Artykuł z portalu eKAI relacjonuje wywiad rzekę z Robertem Prevostem, uzurpatorem na Stolicy Piotrowej, pod tytułem „León XIV: ciudadano del mundo, misionero del siglo XXI”, w którym ten modernistyczny hierarcha omawia swoją rzekomą rolę jako „papieża”, dialog z Chinami, sytuację w Gazie, relacje z USA oraz kwestie osób LGBTQ+ i roli kobiet w „Kościele”. Twierdzi, że jego misja sprowadza się do głoszenia Ewangelii bez angażowania się w politykę, budowania mostów i unikania polaryzacji, podkreślając niezmienność doktryny w sprawach seksualności i małżeństwa, choć z naciskiem na inkluzję i wsparcie rodzin.
Redukcja roli Następcy Piotra do naturalistycznego kaznodziejstwa
Robert Prevost, tytułowany „Leonem XIV”, redukuje urząd papieski do prostego głoszenia „Dobrej Nowiny” i nauczania Ewangelii, twierdząc: „moja rola polega na głoszeniu Dobrej Nowiny, na nauczaniu Ewangelii”. Ta deklaracja, pozornie pokorna, jest w istocie herezją naturalizmu, która całkowicie pomija nadprzyrodzony charakter władzy Piotrowej, ustanowionej nie do relatywizowania przesłania Chrystusa, lecz do potwierdzania braci w wierze (por. Łk 22, 32). Jak nauczał Pius IX w Syllabusie Błędów (punkt 55), potępiając separację Kościoła od państwa, error est: Ecclesia a civitate separari debet et civitas ab Ecclesia (błędem jest: Kościół powinien być oddzielony od państwa, a państwo od Kościoła). Prevost, zamiast głosić absolutne panowanie Chrystusa nad narodami, sprowadza misję do „przepowiadania głośno” przesłania o „wartości życia ludzkiego” z horyzontem życia wiecznego, lecz bez żądania publicznego uznania Królestwa Chrystusowego. To milczenie o extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia) jest symptomatyczne dla sekty posoborowej, gdzie „Ewangelia” staje się narzędziem humanitaryzmu, a nie mieczem prawdy (por. Mt 10, 34).
Na poziomie faktograficznym, Prevost unika konfrontacji z realiami apostazji, skupiając się na „reakcjach Kościoła na kryzysy świata” czerpiących z Ewangelii zasady szacunku dla godności człowieka. Lecz co to za „godność”, jeśli pomija się stan łaski uświęcającej, konieczny do zbawienia? Syllabus Błędów (punkt 3) potępia: ratio humana, nulla omnio Deo referente, solius veritatis et falsitatis, boni et mali arbitra est (rozum ludzki, bez żadnego odniesienia do Boga, jest jedynym arbitrem prawdy i fałszu, dobra i zła). Prevost, ostrzegając przed „ideologicznym wykorzystywaniem Ewangelii”, sam ideologizuje ją, czyniąc z niej kompas dla „relacji między ludźmi” bez prymatu Prawa Bożego nad prawami człowieka. To język sekty, gdzie „dialog” zastępuje potępienie herezji, a polaryzacja – walkę duchową z szatanem (por. Ef 6, 12).
Dialog z Chinami jako zdrada misji ewangelizacyjnej
Odnosząc się do Chin, Prevost zapewnia o kontynuacji „polityki Stolicy Apostolskiej” w „stałym dialogu”, szanując „kulturę i problemy polityczne” oraz „ucisk chińskich katolików”. Ta postawa to jawna apostazja, relatywizująca misję Kościoła do kompromisów z ateistycznym reżimem, który prześladuje wiernych i instaluje „biskupów” bez papieskiej zgody. Encyklika Piusa XI Quas Primas (1925) naucza: „nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Dialog Prevosta z komunistami, bez żądania wolności dla prawdziwej Najświętszej Ofiary i integralnej wiary, jest kapitulacją przed naturalizmem, potępionym w Syllabusie (punkt 77): in praesenti tempore iam non expedire, ut fides Catholica habeatur ut unica religio civitatis (w obecnych czasach nie jest już wskazane, aby wiara katolicka była uważana za jedyną religię państwa).
