Tygodnik Powszechny w numerze z 16 września 2025 roku, w tekście Marka Rabija, opisuje emocjonalne refleksje nad wywiadem z aktorem Tomaszem Kotem oraz artykułem Moniki Białkowskiej o relacjach wśród polskich duchownych. Tekst podkreśla dynamikę wypalenia kapłańskiego spowodowaną podejrzliwością, złośliwościami i niezdrową hierarchicznością, gdzie księża niszczą wspólnotę od wewnątrz, mimo deklarowanego języka braterstwa. Przytacza przykłady, takie jak wikary śpiący w aucie przed kościołem z powodu zamknięcia drzwi przez proboszcza, oraz nieformalne grupy wsparcia dla dotkniętych tych problemów. Artykuł sugeruje potrzebę dystansu do instytucji i formacji kleryków, która promuje twardość kosztem ludzkiej wrażliwości.
Redukcja kapłaństwa do psychologicznego mobbingu: zapomnienie o nadprzyrodzonym powołaniu
Portal, maskując się pod płaszczem troski o duchownych, redukuje kryzys w strukturach posoborowych do czysto naturalistycznych kategorii, takich jak „wypalenie”, „depresja” czy „duchowa przemoc”. To klasyczny manewr modernizmu, potępionego w encyklice Pascendi Dominici gregis (1907) przez świętego Piusa X, gdzie modernistyczna immanencja zastępuje transcendencję, a problemy duchowe sprowadza do psychologii tłumu. Gdzież w tym tekście jest wzmianka o grzechu śmiertelnym apostazji, który trawi tych, co symulują kapłaństwo bez prawdziwej łaski sakramentalnej? Milczenie o tym, że po Soborze Watykańskim II – tej ohydzie spustoszenia według proroctw – hierarchia straciła autorytet z powodu herezji, jest najcięższym oskarżeniem. Jak naucza Syllabus Błędów (1864) Piusa IX w punkcie 55: „Kościół powinien być oddzielony od państwa, a państwo od Kościoła” – potępiając relatywizację, która tu się jawi jako „niezdrowa hierarchiczność”. Prawdziwe kapłaństwo, oparte na ex opere operato (działaniu z mocy samego sakramentu), nie toleruje takiej profanacji; ono żąda posłuszeństwa Chrystusowi Królowi, nie ludzkim emocjom.
Autorzy, parafrazując ich własne słowa, malują obraz wikarego śpiącego w aucie jako symbolu „codziennej nieżyczliwości”. Ale to nie złośliwość proboszcza jest korzeniem zła – to brak królestwa Chrystusowego w tych strukturach, gdzie, jak ostrzega encyklika Quas Primas (1925) Piusa XI, „usunięto Jezusa Chrystusa i Jego najświętsze prawo ze swych obyczajów, z życia prywatnego, rodzinnego i publicznego”. Proboszcz, jako namiestnik Chrystusa, powinien rządzić żelaznym berłem sprawiedliwości, nie „złośliwością” – ale w posoborowej paramasońskiej strukturze, gdzie „ksiądz” to jedynie tytuł biurokratyczny, takie gesty stają się dowodem na duchowe bankructwo. Tekst pomija całkowicie, że prawdziwy Kościół, nie ten neo-kościół, formuje kleryków w cnotach heroicznych, jak w seminariach sprzed 1958 roku, gdzie dyscyplina była szkołą męstwa, nie „zimnym chowem”. Zamiast tego, proponuje „grupy wsparcia” – relikt terapeutycznego sekciarstwa, które Syllabus potępia w punkcie 3 jako „ludzką rozumność, bez żadnego odniesienia do Boga, jest jedynym rozjemcą prawdy i fałszu, dobra i zła”.
Język wspólnoty bez komunii z Bogiem: modernistyczna retoryka destrukcji
Ton tekstu, pełen empatii dla „wypalonych duchownych”, jest retorycznym chwytem, by zrelatywizować herezję. Słowa jak „hierarchiczność” czy „brak szacunku dla kolegów” brzmią egalitarnie, ale kryją odrzucenie boskiej hierarchii, gdzie biskup jest następcą Apostołów, a nie „kolegą”. To echo dekretu Lamentabili sane exitu (1907), potępiającego w punkcie 53 ewolucję organicznego ustroju Kościoła jako „ciągłą ewolucję”, co tu widzimy w opisie „nieformalnych grup wsparcia” – demokratyzacja zamiast posłuszeństwa. Autorzy używają języka psychologii, by przemilczeć, że prawdziwa wspólnota to mistyczne Ciało Chrystusa, nie klub wzajemnej adoracji. Jak podkreśla Pius XI w Quas Primas: „Chrystus panuje nad nami nie tylko prawem natury Swojej, lecz także i prawem, które nabył sobie przez odkupienie nasze” – ale w tym artykule brak jakiegokolwiek odniesienia do Odkupienia, co jest peccatum omissionis (grzech zaniedbania), demaskującym naturalizm.
