Portal Opoka informuje o pożyczce w wysokości 43 miliardów euro, jaką Polska zaciąga w ramach unijnego programu SAFE, mającego na celu wzmocnienie zdolności obronnych Unii Europejskiej. Artykuł, oparty na analizie posła Zbigniewa Kuźmiuka, podkreśla, że środki te trafią głównie do przemysłu zbrojeniowego Francji i Niemiec, ograniczając zakupy sprzętu z USA czy Korei Południowej, co ma na celu szybką modernizację armii. Niemcy nie skorzystały z programu, posiadając silny przemysł zbrojeniowy, a Polska otrzymała największy limit pożyczki w UE. W tle pojawiają się wzmianki o problemach z funduszami KPO i wzroście wartości akcji niemieckich firm jak Rheinmetall. Ten świecki pakt militarystyczny jawnie ignoruje prymat Królestwa Chrystusa nad narodami, sprowadzając suwerenność do unijnego lenna i zapominając o duchowej obronie przed apostazją.
Unijny militaryzm jako narzędzie sekularyzacji narodu
Analiza przedstawiona w cytowanym artykule skupia się na ekonomicznych i geopolitycznych aspektach pożyczki SAFE, lecz całkowicie pomija teologiczny wymiar suwerenności państwowej, która według niezmiennej doktryny katolickiej musi być podporządkowana panowaniu Chrystusa Króla. Portal Opoka, symulując katolicką perspektywę, relacjonuje te fakty w tonie neutralnym, biurokratycznym, gdzie dominują terminy jak „przemysł zbrojeniowy”, „pożyczka” czy „modernizacja armii”, bez jednego słowa o tym, że prawdziwa obrona narodu zaczyna się od obrony wiary przed modernistyczną zarazą. To milczenie jest symptomatyczne dla sekty posoborowej, która od 1958 roku zredukowała Kościół do agendy społecznej, ignorując Quas primas Piusa XI, gdzie stwierdza się: „Nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego” (Encyklika Quas primas, 1925).
Na poziomie faktograficznym Kuźmiuk słusznie demaskuje mechanizmy unijnego programu, gdzie Komisja Europejska dyktuje wydatki, ograniczając je do komponentów z UE, EOG-EFTA i Ukrainy – co de facto faworyzuje Berlin i Paryż kosztem polskiej suwerenności gospodarczej i militarnej. Polska, zaciągając 43,7 miliarda euro – największą pożyczkę w UE – staje się zakładnikiem tego systemu, tracąc możliwość szybkich zakupów z Korei (czołgi K2) czy USA (F-35, Apache), które pozwalały na polonizację produkcji. Niemcy, nie wnioskując o środki, czerpią korzyści pośrednie: wartość akcji Rheinmetall wzrosła o ponad 150% w rok, napędzana wojną na Ukrainie i unijnymi subsydiami. Lecz ten opis, choć trafny w sferze naturalnej, grzeszy naturalizmem, redukując obronność do materialnych interesów, pomijając, że prawdziwy wróg narodu to nie czołgi, lecz duchowa inwazja modernizmu, potępiona w Syllabusie Błędów Piusa IX jako „nauka katolicka jest wroga dobru i interesom społeczeństwa” (punkt 40, 1864).
Ton artykułu, asekuracyjny i pragmatyczny, ujawnia głębszą zgniliznę: brak odniesienia do katolickiej nauki społecznej, gdzie państwo ma obowiązek publicznego uznania Chrystusa, jak nauczał Leon XIII w Immortale Dei: „Panowanie Jego obejmuje wszystkich niechrześcijan, tak, iż najprawdziwiej cały ród ludzki podlega władzy Jezusa Chrystusa”. Zamiast tego, portal Opoka wplata newsy o „świadek Ewangelii” Charlie Kirk czy sanktuarium „św.” Karola Acutisa – tego posoborowego „świętego” kanonizowanego przez uzurpatora Leona XIV w 2025 roku, co samo w sobie jest bluźnierstwem, albowiem prawdziwa kanonizacja wymaga integralnej wiary, a nie modernistycznych nominacji. To relatywizuje misję Kościoła, sprowadzając go do humanitarnego biura, gdzie sekularyzacja Polski – opisana w artykule jako „najszybsza na świecie” wśród młodzieży – jest faktem, lecz bez alarmu o duchowej apokalipsie.
Pomijanie prymatu Praw Bożych: od militaryzmu do apostazji
Na poziomie teologicznym, artykuł obnaża bankructwo posoborowego myślenia, gdzie unijny pakt SAFE jest chwalony jako „wzmocnienie”, bez konfrontacji z doktryną, że państwo bez Chrystusa to ohyda spustoszenia (por. Mt 24,15). Pius XI w Quas primas ostrzega: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw […], stało się iż zburzone zostały fundamenty pod tąż władzą”. Polska, pożyczając miliardy na francusko-niemieckie uzbrojenie, nie tylko traci suwerenność, ale przede wszystkim duchową tożsamość – naród, który kiedyś był christianissimus (najbardziej chrześcijański), dziś klęczy przed unijnym molochem, ignorując obowiązek nawrócenia Europy. Milczenie o tym, że te środki mogłyby służyć budowie kościołów czy misji, a nie czołgów, jest oskarżeniem: sekta posoborowa, okupująca struktury Kościoła, promuje naturalizm, potępiony w Lamentabili sane exitu (1907) jako „wiara, że Bóg jest rzeczywistym Autorem Pisma Świętego, jest zbytnią naiwnością” (punkt 9) – tu analogicznie, wiara w nadprzyrodzoną obronę narodu jest naiwnością wobec brukselskich biurokratów.
