Kościół w kanonie 2350 §1 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku. Bentz nie ostrzega przed wiecznym potępieniem sprawców, nie wzywa do pokuty i spowiedzi, lecz apeluje o „najpełniejszą dyskusję”, co jest echem soborowego relatywizmu. To język sekt posoborowej, gdzie *extra Ecclesiam nulla salus* (poza Kościołem nie ma zbawienia, Sobór Laterański IV, 1215) zastąpiony zostaje dialogiem z mordercami, ignorując odium Dei (nienawiść do Boga) w zabójstwie niewinnych.
Teologiczne bankructwo: od panowania Chrystusa do dialogu z szatanem
Na poziomie teologicznym, postawa Bentza obnaża duchowe bankructwo posoborowia, gdzie misja Kościoła sprowadzona jest do naturalistycznego humanitaryzmu, a nie do głoszenia Królestwa Bożego. Encyklika Quas Primas Piusa XI (1925) jasno stwierdza, że pokój i porządek społeczny możliwe są jedynie poprzez uznanie panowania Jezusa Chrystusa nad jednostkami, rodzinami i państwami: „Nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Bentz, zamiast domagać się publicznego wyznania Chrystusa Króla i zakazu aborcji pod groźbą ekskomuniki dla ustawodawców, poprzestaje na „jasnym stanowisku” w ramach pluralizmu, co jest jawny naturalizmem potępionym w Syllabusie (punkt 3): „Rozum ludzki, bez jakiegokolwiek odniesienia do Boga, jest jedynym arbitrem prawdy i fałszu, dobra i zła”. Katolickie szpitale, zamiast być miejscami *opus vitae et salutis* (dzieła życia i zbawienia), stają się areną kompromisów, gdzie aborcja nie jest potępiona jako bluźnierstwo przeciw Stwórcy, lecz dyskutowana jak polityczna kontrowersja.
Dekret Lamentabili sane exitu (1907) Świętego Oficjum potępia ewolucję dogmatów (punkt 22), a tu widzimy ewolucję ochrony życia w dialog z mordercami. Bentz przemilcza, że aborcja to nie „przerywanie ciąży”, lecz zabójstwo duszy nieochrzczonej, skazującej na limbus infantum bez łaski usprawiedliwienia, co wymaga natychmiastowego chrztu i nawrócenia. Jego apel o unikanie „personalnych ataków” to relatywizacja grzechu, ignorująca nakaz św. Pawła: „Nie miejcie społeczności z dziełami bezbożnymi” (Ef 5,11). W posoborowej strukturze, gdzie „Msze” symulują Najświętszą Ofiarę, a „Komunia” to często świętokradztwo, szpitale katolickie stają się przedłużeniem tej apostazji – miejscami, gdzie ciało Chrystusa profanowane jest obok ciał nienarodzonych. To synkretyzm religijny, bałwochwalstwo i satanizm, ukrywający się pod płaszczykiem miłosierdzia.
Pominięcie sakramentów – zwłaszcza pokuty i namaszczenia chorych – w kontekście aborcji jest najcięższym oskarżeniem. Artykuł nie wspomina o obowiązku spowiedzi dla kobiet rozważających morderstwo, o egzorcyzmach przeciw demonicznym wpływom czy o ofierze Mszy za dusze nienarodzonych. Zamiast tego, Bentz promuje „alternatywy”, co jest echem fałszywego ekumenizmu, potępionego przez Piusa XI w Mortalium animos (1928) jako zdradę jedynej prawdziwej wiary. „Kościół Boży […] rodzi i wychowuje coraz to nowe zastępy świętych mężów i niewiast” – pisze Pius XI w Quas Primas, lecz w posoborowiu rodzi się jedynie zgorszenie, gdzie „duchowni” jak Bentz, wyświęceni w wątpliwej formie posoborowej, symulują autorytet, prowadząc dusze do zguby.
Symptomy apostazji: owoc soborowej rewolucji
Na poziomie symptomatycznym, postawa Bentza to nieodłączny owoc rewolucji po 1958 roku, gdzie „Kościół Nowego Adwentu” porzucił *integrum Christi Regnum* (całkowite Królestwo Chrystusa) na rzecz praw człowieka i dialogu. Syllabus potępia (punkt 55) separację Kościoła od państwa, lecz Bentz wpisuje katolickie szpitale w pluralizm, akceptując świeckie prawa ponad Bożymi. To kontynuacja herezji modernizmu, gdzie dogmaty ewoluują z „postępem” społeczeństwa – aborcja, niegdyś potępiona absolutnie (np. w bulli Effraenatam Sykstusa V, 1588, nakazującej karę śmierci dla aborterów), staje się tematem „dyskusji”. Posoborowa struktura, z „papieżem” Leonem XIV na czele, toleruje takie głosy, albowiem sama jest ohydą spustoszenia (Mt 24,15), profanującą Watykan.
Krytyka takich „duchownych” jest bezkompromisowa: Bentz, jako produkt paramasońskiej struktury, sieje zgubę, symulując katolicyzm bez jego esencji. Lecz sprawiedliwość należy do prawdziwego Kościoła, trwającego w wiernych wyznających wiarę integralną pod przewodnictwem ważnie wyświęconych biskupów i kapłanów sprzed 1968 roku. Laickie aspiracje do samosądu są błędem – autorytet spoczywa w niezmiennym Magisterium. Artykuł eKAI, promując taką narrację, staje się narzędziem apostazji, ignorując Sąd Ostateczny, gdzie Chrystus Król osądzi morderców i ich apologetów (Mt 25,31-46). Tylko powrót do panowania Chrystusa nad narodami – z aborcją jako zbrodnią karaną ekskomuniką i karą ziemską – przyniesie prawdziwy pokój. Inaczej, posoborowie pogrąża się w chaosie, gdzie pluralizm prowadzi do piekła.
W obliczu tej herezji, wierni integralni muszą odrzucić symulakra i trwać w *via veritatis* (drodze prawdy), głosząc absolutne prymat Prawa Bożego nad prawami człowieka. Jak naucza Pius IX w Syllabusie (punkt 77), nie można godzić katolicyzmu z liberalizmem – to recepta na wieczną zgubę.
Za artykułem:
Arcybiskup Paderbornu przeciwko aborcji w katolickich szpitalach (vaticannews.va)
Data artykułu: 11.09.2025
