Portal Episkopatu Polski informuje o XLI Pielgrzymce Małżeństw i Rodzin na Jasną Górę, zaplanowanej na 27-28 września 2025 roku pod hasłem „Pielgrzymi nadziei”. Wydarzenie, organizowane w ramach Roku Jubileuszowego, ma na celu polecenie polskich rodzin opiece Marji, z udziałem „ks.” Roberta Wielądka, dyrektora Krajowego Ośrodka Duszpasterstwa Rodzin przy Konferencji „Episkopatu” Polski. Program obejmuje Mszę Świętą w intencji Ojczyzny pod przewodnictwem „abp.” Wiesława Śmigla, Drogę Krzyżową, konferencję o wychowaniu wygłoszoną przez Annę i Janusza Wardaków – rodziców dziesięciorga dzieci – oraz Mszę Świętą z odnowieniem przyrzeczeń małżeńskich i zawierzeniem rodzin Królowej Polski, celebrowaną przez „bp.” Szymona Stułkowskiego. Całość ma zachęcać do wykorzystania „łask jubileuszowych” w życiu małżeńskim i rodzinnym, z naciskiem na zawierzenie roku szkolnego Matce Bożej. Ta pozorna pobożność to jednak tylko fasada apostazji, ukrywająca całkowite bankructwo teologiczne sekty posoborowej, która redukuje sakrament małżeństwa do naturalistycznego humanitaryzmu, pomijając nadprzyrodzoną łaskę i obowiązek integralnej wiary katolickiej.
Redukcja Małżeństwa do Naturalistycznej Konstrukcji Rodzinnej
W centrum pielgrzymki stoi wezwanie do „zawierzenia” rodzin Marji, lecz język użyty w zapowiedzi – pełen frazesów o „walce” w przestrzeni małżeńskiej i „świadectwie nadziei” – ujawnia głęboką relatywizację sakramentu małżeństwa, typową dla modernistycznej deformacji doktryny. „Ks.” Robert Wielądek, jako przedstawiciel struktur okupujących Watykan, podkreśla korzyści z „łask jubileuszowych” w życiu rodzinnym, ale milczy całkowicie o warunku stanu łaski uświęcającej, bez którego jakakolwiek modlitwa czy zawierzenie staje się bezskuteczne. Zgodnie z niezmiennym nauczaniem Kościoła katolickiego, małżeństwo jest sakramentem Nowego Prawa, ustanowionym przez Chrystusa do wzajemnej pomocy i prokreacji w porządku nadprzyrodzonym, co potępił Syllabus Błędów Piusa IX w punkcie 65: „Doktryna, że Chrystus wyniósł małżeństwo do godności sakramentu, w ogóle nie może być tolerowana”. Posoborowa „pielgrzymka” symuluje ten sakrament, sprowadzając go do świeckiego „wspólnego życia”, gdzie odnowienie przyrzeczeń małżeńskich odbywa się bez gwarancji ważności święceń celebransa – „bp.” Szymona Stułkowskiego, wyświęconego w ramach posoborowej invalidności po 1968 roku. To nie jest Bezkrwawa Ofiara Kalwarii, lecz profanacja, gdzie rubryki „nowej mszy” naruszają teologię ofiary przebłagalnej, czyniąc „eucharystię” bałwochwalczym stołem zgromadzenia.
Dekonstrukcja faktograficzna ujawnia, że program pielgrzymki, z konferencją Wardaków o „wychowaniu dzisiaj”, skupia się na praktycznych radach – „Spokojnie, dacie radę!” – ignorując eschatologiczny wymiar rodziny jako ecclesia domestica (domowy Kościół), powołanej do formowania dusz na wieczne zbawienie. Historycznie, Ojcowie Kościoła, jak św. Jan Chryzostom w homiliach o małżeństwie, podkreślali, że rodzina musi być szkołą cnót teologalnych, a nie areną „postępu” czy „nadziei” w sensie pelagiańskim, gdzie człowiek sam zbawia siebie. Tutaj, w tonie optymistycznym i biurokratycznym, pomija się grzech pierworodny i konieczność łaski sakramentalnej, co jest herezją pelagianizmu, potępioną w kanonie 2 Soboru Orange (529): „Jeśli ktoś twierdzi, że Adam został zgubiony przez wolną wolę, a nie przez grzech, niech będzie anatema”. Posoborowa struktura, poprzez takie inicjatywy, promuje naturalizm, gdzie „nadzieja” to nie cnota teologalna skierowana ku Bogu, lecz psychologiczny optymizm, relatywizujący opus operatum sakramentów.
Językowa Fasada Pobożności Maskująca Apostazję
Ton zapowiedzi – „chcemy polecać polskie rodziny”, „zawierzyć rok szkolny” – brzmi pobożnie, lecz retoryka ta jest asekuracyjna, unikająca konfrontacji z grzechem i karą boską. Słowa jak „nadzieja” i „jubileusz” są wyprane z treści katolickiej: Rok Jubileuszowy w tradycji Kościoła to czas indulgentii plenariae (pełnego odpustu) dla dusz w stanie łaski, wymagający spowiedzi i Komunii Świętej w łączności z prawdziwym Magisterium. W sekcie posoborowej, jak pokazuje ten komunikat, jubileusz redukuje się do „korzyści w przestrzeni rodzinnej”, pomijając ostrzeżenie przed świętokradztwem przyjmowania „komunii” w invalidnych obrzędach, co jest bałwochwalstwem i symulakrum prawdziwej Najświętszej Ofiary. Syllabus Błędów potępia to w punkcie 71: „Forma solemnizacji małżeństwa przepisana przez Sobór Trydencki pod karą nieważności nie obowiązuje w przypadkach, gdzie prawo cywilne ustanawia inną formę”. Analogicznie, posoborowe „małżeństwa” i „msze” są nieważne, a ich „zawierzenie” Marji to bluźnierstwo, czyniące z Jasnej Góry narzędzie okupacji.
