Ks. Gabriele Romanelli, proboszcz parafii Świętej Rodziny w Gazie, w rozmowie z Radiem Watykańskim uspokaja wiernych, że w obliczu nowej ofensywy izraelskiej armii parafia nie jest bezpośrednio zagrożona. Wyjaśnia, iż bombardowania odbywają się w zachodniej części miasta, podczas gdy parafia leży na wschodzie, w Starym Mieście. Podkreśla, że kontynuują codzienne życie, służąc Bogu i bliźnim poprzez opiekę nad 450 uchodźcami. Romanelli mówi o modlitwach za pokój i sprawiedliwość dla Palestyńczyków i Izraelczyków, o wolność dla zakładników i zakończenie wojny, aby mieszkańcy Gazy mogli odbudować życie.
Relatywistyczna wizja pokoju: pominięcie królestwa Chrystusa
W tej relacji, emanującej z posoborowych mediów, uderza przede wszystkim absolutne milczenie o panowaniu Chrystusa Króla jako jedynym źródle prawdziwego pokoju. Ks. Romanelli, ten argentyński misjonarz w strukturach okupujących Watykan, redukuje misję katolicką do naturalistycznej pomocy humanitarnej i ekumenicznych modlitw za obie strony konfliktu, całkowicie ignorując doktrynę, która od wieków stanowi fundament wiary katolickiej. Jak nauczał Pius XI w encyklice Quas Primas z 1925 roku: „nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Ten dokument, wydany w kontekście Roku Świętego, ustanawia święto Chrystusa Króla właśnie po to, by przypomnieć, że królestwo Jego nieoznaczone żadnymi granicami, przyczyni się do wzmożenia sprawiedliwości i obfitości pokoju (por. Ps 71). W Gazie, na tej współczesnej Kalwarii, nie ma miejsca na taką prawdę – zamiast tego mamy frazesy o „modlitwach za wszystkich”, co jest echem soborowego relatywizmu, gdzie granice między wrogami wiary a jej wyznawcami zacierają się w imię fałszywego dialogu.
Analizując poziom faktograficzny, relacja pomija kluczowe konteksty historyczne i teologiczne. Konflikt w Gazie nie jest jedynie wojną polityczną, lecz symptomem szerszej apostazji świata, który odrzucił panowanie Chrystusa nad wszystkimi narodami. Syllabus Błędów Piusa IX z 1864 roku potępia tezy, iż „państwo, jako źródło wszystkich praw, jest obdarzone prawem nieograniczonym” (punkt 39), co prowadzi do chaosu, gdzie świeckie potęgi, jak Izrael czy palestyńskie frakcje, pretendują do absolutnej suwerenności bez poddania się Prawu Bożemu. Romanelli, zamiast demaskować te struktury jako wrogie Królestwu Chrystusowemu, mówi o „służbie bliźnim” w sposób, który brzmi jak echo naturalizmu potępionego w punkcie 3 Syllabusu: „ludzki rozum, bez żadnego odniesienia do Boga, jest jedynym arbitrem prawdy i fałszu, dobra i zła”. Gdzie jest tu wezwanie do nawrócenia Izraelitów na katolicyzm, zgodnie z misją Kościoła, który ma prowadzić narody do jedynego Zbawiciela? Zamiast tego – milcząca akceptacja wieloreligijnego pluralizmu, co jest herezją potępioną w Lamentabili sane exitu z 1907 roku, gdzie punkt 16 głosi: „człowiek może w zachowaniu jakiejkolwiek religii znaleźć drogę do wiecznego zbawienia”.
Językowa mgła: od Kalwarii do humanitarnego stołu zgromadzenia
Ton relacji jest asekuracyjny i biurokratyczny, pełen frazesów o „prostej kontynuacji życia” i „pomocy uchodźcom”, co demaskuje modernistyczną mentalność, gdzie mysterium iniquitatis (tajemnica nieprawości) ukrywa się pod pozorem miłosierdzia. Słowo „Kalwaria” pada raz, ale natychmiast rozmywa się w modlitwach „o wolność dla zakładników” i „odbudowę życia” – bez wzmianki o Ofierze Krzyżowej, która jest jedynym źródłem zbawienia. To język posoborowej sekty, gdzie Najświętsza Ofiara Kalwarii zostaje zredukowana do „ołtarza pokoju”, ignorując, że prawdziwa Msza to Bezkrwawa Ofiara przebłagalna, a nie ekumeniczny rytuał. W Quas Primas Pius XI podkreśla: „Królestwo Zbawiciela Naszego nowym jakimś zdało się zabłysnąć światłem”, wzywając do publicznego uznania Chrystusa Króla. Tu, w Gazie, „modlimy się do Pana na ołtarzu” brzmi jak parodia, bo w strukturach posoborowych, gdzie rubryki naruszają teologię ofiary, takie „modlitwy” stają się bałwochwalstwem i świętokradztwem, symulującym katolickość, lecz oddalającym od łaski uświęcającej.
Na poziomie językowym, dobór słów ujawnia relatywizm: modlitwy „za Palestyńczyków i Izraelczyków” bez rozróżnienia na wierzących i niewierzących, co jest echem fałszywego ekumenizmu potępionego przez Piusa XI. W Syllabusie punkt 18 odrzuca ideę, że protestantyzm czy inne wyznania są „inną formą tej samej prawdziwej religii chrześcijańskiej”. Romanelli, jako „ksiądz” w paramasońskiej strukturze, nie ostrzega przed duchowym bankructwem tych, którzy w Gazie trwają w judaizmie czy islamie – religijny synkretyzm, który Lamentabili potępia w punkcie 65, negując ewolucję sakramentów i dogmatów. Milczenie o sąd ostateczny, stan łaski i konieczność chrztu jest najcięższym oskarżeniem: te „modlitwy” nie prowadzą do zbawienia, lecz utwierdzają w błędzie, czyniąc z parafii narzędzie naturalistycznego humanitaryzmu.
