Portal Więź.pl publikuje 13 września 2025 r. osobisty esej Damiana Jankowskiego, w którym autor dzieli się lękiem przed wojną, prowokowaną przez rosyjskie drony nad Polską, i refleksjami nad tym, jak nie pozwolić, by strach pochłonął duszę. Jankowski, redaktor portalu o personalistycznej wrażliwości, cytuje piosenkę George’a Harrisona, by ostrzegać przed „ciemnością” w postaci propagandy, darwinizmu czy nihilizmu, wzywając do zachowania empatii i solidarności.
Ten tekst, choć pozornie humanistyczny, ujawnia duchową pustkę posoborowej mentalności, całkowicie oderwanej od panowania Chrystusa Króla, co czyni go receptą na apostazję w obliczu realnego zagrożenia.
Absencja Chrystusa Króla w obliczu grozy wojennej
Dekonstrukcja eseju Jankowskiego na poziomie faktograficznym obnaża jego selektywny dobór rzeczywistości: autor wspomina incydent z dronami w Wyrykach 10 września 2025 r., panikę w Bartoszycach i okrucieństwa w Buczy, lecz całkowicie pomija eschatologiczny wymiar konfliktu. W *Quas Primas* Pius XI podkreśla, że nieszczęścia świata płyną z usunięcia Jezusa Chrystusa i Jego prawa z życia publicznego: „bardzo wielu usunęło Jezusa Chrystusa i Jego najświętsze prawo ze swych obyczajów, z życia prywatnego, rodzinnego i publicznego”. Jankowski, zamiast skierować wzrok ku Królestwu Chrystusowemu jako jedynej nadziei pokoju, redukuje strach do „zwykłej, po ludzku” troski o bliskich, ignorując, że prawdziwe bezpieczeństwo duszy zależy od posłuszeństwa Bogu, nie NATO czy Wojsku Polskiemu. To milczenie o nadprzyrodzonym ratunku – o Najświętszej Ofierze, stanie łaski uświęcającej i sądzie ostatecznym – jest najcięższym oskarżeniem, demaskującym naturalistyczną wizję człowieka, wolną od Bożej Opatrzności.
Ton eseju, na poziomie językowym, jest asekuracyjny i biurokratycznie empatyczny: „boję się o nich, tak zwyczajnie, po ludzku i stale”. Słownictwo – „empatia, solidarność, rozwaga” – brzmi jak echo posoborowego „dialogu” i „opcji preferencyjnej ubogich”, ale bez teologicznego kotwicy w *Cuius regit mundus* (Którym świat jest rządzony), gdzie Leon XIII przypomina, że Chrystus musi panować nad jednostkami i państwami. Jankowski relatywizuje lęk, porównując go do „ciemności” z piosenki rockmana, co ujawnia kulturowy synkretyzm: zamiast psalmów Dawidowych, George Harrison jako prorok. To symptom sekty posoborowej, gdzie wiara miesza się z kulturą świecką, a *extra Ecclesiam nulla salus* (poza Kościołem nie ma zbawienia) zostaje zastąpione „personalistyczną wrażliwością”.
Teologicznie, esej bankrutuje wobec Syllabusu Błędów Piusa IX, potępiającego naturalizm (punkt 3: „ludzki rozum… wystarczy, by zapewnić dobrobyt ludzi i narodów”). Jankowski szuka „wewnętrznego przygotowania” w piosence, nie w sakramentach czy modlitwie do Marji, co jest bluźnierczym pominięciem. W *Lamentabili sane exitu* (punkt 20) potępiono pogląd, że objawienie to jedynie „uświadomienie sobie przez człowieka swego stosunku do Boga” – tu strach staje się czysto psychologicznym fenomenem, bez odniesienia do grzechu pierworodnego i potrzeby łaski. Autor upodabnia się do modernistów, dla których dogmaty ewoluują; jego „nadzieja na najlepsze i spodziewanie się najgorszego” to agnostycyzm, nie wiara w Bożą wszechmoc, jak w Liście do Hebrajczyków (11,1): *fides est sperandarum substantia rerum* (wiara jest urzeczywistnieniem tego, co się spodziewa).
Symptomatycznie, ten tekst to owoc soborowej rewolucji: zamiast wzywać do publicznego uznania panowania Chrystusa nad narodami – jak w *Quas Primas*: „jednostki i państwa… nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego” – Jankowski promuje „strzeżenie się ciemności” poprzez humanitaryzm. To echo fałszywego ekumenizmu i wolności religijnej, potępionych w Syllabusie (punkt 77: nie jest już stosowne, by katolicyzm był jedyną religią państwa). W obliczu rosyjskiego zagrożenia, zamiast krucjaty duchowej i pokuty za apostazję narodów, autor oferuje „empatię” – naturalistyczną iluzję, która prowadzi do duchowej ruiny. Sekta posoborowa, okupująca struktury Kościoła, symuluje katolicyzm, lecz jej „dialog” z Putinem czy NATO to bałwochwalstwo, ignorujące, że pokój płynie tylko z Królestwa Chrystusowego.
