Portal Opoka.org.pl relacjonuje, że „papież” Leon XIV, uzurpator na tronie Piotrowym, odbył 16 września 2025 roku rozmowę telefoniczną z proboszczem parafii Świętej Rodziny w Gazie, o. Gabrielem Romanellim, wyrażając zaniepokojenie sytuacją w regionie naznaczonym ofensywą izraelską. Parafia rzekomo pomaga 450 osobom, rozdając posiłki, wodę i prowadząc aptekę, oratorium oraz wsparcie dla chorych, pomimo konfliktu. „Papież” zapewnił o swojej „bliskości i modlitwie”. Artykuł podkreśla działania parafii w kontekście ataków z powietrza i operacji wojskowej w Gazie. Ta relacja, podszyta humanitarnym patosem, maskuje całkowite bankructwo katolickiej misji, redukując wiarę do świeckiej pomocy bez wezwania do nawrócenia i panowania Chrystusa.
Humanitarny gest bez nadprzyrodzonej prawdy: zdrada misji zbawczej Kościoła
Dekonstrukcja tego doniesienia ujawnia, jak struktury posoborowe, okupujące Watykan od czasów Jana XXIII, całkowicie porzuciły integralną wiarę katolicką na rzecz naturalistycznego aktywizmu. „Papież” Leon XIV, w swej „rozmowie” z o. Romanellim, skupia się na materialnej pomocy – posiłkach, wodzie, aptece – ale milczy o istocie katolickiej misji: głoszeniu Ewangelii, chrzcie i wezwaniu do poddania się Chrystusowi Królowi. To nie jest Kościół Chrystusowy, lecz paramasońska struktura, gdzie zbawienie dusz ustępuje przed świeckim „dialogiem” i „bliskością”. Jak ostrzega Syllabus Błędów Piusa IX (punkt 45), państwo i jego sojusznicy nie mogą uzurpować sobie wyłącznego prawa do edukacji i pomocy społecznej, oddzielając je od autorytetu Kościoła. Tutaj parafia w Gazie symuluje katolickość, ale bez ostrzeżenia przed wiecznym potępieniem dla nieochrzczonych, staje się narzędziem obojętności religijnej, potępionej w punkcie 15 Syllabusu: „Każdy człowiek wolny jest przyjąć i wyznawać tę religię, którą wedle światła rozumu uzna za prawdziwą.” Taka „wolność” prowadzi do zguby, a nie do Królestwa Bożego.
Poziom faktograficzny obnaża manipulację: artykuł pomija, czy parafia w Gazie sprawuje prawdziwą Najświętszą Ofiarę czy modernistyczną „mszę” zredukowaną do zgromadzenia, gdzie rubryki naruszają teologię ofiary przebłagalnej. Przyjmowanie „Komunii” w takim kontekście, bez ważnych święceń, to nie sakrament, lecz bałwochwalstwo, symulujące katolickie obrzędy, co potępia Lamentabili sane exitu (punkt 46): „W wczesnym Kościele nie istniało pojęcie chrześcijanina-grzesznika, którego Kościół rozgrzesza swoim autorytetem.” Posoborowe struktury, odrzucając niezmienną doktrynę, czynią z sakramentów puste symbole, a ich „pomoc” – bez wezwania do pokuty – staje się pułapką na dusze. Historia Kościoła przed 1958 rokiem pokazuje, że misjonarze, jak ci opisani w Quas Primas Piusa XI, pozyskiwali ludy krwią i potem dla wiary katolickiej, nie dla „wsparcia humanitarnego”. Parafia w Gazie, pod auspicjami „papieża” Leon XIV, kontynuuje tę zdradę, ignorując, że prawdziwy pokój płynie tylko z panowania Chrystusa nad narodami.
Relatywizacja konfliktu: milczenie o żydowskiej odmowie Chrystusa i muzułmańskiej apostazji
Ton artykułu, pełen neutralnego „zmartwienia”, demaskuje modernistyczną mentalność, gdzie konflikt w Gazie sprowadza się do politycznej „ofensywy”, bez teologicznego kontekstu. Izrael, jako naród odrzucający Mesjasza, i Gaza z muzułmańską populacją w stanie formalnej apostazji, nie są tu wezwane do nawrócenia. To rażące pominięcie, sprzeczne z misją Kościoła, który zawsze potępiał indifferentizm. Encyklika Quas Primas podkreśla: „Panowanie Jego obejmuje także wszystkich niechrześcijan, tak, iż najprawdziwiej cały ród ludzki podlega władzy Jezusa Chrystusa.” „Papież” Leon XIV, zamiast potępić odmowę uznania Chrystusa Króla przez Izrael i muzułmanów, oferuje „modlitwę” – pusty gest bez apostolatu. Syllabus Błędów (punkt 18) odrzuca protestantyzm jako inną formę chrześcijaństwa; podobnie, relatywizowanie judaizmu i islamu w posoborowym „ekumenizmie” to herezja, synteza błędów modernizmu potępiona w Pascendi Dominici gregis Piusa X.
