Portal eKAI relacjonuje słowa „papieża” Leona XIV wygłoszone 16 września 2025 roku podczas czuwania modlitewnego Jubileuszu Pocieszenia, skierowane do osób cierpiących z powodu chorób, żałoby, przemocy i wykorzystywania. Tekst podkreśla nadzieję w bliskości Syna Bożego, cytuje „papieża” Franciszka na temat łez jako przygotowania do spotkania z Jezusem, przywołuje św. Augustyna i Pismo Święte jako źródło lamentu o sprawiedliwość i pokój, wzywa do solidarności ludzkiej, przebaczenia jako zapowiedzi Królestwa Bożego oraz modlitwy za ofiary wojen, kończąc wezwaniem do budowania pokoju w sercach i wołaniem „Przyjdź Królestwo Twoje”. Cała ta narracja, podszyta humanistyczną empatią, całkowicie pomija eschatologiczną sprawiedliwość i konieczność nawrócenia, co jest kwintesencją apostazji posoborowej, redukującej wiarę do terapeutycznego wsparcia bez przymusu łaski.
Redukcja cierpienia do naturalistycznego lamentu bez kary Bożej
W słowach „papieża” Leona XIV cierpienie jawi się jako okazja do ludzkiej solidarności i nadziei rodzącej się z „komunii”, gdzie Bóg nie pozwoli, aby zabrakło serc i rąk niosących pomoc i pocieszenie. Taki język, nasycony antropocentryzmem, całkowicie pomija doktrynalną prawdę, że cierpienie – choć uczestniczy w Krzyżu Chrystusa – jest przede wszystkim skutkiem grzechu pierworodnego i osobistego, wymagającym pokuty i zadośćuczynienia, a nie jedynie pocieszenia. Św. Augustyn, którego „papież” przywołuje powierzchownie w kontekście poszukiwań wewnętrznych, w swych Wyznaniach (Confessiones, księga VII) podkreśla, że zło wywodzi się z wolnej woli człowieka oddalonej od Boga, a nie z abstrakcyjnej „przyczyny zła” do medytacji. Gdzież w tej homilii jest wezwanie do spowiedzi, do Najświętszej Ofiary jako ofiary przebłagalnej za grzechy świata? Zamiast tego, cytując „papieża” Franciszka, Leon XIV gloryfikuje łzy jako wyzwolenie i oczyszczenie oczu, uczuć, myśli, co jest echem modernistycznej psychologii, gdzie wiara sprowadza się do emocjonalnego katharsis, a nie do łaski uświęcającej duszę.
Ta retoryka, pełna asekuracyjnego optymizmu, demaskuje głębszy błąd: milczenie o sądzie ostatecznym i piekle jako konsekwencji niepokuty. Encyklika Quas Primas Piusa XI (11 grudnia 1925) jasno stwierdza, że pokój nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego. Leon XIV, wołając „Przyjdź Królestwo Twoje”, redukuje je do wewnętrznego kiełkowania w sercach, ignorując, że Królestwo Chrystusowe wymaga publicznego uznania Jego władzy nad narodami, a nie prywatnych gestów pocieszenia. Syllabus Błędów Piusa IX (1864, punkt 55) potępia rozdzielenie Kościoła od państwa, co tu jawi się jako fundament posoborowej herezji, gdzie państwo i jednostki mogą kwitnąć bez Chrystusa-Króla. Faktograficznie, „papież” pomija, że prawdziwe pocieszenie płynie z sakramentów – zwłaszcza Pokuty i Eucharystii – udzielanych w stanie łaski, a nie z ludzkiej bliskości, która bez łaski jest jałowa.
Przebaczenie bez sprawiedliwości: bluźniercze zrównanie zła z Królestwem Bożym
Szczególnie plugawi jest apel Leona XIV do ofiar przemocy o przebaczenie udzielone tym, którzy ją spowodowali, przedstawiane jako zapowiedź Królestwa Boga na ziemi, owoc Jego działania, które kładzie kres złu i zaprowadza sprawiedliwość. To nie jest ewangeliczne przebaczenie, lecz modernistyczna dialektyka, gdzie zło relatywizuje się w procesie „uzdrowienia”, bez wymogu zadośćuczynienia i kary. Katechizm Soboru Trydenckiego (pars III, de poenitentia) naucza, że przebaczenie sakramentalne wymaga szczerego żalu i zadośćuczynienia, a nie abstrakcyjnego aktu woli, który pomija Bożą sprawiedliwość. Non est pax impijs (nie ma pokoju dla bezbożnych, Iz 48,22) – woła Pismo Święte, cytowane przez „papieża” tylko w kontekście lamentu, lecz bez ostrzeżenia, że sprawiedliwość Boża wymaga kary za grzechy, w tym za przemoc i wykorzystywanie, które w posoborowej strukturze stały się plagą z powodu zdrady „duchownych” oddalonych od integralnej wiary.
Dekret Lamentabili sane exitu Świętego Oficjum (3 lipca 1907, punkt 24) potępia pogląd, że dogmaty mogą być fałszywe z punktu widzenia historycznego, co tu implicite atakuje doktrynę o niezmiennym prawie Bożym. Leon XIV, zwracając się do ofiar przemocy wykorzystania w „Kościele”, klęka przed „Matką” (Marją, choć w posoborowym wydźwięku zdeformowaną), lecz pomija, że prawdziwy Kościół, wierny Magisterium sprzed 1958 roku, naucza o Marji jako *Niewieście bez zmazy pierworodnej* (bulla Ineffabilis Deus Piusa IX, 1854), Matce kapłanów walczących z herezjami, a nie terapeutki ran. To milczenie o nadprzyrodzonym aspekcie – o łasce sakramentalnej uzdrawiającej rany grzechu – jest oskarżeniem: posoborowa „komunia” to synkretyzm, gdzie wiara miesza się z psychologią, a „Kościół” staje się agencją pomocy społecznej, nie Arką zbawienia. Symptomatycznie, to owoc rewolucji soborowej, gdzie aggiornamento (nowinki) zastąpiło *extra Ecclesiam nulla salus* (poza Kościołem nie ma zbawienia, Sobór Laterański IV, 1215).
