Tygodnik Powszechny, w swym artykule z 15 września 2025 roku autorstwa Jakuba Puchalskiego, opisuje 60. edycję festiwalu Wratislavia Cantans we Wrocławiu, podkreślając koncerty z dziełami Bacha, Mendelssohna, Ravela i innych kompozytorów, wykonane w przestrzeniach kościelnych i świeckich. Relacja skupia się na wrażeniach estetycznych, technice wykonawczej oraz wyzwaniach akustycznych, bez jakiegokolwiek odniesienia do wymiaru duchowego czy teologicznego tych utworów. Ten festiwal, celebrujący pogańskie i modernistyczne gloryfikacje, ujawnia bankructwo posoborowej kultury, gdzie sakralna muzyka staje się narzędziem naturalistycznego rozrywki, oddalając dusze od Królestwa Chrystusa.
Redukcja Mszy h-moll Bacha do estetycznego widowiska
Artykuł relacjonuje wykonanie wielkiej Mszy h-moll Johanna Sebastiana Bacha w kościele św. Krzyża, chwaląc kulminację w części Dona nobis pacem, gdzie polifoniczne głosy tworzą „mistyczną konstrukcję”. Autor narzeka jednak na akustykę, sugerując przeniesienie do Narodowego Forum Muzyki, co ujawnia fundamentalne nieporozumienie: Msza Bacha, jako dzieło sakralne, nie jest koncertowym spektaklem, lecz wyrazem gloriae Dei (chwały Bożej), skierowanym ku Najświętszej Ofierze Kalwarii. W integralnej teologii katolickiej, jak naucza Sobór Trydencki w sesji XXII (kanon 1), Msza Święta jest prawdziwą, jedyną i niekrwawą ofiarą, w której Chrystus Kapłan i Ofiara ponawia się mistycznie. Bach, luterański kompozytor, choć inspirowany tradycją katolicką, tworzył swe dzieło w kontekście protestanckim, lecz posoborowa sekta, okupująca struktury Kościoła, desakralizuje je dalej, traktując jako „mistyczną” rozrywkę, bez wezwania do nawrócenia i pokuty.
Ta relacja pomija całkowicie teologiczne jądro Mszy: prośbę o pokój w Królestwie Chrystusowym, jak podkreśla Pius XI w encyklice Quas Primas: „nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Wykonanie w gotyckim kościele, zamiast służyć adoracji, staje się polem walki z „akustyką”, co demaskuje naturalistyczną mentalność autora – skupioną na brzmieniu materii, nie na łasce uświęcającej. W Syllabusie Błędów Piusa IX (punkt 58), potępiony jest błąd, że „wszelka rectitude et excellentia moralitatis in accumulatione et incremento divitiarum” (cała sprawiedliwość i doskonałość moralności polega na gromadzeniu bogactw i przyjemności), co tu objawia się w gloryfikacji „wyrafinowania” Ravela czy Bacha bez odniesienia do wieczności. Milczenie o sądzie ostatecznym i stanie łaski to najcięższe oskarżenie: festiwal symuluje katolickość, lecz prowadzi do apostazji, gdzie kościółne mury stają się tłem dla świeckiej rozrywki.
Pogańska „Noc Walpurgii” Mendelssohna jako symbol antychrystusowego buntu
W relacjach z koncertu Johna Eliota Gardinera, artykuł wychwala „Noc Walpurgii” Mendelssohna, opartej na tekście Goethego, jako „gloryfikującą pogańskie święto, w opozycji do chrześcijaństwa”. To wyznanie pogaństwa, podane z entuzjazmem, obnaża teologiczne bankructwo: Mendelssohn, żydowskiego pochodzenia, konwertyta na luteranizm, czerpie z Goethego, który w Faście celebruje sabat czarownic na Brockenie – jawny bunt przeciw chrześcijańskiej ortodoksji. Święty Pius X w Lamentabili sane exitu (punkt 65) potępia modernistyczną ewolucję, gdzie „współczesnego katolicyzmu nie da się pogodzić z prawdziwą wiedzą bez przekształcenia go w pewien chrystianizm bezdogmatyczny”, co tu widzimy w posoborowym festiwalu: pogańskie rytuały w kościelnych przestrzeniach, bez potępienia jako superstitio (zabobon).