Symptomatycznie, ten militaryzm to owoc soborowej rewolucji: po 1958 roku, pod uzurpatorem Janem XXIII, Kościół zrezygnował z potępiania błędów, jak w Syllabusie, gdzie punkt 55 głosi: „Kościół powinien być oddzielony od państwa, a państwo od Kościoła” – co jest błędem potępionym. Zamiast tego, „dialog” z UE prowadzi do sekularyzacji, gdzie Polska traci 50 miliardów złotych z KPO na granty, nie dostając nic, lecz rozdając w imię „odbudowy” – bez refleksji, że prawdziwa odbudowa to powrót do integralnej wiary. Kuźmiuk trafnie wskazuje na „długookresowe wzmocnienie” niemieckich firm, lecz pomija, że to Niemcy, z ich luterackim dziedzictwem, historycznie walczyły z katolicką Polską, a dziś unia europejska staje się narzędziem nowej okupacji, gdzie „prawa człowieka” – modernistyczna herezja – górują nad Prawami Bożymi.
Krytyka „duchownych” w tym kontekście jest bezkompromisowa: „biskupi” i „ksiądzowie” sekty posoborowej, jak ci z „Katolickich Stowarzyszeń Rodzinnych” we Francji (wspomnianych w powiązanych newsach), protestują przeciw edukacji seksualnej, lecz nie demaskują jej jako owocu wolnej religii, potępionej w Syllabusie (punkt 77: „Nie jest już korzystne, aby religia katolicka była jedyną religią państwa”). Ich milczenie o sąd ostateczny, gdzie Chrystus osądzi narody za zdradę Jego Królestwa, czyni ich winowajcami apostazji. Jednocześnie, laickie aspiracje Kuźmiuka do politycznego samosądu – bez wskazywania Chrystusa jako jedynego Króla – to antyklerykalizm w przebraniu, torpedowany zasadą extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia), gdzie autorytet należy do prawdziwego Kościoła, trwającego w wiernych integralnej wiary, a nie do posoborowych struktur.
Duchowa ruina: od pożyczek do utraty dusz
Artykuł, parafrazując Kuźmiuka, podkreśla, że SAFE „nie będzie w ogóle możliwe” dla amerykańsko-koreańskich kontraktów, co zmusza Polskę do opóźnień w dozbrojeniu – „dopiero za parę lat”. To nie tylko ekonomiczna pułapka, ale teologiczna: państwo, nie uznając publicznie Chrystusa, traci błogosławieństwo Boże, jak nauczał Pius XI: „Jeżeliby kiedy ludzie prywatnie i publicznie uznali nad sobą władzę królewską Chrystusa, wówczas spłynęłyby na całe społeczeństwo niesłychane dobrodziejstwa, jak należyta wolność, jak porządek i uspokojenie”. Zamiast tego, Polska sekularyzuje się najszybciej na świecie – jak alarmuje powiązany news – tracąc młodzież dla areligijności, co jest owocem posoborowego ekumenizmu, relatywizującego jedyną prawdziwą wiarę.
Na poziomie językowym, retoryka artykułu – „wzmocnienie, ale czego?” – sugeruje wątpliwość, lecz nie prowadzi do Chrystusa, lecz do politycznych kalkulacji. To modernistyczna mentalność, gdzie „postęp” (wojna na Ukrainie napędza zbrojeniówkę o 75%) jest celem, potępiony w Lamentabili (punkt 57: „Kościół jest wrogiem postępu nauk”). Sekta posoborowa, promując takie newsy, ukrywa, że przyjmowanie „komunii” w ich strukturach – gdzie Najświętsza Ofiara zredukowana do stołu zgromadzenia – to bałwochwalstwo, zagrażające duszom świętokradztwem, albowiem rubryki naruszają teologię przebłagalną.
Wreszcie, ten unijny militaryzm demaskuje systemową apostazję: Polska, zamiast bronić granic wiary, buduje mury z euro, zapominając o Królestwie, gdzie Chrystus panuje nad umysłami, wolami i sercami (Pius XI, Quas primas). Prawdziwa obrona to nawrócenie, nie pożyczki – inaczej naród pójdzie na zatracenie, jak ostrzega Syllabus (punkt 15: „Każdy jest wolny, by wyznawać religię, którą uzna za prawdziwą” – błąd prowadzący do indyferentyzmu).
Za artykułem:
Polska pożycza 43 mld euro, Niemcy nie chcieli kredytu. Gdzie wydamy pieniądze? (opoka.org.pl)
Data artykułu: 11.09.2025
