Pew Research Center opublikował badanie z 11 września 2025 roku, wskazujące, że religia nie odgrywa znaczącej roli w decyzjach wyborczych większości Amerykanów. Ankieta, przeprowadzona wśród 8937 dorosłych w maju 2025, wykazała, że 56% respondentów stwierdziło, iż religia wpływa na ich głosowanie „trochę” lub „wcale”, podczas gdy tylko 25% uznało jej wpływ za „znaczący” lub „duży”. Wśród katolików 54% podało podobną ocenę, a 67% wierzy, że Bóg nie ingeruje w wybory prezydenckie USA. Badanie podkreśla też różnice partyjne: Republikanie (34%) częściej niż Demokraci (18%) uwzględniają religię w głosowaniu, a ewangelikalni chrześcijanie wykazują największe zaangażowanie religijne. Te dane ukazują głęboką sekularyzację, gdzie wiara katolicka jest marginalizowana na rzecz naturalistycznych kalkulacji politycznych, co stanowi akt apostazji sprzeczny z integralną doktryną Kościoła.
Religia zredukowana do akcesorium politycznego: Zdrada *lex orandi, lex credendi*
Dekonstrukcja tych danych ujawnia nie tylko statystyczną rzeczywistość, ale przede wszystkim duchowe bankructwo, gdzie katolickie sumienie jest podporządkowane świeckim ideologiom. Badanie, choć pozornie neutralne, pomija fundamentalną prawdę, że wiara katolicka nie jest opcjonalnym dodatkiem do życia publicznego, lecz absolutnym imperatywem rządzącym wszelkimi czynami, jak nauczał Pius XI w encyklice Quas Primas (1925): „Nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Tutaj, w Ameryce, katolicy – ci, którzy powinni być świadkami Chrystusa Króla – deklarują, że religia wpływa na ich głosowanie jedynie u 24% w sposób „znaczący”, co jest echem modernistycznego relatywizmu potępionego w Syllabusie Błędów Piusa IX (1864, pkt 15): „Każdy człowiek wolny jest przyjąć i wyznawać tę religię, którą wedle światła rozumu uzna za prawdziwą” – błąd, który prowadzi do obojętności religijnej, gdzie katolik głosuje jak poganin.
Na poziomie faktograficznym dane są niepodważalne: 54% katolików ignoruje wiarę przy urnie, co potwierdza Susan Hanssen, profesor historii z University of Dallas, opisując to jako „odwróconą krzywą normalną”. Ale ta analiza, choć trafna socjologicznie, grzeszy naturalizmem, ograniczając się do empirycznych obserwacji bez wskazywania teologicznego korzenia zła – odrzucenia panowania Chrystusa nad sferą publiczną. Hanssen łączy to z niską dzietnością, słusznie zauważając „kontrazeptacyjną mentalność”, lecz pomija, że to owoc laicyzmu, gdzie państwo i jednostka uzurpują sobie autonomię od Bożego Prawa. Jak ostrzega Syllabus (pkt 55): „Kościół powinien być oddzielony od państwa, a państwo od Kościoła” – herezja, która rodzi właśnie taką apatię, gdzie katolicy nie widzą w wyborach obowiązku głosowania za Królestwem Bożym.
Ton raportu Pew Research jest asekuracyjny, biurokratyczny, unikający wszelkiej wzmianki o nadprzyrodzonym wymiarze: brak ostrzeżenia przed grzechem śmiertelnym, jakim jest głosowanie wbrew nauce Kościoła, np. za politykami promującymi aborcję czy homoseksualizm. To milczenie o *peccatum mortale* i sądzie ostatecznym demaskuje modernistyczną mentalność, gdzie wiara jest sprowadzona do prywatnego sentymentu, a nie do *fides quaerens intellectum* (wiara szukająca rozumu). W Lamentabili sane exitu (1907, pkt 65) Święty Pius X potępił przekonanie, że „współczesny katolicyzm nie da się pogodzić z prawdziwą wiedzą bez przekształcenia go w pewien chrystianizm bezdogmatyczny”, co idealnie opisuje katolików, dla których religia to tylko „trochę” wpływu na politykę.
Katolicyzm bez Chrystusa Króla: Apostazja w liczbach
Głębsza analiza teologiczna obnaża, jak te dane są symptomatem soborowej rewolucji, gdzie po 1958 roku integralna wiara została zastąpiona ekumenizmem i wolnością religijną – herezjami potępionymi w Syllabusie (pkt 77-80). 67% katolików twierdzących, że „Bóg nie ingeruje w wybory”, to jawne bluźnierstwo, ignorujące Opatrzność Bożą, która rządzi historią, jak nauczał Leon XIII w Immortale Dei (1885): „Państwa nie mogą być dobrze rządzone bez Boga i Jego Prawa”. Ci respondenci, w swej ignorancji, popadają w panteizm racjonalny Syllabusu (pkt 1-3), gdzie ludzka wola jest jedynym arbitrem dobra i zła, a nie Boże przykazania. Religia kształtująca głosowanie tylko u 24% „znacznie” – to nie statystyka, lecz wyrok na duszę, gdzie katolicy zdradzają *de fide* obowiązek publicznego wyznawania Chrystusa.
