Portal eKAI relacjonuje apel „biskupa” Augsburga Bertrama Meiera, przewodniczącego Komisji ds. Kościoła Powszechnego w Konferencji „Episkopatu” Niemiec, o lepsze kontakty między Niemcami a Polakami, wygłoszony podczas sympozjum w Katolickiej Akademii w Berlinie 12 września 2025 roku. Meier podkreśla potrzebę wzajemnego poznania, walki z uprzedzeniami i wymiany doświadczeń między „episkopatami” obu narodów, cytując: „Poznanie jest proste” – powiedział Meier […] „Ale trzeba również chcieć się poznać”. W spotkaniu uczestniczyli przedstawiciele władz, podkreślający konieczność bliższych relacji sąsiedzkich. Ten apel, maskowany troską o dialog, stanowi jawną zdradę integralnej wiary katolickiej, redukując misję Kościoła do świeckiego socjalizowania i ignorując absolutne panowanie Chrystusa nad narodami.
Redukcja Kościoła do świeckiego stowarzyszenia sąsiedzkiego
Na poziomie faktograficznym apel Meiera jawnie pomija historyczny kontekst relacji polsko-niemieckich, naznaczonych nie tylko uprzedzeniami, ale przede wszystkim krwią katolickich męczenników i agresją protestanckich i pogańskich sił przeciwko wiernym. Portal eKAI nie wspomina, że Polska, jako bastion katolicyzmu, broniła Europy przed najazdami, w tym przed reformacją Lutra, która rozlała się z Niemiec, siejąc herezję i niszcząc wiarę. Zamiast tego Meier mówi o „nieufności i uprzedzeniach”, jakby relacje sprowadzały się do banalnych stereotypów, a nie do duchowej walki o dusze. To klasyczny manewr modernistyczny: relatywizacja prawdy historycznej na rzecz dialogu, który w rzeczywistości oznacza kapitulację przed błęduami potępionymi przez Magisterium.
Z perspektywy integralnej wiary katolickiej, takiej jak nauczana przed 1958 rokiem, Kościół nie jest agencją poprawiania stosunków międzynarodowych, lecz Collegium Apostolicum (Kolegium Apostolskie), powołane do głoszenia Królestwa Bożego. Encyklika Quas Primas Piusa XI z 1925 roku jasno stwierdza: „nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Meier, zamiast wzywać Niemcy i Polskę do publicznego uznania Chrystusa Króla, apeluje o „wymianę doświadczeń” między „episkopatami” – strukturami, które od Soboru Watykańskiego II stały się narzędziami apostazji, promując ekumenizm z heretykami i poganami. To nie jest missio canonica (misja kanoniczna), lecz zdrada, która ignoruje kanon 1 Soboru Laterańskiego IV: Kościół ma zwalczać herezje, nie dialogować z nimi.
Język uprzedzeń jako maska naturalizmu
Analiza językowa ujawnia teologiczną zgniliznę: Meier używa neutralnego, biurokratycznego słownictwa – „kontakty”, „wymiana”, „poznanie” – które brzmi jak manifestacja ONZ, a nie przepowiednia Ewangelii. Brak tu jakiegokolwiek odniesienia do gratia Dei (łaski Bożej), sakramentów czy obowiązku nawrócenia. Ton jest asekuracyjny, unikający konfrontacji z grzechem, co demaskuje modernistyczną mentalność, potępioną w Syllabusie Błędów Piusa IX z 1864 roku, pkt. 15: „Każdy człowiek wolny jest przyjąć i wyznawać tę religię, którą wedle światła rozumu uzna za prawdziwą” – błąd, który Meier implicite popiera, sugerując, że „uprzedzenia” to jedyna bariera, a nie różnice dogmatyczne. Milczenie o nadprzyrodzonym celu życia – zbawieniu dusz – jest najcięższym oskarżeniem; to naturalizm, gdzie człowiek staje się centrum, a Bóg peryferium.
W Lamentabili sane exitu z 1907 roku, Świętego Oficjum pod Piusem X, potępiono (pkt. 65) ideę, że „współczesnego katolicyzmu nie da się pogodzić z prawdziwą wiedzą bez przekształcenia go w pewien chrystianizm bezdogmatyczny, to jest w szeroki i liberalny protestantyzm”. Meierowy apel to właśnie ten bezdogmatyczny chrystianizm: zamiast wzywać do konwersji na katolicyzm, promuje „walkę z uprzedzeniami”, co w praktyce oznacza tolerancję dla protestantyzmu i sekularyzmu, niszczących Niemcy od czasów Lutra. Portal eKAI, publikując to bez krytyki, staje się współwinny, przemilczając, że prawdziwy pokój rodzi się z posłuszeństwa Chrystusowi, nie z sympozjów.