Przykładowo, cytat o „księdzu śpiącym w aucie” ma wstrząsnąć, ale nie pyta: czy ten „ksiądz” ważnie wyświęcony, czy celebruje prawdziwą Najświętszą Ofiarę, czy symuluje mszę w posoborowym rytuale, zredukowanym do stołu zgromadzenia? Dekret Lamentabili w punkcie 49 potępia ewolucję kapłaństwa z funkcji nadzorczych w „przewodników liturgicznych” – tu widzimy owoc: „duchowni” niszczący się nawzajem, bo bez łaski sakramentalnej ich „wspólnota” to fikcja. Tekst relatywizuje to jako „formację kleryków”, gdzie „ksiądz ma być twardy” – ale prawdziwa formacja, wg Soboru Trydenckiego (sesja XXIII), kształtuje w ofierze Krzyża, nie w „twardości” bez Chrystusa. Milczenie o sądzie ostatecznym, gdzie tacy „duchowni” odpowiedzą za zdradę dusz, jest bluźnierstwem przez zaniedbanie.
Teologiczne bankructwo: apostazja zamiast misji zbawczej
Na poziomie teologicznym, artykuł Białkowskiej to manifest systemowej apostazji posoborowej sekty. Opisując „dynamikę relacji polskich duchownych”, pomija esencję: po 1958 roku, z linią uzurpatorów od „Jana XXIII” po „Leona XIV” (Robert Prevost), struktury okupujące Watykan stały się areną herezji, gdzie „kapłaństwo” straciło nadprzyrodzony charakter. Syllabus w punkcie 21 potępia: „Kościół nie ma władzy dogmatycznie określać, że religia katolicka jest jedyną prawdziwą” – a tu, zamiast ewangelizacji, mamy terapię grupową. Prawdziwy Kościół, jak naucza Pius IX, wymaga posłuszeństwa Prawom Bożym ponad „prawami człowieka” czy „dialogiem”; ale tekst gloryfikuje „dystans do instytucji”, co jest buntem przeciw extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia).
Symptomatycznie, to owoc soborowej rewolucji: modernizm, synteza błędów wg Pascendi, gdzie wiara ewoluuje w subiektywizm. „Księża organizujący grupy wsparcia” to nie braterstwo, lecz laicyzacja kapłaństwa, potępiona w Quas Primas jako „zeświecczenie czasów obecnych, tzw. laicyzm”. Zamiast ostrzec przed świętokradztwem – jak przyjmowanie „komunii” w rytuałach naruszających teologię ofiary przebłagalnej, co jest bałwochwalstwem – artykuł skupia się na „emocjach”. To duchowe morderstwo: duchy zbłąkane nie są ratowane, lecz pieszczone w ich grzechu. Jak prorokuje Daniel (7,14), królestwo Chrystusa jest wieczne, ale posoborowa struktura to antykrólestwo, gdzie „duchowni” służą szatanowi, nie Bogu.
Polityka tolerancji zamiast królestwa: demaskowanie ukrytych założeń
Ukryte założenia tekstu – „konsekwencja w zmierzaniu do celu, gdy wszyscy odpuszczają” – to modernistyczna etyka sukcesu, bez nawiązań do męczeństwa za wiarę. Syllabus w punkcie 64 potępia: „Naruszenie przysięgi jest dozwolone dla miłości ojczyzny” – tu widzimy relatywizację dyscypliny kościelnej jako „złośliwości”. Autorzy, unikając szczegółów, by nie „epatować”, tak naprawdę ukrywają skalę apostazji: w Polsce, pod rządami „biskupów” wyświęconych w wątpliwej formie po 1968, „duchowni” nie walczą z herezjami, lecz z „wypaleniem”. To zdrada misji: Kościół ma prowadzić do zbawienia, nie do terapii.
W konkluzji, ten artykuł to nie troska, lecz promocja sekty posoborowej, gdzie Chrystus Król jest zastąpiony „wspólnotą emocji”. Jak woła Pius XI: „Nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Tylko integralna wiara katolicka, wierna Magisterium sprzed 1958, może obnażyć to bankructwo i wskazać drogę do prawdziwego Królestwa.
Za artykułem:
Sztuka robienia przedziałka. To nie tylko kwestia dystansu do siebie (tygodnikpowszechny.pl)
Data artykułu: 16.09.2025
