Blog tradycyjny katolicki, prowadzony pod pseudonimem sacdrdjo, w wpisie z 14 września 2025 roku krytykuje „x. Wiktora Szponara” z Archidiecezji Gdańskiej za jego publikacje na temat doświadczeń bliskiej śmierci (NDE), oskarżając go o mieszanie pojęć teologicznych, dyletanckość w medycynie i ideologiczne błędy zaczerpnięte z przemysłu transplantacyjnego. Autor bloga podkreśla dziennikarskie tło Szponara, jego rzekome nadużywanie autorytetów jak św. Tomasz z Akwinu, oraz faktyczną zależność od „Dzienniczka” s. Faustyny Kowalskiej, potępiając całość jako nienaukową i niekatolicką propagandę. Ta krytyka, choć celna w demaskowaniu posoborowego zamętu, sama w sobie ujawnia braki w integralnej wierze katolickiej, ignorując eschatologiczne fundamenty i relatywizując autorytet Magisterium sprzed 1958 roku, co czyni ją półśrodkiem w walce z apostazją.
Chaos pojęciowy w posoborowym „duchowieństwie”: Mieszanie śmierci z naturalistycznymi halucynacjami
W sercu krytyki bloga tkwi trafne obnażenie, jak „x. Szponar” redukuje śmierć – tę separatio animae a corpore (rozdział duszy od ciała), którą św. Tomasz z Akwinu w Sumie Teologicznej (III, q. 50, a. 5) opisuje jako nieodwracalny akt woli Bożej – do czysto biologicznego fenomenu, zaczerpniętego z kłamstw medycyny nowoczesnej. Autor bloga słusznie wskazuje na dyletanckość Szponara, który myli śmierć krążeniowo-oddechową z „śmiercią mózgu”, koncepcją wymyśloną po Soborze Watykańskim II, by usprawiedliwić handel organami i profanację ciał zmarłych. To nie przypadek: posoborowa „teologia” zawsze podporządkowuje nadprzyrodzone prawdy świeckim ideologiom, jak głosi Syllabus Błędów Piusa IX (punkt 45), potępiając ingerencję władzy cywilnej w edukację i naukę, co tu mutuje w medyczną profanację eschatologii.
Lecz blog sam popełnia grzech pominięcia, milcząc o tym, że prawdziwa śmierć, jako kara za grzech pierworodny (Rodz. 3:19; por. Katechizm Soboru Trydenckiego, De Peccato Originali), nie jest „doświadczeniem bliskim”, lecz bramą do particularis iudicium (sądu szczegółowego), gdzie dusza staje przed Chrystusem Królem, jak naucza Katechizm Świętego Piusa X (nr 86-89). Szponar, gloryfikując NDE jako „mistyczne spotkania”, faktycznie promuje naturalizm, zaprzeczając, że wizje pozagrobowe – jeśli autentyczne – to łaska Boża, nie halucynacje mózgu, co potępia Lamentabili sane exitu (punkt 9), odrzucając natchnienie Pisma Świętego jako „naiwność”. Blog, skupiając się na faktach medycznych, pomija ten teologiczny rak, pozwalając modernistycznej zgniliźnie trwać w cieniu.
Językowa retoryka: Od dziennikarskiego populizmu do teologicznego bankructwa
Ton wpisu blogowego, mieszający ironię („sukces biznesowy”) z oskarżeniami o „ignorancję”, demaskuje jego własne słabości: zamiast autorytatywnego potępienia herezji, jak w encyklice Pascendi dominici gregis Świętego Piusa X (1907), gdzie modernizm jawi się jako synthesis omnium haeresium (synteza wszystkich herezji), blog schodzi do poziomu sensacyjnego dziennikarstwa, którego zarzuca Szponarowi. Słownictwo jak „chodliwy temat” czy „imprimatur” w cudzysłowie sugeruje relatywizm wobec posoborowych struktur, gdzie „imprimatur” od „biskupów” wyświęconych w wątpliwej formie po 1968 roku jest fikcją, nie pieczęcią Kościoła katolickiego. To milczące uznanie paramasońskiej struktury za autorytet – co blog robi, cytując jej „pozwolenia” – jest zdradą extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia), sformułowanej przez Sobór Florencyjski (1442).
Szponar, chwaląc się znajomością św. Teresy z Avili i św. Katarzyny ze Sieny – Doktorów Kościoła, których mistyka opiera się na kontemplacji Krzyża, nie na pseudonaukowych wizjach – faktycznie profanuje ich dziedzictwo, redukując je do popkulturowego „duchowego biznesu”. Blog słusznie to wytyka, lecz pomija, że taka profanacja to owoc soborowej rewoluczy, gdzie eschatologia została zastąpiona antropocentryzmem, jak potępia Quas Primas Piusa XI (1925): „wylew zła […] dlatego nawiedził świat cały, gdyż bardzo wielu usunęło Jezusa Chrystusa i Jego najświętsze prawo ze swych obyczajów”. Język Szponara, pełen asekuracyjnych fraz jak „pionier katolicki”, maskuje apostazję, a blog, nie demaskując tego jako bluźnierstwa przeciw Chrystusowi Królowi, sam wpada w pułapkę półprawdy.