Autor chwali „drapieżny początek na stojąco”, co podkreśla teatralny, antyliturgiczny charakter – w kontraście do actio sacra (świętego działania) Mszy, gdzie wierni klęczą przed Bogiem. To pominięcie sakramentalnego wymiaru muzyki sakralnej, jak naucza Katechizm Soboru Trydenckiego (o Mszy Świętej), gdzie polifonia służy wychwalaniu Boga, nie pogańskich bogów, demaskuje sekciarską mentalność. Wratislavia Cantans, pod pozorem kultury, promuje synkretyzm: „pogańskie święto w opozycji do chrześcijaństwa” nie jest krytykowane, lecz fetyszyzowane, co jest owocem soborowej rewolucji, odrzucającej extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia), jak głosi Sobór Florencjski (1442). Ton artykułu, pełen estetycznego uniesienia bez moralnego wezwania, relatywizuje zło, czyniąc festiwal narzędziem duchowej ruiny.
Desakralizacja przestrzeni sakralnych: Kościoły jako sale koncertowe
Festiwal odbywa się w kościołach św. Krzyża i św. Marii Magdaleny, gdzie Bach i inni są wykonywani, lecz artykuł skupia się na „wyzwaniach akustycznych” i „chaosie brzmień”, pomijając profanację. W integralnej wierze katolickiej, kościół to domus Dei (dom Boży), miejsce Najświętszej Ofiary, nie świeckiej estrady. Pius XI w Quas Primas podkreśla, że „Królestwo Chrystusowe” wymaga publicznego uznania panowania Chrystusa, co tu jest zbezczeszczone: orkiestry w prezbiteriach, gdzie powinien trwać kult, symulują liturgię, lecz bez łaski. To bałwochwalstwo, gdzie dźwięki zastępują sakramenty – jak ostrzega Syllabus (punkt 44), potępiając ingerencję świecką w sprawy religijne.
Wykonanie „Oratorio Secondo” Pucklitza w kościele, opisanym jako „chaos”, ujawnia absurd: dawna sień gdańskiej kamienicy, przekształcona w kościół, teraz służy modernistycznej „kulturze”, bez wezwania do wiary. Artykuł milczy o potrzebie łaski usprawiedliwiającej, co jest grzechem ciężkim w posoborowej strukturze, gdzie „msze” to stoły zgromadzeń, a rubryki naruszają teologię ofiary przebłagalnej – jawne świętokradztwo i bałwochwalstwo. Ton biurokratyczny, skupiony na „efektywności”, demaskuje naturalizm: muzyka bez Chrystusa to idol, prowadzący do potępienia, jak naucza Ojcowie Kościoła, np. św. Augustyn w De Civitate Dei, ostrzegając przed pogańskimi widowiskami.
Humanitaryzm bez Chrystusa: „Children’s Requiem” Krauzego jako fałszywa liturgia
Prawykonanie „Children’s Requiem” Zygmunta Krauzego, poświęcone dziecięcym ofiarom wojen, z szokującymi tekstami i repetytywną muzyką, jest chwalone za „uwrażliwienie”, lecz autor kwestionuje jego celowość. To sedno posoborowego błędu: requiem bez Chrystusa, pozaliturgiczne, redukuje Mszę żałobną do naturalistycznego protestu. Sobór Trydencki (sesja XXII) definiuje Mszę jako ofiarę przebłagalną za grzechy, w tym zmarłych, co tu jest zastąpione „ekstremalnym okrucieństwem” bez wzmianki o piekle czy czyśćcu. Pius X w Lamentabili (punkt 38) potępia pogląd, że nauka o śmierci Chrystusa dla odkupienia nie jest ewangeliczną, lecz pawłową – tu requiem bez Odkupiciela staje się bałwochwalstwem, gloryfikującym człowieka ponad Boga.
Milczenie o nadprzyrodzonym (stan łaski, sąd ostateczny) to ciężkie zaniedbanie: festiwal symuluje miłosierdzie, lecz bez nawrócenia prowadzi do zguby. W perspektywie wiary katolickiej wyznawanej integralnie, takie „dzieła” to modernistyczna synteza błędów, gdzie „dialog” z wojną zastępuje krucjatę za Królestwo Chrystusa, jak wzywa Pius XI. Ton asekuracyjny autora, unikający potępienia, relatywizuje zło, czyniąc festiwal narzędziem apostazji.