Język artykułu, z frazami jak „nasilający się konflikt” czy „pomoc dla uchodźców”, unika słów takich jak „grzech”, „nawrócenie” czy „sąd ostateczny”, co jest symptomatyczne dla sekty posoborowej. To nie język Ojców Kościoła, jak św. Augustyn w De Civitate Dei, gdzie konflikty narodów widzi jako walkę między Królestwem Bożym a szatańskim, lecz biurokratyczny bełkot, maskujący naturalizm. Punkt 3 Syllabusu potępia: „Rozum ludzki, bez żadnego względu na Boga, jest jedynym sędzią prawdy i fałszu, dobra i zła.” W Gazie, zamiast głosić, że zbawienie jest tylko w Kościele katolickim (Sobór Florencyjski, Cantate Domino), parafia pod kierunkiem o. Romanelliego – „proboszcza” w strukturach posoborowych – rozdaje chleb cielesny, zapominając o Chlebie Żywym. To duchowe bankructwo, gdzie „oratorium dla dzieci” bez katechizacji wiary staje się indoktrynacją obojętności, prowadzącą do wiecznego potępienia.
Polityczna neutralność jako zdrada prymatu Chrystusa nad państwami
Na poziomie teologicznym, „zmartwienie” „papieża” Leon XIV o Gazie to bluźniercze milczenie o obowiązku państw do publicznego uznania Chrystusa Króla. Quas Primas jasno stwierdza: „Niech więc nie odmawiają władcy państw publicznej czci i posłuszeństwa królującemu Chrystusowi, lecz niech ten obowiązek spełnią sami i wraz z ludem swoim.” Izrael i Hamas, jako reżimy świeckie, ignorują to panowanie, a posoborowa struktura, zamiast ekskomunikować ich liderów za apostazję, oferuje „bliskość”. To owoc soborowej rewolucji, gdzie wolność religijna – potępiona w Syllabusie (punkt 77) – staje się dogmatem sekty. Artykuł pomija, że prawdziwy Kościół, w osobach biskupów ważnie wyświęconych przed 1968 rokiem, walczyłby o konwersję narodów, nie o „dialog” z okupantami Watykanu.
Symptomatycznie, ta „rozmowa telefoniczna” ukazuje systemową apostazję: „papież” nie wzywa do krucjaty duchowej, lecz do politycznej neutralności, co jest herezją naturalizmu, gdzie sprawy doczesne oddziela się od nadprzyrodzonych. Lamentabili (punkt 55) potępia: „Szymon Piotr nigdy nawet nie podejrzewał, że otrzymał od Chrystusa prymat w Kościele.” Uzurpator Leon XIV, nie mając prymatu, symuluje troskę, ale bez władzy sądowniczej Chrystusa (Quas Primas), prowadzi dusze do zguby. O. Romanelli, jako „ksiądz” w posoborowej strukturze, nie może ważnie sprawować sakramentów, czyniąc swą „parafię” miejscem bałwochwalstwa, nie oazą łaski.
Duchowa ruina wiernych: od apostolatu do socjalu w cieniu ohyda spustoszenia
Wreszcie, to doniesienie demaskuje, jak sekta posoborowa niszczy dusze, redukując Kościół do NGO. Prawdziwy Kościół, jak naucza Pius XI, rodzi świętych przez posłuszeństwo Chrystusowi, nie przez „wsparcie dla chorych” bez spowiedzi. Milczenie o stanie łaski uświęcającej w Gazie – gdzie bombardowania to kara za odrzucenie Boga – to ciężkie zaniedbanie, prowadzące do potępienia. Punkt 29 Syllabusu podkreśla: „Nie masz w żadnym innym zbawienia.” „Papież” Leon XIV, zamiast głosić to, oferuje modlitwę bez nawrócenia, co jest duchowym morderstwem. Ta postawa, zakorzeniona w modernizmie, czyni struktury okupujące Watykan ohydą spustoszenia (Mt 24,15), gdzie katolickość symuluje się dla pozorów, ale bez Chrystusa Króla prowadzi do piekła.
W integralnej wierze katolickiej, jedynej przed 1958 rokiem, misja w Gazie wymagałaby nie posiłków, lecz krucjaty za dusze – chrztu, pokuty i uznania panowania Chrystusa. Wszystko inne to bankructwo, zasługujące na potępienie.
Za artykułem:
Leon XIV zaniepokojony tym, co dzieje się w Gazie; rozmawiał telefonicznie z proboszczem tamtejszej parafii (opoka.org.pl)
Data artykułu: 16.09.2025