Teologiczne bankructwo: odrzucenie misji apostolskiej na rzecz dialogu z nieprzyjacielem
Z perspektywy integralnej wiary katolickiej, ta relacja to czysty modernizm, synteza błędów potępiona przez świętego Piusa X w Pascendi Dominici gregis (choć nie cytowana wprost, jej echo jest oczywiste). Misja w Gazie powinna być wezwaniem do poddania się Chrystusowi Królowi, jak naucza Quas Primas: „wszystkie stosunki w państwie układały się na podstawie przykazań Bożych i zasad chrześcijańskich”. Zamiast tego Romanelli mówi o „byciu na Kalwarii”, ale bez wskazywania, że Krzyż to triumf nad szatanem, a nie platforma dla politycznego pokoju. Punkt 52 Lamentabili potępia tezę, że „Chrystus nie zamierzał założyć Kościoła jako społeczności trwającej na ziemi przez wieki”, co tu widać w redukcji Kościoła do schroniska dla uchodźców, bez ewangelizacji.
Na poziomie symptomatycznym, to owoc soborowej rewolucji: po 1958 roku, z linią uzurpatorów od Jana XXIII po „papieża” Leona XIV, Kościół został zastąpiony sektą, gdzie misja staje się dialogiem z wrogami wiary. Syllabus punkt 77 odrzuca, że „w dzisiejszych czasach nie jest już wskazane, aby religia katolicka była jedyną religią państwa”. W Gazie, pod okupacją izraelską – symbolem talmudycznego odrzucenia Mesjasza – katolicy powinni głosić prymat Chrystusa, nie modlić się za okupantów bez nawrócenia. Romanelli, jako produkt posoborowego wykształcenia, perpetuuje apostazję, gdzie prawa człowieka i tolerancja biorą górę nad Prawami Bożymi. To duchowa ruina: uchodźcy w parafii nie słyszą o spowiedzi, Eucharystii jako Ofierze, lecz o „życiu, nie tylko przetrwaniu” – czysty naturalizm, potępiony w punkcie 58 Syllabusu, gdzie moralność sprowadza się do akumulacji dóbr i przyjemności.
Pius IX w Syllabusie punkt 55 potępia separację Kościoła od państwa – tu widzimy odwrotność: Kościół (czy raczej jego symulakr) podporządkowany świeckim konfliktom, bez roszczenia do królewskiej władzy Chrystusa. Extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia), kanon Soboru Florenckiego z 1442 roku, jest tu pogrzebany pod gruzami Gazy. Zamiast tego – modlitwy o „wolność dla wszystkich”, co jest bluźnierstwem wobec jedynego Króla, który daje wolność w Królestwie niebieskim.
Demaskowanie strukturalnej apostazji: od Watykanu po Gazę
Ta relacja z Radia Watykańskiego, organu posoborowej propagandy, ukazuje systemową ruinę: „ksiądz” Romanelli, wyświęcony w wątpliwej formie posoborowej, reprezentuje duchownych winnych zdrady depozytu wiary. Jak nauczał Pius XI, „jeżeliby kiedy ludzie prywatnie i publicznie uznali nad sobą władzę królewską Chrystusa, wówczas spłynęłyby na całe społeczeństwo niesłychane dobrodziejstwa, jak porządek i pokój”. W Gazie nie ma takiego uznania – jest za to milcząca kolaboracja z okupantem i rebeliantami, bez potępienia ich religijnego błędu. To nie misja, lecz kapitulacja, owoc „ohyda spustoszenia” w Watykanie.
W kontekście historycznym, Kościół przed 1958 rokiem, poprzez misjonarzy i encykliki, żądał konwersji narodów – od Krzyżowców po potępienia masonerii w Syllabusie. Dziś, w neo-kościele, to „modlitwy za wszystkich”, co jest syntezą modernizmu: ewolucja dogmatów w dialog, potępiona w Lamentabili punkcie 22, gdzie dogmaty to nie prawdy boskie, lecz „interpretacja faktów religijnych wypracowana przez umysł ludzki”. Romanelli nie wspomina o nawróceniu Żydów, choć Ewangelia wg św. Jana (8,44) demaskuje ich odrzucenie Chrystusa – to milczenie jest apostazją.
Podsumowując teologiczne bankructwo, ta relacja to nie ewangelizacja, lecz bałwochwalcze symulowanie katolicyzmu, gdzie sakramenty tracą nadprzyrodzony sens, a pokój staje się utopią bez Chrystusa. Prawdziwy Kościół trwa w wiernych wyznających wiarę integralnie, pod wodzą ważnie wyświęconych biskupów i kapłanów przed 1968 rokiem – nie w takich strukturach, gdzie „Komunia” to profanacja, a modlitwy – puste słowa. Dopóki Gaza nie uzna panowania Króla, konflikt trwać będzie, bo nie masz w żadnym innym zbawienia (Dz 4,12), jak przypomina Syllabus.
Za artykułem:
Ofensywa w Gazie, ks. Romanelli: mamy się dobrze, modlimy się (vaticannews.va)
Data artykułu: 16.09.2025
