Portal Opoka.org.pl relacjonuje tragiczne zabójstwo Ashura Sarnayi, 45-letniego irackiego chrześcijanina chaldejskiego, który w Lyonie we Francji został śmiertelnie zraniony maczetą przed własnym domem 11 września 2025 roku. Autor wideoblogów na TikToku, gdzie popularyzował wiarę chrześcijańską i krytykował islam, uciekł do Francji w 2014 roku przed prześladowaniami ze strony Państwa Islamskiego. Należał do parafii św. Efrema, wcześniej padł ofiarą ataku muzułmanów, a jego treści były blokowane. Organizacja L’Oeuvre d’Orient potępiła morderstwo, domagając się sprawiedliwości, podczas gdy Julien Odoul, radny Frontu Narodowego, wskazał na odrażającą ciszę lewicy, kontrastującą z ich reakcjami na zabójstwa muzułmanów. Artykuł podkreśla dysproporcję medialną i polityczną, cytując media społecznościowe i vaticannews.va. Ta relacja ujawnia jednak nie tylko zbrodnię, ale przede wszystkim zbrodnicze milczenie struktur posoborowych, które w imię fałszywego ekumenizmu zdradzają Chrystusa Króla i Jego wiernych, umożliwiając rozlew krwi chrześcijańskiej krwi w Europie.
Relatywizacja prześladowań: Odmowa nazwania zła po imieniu
Portal Opoka.org.pl, będący emanacją sekty posoborowej, podaje fakty zabójstwa Ashura Sarnayi w sposób, który na pierwszy rzut oka wydaje się rzeczowy, lecz w istocie stanowi subtelną relatywizację islamskiej agresji przeciwko chrześcijanom. Tekst wspomina o krytycznym wypowiadaniu się na temat islamu ofiary, ale unika jednoznacznego potępienia tej religii jako źródło historycznej i współczesnej nienawiści do Chrystusa i Jego Kościoła. To milczenie nie jest przypadkowe – jest ono owocem modernistycznej apostazji, która od Soboru Watykańskiego II infiltruje struktury okupujące Watykan, nakazując dialog zamiast apostolatu i konfrontacji z błędami. W *Syllabusie błędów* Piusa IX (1864) potępiono tezę, że „każdy człowiek wolny jest wyznawać i głosić tę religię, którą uzna za prawdziwą pod kierunkiem światła rozumu” (punkt 15), co demaskuje fundament fałszywego ekumenizmu, umożliwiającego takie zbrodnie bez kościelnego oporu. Gdzie jest tu wezwanie do exsurge Domine (powstań Panie, abyśmy nie zginęli), jak wzywali Ojcowie Kościoła wobec pogańskich prześladowań? Zamiast tego, portal cytuje jedynie L’Oeuvre d’Orient, organizację o wątpliwej ortodoksji, domagającą się bezpieczeństwa w wyznawaniu wiary, co brzmi jak świecka petycja o prawa człowieka, a nie katolickie żądanie panowania Chrystusa nad narodami.
Na poziomie faktograficznym relacja pomija kluczowe konteksty: Ankawa koło Erbilu, skąd pochodził Sarnaya, to bastion chaldejskich katolików, systematycznie niszczony przez islamistów, co jest bezpośrednim następstwem muzułmańskiej doktryny o dar al-harb (domie wojny) wobec niemuzułmanów. Portal nie cytuje nawet kanonów Soboru Nicejskiego (325), gdzie orzeczono o boskości Chrystusa jako Króla bez końca Królestwa Jego (por. Symbol Nicejski), co czyni wszelką krytykę islamu nie tylko prawem, ale obowiązkiem wiernych. Zamiast obnażyć islam jako herezję zaprzeczającą Bóstwu Syna Bożego – co Pius XI w encyklice *Quas Primas* (1925) podkreślał jako podstawę panowania Chrystusowego nad wszystkimi narodami – artykuł sprowadza sprawę do politycznej ciszy lewicy, unikając teologicznego potępienia. To symptomatyczne: sekta posoborowa, w imię *aggiornamento* (aktualizacji), relatywizuje wiarę, czyniąc z Kościoła instytucję humanitarną, a nie oblubienicę Baranka Bożego walczącą o dusze.
