Vatican News relacjonuje przesłanie „papieża” Leona XIV do uczestników XII Latynoamerykańskiego Kongresu Nauki i Religii, zatytułowanego „Języki stworzenia. Hermeneutyka naukowa, filozoficzna i teologiczna Księgi Natury jako droga nadziei”, wygłoszone w Rzymie w Ateneum Regina Apostolorum. Tekst, podpisany przez „kardynała” Pietro Parolina, cytuje św. Augustyna z dzieła De Genesi ad litteram, wzywając do przekraczania mierzonych rzeczy ku kontemplacji „Miary bez miary”, „Liczby bez liczby” i „Ciężaru bez ciężaru”. Kongres ma być okazją do interdyscyplinarnej refleksji nad naukami przyrodniczymi, teologią i filozofią w poszukiwaniu nadziei, z naciskiem na orędzie Stworzenia w czasach utrapienia. Ta modernistyczna farsa pod płaszczykiem augustyńskiej mądrości ukazuje całkowite bankructwo posoborowej teologii, redukującej Boże Objawienie do naturalistycznej hermeneutyki, gdzie nadzieja staje się pustym sloganem bez Chrystusa Króla.
Modernistyczna reinterpretacja św. Augustyna: od kontemplacji Boga do panteistycznej natury
Przesłanie „Leona XIV” manipuluje cytatem ze św. Augustyna, by uzasadnić interdyscyplinarny kongres, gdzie nauki przyrodnicze, filozofia i „teologia” mają rzekomo prowadzić do nadziei. Ale w istocie to herezja agnosticismi (niepoznawalności Boga), potępiona w Syllabusie Błędów Piusa IX (punkt 1), gdzie pantheizm utożsamia Boga ze Stworzeniem, czyniąc Go zmiennym i podległym naturze. Św. Augustyn w De Genesi ad litteram nie wzywał do „heremeneutyki Księgi Natury” jako równorzędnej z Pismem Świętym, lecz do alegorycznej interpretacji Genesis, by ukazać Bożą transcendencję nad stworzeniem – „niebo i ziemia” to nie samowystarczalna „księga”, lecz świadectwo Trójcy Świętej, której kontemplacja prowadzi do łaski usprawiedliwienia, nie do abstrakcyjnej „nadziei” z kongresów.
Grzech pominięcia jest tu jaskrawy: zero wzmianki o grzechu pierworodnym, który skaził Stworzenie, czyniąc je „Księgą” upadłą, wymagającą Odkupienia Krwią Chrystusa. Jak naucza Katechizm Soboru Trydenckiego, Stworzenie jest dobre, ale po grzechu Adama podlega marności (Rz 8,20), a nadzieja płynie nie z naukowych analiz, lecz z wiary w Wcielenie i Zmartwychwstanie. Posoborowa struktura, symulując augustyńską głębię, przemilcza to, by promować naturalizm, gdzie „orędzie nadziei” ze Stworzenia zastępuje Ewangelię – to czysta naturalismus (naturalizm), potępiony w Syllabusie (punkt 2), negujący Boże działanie w świecie. „Leon XIV”, uzurpator z linii apostazji od Jana XXIII, kontynuuje rewolucję, gdzie cytaty Ojców Kościoła stają się parawanem dla modernizmu, syntezy wszystkich herezji (Pius X, Pascendi Dominici gregis).
Redukcja teologii do nauki i techniki: zdrada prymatu Objawienia
Kongres w Ateneum Regina Apostolorum, organizowany pod auspicjami paramasońskiej struktury okupującej Watykan, ma integrować „naukę i religię” w hermeneutyce natury. Ale to bluźniercze zrównywanie: teologia katolicka, oparta na niezmiennym depozycie wiary (Sobór Watykański I, Konstytucja Dei Filius, kan. 3), nie potrzebuje „naukowych języków” do interpretacji Stworzenia. Pius IX w Syllabusie (punkt 12) potępia twierdzenie, że dekrety Stolicy Apostolskiej hamują postęp nauki – tu odwrotnie, posoborowie podporządkowuje wiarę nauce, czyniąc z „sztucznej inteligencji” i „techniki” (tematy kongresu) nowe bożyszcza.