Solidarność ludzka zamiast misji zbawczej: apostazja w działaniu
„Papież” wzywa do ludzkiej bliskości i solidarności z cierpiącymi, gdzie tam, gdzie ból jest głęboki, jeszcze silniejsza musi być nadzieja, która rodzi się z komunii. A ta nadzieja nie zawodzi. To czyste echo naturalizmu potępionego w Syllabusie (punkt 3: human reason… suffices… to secure the welfare of men and of nations), gdzie wiara sprowadza się do społecznego działania bez nadprzyrodzonej łaski. Pismo Święte, przywoływane jako język protestu, lamentu, wołania o sprawiedliwość i pokój, w rzeczywistości – jak naucza Sobór Trydencki (sesja IV, de Scriptura) – jest natchnionym źródłem Objawienia, wymagającym kościelnego Magisterium do interpretacji, a nie subiektywnego dialogu z Bogiem. Gdzie jest tu wezwanie do nawrócenia narodów, do publicznego uznania panowania Chrystusa, jak nakazuje Quas Primas? Zamiast tego, Leon XIV mówi o pokoju kiełkującym w każdym z nas, co jest panteistyczną iluzją, gdzie Królestwo redukuje się do wewnętrznego poczucia, ignorując prorockie proroctwo Izajasza (9,6-7), cytowane w encyklice Piusa XI jako fundament królewskiej godności Chrystusa: Rozmnożone będzie państwo jego, a pokoju nie będzie końca – ale tylko pod Jego panowaniem, nie ludzkiej solidarności.
W kontekście wojen, „papież” zachęca do modlitwy i działania, wzywając przywódców do wsłuchania się w krzyk niewinnych dzieci, co brzmi szlachetnie, lecz pomija, że prawdziwy pokój wymaga konwersji państw na katolicyzm, jak nauczał Leon XIII w Immortale Dei (1885): Nie przez co innego szczęśliwe państwo… państwo bowiem nie jest czym innym, jak zgodnym zrzeszeniem ludzi pod prawem Bożym. To symptomatyczne dla sekty posoborowej: misja Kościoła zdegradowana do humanitaryzmu, gdzie „duchowni” jak Leon XIV stają się animatorami społecznymi, a nie głosicielami prawdy. Erroribus non inhaerescas (nie trzymaj się błędów) – ostrzega Pismo (Syr 3,27), lecz tu błędy modernizmu kwitną, relatywizując zło bez Bożej kary, co prowadzi dusze do zguby.
Marja jako symbol posoborowego sentymentalizmu bez dogmatu
Zwrot do Marji jako Matki dla zranionych, a Boga jako Ojca, z wezwaniem do nauki od Niej strzec najmniejszych i najsłabszych z czułością, to sentymentalny klisz, pusty bez dogmatycznej treści. Bulwa Doctor Mellifluus Piusa XII (1953) wychwala Bernarda z Clairvaux jako doktora marjologii, lecz podkreśla Marję jako *Mediatrix gratiae* (Pośredniczkę łask), walczącą z herezjami, nie terapeutkę ran. Leon XIV, klęcząc przed Matką Bolesną, pomija Jej niepokalane poczęcie i wniebowzięcie jako triumf nad grzechem, redukując Ją do symbolu empatii w strukturach okupujących Watykan. To bałwochwalczy synkretyzm, gdzie posoborowa „Marja” służy ekumenizmowi, a nie walce z modernistyczną zarazą potępioną w Pascendi Dominici gregis Piusa X (1907). Milczenie o Jej roli w eschatologicznej walce (Ap 12) demaskuje apostazję: „Kościół” Leona XIV nie naucza o piekle i szatanie, lecz o „miłości Boga, który nigdy nas nie opuszcza” – co jest uniwersalistyczną herezją, negującą wolną wolę i konieczność łaski.
Eschatologiczna ruina: wołanie o Królestwo bez Chrystusa Króla
Zakończenie homilii wezwaniem razem… będziemy wołać jeszcze prawdziwiej: «Przyjdź Królestwo Twoje!» jest szczytem ironii, bo Królestwo, jak naucza Quas Primas, obejmuje wszystkich ludzi… tak, iż najprawdziwiej cały ród ludzki podlega władzy Jezusa Chrystusa, wymagając posłuszeństwa w prawie i moralności. Leon XIV, skupiając się na sercach i rękach niosących pomoc, ignoruje to, czyniąc wiarę narzędziem światowego pokoju bez konwersji. To owoc ohyda spustoszenia (Mt 24,15) w Watykanie od 1958 roku, gdzie sekta posoborowa zdradziła *Depositum fidei* (depozyt wiary, 2 Tm 1,14), zastępując je dialogiem i tolerancją. Prawdziwy Kościół, trwający w wiernych wyznających integralną wiarę, naucza, że pocieszenie płynie z Krzyża i Ofiary, nie z ludzkich gestów. Ta homilia to duchowe bankructwo, wzywające do opamiętania i powrotu do niezmiennej doktryny.
Za artykułem:
Leon XIV: Bóg nie pozwoli, by zabrakło serc i rąk niosących pomoc i pocieszenie (ekai.pl)
Data artykułu: 15.09.2025