Językowy kamuflaż: Humanitaryzm zamiast apostolatu
Ton artykułu jest asekuracyjny i biurokratyczny, pełen frazesów jak „popularyzował wiarę” czy „życzliwa, dyskretna osoba”, co maskuje heroizm męczennika. Georges Shamoun Ishaq, cytowany jako prezes Stowarzyszenia Asyryjsko-Chaldejskiego, mówi o Sarnayi jako o kimś „bez problemów”, co brzmi jak laicki nekrolog, a nie świadectwo wiary katolickiej. Gdzie jest odniesienie do *in odium fidei* (z nienawiści do wiary), co uczyniłoby z tej śmierci aktem męczeństwa, jak u św. Polikarpa czy męczenników rzymskich? Język portalu unika słów takich jak *herezja*, *błąd*, *prześladowanie za wiarę*, zastępując je neutralnymi „atakami” czy „blokadami treści”. To klasyczny modernistyczny chwyt, potępiony w *Lamentabili sane exitu* (1907) Świętego Oficjum pod Piusem X, gdzie odrzucono tezę, że „dogmaty Kościoła są jedynie interpretacją faktów religijnych, wypracowaną przez umysł ludzki” (punkt 22), co tu objawia się w sprowadzeniu zabójstwa do incydentu społecznego, a nie ataku na Królestwo Chrystusowe.
Subtekst jest miażdżący: portal wspomina o Państwie Islamskim jako przyczynie ucieczki, ale nie łączy tego z koraniczną nakazem dżihadu (sura 9:29), który nakazuje walkę z chrześcijanami aż do płacenia dżizji. Milczenie o tym to nie lapsus, lecz świadoma pominięcie, zgodne z posoborowym zakazem prozelityzmu wobec muzułmanów, narzuconym przez fałszywą deklarację *Nostra Aetate* (1965). W *Quas Primas* Pius XI ostrzegał, że pokój nie zajaśnieje narodom, dopóki nie uznają panowania Zbawiciela, a tu sekta posoborowa, zamiast wzywać do nawrócenia islamistów, poprzestaje na potępieniu zabójstwa, co jest tchórzliwym unikaniem konfrontacji. Ton artykułu, skupiony na ciszy lewicy, przenosi winę na świeckich polityków, zwalniając z odpowiedzialności „biskupów” i „księży” posoborowych, którzy w imię dialogu pozwalają na eksterminację swych wiernych.
Teologiczne bankructwo: Zdrada panowania Chrystusa Króla
Z perspektywy integralnej wiary katolickiej, niezmiennej przed 1958 rokiem, ten artykuł to skandaliczne świadectwo apostazji sekty posoborowej. Kościół Chrystusowy, jako Regnum Dei (Królestwo Boże) na ziemi, ma obowiązek nie tylko bronić swych członków, ale nawracać narody pogańskie i heretyckie, jak nakazywał Sobór Trydencki (sesja V, dekret o reformie). Islam, zaprzeczający Trójcy Świętej i Bóstwu Chrystusa (Koran 4:171), jest wrogiem nie do dialogu, lecz do apostolskiego zwalczania – co potwierdza Syllabus Piusa IX, potępiający indyferentyzm religijny (punkty 15-18). Portal Opoka.org.pl, zamiast cytować te autorytety, relacjonuje sprawę jako tragiczny incydent, pomijając eschatologiczne konsekwencje: morderstwo Sarnayi to kolejny akt w wojnie szatana przeciwko Oblubienicy Baranka, gdzie brak nawrócenia prowadzi do wiecznego potępienia dusz.
