Artykuł z portalu eKAI (16 września 2025) relacjonuje apel „abp” Dražena Kutleši, „arcybiskupa” Zagrzebia w strukturach posoborowych, wygłoszony podczas „mszy” w sanktuarium Marija Bistrica. „Hierarcha” wzywa do podtrzymywania „chrześcijańskiej nadziei”, która rzekomo „nigdy nie zawodzi”, zmienia perspektywy i nie prowadzi do rozczarowania. Omawia krzyże codzienności – chorobę, niedostatek, niezrozumienie – kontrastując je z „fałszywymi nadziejami” świata materialnego i technologicznego. Wspomina wyzwania jak wojny, kryzysy rodzinne i samotność starszych, podkreślając, że nadzieja bez Boga staje się krucha. Tekst kończy prośbą o wsparcie portalu. Ta powierzchowna homilia ujawnia jednak głęboką apostazję, redukując wiarę do psychologicznego pocieszenia bez absolutnego panowania Chrystusa Króla i bez wezwania do nawrócenia w obliczu wiecznego potępienia.
Rozmycie istoty nadziei chrześcijańskiej: brak odniesienia do łaski i sądu ostatecznego
W słowach „abp” Kutleši, cytowanych w artykule, nadzieja chrześcijańska jawi się jako narzędzie do radzenia sobie z cierpieniem, które „nie zamyka oczu na niesprawiedliwość”, lecz „nie pozwala, by niesprawiedliwość nas złamała”. „Nie neguje cierpienia, ale wierzy, że cierpienie może być drogą do zbawienia, gdy jest zjednoczone z cierpieniem Chrystusa” – głosi ten „hierarcha”. Na poziomie faktograficznym, taka interpretacja pomija esencję katolickiej nadziei, która nie jest subiektywnym optymizmem, lecz teologiczną cnotą infuzowaną przez łaskę usprawiedliwiającą, skierowaną ku wizji uszczęśliwiającej Boga w niebie. Św. Tomasz z Akwinu w Summa Theologica (II-II, q. 17, a. 1) wyjaśnia, że nadzieja polega na oczekiwaniu wiecznego szczęścia z Bożą pomocą, a nie na ludzkiej rezygnacji z krzyża bez perspektywy zmartwychwstania. Tutaj jednak, w modernistycznej retoryce, cierpienie staje się jedynie „drogą do zbawienia” poprzez subiektywne zjednoczenie, bez wzmianki o sakramentach – zwłaszcza Najświętszej Ofierze i spowiedzi – jako środkach do osiągnięcia stanu łaski.
Ton kazania jest asekuracyjny, biurokratycznie enumerujący „krzyże” jak „choroby, niedostatku, niezrozumienia i niepewnej przyszłości”, co demaskuje naturalistyczną mentalność, gdzie wiara sprowadza się do terapii psychologicznej. Gdzie jest ostrzeżenie przed grzechem śmiertelnym, który odcina od łaski i prowadzi do piekła? Syllabus Błędów Piusa IX (1864) potępia w punkcie 3 twierdzenie, że rozum ludzki bez odniesienia do Boga wystarczy do dobra i zła, co tu rezonuje: „hierarcha” mówi o cierpieniu jako drodze zbawienia, milcząc o konieczności pokuty i zadośćuczynienia za grzechy. To symptomatyczne dla posoborowej apostazji, gdzie „nadzieja” staje się eufemizmem dla relatywizmu, ignorując kanon 3 Soboru Trydenckiego (sesja VI), że usprawiedliwienie wymaga nie tylko wiary, ale wolnej woli i łaski sakramentalnej.
Fałszywe kontrasty: światowe „nadzieje” kontra pusta pobożność bez Królestwa Chrystusa
Artykuł przytacza krytykę „fałszywych nadziei” świata: „Świat oferuje fałszywe nadzieje, że wszystko będzie lepiej, jeśli będziemy więcej zarabiać, jeśli uciekniemy od bólu do powierzchownych przyjemności”. „Chrześcijańska nadzieja nigdy nie zawodzi” – kontruje „abp” Kutleša. Na poziomie językowym, to retoryka dialogu z sekularyzmem, gdzie Kościół pretenduje do roli terapeuty, a nie sędziego. Słownictwo – „perspektywy”, „złamanie”, „rozwój” – pachnie psychoterapią, nie teologią. Gdzie jest potępienie materializmu jako bałwochwalstwa, jak w encyklice Quamquam Pluries Leona XIII (1892), gdzie podkreśla się, że dobra doczesne są daremne bez podporządkowania Chrystusowi Królowi?