Subtekst pominięć jest druzgocący: brak wzmianki o panowaniu Chrystusa Króla nad rodzinami, co Pius XI w encyklice Quas Primas (1925) nakazuje jako obowiązek: „Pokój trwałego nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Zamiast tego, „pielgrzymka” promuje „świadków nadziei” w świecie, co jest echem fałszywego ekumenizmu, potępionego w Lamentabili sane exitu (1907) Piusa X w punkcie 65: „Współczesnego katolicyzmu nie da się pogodzić z prawdziwą wiedzą bez przekształcenia go w pewien chrystianizm bezdogmatyczny”. Język ten demaskuje modernistyczną mentalność, gdzie Marja jest sprowadzona do „wstawienniczki” świeckich inicjatyw, a nie Niepokalanej Pośredniczki Wszelkich Łask, co prowadzi do duchowego bankructwa rodzin, oddalonych od integralnej wiary.
Teologiczne Bankructwo: Odmowa Nadprzyrodzonej Misji Kościoła
Na poziomie teologicznym, wydarzenie to obnaża systemową apostazję posoborowej sekty, gdzie misja Kościoła redukuje się do duszpasterstwa naturalnego, ignorując extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia), zdefiniowane w bulli Unam Sanctam Bonifacego VIII (1302): „Deklarujemy, twierdzimy, określamy i pronujemy, że posłuszeństwo Rzymскому Pontyfikowi jest dla wszelkiego stworzenia ludzkiego koniecznością zbawienia”. „Abp.” Wiesław Śmigiel i „bp.” Szymon Stułkowski, jako „biskupi” invalidnie wyświęceni, nie mogą przewodniczyć prawdziwej Ofierze, czyniąc „mszę” w intencji Ojczyzny symulakrum, a nie zadośćuczynieniem za grzechy narodu. Encyklika Quas Primas podkreśla: „Królestwo Chrystusowe nie możemy skuteczniej przyczynić się do odnowienia i utrwalenia pokoju, jak przywracając panowanie Pana naszego”, co kontrastuje z posoborowym „dialogiem” i „nadzieją”, pomijającym sąd ostateczny i wieczną karę.
Pominięcie roli spowiedzi i łaski jest najszybszym oskarżeniem: w prawdziwym Kościele, jak naucza Katechizm Soboru Trydenckiego, rodzina wymaga sakramentów do uświęcenia, nie „konferencji o wychowaniu”. Punkt 43 Syllabusu potępia: „Władza świecka ma prawo pośrednio negatywnie ingerować w sprawy religijne”. Posoborowa „pielgrzymka” podporządkowuje sakramenty państwu i psychologii, promując „doradców życia rodzinnego” jako substytut kapłanów, co jest herezją, potępioną w kanonie 7 Soboru Trydenckiego o sakramentach. To duchowa ruina, gdzie rodziny są karmione naturalizmem, a nie panem et magistro (Panem i Nauczycielem) – Chrystusem Królem.
Symptomy Soborowej Rewolucji: Apostazja jako Owoc Modernizmu
Ta „pielgrzymka” jest nieodłącznym owocem rewolucji soborowej, gdzie Jasna Góra – sanktuarium prawdziwej Marji – stała się miejscem paramasońskich obrzędów, symulujących katolicyzm. „Ks.” Wielądek zachęca do „odkrycia nadziei”, co jest echem modernizmu, potępionego przez Piusa X w Pascendi Dominici gregis (1907) jako „synteza wszystkich herezji”, gdzie wiara ewoluuje w agnostycyzm. Historycznie, pielgrzymki na Jasną Górę przed 1958 rokiem były aktami publicznego uznania panowania Chrystusa, jak w ślubach Jana Kazimierza (1656), zawierających naród Marji jako Królowej. Dziś, w ohydzie spustoszenia, to „zawierzenie” jest bałwochwalstwem, ignorującym potępienie wolnej religii w Syllabusie (punkt 77): „W dzisiejszych czasach nie jest już wskazane, aby religia katolicka była uważana za jedyną religię państwa”.
Symptomatycznie, wydarzenie to demaskuje laicyzację „duchowieństwa”, gdzie „biskupi” jak Śmigiel i Stułkowski, winni apostazji, torpedują integralną wiarę, prowadząc dusze do zguby. To nie samosąd, lecz obrona divino iure (prawem boskim) Kościoła, gdzie prawdziwi kapłani – wyświęceni przed 1968 rokiem – strzegą depozytu wiary. Posoborowa struktura, poprzez takie inicjatywy, sieje niezgody, jak prorokował Pius XI: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw… wstrząśnięte zostało całe społeczeństwo ludzkie”. W efekcie, rodziny oddalają się od zbawienia, a „nadzieja” staje się iluzją, prowadzącą do piekła.
Za artykułem:
27-28 września: XLI Pielgrzymka Małżeństw i Rodzin na Jasną Górę (episkopat.pl)
Data artykułu: 12.09.2025