Na poziomie teologicznym, milczenie o sakramentach i stanie łaski jest najcięższym grzechem: gdzie jest wezwanie do spowiedzi, Komunii Świętej i ofiary Mszy za nawrócenie morderców? Sekta posoborowa, redukując wiarę do humanitaryzmu, zapomina, że Chrystus jest Królem nie tylko serc, ale i narodów – jak orzekł Pius XI: „wszystkie stosunki w państwie układać na podstawie przykazań Bożych i zasad chrześcijańskich” (*Quas Primas*). Artykuł nie wspomina o obowiązku państw katolickich (choć Francja dawno zdradziła) do publicznego uznania Chrystusa Króla, co pozwoliłoby na deportację islamistów i ochronę wiernych. Zamiast tego, cytuje Juliena Odoela o dwóch miarach lewicy, co jest politycznym unikiwaniem: prawdziwy Kościół potępia nie lewicę, lecz samą zasadę swobody religijnej, potępioną w Syllabusie (punkt 77-80) jako modernistyczną truciznę. Sarnaya, śpiewając pieśni chrześcijańskie i głosząc Słowo Boże, był męczennikiem pro Christo Rege, lecz sekta posoborowa odmawia mu tej godności, czyniąc z niego ofiarę przypadkowej przemocy.
Symptomatycznie, to zabójstwo obnaża owoce soborowej rewolucji: fałszywy ekumenizm, potępiony w *Pascendi dominici gregis* (1907) Piusa X jako synteza wszystkich herezji, prowadzi do paktów z islamem, gdzie chrześcijanie są składani w ofierze na ołtarzu dialogu. Portal nie wspomina o tysiącach chaldejskich męczenników w Iraku po 2003 roku, gdy inwazja USA otworzyła bramy dla dżihadu – milczenie to zdrada, bo prawdziwy Kościół, jak w czasach inkwizycji, demaskowałby islam jako narzędzie Antychrysta. W *Quas Primas* czytamy: „jeżeliby ludzie prywatnie i publicznie uznali władzę królewską Chrystusa, spłynęłyby na społeczeństwo wolność, porządek i pokój” – lecz sekta posoborowa, uznając prawa człowieka ponad Prawa Boże, umożliwia takie morderstwa, czyniąc Europę ohyda spustoszenia (Mt 24:15).
Polityczna poprawność jako narzędzie apostazji
Artykuł podkreśla ciszę lewicy, co jest półprawdą: prawdziwa cisza panuje w strukturach posoborowych, gdzie „papież” Franciszek i jego następcy, jak obecny uzurpator „Leon XIV” (Robert Prevost), wzywają do braterstwa z islamem, ignorując prześladowania. To kontynuacja błędów potępionych w *Lamentabili* (punkt 65), gdzie odrzucono relatywizację sakramentów i hierarchii na rzecz ewolucji doktryny. Portal Opoka.org.pl, jako organ tej sekty, nie wzywa do krucjaty duchowej ani politycznej – np. do zamknięcia granic przed islamistami – lecz poprzestaje na potępieniu, co jest jałowe bez nawrócenia. W świetle kanonów Soboru Laterańskiego IV (1215), wzywającego do walki z saracenami, takie milczenie to zdrada: chrześcijanie jak Sarnaya giną, bo posoborowi „biskupi” wolą dialog z mordercami niż obronę stada.
To bankructwo duchowe objawia się w pominięciu sądu ostatecznego: mordercy Sarnayi, jeśli nie nawrócą się przez łaskę Krzyża, pójdą na potępienie, a ich zbrodnia – na wieczną hańbę. Sekta posoborowa, zapominając o tym, redukuje wiarę do socjalizmu, potępionego w Syllabusie (punkty 4-6). Prawdziwy Kościół, wierny przed 1958 rokiem, głosiłby: islam to fałsz, a Chrystus – jedyny Zbawiciel (Dz 4:12), wzywając do chrztu i ofiary za prześladowców. Zamiast tego, artykuł kończy się apelem o wsparcie Fundacji Opoka – co jest bałwochwalstwem, symulującym katolicką dobroczynność bez teologicznego fundamentu.
W obliczu takiej apostazji, wierni integralnej wiary katolickiej muszą odrzucić struktury posoborowe, trwając w Niezmiennym Magisterium. Śmierć Sarnayi woła o sprawiedliwość nie ziemską, lecz niebieską – pod panowaniem Chrystusa Króla, gdzie żadna kropla chrześcijańskiej krwi nie pozostanie bez kary.
Za artykułem:
Krytyk islamu zabity maczetą w Lyonie. Lewica milczy (opoka.org.pl)
Data artykułu: 12.09.2025
