Commander John Sharpe, emerytowany oficer marynarki wojennej USA, w rozmowie z Johnem-Henrym Westenem na platformie LifeSiteNews (11 września 2025), krytykuje politykę zagraniczną Stanów Zjednoczonych, twierdząc, że amerykańskie wojny, w tym inwazja na Irak, nie spełniają kryteriów sprawiedliwej wojny według św. Tomasza z Akwinu, encyklik Leona XIII i dokumentów Soboru Watykańskiego II. Sharpe opisuje swoje osobiste doświadczenie „anulowania” za sprzeciw wobec wojny w Iraku, oskarżając liderów o manipulację strachem, jak w przypadku groźby „grzyba atomowego”, i wzywa katolików do odrzucania propagandy przed kolejnymi konfliktami.
Ta narracja, choć pozornie zakorzeniona w katolickiej etyce, ujawnia głęboką teologiczną zgniliznę, redukując niezmienną doktrynę Kościoła do modernistycznego relatywizmu, gdzie jus ad bellum (prawo do wojny) staje się narzędziem antykatolickiej propagandy, ignorując absolutne panowanie Chrystusa Króla nad narodami i państwami.
Relatywizacja katolickiej nauki o wojnie przez modernistyczne interpretacje
Dekonstrukcja faktograficzna tej rozmowy obnaża, jak Sharpe i Westen, pod pozorem obrony moralności, faktycznie podważają integralną teologię katolicką. Sharpe powołuje się na św. Tomasza z Akwinu, ale selektywnie, pomijając, że Doktor Anielski w Summa Theologica (II-II, q. 40) podkreśla, że wojna sprawiedliwa wymaga nie tylko słusznej przyczyny i ostatniej instancji, lecz przede wszystkim autorytetu suwerena, który działa w służbie Bożego porządku. W rozmowie brak jest jakiegokolwiek odniesienia do tego, że suwerenem ostatecznym jest Chrystus Król, którego panowanie nad państwami Pius XI w encyklice Quas Primas (1925) określa jako warunek trwałego pokoju: „Nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Sharpe, skupiając się na „proporcjonalności” i „strachu”, przemilcza, że amerykańska polityka imperialistyczna jest owocem sekty posoborowej, która odrzuciła to panowanie, promując zamiast niego świecki humanitaryzm.
Ton rozmowy jest symptomatyczny dla posoborowej apostazji: asekuracyjny, biurokratyczny, z nutą samozadowolenia z „odwagi” w opozycji do wojny, ale bez wezwania do nawrócenia narodów pod berło Chrystusa. Słownictwo, takie jak „cancellation before it was cool” czy „bipartisan collapse”, zdradza naturalistyczną mentalność, gdzie moralność sprowadza się do politycznej poprawności, a nie do lex divina (prawa Bożego). Sharpe wspomina Wersal i Deklarację Balfoura, łącząc je z bliskowschodnim chaosem, lecz pomija milczeniem, że te traktaty były aktami masonerii, potępionymi przez Leona XIII w encyklice Humanum Genus (1884) jako dzieła tajnych sekt dążących do obalenia tronu Chrystusa. W ten sposób rozmowa nie demaskuje, lecz legitymizuje modernistyczną narrację, gdzie Kościół jest sprowadzony do „opiniotwórcy” w sprawach doczesnych, ignorując Syllabus Błędów Piusa IX (1864), który w punkcie 55 potępia separację Kościoła od państwa: „Kościół powinien być oddzielony od Państwa, a Państwo od Kościoła”.
Herezja dialogu z posoborowym „Magisterium” i odrzucenie integralnej doktryny
Na poziomie teologicznym, najcięższym błędem jest inwokowanie Soboru Watykańskiego II jako autorytetu w nauce o wojnie. Sharpe cytuje ten sobór obok Akwinaty i Leona XIII, co jest bluźnierstwem przeciwko niezmiennemu Magisterium. Dokumenty soborowe, jak konstytucja Gaudium et Spes, promują fałszywy pacyfizm i dialog z światem, relatywizując duplex ordo (podwójny porządek) rzeczy doczesnych i duchowych, o którym Leon XIII pisał w Immortale Dei (1885): „Wiara naucza nas i rozum ludzki dowodzi, że istnieje podwójny porządek rzeczy… jeden pochodzenia naturalnego, który troszczy się o sprawy świeckie i spokój społeczeństwa ludzkiego, drugi pochodzenia nadprzyrodzonego, który przewodniczy Miastu Bożemu”. Sobór Watykański II, jako ohyda spustoszenia w świątyni Bożej, wprowadził ewolucję dogmatów, potępioną w Lamentabili sane exitu (1907) przez Święte Oficjum pod Piusem X, gdzie w punkcie 21 stwierdza się: „Dogmaty, które Kościół podaje jako objawione, nie są prawdami pochodzenia Boszkiego, ale są pewną interpretacją faktów religijnych”. Powoływanie się na ten sobór to akceptacja herezji modernizmu, syntezy wszystkich błędów, gdzie nauka o wojnie staje się narzędziem antykatolickiego ekumenizmu, ignorując, że prawdziwy Kościół naucza, iż wojny niegodziwe są karą za grzechy, a nie pretekstem do „dialogu” z agresorami.
