W wieku 87 lat zmarł 14 września 2025 r. bp Antoni Pacyfik Dydycz OFMCap, biskup senior diecezji drohiczyńskiej, jak informuje portal opoka.org.pl. Nekrolog podkreśla jego karierę w zakonie kapucynów, nominację przez antypapieża Jana Pawła II w 1994 r., działalność duszpasterską, promocję ekumenizmu i współpracę z mediami posoborowymi. Teza: Ten nekrolog nie jest hołdem dla sługi Kościoła, lecz celebracją życia poświęconego rozwadnianiu katolickiej wiary na rzecz modernistycznej herezji, co obnaża duchowe bankructwo sekty posoborowej.
Fałszywa sakra i niegodne święcenia w cieniu soborowej rewolucji
Portal opoka.org.pl relacjonuje, że bp Dydycz przyjął święcenia kapłańskie w 1963 r. z rąk ks. bp. Czesława Falkowskiego, a sakrę biskupią w 1994 r. od nuncjusza abp. Józefa Kowalczyka. Fakt ten przemilcza jednak kluczową prawdę: święcenia Falkowskiego pochodzą z linii kard. Augusta Hlonda, a Kowalczyk był wyświęcony w 1963 r. po Soborze Watykańskim II, w okresie, gdy modernistyczne reformy już zatruwały sakramenty święceń. Z perspektywy integralnej wiary katolickiej, niezmiennej doktryny soborów trydenckich i encyklik Piusa X, takie święcenia są wątpliwe, a w świetle zmian w rytuałach posoborowych po 1968 r. – nieważne. Kanon 6 Soboru Trydenckiego (sesja VII, 1547) podkreśla, że sakrament święceń wymaga integralnej formy i intencji, bez których nie ma prawdziwego kapłaństwa. Dydycz, nominowany przez heretyka Wojtyłę, stał się częścią paramasońskiej struktury okupującej Watykan, gdzie „biskupi” symulują urząd pasterski, lecz sieją apostazję.
To nie biografia wiernego sługi, lecz kronika kariery w służbie modernizmowi. Jego doktorat z historii w 1994 r. i publikacje, jak „Z Podlaskiej Ziemi wezwany… Bł. Honorat Koźmiński”, maskują brak teologicznej głębi. Gdzie w tym nekrologu ostrzeżenie przed herezjami? Milczenie o nadprzyrodzonym celu sakramentów, o konieczności stanu łaski u kapłanów, o sądzie ostatecznym – to klasyczny symptom sekty posoborowej, gdzie naturalizm wypiera *supernaturalem* (nadprzyrodzone). Jak nauczał Pius XI w encyklice Quas Primas (1925): „Królestwo Chrystusowe nie może skuteczniej przyczynić się do odnowienia pokoju, jak przywracając panowanie Pana naszego” – a Dydycz, zamiast głosić to panowanie, budował mosty z prawosławiem, relatywizując jedyną prawdziwą wiarę katolicką.
Ekumenizm jako zdrada unikatowości Kościoła katolickiego
Nekrolog wychwala „serdeczną więź z duchowieństwem i katolikami świeckimi, a także wyznawcami innych religii, głównie prawosławnymi” oraz „nabożeństwo ekumeniczne pod przewodnictwem bł. Jana Pawła II”. To jawne bluźnierstwo: ekumenizm soborowy, potępiony w Syllabusie Błędów Piusa IX (1864, pkt 18), zrównuje protestantyzm i prawosławie z prawdziwym Kościołem, jakby „protestantyzm był inną formą tej samej prawdziwej religii chrześcijańskiej”. Dydycz organizował „spotkania ekumeniczne i wielokulturowe”, sesje z prawosławnymi samorządowcami – gdzie jest tu obrona *extra Ecclesiam nulla salus* (poza Kościołem nie ma zbawienia), sformułowana w bulli *Unam Sanctam* Bonifacego VIII (1302)?
Jego patronat nad „Ekumenicznym Centrum Dialogu” i budową kopca z pękniętym krzyżem w Drohiczynie to symbol apostazji: pęknięty krzyż, zamiast triumfu Ofiary Kalwarii, oddaje hołd dialogowi z heterodoksją. Dialog ten, jak demaskuje Lamentabili sane exitu (1907, pkt 65), prowadzi do „chrześcijaństwa bezdogmatycznego, szerokiego i liberalnego protestantyzmu”. Milczenie nekrologu o potępieniu fałszywych religii, o obowiązku konwersji – to relatywizacja Objawienia, gdzie Chrystus Król ustępuje miejsca „wspólnocie ludzkiej”. Pius IX w Syllabusie (pkt 15) potępia: „Każdy człowiek wolny jest wyznawać religię, którą uzna za prawdziwą” – a Dydycz, zamiast zwalczać ten błąd, go szerzył, budując sanktuaria „wspólnoty” zamiast królestwa Chrystusa.
Promocja fałszywych nabożeństw i kultu człowieka
Portal podkreśla organizację „peregrynacji Figury Matki Bożej Fatimskiej i obrazu Jezusa Miłosiernego”, koronacje obrazów Marji i „figury św. Anny”. Ale Fatima, z jej rzekomymi „objawieniami” o „konsekracji Rosji”, jest podejrzana, skoro posoborowa sekta manipuluje nią dla ekumenizmu, a „Jezus Miłosierny” Faustyny Kowalskiej – potępiony w pismach podobnych do edytowanych przez charyzmatyka Sopoćkę – to modernistyczna mistyka na indeksie zakazanych ksiąg. Dydycz, zamiast ostrzegać przed tymi pułapkami, je promował, ignorując encyklikę Piusa X Pascendi Dominici gregis (1907), która demaskuje modernizm jako „syntezę wszystkich herezji”.
