Portal Gość Niedzielny relacjonuje o egipskich planach utworzenia wspólnych sił zbrojnych państw arabskich na wzór NATO, reaktywowanych po izraelskim ataku w Katarze, z nadzieją na poparcie podczas szczytu arabsko-islamskiego w Dosze. Inicjatywa ma zagwarantować ochronę przed agresją, z Egiptem w roli lidera, angażując potęgi jak Maroko i Algieria, co sygnalizuje dążenie do militarnego zjednoczenia regionu wobec polityki Izraela. Ten świecki projekt militarny, ignorujący panowanie Chrystusa Króla nad narodami, stanowi jaskrawy przykład naturalistycznego buntu przeciw boskiemu porządkowi, skazanemu na duchowe bankructwo bez nawrócenia na integralną wiarę katolicką.
Naturalistyczny militaryzm jako substytut królestwa Bożego
Portal Gość Niedzielny, symulujący katolickie medium w strukturach posoborowej sekty, opisuje egipską inicjatywę jako „dążenie do odgrywania wiodącej roli w systemie bezpieczeństwa w świecie arabskim”, z naciskiem na liczby żołnierzy, czołgi i rankingi militarne. Ta relacja, skupiona na czysto ziemskich kalkulacjach – Egipt z 3620 czołgami na szóstym miejscu świata według Global Firepower Index 2025 – całkowicie pomija nadprzyrodzony wymiar bezpieczeństwa, jakim jest poddanie narodów pod panowanie Jezusa Chrystusa. Jak nauczał Pius XI w encyklice Quas Primas (1925), „nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Bez publicznego uznania Chrystusa Króla, taki „arabski NATO” nie jest sojuszem sprawiedliwości, lecz pogańskim blokiem sił, gdzie vis et potestas (siła i moc) ziemskich armii zastępuje boską władzę, prowadząc do wiecznej zguby dusz.
Ta dekonstrukcja faktograficzna ujawnia, jak artykuł relatywizuje konflikt bliskowschodni do geopolityki, ignorując biblijne proroctwa o powszechnym panowaniu Mesjasza. Prorok Izajasz zapowiadał: „Rozmnożone będzie państwo jego, a pokoju nie będzie końca: na stolicy Dawidowej i na królestwie jego siedzieć będzie, aby je utwierdził i umocnił w sądzie i w sprawiedliwości” (Iz 9,7), co Kościół interpretuje jako królestwo Chrystusowe, nie islamsko-arabski sojusz. Portal, milcząc o tym, zdradza modernistyczną mentalność, gdzie sakramenty i stan łaski ustępują miejsca „porozumieniom” z muzułmanami, jak w fałszywym ekumenizmie posoborowym. Ton artykułu, biurokratyczny i neutralny – „sygnalizuje dążenie Egiptu” – maskuje apostazję, przemilczając, że bez nawrócenia na katolicyzm, te siły zbrojne służą szatanowi, siejąc nienawiść zamiast miłości do Krzyża.
Relatywizacja religii w służbie świeckiej dyplomacji
Na poziomie językowym, tekst portalu operuje terminami jak „szczyt arabsko-islamski” czy „wspólny blok militarny”, co subtelnie legitymizuje islam jako równorzędny z chrześcijaństwem, wbrew doktrynie katolickiej. Syllabus Błędów Piusa IX (1864) potępia w punkcie 18: „Protestantyzm jest niczym więcej niż inną formą tej samej prawdziwej religii chrześcijańskiej”, a tym bardziej fałszywe religie jak islam, które nie prowadzą do zbawienia. Artykuł pomija to, skupiając się na „porzuceniu sporów” między Algierią a Marokiem, jakby dialog z poganami mógł przynieść pokój bez konwersji. To echo soborowego indyferentyzmu, gdzie „każdy jest wolny do wyznawania religii, którą uzna za prawdziwą” (potępione w Syllabusie, pkt 15), prowadzi do duchowej ruiny.
Teologicznie, ta inicjatywa to bluźniercze parodiowanie królestwa Bożego, gdzie Chrystus jest jedynym prawodawcą, sędzią i królem. W Quas Primas Pius XI podkreśla: „Chrystus panuje w umysłach ludzi […] dlatego, że On sam jest Prawdą”, a państwa muszą uznać Jego władzę nad doczesnością. Egipt, pod wodzą el-Sisiego, dąży do „ochrony przed agresją” bez wzmianki o grzechu, pokucie czy sądzie ostatecznym – milczenie to najcięższe oskarżenie, bo extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia), co obejmuje narody arabskie pogrążone w islamie. Portal, jako organ posoborowej struktury, nie ostrzega wiernych przed symulowaniem katolicyzmu w „dialogu” z muzułmanami, gdzie „Komunia” w ich obrzędach to bałwochwalstwo, a nie Ofiara Kalwarii.