Analiza językowa ujawnia biurokratyczny ton: „bardzo trudna sytuacja” – to eufemizm dla prześladowań, gdzie „katolicyzm” miesza się z państwowym kultem. Prevost pomija kanony Soboru Trydenckiego (sesja 25, De Reformatione), nakazujące biskupom zwalczanie herezji, nie dialogowanie z tyranami. Symptomatycznie, ta postawa owocuje systemową apostazją posoborowia, gdzie „misja” staje się dyplomacją, a nie nawracaniem narodów (Mt 28, 19). Milczenie o sądach ostatecznym dla prześladowców i o obowiązku państwowego wyznawania katolicyzmu demaskuje modernistyczną mentalność, gdzie człowiek, a nie Bóg, jest centrum.
Polityczna neutralność i relacje z USA: zdrada prymatu Chrystusa Króla
Prevost, jako pierwszy „amerykanin” na tronie, unika angażowania się w „politykę partyjną”, delegując dialog z Trumpem biskupom USA i podkreślając kwestie „godności człowieka i pokoju”. To herezja obojętności, ignorująca obowiązek Kościoła do nauczania, że państwo musi służyć Królestwu Chrystusowemu. W Quas Primas Pius XI stwierdza: „niech nie odmawiają władcy państw publicznej czci i posłuszeństwa królującemu Chrystusowi, lecz niech ten obowiązek spełnią sami i wraz z ludem swoim”. Prevost, mówiąc o wsparciu Trumpa w „promowaniu pokoju”, pomija potępienie aborcji i sodomii w USA, redukując Kościół do „głosu” w kwestiach ewangelicznych, lecz bez żądania prawnego uznania Praw Bożych.
Poziom teologiczny obnaża błąd: Syllabus (punkt 42) potępia prymat prawa cywilnego nad kościelnym – in casu legum ab utraque potestate latarum de eadem re conflictingium, praevalere debet lex civilis (w przypadku konfliktu praw ustanowionych przez obie władze, przeważać powinno prawo cywilne). Prevost, akceptując „innych, którzy wypełniają tę rolę”, relatywizuje autorytet Magisterium, czyniąc z „episkopatu USA” arbitra dialogu. Ton wywiadu, z żartobliwym „jego brat to miły facet”, jest asekuracyjny, ukrywający apostazję sekty, gdzie „pokój” oznacza kompromis z grzechem, a nie nawrócenie (por. Lamentabili sane exitu, punkt 64: Kościół nie jest zdolny bronić etyki ewangelicznej bez reformy).
Dramat Gazy: humanitaryzm bez wezwania do pokuty
Prevost ubolewa nad „tragią Gazy”, głodem dzieci i brakiem pomocy, wzywając do „nacisku” i unikając terminu „ludobójstwo” ze względów „technicznych”. To naturalistyczna filantropia, pomijająca grzechy narodów jako przyczynę plag (por. Am 4, 6-12). Quas Primas naucza, że nieszczęścia pochodzą z usunięcia Chrystusa z życia publicznego: „tego rodzaju wylew zła dlatego nawiedził świat cały, gdyż bardzo wielu usunęło Jezusa Chrystusa i Jego najświętsze prawo”. Prevost, skupiając się na „obrazach w telewizji” i „nieczułości”, milczy o konieczności nawrócenia Izraela i Palestyny do Chrystusa, o chrzcie i pokucie jako jedynym remedium.
Retoryka „miejmy nadzieję, że coś odwróci tę sytuację” jest pogańska, bez ufności w Opatrzność i wezwania do ofiary przebłagalnej. Syllabus (punkt 16) potępia: homo in quacumque religione se gerat, viam aeternae salutis reperire potest (człowiek, przestrzegając jakiejkolwiek religii, może znaleźć drogę do zbawienia wiecznego). Prevost, naciskając na „pomoc humanitarną”, wspiera relatywizm, gdzie „dialog” z muzułmanami zastępuje misję, a pominięcie sakramentów – duchową ruinę dusz.
