Sąd w stanie Santa Catarina w Brazylii odrzucił wniosek Regiane Cichelero o edukację domową jej syna, nakazując zapisanie go do szkoły publicznej i nałożenie grzywny w wysokości 100 000 realiów (ponad 18 000 dolarów). Decyzja ta, wydana 2 września 2025 roku, podtrzymuje wcześniejsze orzeczenie, motywowane pandemią COVID-19, która skłoniła matkę do homeschoolingu w 2020 roku. Cichelero, adwokatka, argumentuje, że edukacja domowa zapewnia jakość nauczania zgodną z przekonaniami religijnymi rodziny, i zapowiada apelację do brazylijskiego Sądu Najwyższego oraz Międzyamerykańskiego Trybunału Praw Człowieka. Organizacja Alliance Defending Freedom (ADF) wspiera jej obronę, powołując się na Powszechną Deklarację Praw Człowieka (art. 26.3) oraz Międzynarodowy Pakt Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych (art. 13.3), podkreślając priorytet praw rodziców w wyborze edukacji. W Brazylii około 75 000 rodzin praktykuje homeschooling, a projekt ustawy regulującej tę formę edukacji czeka na głosowanie w Senacie.
Państwo jako uzurpator: Sekularyzm przeciw naturalnemu porządkowi
W tej sprawie nie chodzi o neutralne prawo edukacyjne, lecz o jawną uzurpację władzy świeckiej nad sferą naturalną i nadprzyrodzoną, gdzie rodzicielstwo – jako donum Dei (dar Boży) – stanowi przedłużenie boskiego autorytetu. Sąd brazylijski, ignorując konstytucyjne i międzynarodowe gwarancje, stawia państwo ponad rodziną, co jest kwintesencją błędu naturalizmu potępionego przez Kościół. Jak nauczał Pius IX w Syllabusie Błędów (punkt 55), „Kościół powinien być oddzielony od państwa, a państwo od Kościoła” – to nie jest dopuszczalna separacja, lecz bluźniercze wywyższenie cesarza nad Bogiem, gdzie państwo staje się bożkiem, dyktującym wychowanie dusz ludzkich. Dekonstrukcja faktograficzna ujawnia, że decyzja sądu nie opiera się na prawie, lecz na arbitrium iudicis (widzimisię sędziego), jak sama Cichelero zauważa: sędziowie „opierali się wyłącznie na opiniach osobistych”, pomijając traktaty międzynarodowe i konstytucję. To nie przypadek – to systemowy symptom sekularyzmu, gdzie państwo, jako twór masoński i modernistyczny, odmawia uznania panowania Chrystusa Króla nad edukacją, która ma formować nie tylko umysły, lecz przede wszystkim dusze ku zbawieniu.
Poziom językowy tej narracji jest wymowny: artykuł operuje terminami jak „prawa rodziców” i „wolność religijna”, zaczerpniętymi z modernistycznego słownika ONZ, gdzie „prawa człowieka” stają się idolem, relatywizującym absolutne Prawa Boże. Brak w tekście jakiegokolwiek odniesienia do duty’s divine (boskiego obowiązku) rodziców jako pierwszych nauczycieli wiary, jak nakazuje Katechizm Soboru Trydenckiego (część III, rozdz. 18), gdzie wychowanie dzieci jest świętym obowiązkiem, nie opcjonalnym prawem. Ton artykułu, skupiony na „human rights treaties”, maskuje naturalistyczną mentalność, gdzie edukacja redukuje się do socjalizacji, a nie do formowania ku wieczności. To milczenie o nadprzyrodzonym celu edukacji – sakramentach, stanie łaski, sądzie ostatecznym – jest najcięższym oskarżeniem: artykuł przemilcza, że homeschooling Cichelero ma chronić przed indoktrynacją sekciarską szkół publicznych, gdzie ateistyczny humanizm sieje zgubę dusz, jak ostrzegał Pius XI w Divini Illius Magistri (1929), potępiając naturalizm w edukacji jako truciznę dla wiary.
Relatywizacja wiary: Edukacja bez Chrystusa to apostazja
Na poziomie teologicznym, decyzja sądu to akt apostazji, gdzie państwo, nie uznając królewskiej godności Chrystusa, uzurpuje sobie prawo do kształtowania dusz. Jak podkreśla Pius XI w encyklice Quas Primas (1925): „Nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Brazylijski sąd, nakazując szkolnictwo państwowe, narzuca system, gdzie edukacja jest wolna od Chrystusa – to jawne zaprzeczenie kanonowi 1371 Kodeksu Prawa Kanonicznego (1917), zabraniającego jakiegokolwiek przymusu w sprawach wiary. Artykuł cytuje Powszechną Deklarację Praw Człowieka, ale pomija, że ta modernistyczna karta, promująca indifferentizm religijny, została potępiona przez Piusa XII w Humani Generis (1950) jako narzędzie relatywizmu, gdzie „wolność” staje się licencję na grzech. „Rodzice mają pierwszeństwo w wyborze rodzaju edukacji dla swoich dzieci” – to prawda, lecz nie jako świeckie prawo, ale jako obowiązek wobec Boga, jak naucza Sobór Laterański IV (1215, kan. 13), nakazujący rodzicom wychowywać potomstwo w wierze katolickiej.