Pominięcie w rozmowie jakiegokolwiek odniesienia do nadprzyrodzonych środków – sakramentów, stanów łaski uświęcającej czy sądu ostatecznego – jest najcięższym oskarżeniem. Sharpe mówi o „bliznach na żołnierzach i rodzinach”, lecz milczy o wiecznym potępieniu dusz pogrążonych w grzechu przez udział w niesprawiedliwych wojnach. To milczenie demaskuje naturalistyczną mentalność, gdzie zbawienie sprowadza się do ziemskiego „pokoju”, a nie do Królestwa Chrystusowego. Pius XI w Quas Primas ostrzega: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw… stało się, iż zburzone zostały fundamenty pod tąż władzą”. Amerykańska polityka, oparta na „prawach człowieka” i „proporcjonalności”, jest właśnie takim zburzeniem, potępionym w Syllabusie Błędów (punkt 3): „Rozum ludzki, bez żadnego odwołania do Boga, jest jedynym arbitrem prawdy i fałszu, dobra i zła”.
Demaskowanie propacyfistycznej propagandy jako owocu sekty posoborowej
Symptomatycznie, ta rozmowa ilustruje systemową apostazję posoborowia, gdzie „katolicy” jak Sharpe i Westen, choć krytykują wojny, nie wzywają do publicznego uznania panowania Chrystusa nad USA – państwem, które odrzuciło encykliki papieży, promując masonerię i syjonizm. Wspomnienie sojuszu Pat Buchanan i Noama Chomsky’ego przeciwko Irakowi to relatywizacja, gdzie moralność staje się kwestią polityczną, a nie teologiczną. Prawdziwa nauka katolicka, jak w kanonie 2222 Soboru Trydenckiego, podkreśla, że wojna jest dozwolona jedynie w obronie wiary i Bożego prawa, nie „możliwych przyszłych zbrodni”. Sharpe oskarża liderów o „fałszywą logikę”, lecz sam popełnia błąd, ignorując, że Stany Zjednoczone, jako narzędzie sekty posoborowej, prowadzą wojny w imię fałszywego ekumenizmu, potępionego przez Piusa XI.
Krytyka „duchowieństwa” w tym kontekście jest bezkompromisowa: „biskupi” i „kardynałowie” posoborowi, jak ci wspominani w powiązanych wideo (np. James Martin SJ), są winni duchowej ruiny, tolerując dewiacje i wojny pod płaszczykiem „miłosierdzia”. Jednak prawdziwy Kościół nie pozwala na laickie samosądy; autorytet należy do biskupów ważnie wyświęconych przed 1968 rokiem, strzegących integralnej wiary. Sharpe, jako „weteran katolicki”, torpeduje to, wzywając do „odrzucania propagandy”, lecz nie precyzuje, że jedyną bronią jest nawrócenie pod panowanie Chrystusa, jak naucza Pius IX w Syllabusie (punkt 55).
Wreszcie, milczenie o ohyda spustoszenia w strukturach okupujących Watykan, gdzie „papież” Leon XIV (Robert Prevost) kontynuuje linię uzurpatorów od Jana XXIII, czyni tę rozmowę narzędziem sekty. Prawdziwy pokój wymaga nie pacyfizmu, lecz krucjaty za Królestwo Chrystusowe, gdzie narody, jak naucza Leon XIII w Rerum Novarum (1891), muszą uznać prymat Kościoła nad państwem. Ta narracja, zamiast demaskować imperializm, legitymizuje go modernistycznym relatywizmem, prowadząc dusze do zguby.
Za artykułem:
USA heading toward World War 3?! Catholic veteran speaks out (lifesitenews.com)
Data artykułu: 12.09.2025
