Portal eKAI relacjonuje wydarzenie w Szczyrku, gdzie 14 września 2025 roku w kościele ewangelicko-augsburskim odbyło się nabożeństwo ekumeniczne, podczas którego rozdano dzieciom i młodzieży piłki do siatkówki oraz egzemplarze Biblii. Inicjatywa, zainicjowana przez proboszcza ks. Jana Byrta, miała łączyć wiarę z sportem, nawiązując do siatkarskich mistrzostw świata na Filipinach. Zbierano piłki od miesięcy dzięki wsparciu lokalnych władz i darczyńców, a nabożeństwo obejmowało modlitwy, pieśni i refleksję nad Słowem Bożym, z udziałem głównie młodych ludzi. Organizatorzy podkreślają, że inicjatywa ma inspirować do aktywności fizycznej i budowania więzi, z nadzieją na duchowe owoce. To nie jest nabożeństwo katolickie, lecz jawny akt apostazji, redukujący wiarę do rekreacji i ekumenicznego synkretyzmu, wbrew niezmiennej doktrynie Kościoła.
Demaskowanie faktograficznego kłamstwa: pseudonabożeństwo zamiast Najświętszej Ofiary
Relacja z portalu eKAI pomija fundamentalny fakt, że opisane „nabożeństwo” nie ma nic wspólnego z prawdziwą Mszą Świętą, czyli Bezkrwawą Ofiarą Kalwarii, ustanowioną przez Chrystusa Pana jako jedyny środek zbawienia dusz. Zamiast tego, w strukturach posoborowej sekty, gdzie sakramenty symulowane są w formie bałwochwalczego synkretyzmu, odbywa się mieszanka modlitewna z ewangelikami – heretykami potępionymi przez Kościół katolicki. Portal nie wspomina, iż Kościół zawsze nauczał, że poza jedyną, prawdziwą wiarą katolicką nie ma zbawienia (Dz 4,12; Sobór Laterański IV, kan. 1: Extra Ecclesiam nulla salus – Poza Kościołem nie ma zbawienia). Ks. Jan Byrt, jako duchowny w paramasońskiej strukturze okupującej Watykan, nie celebruje Mszy, lecz organizuje „ekumeniczne nabożeństwo” z piłkami – to nie ewangelizacja, lecz profanacja, gdzie Słowo Boże sprowadzone jest do poziomu sportowej rozrywki.
Faktycznie, zbieranie 200 piłek i rozdawanie ich z „Bibliami w kieszonkowym formacie” to nie akt pobożności, lecz naturalistyczna propaganda, ignorująca stan łaski uświecającej i konieczność konwersji heretyków. Encyklika Piusa IX Quanto conficiamur moerore (1863) jasno potępia taką obojętność: „Nie można mieć dobrej nadziei co do wiecznego zbawienia wszystkich tych, którzy nie są w prawdziwym Kościele Chrystusowym”. Portal eKAI, jako tuba posoborowej apostazji, przemilcza, że takie „wspólne modlitwy” z protestantami to herezja indifferentizmu, zakazana w Syllabusie Błędów (punkt 16: „Człowiek może w zachowaniu jakiejkolwiek religii znaleźć drogę do wiecznego zbawienia” – potępione). To nie błogosławieństwo, lecz duchowe samobójstwo, gdzie dzieci narażone są na herezję zamiast na integralną wiarę katolicką.
Językowa zgnilizna: retoryka naturalizmu maskująca apostazję
Ton relacji eKAI jest przesiąknięty modernistyczną retoryką, gdzie słowa jak „błogosławiony projekt” czy „Chwała Panu Bogu!” służą do zakorzeniania błędu pod pozorem pobożności. Ks. Byrt mówi:
– To był nieprawdopodobnie błogosławiony projekt. Chcemy, aby młodzi kochali Boga i bliźniego, a jednocześnie zachęcali rówieśników do gry na boiskach i podwórkach
(tłum. dosł. z oryginalnego cytatu). Taki język redukuje miłość Boga do „aktywności fizycznej” i „budowania więzi” – to czysty naturalizm, potępiony w Syllabusie Błędów (punkt 3: „Rozum ludzki […] wystarczy, by swoją naturalną siłą zapewnić dobrobyt ludzi i narodów”). Brak wzmianki o grzechu pierworodnym, konieczności spowiedzi czy Najświętszym Sakramencie Ołtarza demaskuje tę retorykę jako modernistyczną: wiara staje się „inspiracją” do sportu, a nie poddaniem się panowaniu Chrystusa Króla.