Darwinizm i nihilizm jako maska apostazji
Jankowski ostrzega przed „darwinistyczną logiką, w której znaczenie mają tylko silni”, co brzmi moralnie, lecz na poziomie teologicznym to półprawda bez fundamentu w prawie naturalnym, rządzonym przez Boga. Syllabus (punkt 58) potępia, że „wszelka sprawiedliwość i doskonałość moralna… polega na gromadzeniu bogactw i zaspokajaniu przyjemności” – tu autor implicite przyjmuje darwinizm jako realne zagrożenie, nie demaskując go jako herezję wywodzącą się z modernizmu. Pomija, że słabość wobec zła to skutek grzechu, nie ewolucji; zamiast wzywać do spowiedzi i Komunii w prawdziwej Najświętszej Ofierze, radzi „nie upodabniać się do kata” – świecką etykę bez *odium Dei* (nienawiści do Boga) czy kary wiecznej.
Językowo, fraza „z lęku przed katem nie staraj się do niego upodobnić” to retoryka tolerancji, relatywizująca zło: Rosjanie to „mordercy”, lecz brak wezwania do nawrócenia czy ekskomuniki. To ton sekty posoborowej, gdzie „pokój” buduje się dialogiem, nie krucjatą przeciw bezbożnictwu, jak w *Quas Primas*: „Królestwo Zbawiciela Naszego nowym jakimś zdało się zabłysnąć światłem”. Symptomatycznie, esej odzwierciedla systemową apostazję: portal Więź.pl, z jego „personalizmem”, to paramasońska struktura, gdzie „o. Wiesław Dawidowski” – „ksiądz” w cudzysłowie – symuluje teologię, lecz pomija prymat Chrystusa. Jankowski, autor wywiadu z tym „Leonem XIV” (uzurpatorem), wpisuje się w ohydę spustoszenia, gdzie lęk wojenny nie prowadzi do ołtarza, lecz do podcastu „Oddech kultury”.
Faktograficznie, wzmianka o Buczy i Putinie jest trafna, lecz bez kontekstu: rosyjski ateizm to plon laicyzmu, potępionego w Syllabusie (punkt 55: Kościół powinien być oddzielony od państwa). Jankowski nie wzywa do restauracji katolickiego państwa, gdzie Chrystus Króluje nad armiami – jak w proroctwie Izajasza (9,6): *Princeps pacis* (Książę Pokoju). Zamiast tego, jego „przygotowanie wewnętrzne” to psychologizacja, echo *Lamentabili* (punkt 65): współczesny katolicyzm da się pogodzić z wiedzą tylko jako „chryzantem bezdogmatyczny”. To bankructwo: strach bez Chrystusa to rozpacz, nie nadzieja.
Empatia bez łaski: Ścieżka do duchowej zagłady
Na poziomie teologicznym, wezwanie do „empatii i solidarności” to herezja pelagianizmu, potępiona w *Lamentabili* (punkt 25: wiara opiera się na „sumie prawdopodobieństw”). Prawdziwa solidarność to jedność w Kościele triumfującym, nie w „przestrzeni dialogu” Więzi. Pius XI w *Quas Primas* naucza, że Chrystus króluje w sercach przez miłość przewyższającą wszelką wiedzę (Ef 3,19), lecz Jankowski szuka jej w muzyce, nie w tabernakulum. Milczenie o sakramentach – chrzcie, pokucie, Eucharystii – to oskarżenie: w sekcie posoborowej, gdzie „Komunia” to stół zgromadzenia naruszający teologię ofiary przebłagalnej, lęk prowadzi do bałwochwalstwa, nie uświęcenia.
Symptomatycznie, esej to manifest neo-kościoła: „kulturowy nihilizm romanasujący z chrześcijaństwem” – autor sam w to wpada, cytując Harrisona zamiast Apokalipsy (19,16): *Rex regum et Dominus dominantium* (Król królów i Pan panujących). Ton „cichej przestrogi” maskuje apostazję: zamiast alarmu o piekle dla niepokutujących, empatia dla „ofiar bestialstwa” bez wezwania do nawrócenia. To owoc posoborowej ruiny, gdzie „ks. Andrzej Pęcherzewski” – inny symulant – inspiruje wywiady, lecz bez *extra Ecclesiam nulla salus*.
W konkluzji, esej Jankowskiego to teologiczne bankructwo: strach bez Chrystusa to ciemność pochłaniająca duszę. Tylko integralna wiara katolicka, z panowaniem Króla nad narodami, daje pokój – nie personalistyczne brednie sekty posoborowej.
Za artykułem:
Boję się wojny. Ale i tego, że z lęku przed katem stanę się jak on (wiez.pl)
Data artykułu:
