Mianowanie o. Wojciecha Popielewskiego OMI na stanowisko prowincjała Polskiej Prowincji Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej przez superiora generalnego o. Luisa Alonso OMI, ogłoszone 15 września 2025 r. na portalu Gość Niedzielny, podkreśla kontynuację formacji w ramach posoborowej struktury, gdzie poprzednik, o. Marek Ochlak OMI, został niedawno mianowany „biskupem” diecezji Fenoarivo Atsinanana na Madagaskarze. Artykuł relacjonuje biografię nowego prowincjała, od wstąpienia do nowicjatu w 1985 r. po studia biblijne i role formacyjne w Rzymie. Ta nominacja to nie triumf misji katolickiej, lecz dowód na duchowe bankructwo, gdzie modernistyczna formacja produkuje „duchownych” oderwanych od integralnej wiary.
Formacja w Cieniu Modernistycznej Rewolucji: Od Seminarium do „Misji”
Portal Gość Niedzielny opisuje ścieżkę o. Popielewskiego jako wzór oblackiej posługi: od Niższego Seminarium Duchownego w Markowicach (1981–1985), przez nowicjat na Świętym Krzyżu (1985), studia w Obrze, śluby wieczyste (1991), diakonat i kapłaństwo (1992) z rąk bp. Zdzisława Fortuniaka, po specjalistyczne studia biblijne na KUL i Papieskim Instytucie Biblijnym (Biblicum). Ukończył doktorat z teologii biblijnej na KUL w 1999 r., wykładał w Obrze, Gorzowie Wlkp. i Paradyżu, pełnił role superiora, rektora i mistrza nowicjatu, a w latach 2015–2021 był rektorem Międzynarodowego Seminarium w Rzymie. Od 2023 r. sekretarz prowincjalny, uczestnik Kapituł Generalnych, znający języki biblijne, angielski, włoski i francuski.
Na poziomie faktograficznym ta biografia jawi się jako sukces w ramach posoborowego systemu, lecz dekonstrukcja ujawnia jej teologiczne ubóstwo. Święcenia w 1992 r., po Soborze Watykańskim II, podlegają podejrzeniu nieważności z powodu reformy rytuału sakramentów święceń Pawła VI (1968), która – jak dowodzą teologowie integralnej wiary katolickiej, opierając się na analizie formuły i intencji – pozbawia sakramentu jego istoty kapłańskiej. Kanon 994 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r. podkreśla, że forma sakramentu musi wyrażać wyraźną intencję konsekracji, czego modernistyczny rytuał nie spełnia, czyniąc „święcenia” symulacją. Popielewski, wyświęcony w tej linii, nie jest kapłanem w sensie katolickim, lecz uczestnikiem paramasońskiej struktury, gdzie „posługa” redukuje się do naturalistycznej działalności.
Językowo artykuł operuje eufemizmami: „święcenia diakonatu” i „sakrament kapłaństwa” brzmią pobożnie, ale pomijają kryzys ważności, relatywizując ex opere operato (z mocy samego czynu) sakramentów. Ton biograficzny, skupiony na osiągnięciach akademickich (licencjat z Ap 19,1–8, doktorat o Apokalipsie), ignoruje nadprzyrodzony wymiar: brak wzmianki o formacji w cnotach teologalnych, kontemplacji Krzyża czy walce z herezjami. To symptomatyczne dla posoborowia, gdzie biblijna „egzegeza” staje się narzędziem modernizmu, potępionego w dekrecie Lamentabili sane exitu (1907) przez Piusa X: „Egzegeta, który pragnie owocnie uprawiać studia biblijne, powinien zwłaszcza odrzucić wszelką uprzednią opinię o nadprzyrodzonym pochodzeniu Pisma Świętego” – błąd nr 12, potępiony jako herezja. Popielewski, formowany w tym duchie na KUL i Biblicum po 1965 r., wchłania ewolucję dogmatów, gdzie Apokalipsa staje się „studium historii”, a nie proroctwem o Królestwie Chrystusowym.
Teologicznie to bankructwo: integralna wiara katolicka, jak naucza Sobór Trydencki (sesja VII, kan. 13), wymaga, by sakramenty sprawowali ważnie wyświęceni kapłani w łączności z Kościołem. Popielewski, jako „wykładowca biblijny”, likely promuje historyczno-krytyczną metodę, relatywizującą natchnienie Pisma – błąd nr 11 z Lamentabili: „Natchnienie Boże nie rozciąga się aż do tego stopnia na całość Pisma Świętego, by wszystkie i poszczególne jego części chroniło od wszelkiego błędu”. Milczenie artykułu o tym to ciche przyzwolenie na apostazję, gdzie „misja” oblacka degeneruje w humanitaryzm, pomijając extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia), dogmat z IV Konstancji (1414–1418).
Symptomatycznie, nominacja Ochlaka na „biskupa” Madagaskaru (17 kwietnia 2025) przez „papieża” Franciszka ilustruje systemową ruinę: Ochlak, misjonarz na Madagaskarze, awansuje w strukturze, gdzie „biskupstwo” to polityczna nominacja, nie apostolski urząd. Syllabus Błędów Piusa IX (1864), błąd nr 55, potępia separację Kościoła od państwa, lecz posoborowie realizuje to w „misjach”, redukując je do pomocy społecznej bez nawracania na katolicyzm integralny.
