Portal eKAI relacjonuje spotkanie w Rzymie trzech polskich „biskupów” – Tomasza Sztajerwalda, Piotra Kleszcz i Zbigniewa Wołkowicza – z 189 innymi nowo mianowanymi hierarchami z całego świata, zorganizowane przez Dykasterię ds. Biskupów. „Bp” Sztajerwald chwali doświadczenie jako „niesamowite i bardzo ubogacające”, podkreślając konfrontację wyobrażeń z rzeczywistością Kościoła powszechnego, budowanie wspólnoty i potrzebę formacji wpatrzonej w Chrystusa, by struktura nie stała się jedynie instytucją. Wspomina też świadectwa o rozwoju Kościoła w różnych regionach i masowym chrztach młodych we Francji. Spotkanie kończy audiencja u „papieża” Leona XIV. Ta relacja, zamiast ukazać chwałę prawdziwego Królestwa Chrystusowego, demaskuje się jako subtelna propaganda posoborowej sekty, gdzie iluzoryczna „wspólnota” maskuje całkowity zanik nadprzyrodzonej misji Kościoła.
Iluzoryczna „wspólnota” hierarchów: zdrada sukcesji apostolskiej
W sercu tej relacji kryje się fundamentalna herezja modernizmu, potępiona w Syllabusie Błędów przez Piusa IX (1864), gdzie punkt 77 odrzuca ideę, że katolicyzm nie powinien być jedyną religią państwa, a punkt 55 potępia separację Kościoła od państwa. Portal eKAI, opisując, jak „biskupi” czują się „jak w jednej wielkiej rodzinie” po kilku dniach rozmów, przemilcza, że ta „rodzina” to struktury okupujące Watykan, oderwane od niezmiennej doktryny katolickiej. Gdzie jest tu mowa o una sancta catholica et apostolica Ecclesia (jedna, święta, katolicka i apostolska Kościół), jak wyznaje Skład Apostolski? Zamiast tego, ton relacja jest asekuracyjny, biurokratyczny, skupiony na „nieformalnych spotkaniach” i „kontaktach w przyszłości”, co ujawnia naturalistyczną mentalność, gdzie Kościół redukuje się do sieci kontaktów, a nie do mistycznego Ciała Chrystusa, walczącego z szatanem o dusze.
„Bp” Sztajerwald mówi: „Po kilku dniach czujemy się, jakbyśmy byli w jednej wielkiej rodzinie”. To bluźniercze zrównanie hierarchów posoborowej sekty z prawdziwą rodziną Bożą, którą jest Kościół triumfujący w świętych i cierpiący w wiernych wyznających integralną wiarę. Encyklika Quas Primas Piusa XI (1925) naucza, że Królestwo Chrystusowe wymaga posłuszeństwa wobec Chrystusa jako jedynego Króla, a nie budowania „wspólnot” z heretykami i apostatami. Ci „biskupi”, wyświęceni w wątpliwej formie posoborowej (po 1968 r.), nie mogą rościć pretensji do sukcesji apostolskiej; ich „święcenia” to symulakra, czyniące ich kapłanami fałszywymi, jak ostrzega Sobór Trydencki w sesji VII, kan. 7, o konieczności zachowania substancji sakramentów. Milczenie o tym fakcie w relacji to nie przypadek, lecz celowe przemilczenie, by utrzymać iluzję autorytetu w paramasońskiej strukturze.
Analizując poziom faktograficzny, portal podaje, że spotkanie organizuje Dykasteria ds. Biskupów – relikt soborowej rewolucji, gdzie „biskupi” mianowani przez uzurpatorów jak Jan XXIII czy „Leon XIV” (Robert Prevost) tracą wszelką legitymację. Historia Kościoła pokazuje, że prawdziwi biskupi, jak ci z Soboru Nicejskiego (325), bronili współistotności Syna z Ojcem (kan. 1), podczas gdy posoborowi hierarchowie relatywizują dogmaty pod płaszczykiem „dialogu”. Tu, zamiast obrony wiary, mamy „konfrontację wyobrażeń” – modernistyczny nonsens, potępiony w Lamentabili sane exitu (1907) Piusa X, punkt 64, gdzie błąd ewolucji dogmatów jest heretycki. Te „spotkania” to nie formacja, lecz indoktrynacja w apostazji, gdzie Kościół staje się „instytucją zarządzaną”, a nie arką zbawienia.
