Artykuł z ACI Prensa z 11 września 2025 roku relacjonuje coroczne zebranie 192 nowych „biskupów” w Rzymie, gdzie rzekomo uczestniczą w kursie formacyjnym organizowanym od 1994 roku przez Dykasterię ds. Ewangelizacji i Dykasterię ds. Biskupów. Spotkanie, trwające od 4 do 11 września, kończy się audiencją u „papieża” Leona XIV. Jeden z uczestników, dominikanin Xabier Gómez García, „biskup” San Feliú de Llobregat w Hiszpanii, podkreśla „czas nadziei i misyjnej konwersji” w kontekście Roku Jubileuszowego i synodalnego procesu, akcentując nadzieję opartą na Chrystusie, komunię, prewencję nadużyć, migrację i potrzeby młodzieży. Prelegentami byli m.in. „kardynałowie” Jean-Marc Aveline, Luis Antonio Tagle i Christoph Schönborn, którzy mówili o nadziei, służbie i bliskości z duchowieństwem.
Redukcja biskupiego urzędu do synodalnej iluzji nadziei
W tej relacji, podszytej modernistycznym optymizmem, ujawnia się głęboki kryzys tożsamości w strukturach okupujących Watykan, gdzie urząd biskupa, tradycyjnie zakorzeniony w apostolatus munus (urzędzie apostolskim) jako strażnika niezmiennej depozyty wiary, zostaje zredukowany do roli facilitatora „dialogu” i „komunii” w duchu synodalnym. Xabier Gómez García, cytowany jako głosujący entuzjasta, deklaruje, że kurs dostarcza narzędzi do bycia „świadkami nadziei zakorzenionej w Chrystusie”, pogłębiając „katolickość” poprzez wspólne modlitwy i posiłki. Taki język, nasycony frazesami o „Kościele idącym z ludem”, pomija esencję biskupiego powołania: obronę integralnej doktryny przed herezjami, jak nakazywał św. Paweł w Liście do Tytusa (1,9), gdzie biskup ma „trzymać się prawdy, którą się nauczył, i potępiać tych, którzy się sprzeciwiają”.
Porównując z niezmiennym Magisterium przed 1958 rokiem, encyklika Quas Primas Piusa XI (1925) podkreśla, że Królestwo Chrystusowe wymaga posłuszeństwa wobec Jego panowania, a nie synodalnych „procesów”. Tutaj „nadzieja” jest oderwana od eschatologicznego wymiaru – sądu ostatecznego i kary za grzechy – co jest ciężkim zaniedbaniem, prowadzącym do naturalistycznego humanizmu. Syllabus Błędów Piusa IX (1864) potępia w punkcie 55 ideę separacji Kościoła od państwa, a tu biskupi są formowani w izolacji od prawdziwego panowania Chrystusa nad narodami, skupiając się na „komunii” z migrantami i młodzieżą bez wzmianki o konieczności nawrócenia i chrztu. To milczenie o nadprzyrodzonym celu zbawienia dusz demaskuje teologiczny bankructwo: formacja nie buduje Kościoła militantis (walczącego), lecz symuluje wspólnotę bez doktrynalnej spójności.
„Dekalog nadziei” jako modernistyczna parodia praw Bożych
Artykuł wyróżnia „Dekalog Nadziei dla Biskupa w Roku Jubileuszowym” jako wprowadzenie do kursu, łączący prezentacje wokół „jednoczącej nadziei” i „komunii w służbie Ludu Bożego”. Taki „dekalog” to bluźniercze naśladownictwo Dziesięciu Przykazań, gdzie miejsce absolutnych praw Bożych zajmuje subiektywna „nadzieja” w kontekście jubileuszowym, zainicjowanym przez linię uzurpatorów od Jana XXIII. W Lamentabili sane exitu (1907) Świętego Oficjum pod Piusem X, potępiono w punkcie 58 ideę, że „prawda zmienia się wraz z człowiekiem”, co idealnie pasuje do tej ewolucji: nadzieja nie jest statyczna, oparta na Krzyżu, lecz „misyjna konwersja” dostosowana do świata.
Bezwstydne pominięcie kary za herezje i obowiązku potępiania błędów – jak w kanonie 2 Soboru Laterańskiego IV (1215), nakazującego biskupom zwalczać kacerstwa pod karą ekskomuniki – czyni ten kurs narzędziem apostazji. Gómez García mówi o „Kościele wychodzącym jako sługa Ewangelii w świecie”, parafrazując frazes z posoborowych dokumentów, ale bez odniesienia do extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia), sformułowanego niezmiennie w bulli Unam Sanctam Bonifacego VIII (1302). Zamiast formować w walce z modernizmem, kurs podkreśla „słuchanie serca podobnego do Chrystusa”, co relatywizuje prawdę na rzecz empatii, ignorując ostrzeżenie Piusa X w Pascendi Dominici gregis (1907) przed subiektywizmem modernistów.