Słownictwo eKAI – „ekumeniczne nabożeństwo”, „wspólne modlitwy”, „refleksja nad Słowem Bożym” – to eufemizmy ukrywające herezję. W Lamentabili sane exitu (1907) Świętego Oficjum potępiono takie relatywizowanie: punkt 65 głosi, że nauka chrześcijańska nie jest „ruchem religijnym” dostosowanym do czasów, lecz niezmienną prawdą objawioną. Portal, używając biurokratycznego języka „inicjatora” i „wsparcia samorządów”, pokazuje, jak posoborowie podporządkowuje wiarę świeckim władzom – wbrew encyklice Quas Primas Piusa XI (1925), gdzie stwierdzono: „Panowanie Jego obejmuje także wszystkich niechrześcijan […] cały ród ludzki podlega władzy Jezusa Chrystusa”. Milczenie o sądzie ostatecznym i karze wiecznej to najcięższe oskarżenie: zamiast ostrzegać przed piekłem, promują „impuls do aktywności”, co jest duchowym morderstwem dusz.
Teologiczna herezja: ekumenizm jako zaprzeczenie wyłączności Kościoła
Na poziomie teologicznym, to wydarzenie to kwintesencja soborowej rewolucji, gdzie ekumenizm – fałszywy i potępiony – zastępuje misję nawracania. Dekret Lamentabili sane exitu (punkt 18) potępia pogląd, że „protestantyzm jest inną formą tej samej prawdziwej religii chrześcijańskiej”, co eKAI implicite przyjmuje, zapraszając ewangelików do „wspólnej liturgii”. Prawdziwy Kościół, jak naucza Sobór Trydencki (sesja VII, kan. 1), uznaje siedem sakramentów jako niezbędne do zbawienia, a nie „refleksję nad Słowem” z heretykami. Rozdawanie Biblii protestantom – bez katolickich komentarzy – to promowanie solae scripturae, herezji Lutra, potępionej w encyklice Piusa IV Benedictus Deus (1564), potwierdzającej Tradycję i Magisterium jako równorzędne.
Pominięcie prawdy o panowaniu Chrystusa nad narodami (Pius XI, Quas Primas: „Nadzieja trwałego pokoju […] nie zajaśnieje, dopóki […] nie uznają panowania Zbawiciela naszego”) czyni to wydarzenie bluźnierstwem. Zamiast nauczać o Królestwie Bożym jako duchowym i doczesnym zwierzchnictwie, eKAI gloryfikuje siatkówkę – symbol pogańskiego kultu ciała, wbrew św. Pawłowi (1 Kor 9,27: „Ujarzmiam ciało moje i zniewalam”). To nie inspirowanie do cnót, lecz demokratyzacja wiary, gdzie „młodzi” decydują o „więziach” bez łaski sakramentalnej. Syllabus Błędów (punkt 55) potępia separację Kościoła od państwa, a tu samorząd wspiera herezję – jawny atak na ius divinum (prawo boskie).
Symptomatyczna ruina: owoc posoborowej apostazji i modernistycznego zepsucia
To „nabożeństwo z piłkami” to nieodłączny owoc soborowego modernizmu, gdzie Kościół zredukował się do humanitarnej agencji, ignorując nadprzyrodzone. Jak demaskuje Lamentabili sane exitu (punkt 65), współczesny „katolicyzm” to „chryzantem bezdogmatyczny, szeroki i liberalny protestantyzm”. Ks. Byrt, jako „proboszcz” w sekcie posoborowej, symbolizuje duchownych winnych apostazji: zamiast głosić nawrócenie, miesza wiarę z sportem, narażając dusze na wieczną zgubę. Portal eKAI, prosząc o datki na „misję”, ukrywa, że ta „misja” to ekumeniczny bałwochwalstwo, gdzie „Komunia” w posoborowych strukturach – jeśli w ogóle ważna – staje się świętokradztwem przez brak intencji ofiary przebłagalnej.
W perspektywie integralnej wiary katolickiej sprzed 1958 roku, to wydarzenie obnaża bankructwo: milczenie o Marji Niepokalanej, o Różańcu jako broni przeciw herezjom, o konieczności kapłaństwa ofiarnego. Zamiast tego, „60 procent młodych” otrzymuje piłki – to nie ewangelizacja, lecz indoktrynacja naturalizmem, prowadzącą do apostazji. Pius X w Pascendi dominici gregis (1907) ostrzegał przed takim agnostycyzmem praktycznym, gdzie wiara staje się „subiektywnym uczuciem”. Tu, w Szczyrku, widzimy pełną ruinę: państwa i samorządy finansują herezję, a „duchowni” jak Byrt zdradzają Chrystusa Króla na rzecz piłek. Tylko powrót do niezmiennej doktryny – z panowaniem Chrystusa nad wszystkim – może ocalić dusze od tej zguby.
W obliczu takiej zgnilizny, wierni integralnej wiary katolickiej muszą odrzucić te struktury jako ohydę spustoszenia (Dn 9,27), trwając w oporze przeciw uzurpowanej władzy od Jana XXIII po „papieża” Leona XIV. Tylko tam, gdzie celebruje się prawdziwą Najświętszą Ofiarę przez kapłanów ważnie wyświęconych przed 1968 rokiem, wiara żyje – nie w ekumenicznych boiskach.
Za artykułem:
W Szczyrku odbyło się ekumeniczne nabożeństwo ze Słowem Bożym i piłkami do siatkówki (ekai.pl)
Data artykułu: 15.09.2025