Symptomatycznie, ten plan to owoc rewolucji soborowej, gdzie „prawa człowieka” i „tolerancja” zastępują prymat Praw Bożych. Jak demaskuje Lamentabili sane exitu (1907) Piusa X, potępiając ewolucję dogmatów (pkt 22), posoborowie relatywizuje wiarę do „ruchu religijnego” (pkt 59), co tu widać w militaryzacji bez Chrystusa. Egipt, angażując Arabię Saudyjską i Katar, buduje wieżę Babel, gdzie ziemska potęga (2,5 mln żołnierzy) ma dać bezpieczeństwo, ignorując, że „nie przez co innego szczęśliwe państwo […] państwo bowiem nie jest czym innym, jak zgodnym zrzeszeniem ludzi” pod Chrystusem (Pius XI, cyt. św. Augustyna w Quas Primas).
Izrael i Gaza: Brak wezwania do nawrócenia na katolicyzm
Artykuł wspomina „Izrael demoluje Strefę Gazy” i atak na Hamas, ale tonuje to jako pretekst do sojuszu, bez potępienia żydowskiego mesjanizmu czy palestyńskiego dżihadu jako herezji. Z perspektywy integralnej wiary katolickiej, oba konflikty to skutek odrzucenia Chrystusa – Żydzi czekają na fałszywego mesjasza, muzułmanie na Mahdiego, a portal milczy o obowiązku misji katolickiej. Kanony Soboru Laterańskiego IV (1215) nakazują: „Narody żydowskie i saraceńskie, jeśli nie przyjmą wiary chrześcijańskiej, mają być ścigane i karane”, co w praktyce oznacza ewangelizację, nie neutralny „dialog”. Posoborowa sekta, rezygnując z tego, przyczynia się do duchowej ruiny, gdzie „prawa człowieka” chronią błąd przed Prawdą.
Językowo, frazy jak „agresywna polityka Izraela” sugerują moralną równowagę sił, relatywizując grzech. Teologicznie, to zaprzeczenie, że pokój płynie tylko z Królestwa Chrystusowego, jak w proroctwie Daniela (7,14): „Władza jego władza wieczna, która nie będzie odjęta”. Portal, pomijając sąd ostateczny dla przywódców Hamasu czy izraelskich generałów, promuje naturalizm, gdzie czołgi Abramsa (dostarczone przez USA) są idolem, nie Krzyż.
Polityka el-Sisiego: Sekretny antykatolicyzm Egiptu
Prezydent Sisi, ukazany jako lider, w rzeczywistości tłumi chrześcijan w Egipcie – koptowie cierpią prześladowania, a artykuł ignoruje to, skupiając się na „gwarancji najwyższego dowództwa”. To demaskuje posoborową obojętność na męczenników, wbrew tradycji, gdzie Kościół bronił wiernych mieczem doczesnym pod Bożą władzą. W Syllabusie (pkt 55) potępiono separację Kościoła od państwa, co tu widać w egipskim militaryzmie bez Chrystusa. Symptomatycznie, to owoc „wolności religijnej” soborowej, gdzie państwa muzułmańskie „tolerują” chrześcijan jako drugorzędnych, a portal nie wzywa do ich nawrócenia.
Maroko i Algieria: Pogański sojusz bez nadziei zbawienia
Próba zaangażowania Maroka i Algierii, mimo konfliktu, to iluzja jedności bez Chrystusa. Z 903 i 1485 czołgami, te reżimy islamskie budują potęgę na piasku, ignorując, że „Królestwo Jego nieoznaczone żadnymi granicami, przyczyni się do wzmożenia sprawiedliwości i obfitości pokoju” (Ps 71, cyt. w Quas Primas). Portal, promując to jako „potencjalną siłę ponadregionalną”, zdradza apostazję, milcząc o bałwochwalstwie islamu i potrzebie chrztu dla zbawienia.
Apel do integralnej wiary: Tylko Chrystus Królem przyniesie pokój
Ta relacja portalu to szczyt teologicznego bankructwa posoborowia, gdzie ziemskie sojusze zastępują Królestwo Boże. Jak ostrzega Pius XI: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw […], stało się iż zburzone zostały fundamenty pod tąż władzą”. Bez powrotu do niezmiennej doktryny sprzed 1958 roku, takie plany to satanistyczna parodia, grożąca świętokradztwem i wieczną zgubą. Wierni integralni muszą odrzucić te struktury, uznając jedynie prawdziwy Kościół w tych, co wyznają wiarę bez kompromisów.
Za artykułem:
Egipt: Po izraelskim ataku w Katarze odżył plan utworzenia "arabskiego NATO" (gosc.pl)
Data artykułu: 14.09.2025