Przemilczenie sakramentów i łaski to dowód duchowego bankructwa: gdzie jest ostrzeżenie przed wiecznym potępieniem tych, którzy szukają nadziei w stworzeniu, ignorując extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia, Sobór Laterański IV)? W Quas Primas Pius XI podkreśla, że pokój i nadzieja rodzą się w Królestwie Chrystusowym, nie w kongresach, gdzie „religie” (wielokrotnik w tytule) sugerują ekumenizm potępiony w Mortalium animos Piusa XI. „Pietro Parolin”, sygnatariusz tego kłamstwa, reprezentuje kurialną zdradę, gdzie „teologia” staje się narzędziem laicyzmu, oddzielającego duszę od nadprzyrodzonego życia łaski. To nie kontemplacja Boga, lecz idolatria człowieka, mierzącego „grzech” jako ciężar do „przekroczenia” bez pokuty i Spowiedzi – herezja potępiona w Lamentabili sane exitu (punkt 47), negująca autorytet Kościoła w pokucie.
„Orędzie nadziei” bez Chrystusa: naturalistyczna utopia i apostazja czasów ostatecznych
„Leon XIV” zachęca do słuchania „orędzia nadziei” ze Stworzenia w „nocach trwogi”, cytując Augustyna bez kontekstu eschatologicznego. Ale prawdziwa nadzieja to nie pogańska harmonia z naturą (ekologizm z Laudato Si’), lecz eschatologiczne zwiastowanie powrotu Chrystusa Króla, jak w Quas Primas: „nadzieja trwałego pokoju nie zajaśnieje, dopóki państwa nie uznają panowania Zbawiciela”. Posoborowie, w swej ohydzie spustoszenia (Mt 24,15), pomija sąd ostateczny, gdzie Stworzenie objawi się w ogniu (2 P 3,10), a nie w „interdyscyplinarnej refleksji”. To symptomat modernizmu: ewolucja dogmatów ku „nadziei” świeckiej, potępiona w Pascendi jako immanentna religia, gdzie Bóg jest w zmianie świata, nie w niezmiennym Objawieniu.
Brak potępienia panteizmu w kongresie – gdzie „Księga Natury” równa się Piśmie – to jawne bluźnierstwo, czyniące Stworzenie idolem, a nie świadectwem Stwórcy (Syllabus, punkt 1). O. José Enrique Oyarzún L.C., rektor, i uczestnicy, błogosławieni przez uzurpatora, sieją zgubę, ignorując, że prawdziwy Kościół, trwający w wiernych integralnej wiary, ostrzega przed takimi synkretyzmami jako bałwochwalstwem. W erze „sztucznej inteligencji” nadzieja nie płynie z algorytmów, lecz z Krzyża – posoborowa „teologia” to satanistyczna parodia, gdzie „przekraczanie grzechu” bez Nawrócenia prowadzi do piekła. Jak naucza św. Tomasz z Akwinu (Summa Theologica I, q. 1, a. 1), teologia nie czerpie z filozofii jako równorzędnej, lecz podporządkowuje ją wierze – tu jest odwrotnie, co demaskuje apostazję struktur okupujących Watykan.
Duchowa ruina wiernych: milczenie o łasce i wieczności
Ton przesłania – optymistyczny, humanitarny – maskuje teologiczną pustkę: zero wezwania do konwersji, spowiedzi czy Eucharystii w Najświętszej Ofierze. Zamiast tego „nadzieja” z natury, co jest naturalizmem potępionym przez Piusa IX (Syllabus, punkt 58), gdzie moralność mierzy się bogactwem i przyjemnością, nie łaską. Posoborowi „duchowni” jak Parolin, wyświęceni w wątpliwej formie po 1968, symulują autorytet, ale sieją ruiny: wierni, zwiedzeni, tracą stan łaski, przyjmując „komunię” w neo-kościele, gdzie ofiara przebłagalna jest zbezczeszczona, stając się bałwochwalczym stołem zgromadzenia.
To nie dialog nauki i religii, lecz kapitulacja przed światem, gdzie Chrystus nie króluje, a człowiek staje się miarą wszystkich rzeczy – herezja antropocentryzmu, demaskowana w Quas Primas jako źródło wojen i niezgody. Prawdziwy Kościół, nieposzlakowany, naucza, że Stworzenie głosi chwałę Boga (Ps 18,2), ale tylko przez pryzmat Krzyża prowadzi do zbawienia. Kongres Leona XIV to kolejny etap systemowej apostazji, gdzie „religie” pluralistyczne zastępują katolicyzm, a nadzieja bez Chrystusa to iluzja szatana. Wierni integralnej wiary muszą odrzucić tę truciznę, trzymając się przedsoborowego Magisterium, jedynego bastionu prawdy.
Za artykułem:
Leon XIV: w utrapieniu słuchajmy orędzia nadziei, płynącego ze Stworzenia (vaticannews.va)
Data artykułu: 11.09.2025