Inkluzja LGBTQ+ i relatywizm małżeństwa: bluźnierstwo przeciw Prawu Bożemu
W kwestii osób LGBTQ+, Prevost powtarza frazes Franciszka „todos, todos, todos”, zapraszając wszystkich jako „synów i córki Boga”, lecz bez zmiany doktryny o seksualności i małżeństwie. Przeciwstawia się „rytualizacji błogosławieństw” w Europie, odwołując do Fiducia Supplicans, lecz podkreśla: „rodzina to ojciec, matka i dzieci”, wzywając do wsparcia rodzin. To podwójna herezja: inkluzja bez nawrócenia i obrona rodziny bez potępienia sodomii jako grzechu wołającego o pomstę (Rdz 19).
Lamentabili sane exitu (punkt 34) potępia relatywizację dogmatów: Chrystus nie nauczał o „bliskim panowaniu Mesjasza” w sposób historycznie wątpliwej. Prevost, unikając polaryzacji, milczy o karze wiecznej dla niepokutujących sodomitów (Rz 1, 26-32). Ton „wszyscy mile widziani – poznajmy się” to ekumenizm błędu, potępiony w Syllabusie (punkt 18): protestantyzm nie jest inną formą prawdziwej religii. Symptomatycznie, sekta posoborowa tu objawia się jako ohydę spustoszenia (Dn 9, 27), gdzie „wsparcie rodzin” maskuje apostazję, a brak wezwania do spowiedzi i unikania okazji do grzechu – duchowe zabójstwo.
Rola kobiet i diakonat: feministyczna infiltracja hierarchii
Prevost kontynuuje „ścieżkę Franciszka” w mianowaniu kobiet na „stanowiska kierownicze”, lecz odrzuca diakonat dla kobiet, nie zmieniając „nauczania”. To modernistyczna ewolucja, gdzie kobiety w strukturach władzy podważają kapłaństwo Chrystusa (Hbr 7, 24). Sobór Trydencki (sesja 23, kan. 4) naucza, że święcenia są zarezerwowane dla mężczyzn, jako obraz Chrystusa-Oblubieńca. Prevost, mówiąc „na razie nie mam zamiaru zmieniać”, sugeruje przyszłą zmianę – to relatywizm dogmatów, potępiony w Lamentabili (punkt 22): dogmaty nie są interpretacją faktów, lecz Boską prawdą.
Poziom symptomatyczny: ta postawa to owoc soborowej rewolucji, gdzie „dialog” z feminizmem zastępuje obronę porządku stworzenia (Rdz 1, 27). Milczenie o Maryi jako wzorze kobiecości i o karze za uzurpację święceń demaskuje bałwochwalczy synkretyzm sekty, gdzie „Kościół” staje się demokratyczną asemblerą, nie hierarchią Boską.
Polaryzacja jako wymówka dla apostazji posoborowej
Cały wywiad Prevosta kręci się wokół „budowania mostów” i unikania polaryzacji, obwiniając pandemię, nierówności i „utratę wartości życia ludzkiego”. Lecz prawdziwa polaryzacja to ta między Królestwem Bożym a szatanem – qui non est mecum, contra me est (kto nie jest ze Mną, jest przeciwko Mnie; Mt 12, 30). Quas Primas demaskuje: „jeżeliby kiedy ludzie prywatnie i publicznie uznali nad sobą władzę królewską Chrystusa, wówczas spłynęłyby na całe społeczeństwo niesłychane dobrodziejstwa”. Prevost, wskazując na Elona Muska jako symbol nierówności, pomija grzech chciwości i bałwochwalstwa mamony (Mt 6, 24), sprowadzając analizę do socjologicznego naturalizmu.
Teologicznie, to bankructwo: Syllabus (punkt 80) potępia pogodzenie z „postępem, liberalizmem i nowoczesną cywilizacją”. Wywiad, z datą 18 września 2025, ukazuje struktury okupujące Watykan jako paramasońską strukturę, gdzie „Ewangelia” służy dialogowi z poganami, bez wezwania do chrztu i Najświętszej Ofiary. Milczenie o sądzie ostatecznym, łasce i piekle – to najcięższe oskarżenie, obnażające duchową ruinę i satanistyczną esencję posoborowia. Tylko integralna wiara katolicka sprzed 1958 roku, wyznawana w oporze wobec ohydy spustoszenia, prowadzi do zbawienia.
Za artykułem:
Papież: wyjdźmy z polaryzacji, budujmy mosty w Kościele i świeci (vaticannews.va)
Data artykułu: 18.09.2025