Modernistyczna „Misja” Oblatów: Od Świętego Krzyża do Rzymskiej Symulacji
Artykuł podkreśla role Popielewskiego: socjusz nowicjatu (1992–1993), studia na Biblicum (1995–1998), wykładowca w Obrze (od 1999), superior i rektor (2002), dyrektor niższego seminarium w Markowicach, mistrz nowicjatu, rektor seminarium w Rzymie (2015–2021), przełożony we Wrocławiu, Markowicach i Gdańsku, sekretarz prowincjalny (2023). Uczestnik Kapituł Generalnych, poliglota.
Faktograficznie, to kariera w posoborowym Zgromadzeniu, założonym przez św. Eugeniusza de Mazenoda (kanonizowanego przed 1958 r.), lecz skorumpowanym po 1965 r. Nowicjat na Świętym Krzyżu, miejscu marjiowego kultu, kontrastuje z rzeczywistością: posoborowi „obla ci” formują w ekumenizmie, potępionym przez Piusa XI w Mortalium animos (1928) jako relatywizację wiary. Popielewski, rektor w Rzymie pod „papieżem” Franciszkiem, nadzorował formację w sercu apostazji, gdzie „Międzynarodowe Seminarium” produkuje „misjonarzy” bez troski o łaskę uświęcającą.
Językowo, frazy jak „posługa przełożeńska” czy „wykładowca Starego Testamentu” maskują brak: artykuł nie wspomina o kaznodziejstwie przeciw modernizmowi, formacji w Mszy trydenckiej czy obronie dogmatów. Ton celebruje „międzynarodowość”, co demaskuje naturalizm Syllabusu (błąd nr 58): „No other forces are to be recognized except those which reside in matter” – tu „misja” to globalizm bez Chrystusa Króla.
Teologicznie, rola mistrza nowicjatu to skandal: formuje adeptów w strukturze, gdzie „śluby” składane są w apostatycznym kontekście. Encyklika Quas Primas (1925) Piusa XI naucza: „Chrystus panuje nad nami nie tylko prawem natury Swojej, lecz także i prawem, które nabył sobie przez odkupienie nasze” – obla ci Popielewskiego, skupieni na „dialogu międzyreligijnym”, ignorują to, czyniąc „nowicjat” inkubatorem herezji. Doktorat o Apokalipsie, „liturgii zwycięstwa Boga”, paradoksalnie w posoborowiu, gdzie liturgia zdewastowana (Novus Ordo), traci ofiarny charakter – jak potępia Pius X w Pascendi (1907), modernizm ewoluuje dogmaty.
Symptomatycznie, to owoc soborowej rewolucji: Zgromadzenie, niegdyś misyjne, stało się narzędziem sekty posoborowej, gdzie „prowincjał” jak Popielewski perpetuuje ohydę spustoszenia (Mt 24,15), milcząc o sądzie ostatecznym i piekle dla niekatolików.
Brak Nadprzyrodzonej Wizji: Milczenie o Prawdziwej Misji Katolickiej
Artykuł pomija esencję: co Popielewski naucza o Królestwie Chrystusowym? Syllabus (błąd nr 16) potępia: „Man may, in the observance of any religion whatever, find the way of eternal salvation” – posoborowi obla ci, w tym Popielewski z doświadczeniem na Madagaskarze (jak Ochlak), promują „szacunek dla kultur”, relatywizując chrzest. Brak wzmianki o nawracaniu pogan, co jest obowiązkiem z Mt 28,19.
Językowo, dobór słów („delegat Kapituły”) podkreśla biurokrację, nie świętość. To asekuracyjny ton modernistycznej mentalności, gdzie „formacja” to psychologia, nie asceza.
Teologicznie, integralna wiara wymaga, by misjonarze głosili Credo in unam sanctam catholicam et apostolicam Ecclesiam (Credo w jeden święty katolicki i apostolski Kościół), jak z Nicei (325). Popielewski, „wykładowca biblijny”, likely stosuje metodę historyczną, potępioną w Providentissimus Deus (1893) Leona XIII, czyniąc Pismo „ludzkim dokumentem”.
Symptomatycznie, nominacja to perpetuacja apostazji: zamiast Królestwa Chrystusa (Quas Primas), sekta posoborowa buduje „Kościół ubogich” bez nawrócenia, prowadząc dusze do zguby.
Duchowa Ruina „Oblatów”: Od Integralnego Zakonu do Paramasońskiej Struktury
Całość demaskuje: Popielewski, produkt posoborowej formacji, symbolizuje upadek. Jak naucza Pius IX w Syllabusie (błąd nr 80), godzi się z „postępem, liberalizmem i nowoczesną cywilizacją” – tu w „misjach” bez konwersji. Milczenie o stanie łaski, Eucharystii jako Ofierze, sądzie – najcięższe oskarżenie.
W perspektywie integralnej wiary katolickiej, ta nominacja to wezwanie do oporu: prawdziwy Kościół trwa w wiernych wyznających doktrynę przedsoborową, z ważnymi sakramentami. Struktury okupujące Watykan, z „oblatami” jak Popielewski, to bałwochwalstwo, gdzie „Komunia” w Novus Ordo jest świętokradztwem, naruszającym teologię przebłagalnej ofiary. Prawo Boże ponad „prawami człowieka”: Chrystus Król żąda posłuszeństwa narodów, nie dialogu.
Ta „posługa” to ruina dusz – obnażenie bankructwa posoborowia.
Za artykułem:
Nowy prowincjał polskich oblatów (gosc.pl)
Data artykułu: 15.09.2025