Teologiczna ruina: Naturalizm NDE kontra katolicka eschatologia
Na poziomie teologicznym, „książki” Szponara to czysta trucizna modernizmu, gdzie doświadczenia bliskiej śmierci stają się substytutem objawienia, zaprzeczając niezmienności dogmatów, jak naucza Syllabus Błędów (punkt 22): Kościół wiąże wiernych jedynie dogmatami wiary, nie subiektywnymi „wizjami”. Szponar, mieszając teologię z neurologią, promuje agnostycyzm co do duszy nieśmiertelnej – prawdy zdefiniowanej na Soborze Laterańskim V (1513) – i relatywizuje sąd ostateczny, skupiając się na „pozytywnych NDE” bez wzmianki o piekle, co jest ciężkim grzechem pominięcia. Lamentabili (punkt 36) potępia takie podejście, odrzucając Zmartwychwstanie jako „niehistoryczne”, podczas gdy Szponar implicite czyni NDE „nowym objawieniem”, ignorując, że jedyne autorytatywne wizje to te zatwierdzone przez Magisterium, jak u świętych męczenników.
Blog trafnie krytykuje zależność Szponara od „Dzienniczka” s. Faustyny Kowalskiej – pism sterowanych przez charyzmatyka Sopoćkę, identycznych z potępionymi wizjami Kozłowskiej (encyklika Piusa X, 1910) i umieszczonych na Indeksie Ksiąg Zakazanych – lecz nie idzie dalej, nie demaskując ich jako fałszywej mistyki, która pod pozorem miłosierdzia neguje sprawiedliwość Bożą. Prawdziwa teologia śmierci, jak w encyklice Quas Primas, podkreśla panowanie Chrystusa nad umarłymi i żywymi, gdzie NDE – jeśli nie łaska – to diabelskie zwodzenie, jak ostrzega Sobór Trydencki (sesja VI, kan. 13) przed złudzeniami zmysłów. Szponar, z „imprimatur” od posoborowej hierarchii, staje się narzędziem sekty, a blog, nie wzywając do zerwania z tą „ohyda spustoszenia” (Mt 24:15), sam osłabia walkę o integralną wiarę.
Symptomy apostazji: Od Soboru do transplantologicznego horroru
Cały fenomen Szponara to niepowodzenie posoborowej struktury, gdzie „duchowni” jak on – wyświęceni w rytach kwestionujących apostolskość – szerzą naturalizm, zaprzeczając królewskiemu panowaniu Chrystusa nad śmiercią i życiem, jak w Quas Primas: „Chrystus […] ma królować, ażby […] położył wszystkie nieprzyjacioły pod nogi Boga i Ojca” (1 Kor 15:25). Przemysł transplantacyjny, gloryfikowany przez Szponara, to bluźnierstwo przeciw ciału jako świątyni Ducha Świętego (1 Kor 6:19), owoc laicyzmu potępionego w Syllabusie (punkt 55): separacja Kościoła od państwa mutuje w desakralizację ciała zmarłego. Blog demaskuje to jako „kłamliwą ideologię”, lecz pomija eschatologiczny wymiar – że takie praktyki to profanacja zmartwychwstania ciał – czyniąc krytykę powierzchowną.
To symptomatyczne dla posoborowego chaosu: zamiast integralnej wiary, gdzie śmierć prowadzi do wieczności w Królestwie Chrystusowym, mamy hybrydę nauki i herezji, jak w Lamentabili (punkt 64), domagającej się „reformy” pojęcia Odkupienia. Szponar i jemu podobni „księża” to agenci apostazji, a struktury okupujące Watykan – paramasońską sieć – dają im „imprimatur”, by zatruwać dusze. Blog, choć walczy, nie wzywa do całkowitego odrzucenia tej sekty, co czyni go sojusznikiem w półmroku, nie w pełni katolickim. Tylko wierność Magisterium sprzed 1958 roku, z jego bezkompromisowym potępieniem modernizmu, może obnażyć to bankructwo i przywrócić panowanie Chrystusa Króla nad każdym aspektem życia i śmierci.
Za artykułem:
"Doświadczenie bliskiej śmierci" czyli daleko idąca ignorancja x. Wiktora Szponara (teologkatolicki.blogspot.com)
Data artykułu: 14.09.2025
