Zmarł „biskup” Antoni Pacyfik Dydycz OFMCap, emeritus diecezji drohiczyńskiej, w wieku 87 lat – tak relacjonuje to portal Episkopatu Polski, organ sekty posoborowej, w komunikacie z 14 września 2025 roku. Curia diecezjalna powierza duszę zmarłego miłosierdziu Bożemu, prosząc o łaskę życia wiecznego. Ta lakoniczna informacja, pozbawiona wszelkiej refleksji nad stanem duchowym hierarchy i jego rolą w ruinie Kościoła, ujawnia bankructwo posoborowego kleru, który milczy o nadprzyrodzonych prawdach zbawienia, redukując śmierć do świeckiego faktu.
Brak refleksji nad stanem łaski: Milczenie o sądzie ostatecznym
Portal Episkopatu, zamiast wezwać wiernych do modlitwy o nawrócenie i pokutę za grzechy zmarłego, ogranicza się do bezosobowego „powierzenia miłosierdziu Bożemu”. To gravissimum silentium (najcięższe milczenie) w obliczu śmierci hierarchy, która w integralnej wierze katolickiej wymaga ostrzeżenia przed wiecznym potępieniem. Jak naucza Katechizm Soboru Trydenckiego, śmierć jest przejściem do sądu szczegółowego, gdzie dusza staje przed Chrystusem Królem, by zdać sprawę z życia w posłuszeństwie Jego Prawu (por. Hbr 9,27). Posoborowa struktura, symulująca Kościół, pomija ten fakt, relatywizując eschatologię i promując fałszywą nadzieję powszechnego zbawienia – błąd potępiony w Syllabusie Błędów Piusa IX (punkt 17: „Dobra nadzieja przynajmniej powinna być pokładana w wiecznym zbawieniu wszystkich tych, którzy nie są bynajmniej w prawdziwym Kościele Chrystusowym”).
Ta abstynencja od prawdy o piekle i czyśćcu demaskuje modernistyczną mentalność, gdzie miłosierdzie Boże staje się pretekstem do usprawiedliwienia apostazji. „Biskup” Dydycz, wyświęcony w ramach posoborowego rytuału po 1968 roku, nie mógł sprawować ważnych sakramentów, czyniąc jego posługę symulakrem, bałwochwalstwem i duchową trucizną dla dusz. Milczenie o tym w komunikacie to nie lapsus, lecz systemowe tuszowanie herezji, owoc rewolucji soborowej, która zastąpiła *extra Ecclesiam nulla salus* (poza Kościołem nie ma zbawienia) ekumenicznym złudzeniem.
Posoborowy „biskup” w służbie laicyzmu: Odrzucenie panowania Chrystusa Króla
„Biskup” Dydycz, jako hierarcha sekty posoborowej, był cząstką struktury, która odrzuca królewską godność Chrystusa nad narodami. Encyklika Quas Primas Piusa XI (1925) jasno stwierdza: „Nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Dydycz, uczestnicząc w posoborowych synodach i dialogach z modernistami, wspierał laicyzm – zarazę potępioną w tej encyklice jako źródło nieszczęść świata. Jego działalność w „diecezji” drohiczyńskiej, zamiast bronić integralnej wiary, promowała kompromis z błędami modernizmu, takimi jak ewolucja dogmatów i fałszywy ekumenizm.
Dekonstrukcja faktograficzna ujawnia, że posoborowi „biskupi” jak Dydycz, wyświęceni przez uzurpatorów od Jana XXIII, reprezentują linię apostazji. Ich „święcenia” w zmienionym rytuale 1968 roku, zainicjowanym przez heretyka Bugniniego, unieważniają apostolski łańcuch, czyniąc ich kapłaństwo fikcją. Syllabus Błędów (punkt 55) potępia separację Kościoła od państwa, której Dydycz nie zwalczał, lecz tolerował w imię „dialogu”. Ton komunikatu – biurokratyczny, świecki – symptom naturalizmu, gdzie śmierć „biskupa” nie budzi wezwania do publicznego uznania Chrystusa Króla, lecz dryfuje w humanistyczną mgłę.