Badanie podkreśla różnice wśród chrześcijan: ewangelikalni (51%) są bardziej zaangażowani niż katolicy, co ukazuje kryzys w strukturach posoborowych, gdzie „katolicyzm” stał się synkretyzmem, mieszaniną z protestantyzmem. Syllabus (pkt 18) potępia pogląd, że „protestantyzm jest inną formą tej samej prawdziwej religii chrześcijańskiej”, a jednak posoborowie promuje dialog z heretykami, co osłabia katolickie sumienie. W kontekście Trumpa, 26% katolików widzi jego wybór jako „część planu Bożego, ale niekoniecznie aprobatę dla polityk” – naiwna sofistyka, pomijająca, że prawdziwy katolik musi oceniać polityków przez pryzmat quod ecclesia catholica credit et profitetur (tego, co Kościół katolicki wierzy i wyznaje). Tylko 5% wierzy, że Bóg wybrał Trumpa z aprobatą – reszta relatywizuje, co jest echem modernistycznego immanentnego ewolucjonizmu potępionego w Pascendi Dominici gregis (1907).
Na poziomie symptomatycznym ta sekularyzacja to owoc „ohyda spustoszenia” w Watykanie, gdzie od Jana XXIII linia uzurpatorów promuje kult człowieka ponad Bogiem. Katolicy, głosując bez religijnego imperatywu, stają się zakładnikami naturalizmu, gdzie państwo jest źródłem praw (Syllabus, pkt 39), a nie poddane Chrystusowi Królowi. Brak w badaniu odniesień do sakramentów, łaski uświęcającej czy kary wiecznej to celowe przemilczenie, demaskujące, jak posoborowa struktura symuluje katolicyzm, lecz w istocie sieje bałwochwalstwo polityczne. Jak pisał Pius XI: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw […], stało się iż zburzone zostały fundamenty pod tąż władzą” – dokładnie to widzimy w tych danych, gdzie katolicy porzucają *regimen christianum* na rzecz demokratycznego bałwochwalstwa.
Polityka ponad wiecznością: Kontrazeptacyjna mentalność i upadek narodów
Hanssen słusznie łączy niskie zaangażowanie religijne z „deplorowalną dzietnością”, ale jej analiza zatrzymuje się na socjologicznym poziomie, pomijając teologiczny: to grzech pierworodny w nowej formie, gdzie antykoncepcja – potępiona w Casti connubii Piusa XI (1930) – rodzi mentalność egoizmu, czyniąc człowieka niewolnikiem chwili, nie wieczności. Katolicy, którzy „trochę” uwzględniają religię w głosowaniu, głosują za politykami promującymi depopulację, co jest aktem samobójstwa cywilizacji chrześcijańskiej. Syllabus (pkt 58) potępia wiarę, że „wszelka sprawiedliwość i doskonałość moralności powinna być umieszczona w gromadzeniu bogactw i pomnażaniu ich wszelkimi możliwymi sposobami”, co idealnie pasuje do respondentów żyjących dla „natychmiastowej korzyści ekonomicznej”.
W podgrupie katolickiej 80% wierzy, że „dobrzy chrześcijanie mogą się nie zgadzać co do Trumpa” – to relatywizm moralny, herezja potępiona w Lamentabili (pkt 22): „Dogmaty, które Kościół podaje jako objawione, nie są prawdami pochodzenia Boskiego, ale są pewną interpretacją faktów religijnych”. Prawdziwy katolik nie „nie zgadza się” co do polityk sprzecznych z Dekalogiem; musi je potępiać, jak nakazuje *extra ecclesiam nulla salus* (poza Kościołem nie ma zbawienia). Republikanie dwukrotnie częściej niż Demokraci uwzględniają religię, co pokazuje, jak posoborowy katolicyzm stał się narzędziem partyjnej polityki, a nie królestwa Bożego. Ateistami, u których religia nie wpływa w 88%, gardzą Pismem: „Nie masz w żadnym innym zbawienia” (Dz 4,12), jak cytuje Pius XI.
Ta analiza demaskuje, jak sekularyzacja wyborów to nie przypadek, lecz systemowa apostazja sekty posoborowej, gdzie „księża” i „biskupi” w cudzysłowach nauczają kompromisu zamiast prawdy. Tylko integralna wiara katolicka sprzed 1958 roku, wierna Magisterium, może przywrócić porządek: Chrystus musi królować w umysłach, woli i sercach – także przy urnie. Inaczej narody pogrążą się w chaosie, jak prorokował Izajasz (9,6-7), cytowany przez Piusa XI: „Rozmnożone będzie państwo jego, a pokoju nie będzie końca”.
Imperatyw katolicki: Głosowanie jako akt kultu Bożego
Wreszcie, badanie ujawnia pominięcie obowiązku: katolicy muszą głosować za panowaniem Chrystusa nad narodami, co oznacza odrzucenie polityk ateistycznych. Jak nauczał Pius IX w Syllabusie (pkt 3): „Rozum ludzki, bez względu na Boga, jest jedynym sędzią prawdy i fałszu, dobra i zła” – to właśnie dominuje w tych danych. Struktury okupujące Watykan, promując „dialog” z demokracją, zasiały to zło, czyniąc katolików obojętnymi na *munus regale* Chrystusa. Wybory nie są neutralne; to arena walki duchowej, gdzie głos za złem to współudział w apostazji. Tylko powrót do niezmiennej doktryny – bez kompromisów posoborowych – może uzdrowić tę ruinę, przywracając *salus animarum* (zbawienie dusz) ponad polityczne kalkulacje.
Za artykułem:
Pew Research surveys role of religion in how Americans vote (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 11.09.2025