Bach jako fałszywy prorok w posoborowej liturgii
Dominacja Bacha – od Mszy h-moll po „Kunst der Fuge” – w aranżacjach Kosendiaka, chwalona za „medytację”, obnaża desakralizację. Bach, protestant, tworzył dla luterańskiego kultu, lecz posoborowie czyni go „królem” w katolickich kościołach, bez krytyki herezji. Syllabus (punkt 18) potępia protestantyzm jako „inną formę prawdziwej religii chrześcijańskiej” – tu Bach staje się mostem do ekumenizmu, fałszywego i potępionego. Wykonanie na instrumentach dawnych, z „ożywieniem” dęciaków, skupia się na estetyce, nie na prawdzie: veritas Dei (prawda Boża) wymaga integralnej wiary, nie koncertów.
To symptomatyczne dla sekty posoborowej: muzyka sakralna bez sakramentów to satanizm, gdzie „tutti” zastępuje Najświętszą Ofiarę. Artykuł pomija obowiązek publicznego panowania Chrystusa, jak w Quas Primas, czyniąc festiwal ohydą spustoszenia w świątyniach.
Wagnerowski „Parsifal” i pogański Graal: Antyteza katolickiej monarchii
Finał z III aktem „Parsifala” Wagnera, z Gurnemanzem Papego, chwalony za „elegancką emisję”, celebruje mityczny Graal – pogański symbol, w opozycji do Eucharystii. Wagner, antychrystusowy kompozytor, miesza germańskie mity z chrześcijaństwem, co posoborowie przyjmuje bez oporu. Pius IX w Syllabusie (punkt 1) potępia panteizm, gdzie Bóg jest „identyczny z naturą rzeczy” – tu Graal staje się idolem, bez odniesienia do prawdziwego Kielicha Przenajświętszej Krwi.
Ton entuzjastyczny, bez potępienia bluźnierstwa, demaskuje apostazję: festiwal promuje kult człowieka (dyrygenci, śpiewacy) ponad Boga, wbrew Quas Primas, gdzie Chrystus musi królować w umysłach, woliach i sercach. Milczenie o łasce to zguba dusz.
Estetyczny naturalizm: Duo skrzypce-teorba i harfa jako bałwochwalcze improwizacje
Opis duetu Langlois de Swarte i Dunforda z wariacjami angielskimi, chwalony za „wirtuozerię” i improwizacje, redukuje muzykę do rozrywki w muzeum (Kamienica Pod Złotym Słońcem). To naturalizm, potępiony w Lamentabili (punkt 25), gdzie wiara opiera się na „sumie prawdopodobieństw” – tu estetyka bez teologii. Harfa Hoffmann jako „ogłuszający instrument” symbolizuje hałas świata, nie harmonii niebieskiej.
W posoborowej strukturze, takie koncerty symulują kulturę, lecz oddalają od Praw Bożych, promując tolerancję pogaństwa nad prymatem Chrystusa Króla.
Symptomy apostazji: Festiwal jako owoc modernistycznej rewolucji
Wratislavia Cantans, w 60. edycji, ujawnia systemową apostazję posoborowia: kościoły jako sale koncertowe, sakralna muzyka bez łaski, pogańskie motywy bez potępienia. To nie kultura, lecz ruina dusz, gdzie „mistyczne kulminacje” zastępują Komunię Świętą. Jak naucza Pius XI, pokój i porządek płyną z Królestwa Chrystusowego, nie z estetycznych uniesień. Autor, Jakub Puchalski, swym tonem relatywizuje zło, będąc symptomem sekciarskiej mentalności – bez wezwania do nawrócenia, festiwal prowadzi do wieczności bez Boga.
W integralnej wierze katolickiej, taka „kultura” to bałwochwalstwo, wymagające całkowitego odrzucenia na rzecz panowania Chrystusa nad narodami i sztuką.
Za artykułem:
Olśnienia i rozczarowania festiwalu Wratislavia Cantans (tygodnikpowszechny.pl)
Data artykułu: 15.09.2025