Jego „wsparcie dla Caritas i Domu Miłosierdzia im. Jana Pawła II” to humanitaryzm bez teologii łaski: gdzie w nekrologu mowa o sakramentach uzdrawiających duszę, o spowiedzi przed Komunią? Zamiast tego – „ruchy katolickie” jak Akcja Katolicka w posoborowej wersji, zredukowane do socjaldemokracji. To bankructwo duchowe: Kościół nie jest agencją charytatywną, lecz Mistycznym Ciałem Chrystusa, gdzie miłosierdzie płynie z Ofiary Mszy, nie z „dialogu społecznego” (por. Syllabus, pkt 40: „Nauczanie Kościoła katolickiego jest wrogie dobru i interesom społeczeństwa”). Dydycz, broniąc „Radia Maryja”, symulował obronę tradycji, lecz jego ekumenizm zdradzał katolicką nieugiętość.
Administracyjna reorganizacja jako maska apostazji
Nekrolog gloryfikuje „zreorganizowanie diecezji, erygowanie parafii, sprowadzenie zakonów” jak urszulanek czy klarysek. Lecz w kontekście posoborowym, to nie odnowa Kościoła, lecz ekspansja sekty: nowe „parafie” celebrują nową mszę, hybrydę protestancką, gdzie rubryki naruszają teologię ofiary przebłagalnej, czyniąc „komunię” świętokradztwem lub bałwochwalstwem. Konsekracje świątyń po „profanacjach wojennych” – ironia: prawdziwa profanacja nastąpiła w 1969 r. wraz z Novus Ordo, potępionym implicite w Quas Primas jako zdrada królestwa Chrystusa.
Jego „odnowa Drohiczyna” z remontem katedry i seminarium to fasada: seminaria posoborowe formują nie kapłanów, lecz animatorów „dialogu”. Brak w nekrologu lamentu nad utratą Mszy trydenckiej, nad herezjami Wojtyły – to milcząca zgoda na ohydę spustoszenia w świątyniach (por. Syllabus, pkt 55: „Kościół powinien być oddzielony od państwa, a państwo od Kościoła”). Dydycz, przewodniczący Zespołowi ds. Trzeźwości, walczył z nałogami cielesnymi, lecz nie z pijaństwem duchowym modernizmu.
Patriotyzm bez Chrystusa Króla: naturalizm zamiast teokracji
Wychwalany jako „ambasador podlaskiej kultury i duchowości”, Dydycz „bronił historii, patriotyzmu, rodzin”. Lecz jego patriotyzm to świecki nacjonalizm, bez prymatu Praw Bożych: gdzie głoszenie, że „państwa muszą uznać panowanie Chrystusa” (Pius XI, Quas Primas)? Zamiast tego – „Dzień Podlasia” z Wojtyłą, ekumeniczne „nabożeństwa”, promocja „wartości rodzinnych” bez zakazu rozwodów i aborcji ex cathedra. Odznaczenia od prezydenta Kaczyńskiego i obrona „wolności mediów” maskują kompromis z liberalizmem, potępionym w Syllabusie (pkt 77: „Nie jest już stosowne, by religia katolicka była jedyną religią państwa”).
Jego książki i homilie, „wydawane w Bibliotece Drohiczyńskiej”, służyły „rozwojowi duchowych wartości” – eufemizm dla relatywizmu. Brak potępienia masonerii, komunizmu jako herezji ateistycznej (por. Quas Primas: „Odstępstwo od Chrystusa wydało gorzkie owoce dla państw”) – to zdrada. W Rzymie „pomagał zakonnikom z państw socjalistycznych” – szlachetne, lecz bez konfrontacji z marksizmem teologią katolicką, to tylko humanitaryzm.
Duchowe bankructwo: od kapucyna do seniora sekty
Nekrolog kończy listem „papieża” Franciszka o „trzech miłościach: Kościół-Ojczyzna-Rodzina”. To parodia: prawdziwy Kościół to nie „Kościół Nowego Adwentu”, lecz niezmienny depozyt wiary. Dydycz, w 62 lata „kapłaństwa” i 31 jako „biskup”, nie ostrzegał przed apostazją, lecz ją umacniał, sprowadzając duszę do perdycji. Z perspektywy integralnej wiary katolickiej, jego życie to tragiczny błąd: zamiast walczyć o królestwo Chrystusa, budował wieżę Babel ekumenizmu. Jak nauczał Pius X w Lamentabili sane exitu (pkt 58): „Prawda zmienia się wraz z człowiekiem” – herezja, którą Dydycz praktykował, ewoluując od kapucyna do „seniora” posoborowia.
To nie śmierć sługi, lecz upadek ofiary modernizmu – wołanie o nawrócenie do prawdziwego Kościoła, gdzie Chrystus Króluje absolutnie, a nie w dialogu z kłamstwem.
Za artykułem:
Zmarł bp Antoni Pacyfik Dydycz OFMCap, biskup senior diecezji drohiczyńskiej (opoka.org.pl)
Data artykułu: 15.09.2025