Teologicznie, to bankructwo: nadzieja katolicka nie jest alternatywą dla „kruchych ludzkich umów”, jak sugeruje „hierarcha” odnosząc się do wojen i konfliktów. Pius XI w encyklice Quas Primas (1925) naucza: „Nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Milczenie o publicznym uznaniu Królestwa Chrystusa nad narodami – w Chorwacji, naznaczonej historią katolicką – to zdrada. Dekret Lamentabili sane exitu (1907) potępia w punkcie 58 modernistyczną ideę, że prawda zmienia się wraz z człowiekiem, co tu widać w relatywizowaniu cierpienia bez absolutu Bożego Prawa. „Hierarcha” mówi o „zjednoczeniu z cierpieniem Chrystusa”, ale bez ofiary Mszy Świętej jako przedłużenia Kalwarii – to symulakra pobożności, prowadzące do bałwochwalstwa.
Symptomatycznie, to owoc soborowej rewolucji: zamiast głosić extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia, Sobór Florencyjski 1442), „abp” Kutleša enumeruje „kryzysy rodzin” i „pokusy wirtualne” bez wezwania do integralnego katolicyzmu. Gdzie ostrzeżenie przed „komunią” w posoborowych strukturach, gdzie rubryki naruszają teologię ofiary przebłagalnej, czyniąc to świętokradztwem i bałwochwalstwem? Syllabus potępia w punkcie 55 separację Kościoła od państwa, a tu „hierarcha” implicite akceptuje świecki porządek, gdzie „postęp technologiczny” jest „cenny, jeśli służy dobru” – bez prymatu Praw Bożych nad „prawami człowieka”.
Pominięcia demaskujące apostazję: brak wezwania do walki z modernizmem i herezjami
Najcięższym oskarżeniem jest to, co przemilczane: artykuł i kazanie ignorują nadprzyrodzone realia – stan łaski, czyściec, piekło, sąd ostateczny. „Abp” Kutleša mówi o „osobach starszych z samotnością i poczuciem zapomnienia”, ale bez przypomnienia, że samotność bez łaski prowadzi do wieczności bez Boga. To relatywizuje wiarę, czyniąc ją „zaangażowaniem w uczciwe życie”, co rezonuje z potępionym w Lamentabili (punkt 65) chrześcijaństwem bezdogmatycznym, czyli liberalnym protestantyzmem. Gdzie potępienie indyferentyzmu, jak w Syllabusie punkt 15: „Każdy jest wolny, by wyznawać religię, którą uzna za prawdziwą według rozumu”? Zamiast tego, ton jest inkluzywny, dialogiczny, ukrywając, że prawdziwa nadzieja wymaga poddania się niezmiennemu Magisterium sprzed 1958 roku.
Na poziomie subtekstu, wybór sanktuarium maryjnego – Marija Bistrica – to ironia: Marja, jako Niepokalana, kruszy głowę węża herezji (Rdz 3,15), lecz tu służy modernistycznej narracji bez wezwania do nabożeństwa do Jej Niepokalanego Serca jako środka do nawrócenia. „Hierarcha” wspomina „wiarę w Boga”, ale bez Trójcy Świętej, bez Chrystusa jako jedynego Zbawiciela (Dz 4,12). To duchowa ruina: wierni w posoborowych strukturach, zwodzeni przez „duchownych” jak Kutleša – wyświęconych w wątpliwej formie posoborowej – tracą duszę, symulując katolicyzm w synkretyzmie z światem. Pius X w Pascendi dominici gregis (1907) demaskuje modernizm jako syntezę wszystkich herezji, a tu widzimy jej owoce: nadzieja bez Krzyża jako ofiary, bez Królestwa, gdzie Chrystus panuje nad umysłami, woli i sercami (Quas Primas).
Wreszcie, apel o „zaangażowanie w małżeństwo i rodzinę” pomija, że prawdziwa rodzina katolicka wymaga sakramentalnego małżeństwa w łączności z prawdziwym Kościołem, nie posoborową sektą. Syllabus punkt 67 potępia rozpuszczalność małżeństwa przez prawo cywilne, a tu milczenie o rozwodach i „małżeństwach” jednopłciowych w Europie – to zdrada. Nadzieja „abp” Kutleši jest krucha, bo oderwana od *integralis fides* (integralnej wiary), prowadząc dusze do zguby. Tylko powrót do przedsoborowej doktryny, uznanie panowania Chrystusa Króla, może przynieść prawdziwą nadzieję – nie rozczarowującą, lecz wieczną.
Za artykułem:
Arcybiskup Zagrzebia: nadzieja chrześcijańska nigdy nie zawodzi (ekai.pl)
Data artykułu: 16.09.2025