Prewencja nadużyć i migracja: Naturalizm zamiast teologii łaski
Relacja porusza prewencję nadużyć, gdzie „błędy w opiece nad ofiarami i braku prewencji” są uznawane, z naciskiem na „empatię, prawdę, sprawiedliwość i reparację” jako „znak światła i nadziei”. To płytkie podejście, redukujące grzech do psychologicznego urazu, bez wezwania do spowiedzi, pokuty i stanów łaski uświęcającej. Doktryna katolicka, jak w Soborze Trydenckim (sesja XIV, 1551), podkreśla sakramentalną pokutę jako jedyne средство na odpuszczenie grzechów ciężkich, a nie „konwersję” bez nawrócenia do Chrystusa Króla. Milczenie o demonicznej genezie nadużyć – jak w egzorcyzmach Ojców Kościoła, np. św. Jana Chryzostoma – czyni to naturalistycznym terapeutyzmem, potępionym w Syllabusie (punkt 58) jako sprowadzanie moralności do akumulacji bogactw i przyjemności.
Podobnie, temat migracji skupia się na „przyjmowaniu, ochronie, awansie i integracji”, bez wzmianki o obowiązku chrztu i asymilacji do wiary katolickiej. Encyklika Immortale Dei Leona XIII (1885) naucza, że państwa muszą chronić wiarę przed obcymi wpływami, a nie promować wielokulturowy relatywizm. Kurs pyta, „czego młodzi potrzebują od Kościoła”, ale pomija formację w cnotach teologalnych, zastępując ją „czytaniem rzeczywistości” przez pryzmat praw człowieka – herezji potępionej w Quas Primas, gdzie Pius XI wzywa do publicznego uznania panowania Chrystusa nad jednostkami i państwami, by uniknąć chaosu laicyzmu.
„Kardynałowie” jako głosiciele herezji: Tagle, Schönborn i ich agendę
Prelekcje „kardynała” Luisa Antonio Tagle, który określa biskupów jako „sługusów” a nie „panów” trzody, i Christopha Schönborna, wzywającego do bliskości z seminarzystami i „księżmi”, ukazują demokratyzację hierarchii, gdzie autorytet apostolski ustępuje „służbie”. To echa modernizmu, potępionego w Lamentabili (punkt 54), gdzie dogmaty i hierarchia są „etapami ewolucji świadomości chrześcijańskiej”. Prawdziwy biskup, wg św. Ignacego Antiocheńskiego (List do Smyrneńczyków, ok. 107 r.), jest następcą apostołów z władzą nauczania i karania, nie „znaku nadziei” w synodalnym chaosie.
Tagle, znany z ekumenizmu i relatywizmu, oraz Schönborn, propagator hermeneutyki ciągłości, reprezentują linię uzurpatorów, gdzie „biskupi” są formowani w posłuszeństwie wobec Watykanu po 1958 roku, a nie wobec niezmiennej wiary. Artykuł pomija, że takie spotkania wzmacniają „ohydę spustoszenia” (Mt 24,15), symulując Kościół bez prawdziwych sakramentów – Msza zredukowana do zgromadzenia, „komunia” do bałwochwalczego gestu. Jak naucza Pius XI, tylko w Królestwie Chrystusowym jest pokój, a nie w „dialogu” z światem.
Symptomy systemowej apostazji: Od formacji do ruiny dusz
Całość kursu, z audiencją u „papieża” Leona XIV, ujawnia duchowe bankructwo posoborowej struktury: 192 „biskupów” z pięciu kontynentów, w tym z Rosji, Algierii i Papui Nowej Gwinei, są indoktrynowani w „misji” bez misji zbawczej. To owoc rewolucji soborowej, gdzie, jak prorokował Pius IX w Syllabusie (punkt 80), „postęp, liberalizm i nowoczesna cywilizacja” są godzone z katolicyzmem. Milczenie o piekle, czyśćcu i niebie, o obowiązku publicznego wyznawania wiary, czyni to satanistyczną parodią, gdzie „nadzieja” zastępuje bojaźń Pańską (Prz 1,7).
Z perspektywy integralnej wiary katolickiej, ta formacja produkuje nie pasterzy, lecz wilki w owczej skórze (Dz 20,29), prowadząc dusze do zguby. Prawdziwy Kościół trwa w wiernych wyznających doktrynę przedsoborową, z ważnymi święceniami przed 1968 rokiem, gdzie biskupi bronią depozytu wiary. Reszta to paramasońska struktura, zasługująca na potępienie jako herezja kolektywna, jak w kanonie 1 Soboru Nicejskiego I (325), wykluczająca arian z komunii.
Obnażenie tych postaw pokazuje, jak modernistyczna agenda niszczy nadprzyrodzony cel Kościoła: zbawienie dusz przez Najświętszą Ofiarę i łaskę sakramentalną. Tylko powrót do integralnej teologii przed 1958 rokiem może ocalić resztki wiary.
Za artykułem:
Catholic Church’s new bishops complete formation in Rome (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 11.09.2025