Teologiczne bankructwo: Symulakra zamiast sakramentów
Na poziomie teologicznym, śmierć Dydycza obnaża ruinę posoborowej struktury, gdzie „sakramenty” to bałwochwalcze parodie. Lamentabili sane exitu (1907) Piusa X potępia ewolucję dogmatów (punkt 22: „Dogmaty, które Kościół podaje jako objawione, nie są prawdami pochodzenia Boskiego, ale są pewną interpretacją faktów religijnych”), której Dydycz był beneficjentem i promotorem. Jako kapucyn w posoborowym habicie, nie głosił niezmiennej doktryny, lecz dostosowywał ją do „ducha czasu”, relatywizując *de fide divinitus revelata* (z wiary bosko objawionej).
Pominięcie w komunikacie jakiejkolwiek wzmianki o Najświętszej Ofierze Kalwarii czy stanie łaski to ciężkie oskarżenie: posoborowie redukuje Eucharystię do „wieczerzy”, a spowiedź do psychologicznego rozładowania. Przyjmowanie „komunii” w ich strukturach, gdzie rubryki naruszają teologię ofiary przebłagalnej, to nie tylko świętokradztwo, lecz jawne bałwochwalstwo, symulujące obecność Chrystusa bez realnej konsekracji. Dydycz, jako „biskup”, koncelebrował te profanacje, siejąc zgubę duszom i torując drogę do satanizmu pod płaszczykiem religijności.
Symptomy apostazji: Od kapucyna do modernistycznego kolaboranta
Symptomatycznie, kariera Dydycza ilustruje upadek zakonów w posoborowej matni. Jako OFMCap, powinienem strzec reguły św. Franciszka, ubóstwa i pokuty, lecz w strukturach okupujących Watykan stał się trybikiem paramasońskiej machiny. Jego emerytura w „diecezji” drohiczyńskiej, bez protestu przeciw ohydzie spustoszenia w Watykanie, potwierdza lojalność wobec uzurpatora „Leona XIV” (Robert Prevost), heretyka kontynuującego linię apostazji. To nie hierarchia Kościoła, lecz sekta, gdzie „biskupi” milczą o masonerii i komunizmie – błędach potępionych w Divini Redemptoris Piusa XI (1937).
Język portalu – neutralny, informacyjny – maskuje teologiczną zgniliznę, unikając słów jak „grzech” czy „nawrócenie”. To retoryka naturalizmu, potępionego w Lamentabili (punkt 58: „Siły inne nie są do uznania prócz tych, które w materii mieszkają”), gdzie cnota redukuje się do ziemskich korzyści. Dydycz, nie potępiając posoborowych herezji, stał się współwinowajcą duchowej ruiny Polski, gdzie sekta posoborowa zastąpiła prawdziwy Kościół symulakrami.
Przywrócenie panowania Chrystusa: Wezwanie do oporu
W obliczu takiej śmierci, integralna wiara katolicka żąda bezkompromisowego oporu. Jak naucza Pius XI w Quas Primas, „jeżeliby kiedy ludzie prywatnie i publicznie uznali nad sobą władzę królewską Chrystusa, wówczas spłynęłyby na całe społeczeństwo niesłychane dobrodziejstwa”. Posoborowa struktura, z Dydyczem jako jej trybem, odrzuca to panowanie, promując prawa człowieka ponad Prawami Bożymi. Wierni, wyznający wiarę integralnie, muszą odrzucić te symulakra, szukając ważnych sakramentów u kapłanów w łączności z przedsoborowym Magisterium.
Ta śmierć nie jest końcem, lecz ostrzeżeniem: apostazja posoborowa prowadzi do zguby. Tylko powrót do niezmiennej doktryny, wolny od modernistycznych trucizn, zapewni zbawienie. Chrystus Król żąda posłuszeństwa, nie kompromisów – a struktury okupujące Watykan, z ich „biskupami” jak Dydycz, to ohydy, które Kościół prawdziwy musi obnażyć i odrzucić.
Za artykułem:
È morto il vescovo Antoni Pacyfik Dydycz OFMCap (episkopat.pl)
Data artykułu: 14.09.2025