Redukcja Kościoła do naturalistycznego „ubogacania”: brak nadprzyrodzonej perspektywy
Na poziomie teologicznym, relacja obnaża całkowite bankructwo duchowe, pomijając jakiekolwiek odniesienie do stanów łaski, sakramentów czy sądu ostatecznego. „Bp” Sztajerwald chwali „rozwój Kościoła w innych rejonach świata” i „masowy napływ młodych do chrztu” we Francji, ale co to za „rozwój”, skoro posoborowy „chrzest” w sekcie to często tylko obrzęd bez gwarancji łaski, zredukowany do symbolu inkluzji? Kanon 4 Soboru Laterańskiego IV (1215) wymaga chrztu dla zbawienia, ale w kontekście integralnej wiary katolickiej, nie modernistycznego ekumenizmu. To milczenie o nadprzyrodzonym celu – usprawiedliwieniu i zjednoczeniu z Bogiem – jest najcięższym oskarżeniem: relacja traktuje Kościół jak organizację humanitarną, co jest błędem potępionym w Syllabusie, punkt 40, gdzie nauczanie Kościoła nie jest wrogie społeczeństwu, lecz jego jedynym fundamentem.
Ton językowy jest symptomatyczny: słowa jak „ubogacające”, „budujące”, „wspólnota” brzmią pobożnie, ale maskują relatywizm. Gdzie jest tu extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia), jak naucza Sobór Florencyjski (1442, bullą Cantate Domino)? Zamiast ostrzeżenia przed herezjami, mamy pochwałę „różnorodności” – echo fałszywego ekumenizmu, potępionego przez Piusa XI w Mortalium animos (1928), gdzie jedność Kościoła nie toleruje kompromisów z błędami. „Bp” Sztajerwald mówi o „wpatrywaniu się w Chrystusa”, by uniknąć bycia „instytucją”, ale to puste frazesy; prawdziwy Kościół to Najświętsza Ofiara Kalwarii, celebrowana w jedności z papieżem i biskupami w komunii z niezmienną wiarą, nie „domem Bożym” dla wszystkich religii.
Przemilczenie roli „papieża” Leona XIV jest wymowne: audiencja u uzurpatora, który kontynuuje linię apostazji od Jana XXIII, to nie błogosławieństwo, lecz zatwierdzenie herezji. Encyklika Quas Primas podkreśla, że Chrystus musi królować publicznie nad narodami, a państwa mają obowiązek czcić Go oficjalnie; tu, w Rzymie, zamiast intronizacji Króla, mamy spotkania „hierarchów”, którzy tolerują wolność religijną – błąd Syllabusu, punkt 77. To nie ubogacenie, lecz duchowa ruina, gdzie modernistyczni „duchowni” jak Sztajerwald, Kleszcz i Wołkowicz, ważnie nie wyświęceni, prowadzą wiernych do bałwochwalstwa, symulując katolickość w synkretyzmie.
Polski kontekst: lokalna apostazja w globalnej sieci sekty
W polskim wydaniu tej farsy, trzech „biskupów” z diecezji warszawsko-praskiej i łódzkiej uczestniczy w rzymskim cyrku, co demaskuje, jak paramasońska struktura infiltrowała nawet lokalne Kościoły. „Bp” Kleszcz, franciszkanin konwentualny, i „bp” Wołkowicz reprezentują fałszywą hierarchię, gdzie zakony, zamiast walczyć o dusze, wdrażają posoborowe nowinki. Poziom symptomatyczny ujawnia owoc soborowej rewolucji: zamiast misji ewangelizacyjnej, mamy „dzielenie się doświadczeniami” o „napływie młodych” – ale ilu z nich zostanie wprowadzonych w integralną wiarę, a nie w kult człowieka? Pius X w Pascendi dominici gregis (1907) potępia modernizm jako syntezę błędów, gdzie wiara ewoluuje; tu, „formacja kapłanów i świeckich” to eufemizm dla indoktrynacji w laicyzmie.
Relacja pomija krytykę: gdzie jest potępienie laicyzmu, który Pius XI w Quas Primas nazywa zarazą, prowadzącą do niezgody i egoizmu? Zamiast tego, chwali „rozwój” w Europie Zachodniej, gdzie ateizm króluje, a „chrzty” to statystyka, nie nawrócenie. To teologiczne bankructwo, gdzie Kościół sprowadza się do socjologicznego fenomenu, ignorując obowiązek konwersji narodów. Sobór Trydencki (sesja V, dekret o usprawiedliwieniu) podkreśla, że łaska przychodzi przez wiarę i sakramenty w jedności z Kościołem; posoborowi „biskupi” symulują to, czyniąc z „Komunii” w neo-mszach bałwochwalstwo, naruszające teologię ofiary przebłagalnej.
Ostatecznie, ta relacja to manifest apostazji: modernistyczni „duchowni” budują sieć, nie Królestwo. Prawdziwy Kościół trwa w wiernych integralnej wiary, ważnych biskupach i kapłanach przed 1968 r., gdzie Chrystus panuje absolutnie. Sekta posoborowa, z jej „spotkaniami”, to ohyda spustoszenia (Dan 9,27), prowadząca do wiecznego potępienia. Niech te słowa obudzą tych, którzy jeszcze szukają prawdy: tylko w niezmiennej doktrynie katolickiej jest zbawienie.
Za artykułem:
Bp Sztajerwald: Po kilku dniach czujemy się jak w jednej wielkiej rodzinie (vaticannews.va)
Data artykułu: 11.09.2025