Teologiczna herezja: ignorowanie prymatu Praw Bożych
Na poziomie teologicznym, apel Meiera jest bluźnierstwem przeciwko królewskiej godności Chrystusa. Syllabus Błędów, pkt. 55, potępia: „Kościół powinien być oddzielony od Państwa, a Państwo od Kościoła”. Meier, współpracując z „przedstawicielami władz”, stawia świeckie rządy na równi z hierarchią, ignorując obowiązek państw do publicznego wyznawania katolicyzmu. Polska i Niemcy, jako narody ochrzczone, podlegają dominio directo (bezpośredniemu panowaniu) Chrystusa, jak naucza Quas Primas: „panowanie Jego obejmuje także wszystkich niechrześcijan, tak, iż najprawdziwiej cały ród ludzki podlega władzy Jezusa Chrystusa”. Zamiast tego Meier promuje „grupę kontaktową” między „episkopatami” – paramasońską strukturą posoborową, która odrzuca niezmienność dogmatów na rzecz ewolucji, potępionej w Lamentabili, pkt. 21: „Objawienie, które stanowi przedmiot wiary katolickiej, nie zakończyło się wraz z Apostołami”.
Pominięcie sakramentów, stanu łaski i sądu ostatecznego demaskuje duchowe bankructwo: Meier nie ostrzega przed wiecznym potępieniem za herezje, lecz skupia się na ziemskich relacjach. To owoc soborowej rewoluczy, gdzie „Kościół Nowego Adwentu” zamienił Najświętszą Ofiarę na agapę, a misję na humanitaryzm. Biskupi jak Meier, wyświęceni w posoborowym rycie, nie przekazują łaski sakramentalnej, czyniąc ich struktury symulakrami katolicyzmu – bałwochwalstwem, gdzie „komunia” staje się profanacją, naruszającą teologię ofiary przebłagalnej.
Symptomy apostazji: od soborowej ruiny do globalnego synkretyzmu
Symptomatycznie, ten apel ukazuje systemową apostazję posoborowia: Meier, jako „przewodniczący Komisji ds. Kościoła Powszechnego”, reprezentuje ohydę spustoszenia w Watykanie, gdzie uzurpator „papież” Leon XIV (Robert Prevost) kontynuuje linię Jana XXIII, promując fałszywy ekumenizm. To nie przypadek – to plon modernizmu, potępionego przez Piusa X w Pascendi Dominici gregis (1907), gdzie herezja ta jawi się jako synteza wszystkich błędów, redukująca wiarę do subiektywnego doświadczenia. Niemcy, ojczyzna modernizmu (np. Loisy, Tyrrell), eksportują go do Polski via „dialog”, osłabiając opór wobec sekty posoborowej.
W Polsce, gdzie katolicyzm przetrwał pomimo zaborów i komunizmu, tacy „biskupi” jak Meier sieją zamęt, ignorując prymasostwo Polski jako strażniczki wiary. Prawdziwy Kościół trwa w wiernych wyznających integralną doktrynę, pod wodzą ważnie wyświęconych przed 1968 rokiem, nie w strukturach okupujących Watykan. Apel Meiera to nie wezwanie do nawrócenia, lecz do kapitulacji: kraje mają uznać jus divinum (prawo boskie) nad prawami człowieka, a nie dialogować z błęduami. Inaczej, jak ostrzega Syllabus (pkt. 80), „Rzymski Pontifex może i powinien pogodzić się i dojść do porozumienia z postępem, liberalizmem i nowoczesną cywilizacją” – co jest potępione jako herezja.
W obliczu tej duchowej ruiny, wierni muszą odrzucić posoborowe struktury, wracając do niezmiennej wiary Ojców i Soborów. Tylko w Królestwie Chrystusa, nie w sympozjach, narody odnajdą prawdziwy pokój – wieczną szczęśliwość w niebie, nie ziemskie kontakty.
Za artykułem:
Bp Meier: Niemcy i Polacy powinni lepiej się znać (vaticannews.va)
Data artykułu: 13.09.2025