ADF, choć broni homeschoolingu, grzeszy naturalizmem, ograniczając argumentację do „praw człowieka”, bez wezwania do publicznego uznania panowania Chrystusa. To symptomatyczne dla posoborowej sekty, gdzie dialog z sekularyzmem zastępuje konfrontację: zamiast demaskować państwo jako bestia ex abysso (bestię z otchłani, Ap 13), ADF negocjuje, co jest kompromisem z herezją. Poziom symptomatyczny obnaża owoc soborowej rewolucji: w Brazylii, pod wpływem „ekumenizmu” i „wolności religijnej” zadekretowanych w fałszywym soborze, państwo staje się tyranem, a rodzina – zakładnikiem. Cichelero, wierząc w edukację „zgodną z przekonaniami religijnymi”, musi walczyć nie o „prawa”, lecz o prawo naturalne, potwierdzone przez św. Tomasza z Akwinu (*Summa Theologica* II-II, q. 10, a. 11), gdzie rodzic jest naturalnym opiekunem, a państwo – jedynie subsydiarnym.
Indoktrynacja państwowa: Ochrona przed truciznami modernizmu
Artykuł relacjonuje, że szkoły publiczne w Santa Catarina rozpoczęły „aktywne poszukiwania” dziecka Cichelero, co brzmi jak polowanie na heretyka, lecz w odwrocie: państwo ściga tych, którzy chronią wiarę. To nie ochrona dziecka, lecz indoktrynacja, gdzie szkoły stają się kuźniami laicyzmu, jak potępiał Pius X w Lamentabili sane exitu (1907, pkt 45-47), gdzie edukacja oddzielona od Kościoła prowadzi do „seksualizacji dzieci i indoktrynacji LGBT”, jak słusznie zauważa powiązany materiał o edukacji seksualnej. Brazylijski sąd, grożąc odebraniem dziecka i grzywnami (do 20-krotności płacy minimalnej plus 1000 realiów dziennie), manifestuje totalitaryzm, analogiczny do błędów Syllabusu (pkt 45), gdzie państwo uzurpuje sobie monopol na edukację, negując prawo Kościoła i rodziny.
Ton artykułu, skupiony na „trending” i „subscribe”, redukuje dramat do sensacji, pomijając duchowe konsekwencje: dziecko w szkole publicznej narażone jest na ateizm, gender i relatywizm, co jest duchowym morderstwem, jak ostrzega encyklika Quanta Cura Piusa IX (1864). Milczenie o tym, że homeschooling ma chronić przed „kompleksową edukacją seksualną” promowaną przez Planned Parenthood – sojusznika sekty posoborowej – demaskuje artykuł jako narzędzie naturalizmu. W perspektywie integralnej wiary katolickiej, wyznawanej bez kompromisów, państwo bez Chrystusa to regnum satanae (królestwo szatana), a decyzja sądu – akt wojny przeciw rodzinie, pierwotnemu Kościołowi domowemu (Ef 5,23).
Dobro rodziny: Powrót do integralnego katolicyzmu
Ostatecznie, ta sprawa obnaża bankructwo modernistycznego świata, gdzie „prawa człowieka” maskują apostazję. Prawdziwe rozwiązanie leży w uznaniu panowania Chrystusa Króla, jak wzywa Quas Primas: „Jeżeliby kiedy ludzie prywatnie i publicznie uznali nad sobą władzę królewską Chrystusa, wówczas spłynęłyby na całe społeczeństwo niesłychane dobrodziejstwa”. Brazylijscy katolicy, zamiast apelować do trybunałów świeckich, powinni domagać się katolickiego państwa, gdzie edukacja jest narzędziem ewangelizacji, a nie sekularyzacji. Artykuł, relatywizując walkę do prawnego sporu, traci duszę – dosłownie i przenośne, ignorując, że bez Chrystusa edukacja to trucizna, prowadząca do wiecznego potępienia. Tylko integralna wiara katolicka, nie skażona posoborowym jadem, może ocalić rodziny jak Cichelero.
Za artykułem:
Brazilian court denies mother’s right to home-school her child (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 12.09.2025
