Portal LifeSiteNews relacjonuje incydent z programu „Fox & Friends”, w którym prezenter Brian Kilmeade, samozwańczy katolik, zasugerował eutanazję bezbronnych bezdomnych i chorych psychicznie poprzez śmiertelne wstrzyknięcie, w kontekście brutalnego morderstwa ukraińskiej imigrantki Iryny Zarutskiej dokonanego przez recydywistę Decarlos Browna Jr. Autor artykułu, Jonathon Van Maren, chwali przeprosiny Kilmeade’a, ale bagatelizuje głębszy problem, ograniczając krytykę do emocjonalnego uniesienia, podczas gdy sedno tkwi w dehumanizującym instynkcie, który podważa absolutną świętość życia ludzkiego od poczęcia po naturalną śmierć.
Dehumanizacja słabych jako owoc sekularnego chaosu
W obliczu opisanej zbrodni, gdzie bezbronną ofiarę dobija recydywista uwolniony przez laickie polityki „miękkiego” prawa karnego, Kilmeade nie wahając się proponuje państwową eutanazję dla całych grup społecznych – bezdomnych i chorych psychicznie. To nie przypadkowa tyrada, lecz objaw głębokiego kryzysu, gdzie naturalistyczne państwo, oderwane od panowania Chrystusa Króla, redukuje człowieka do użyteczności. Jak nauczał Pius XI w encyklice Quas Primas, „nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Sekularne społeczeństwa, ignorując to wezwanie, popadają w eugenikę, gdzie słabi stają się ciężarem do eliminacji, a nie duszami do zbawienia.
Van Maren, choć samozwańczy obrońca życia, pomija milczeniem nadprzyrodzony wymiar: zbrodnia Browna to nie tylko porażka praw człowieka, ale grzech wołający o pomstę do nieba, wymagający nie świeckiej kary, lecz nawrócenia i zadośćuczynienia w Najświętszej Ofierze. Jego analiza zatrzymuje się na poziomie naturalistycznym, gloryfikując „sprawiedliwość” bez odniesienia do Bożego Sądu, co jest klasycznym symptomem modernistycznej apostazji. Gdzież jest tu salus animarum suprema lex (zbawienie dusz jest najwyższym prawem)? Milczenie o konieczności publicznego uznania praw Chrystusa nad narodami demaskuje płytkość tekstu, który zamiast obnażyć korzenie zła w odrzuceniu Królestwa Bożego, poprzestaje na empatii bez teologicznego fundamentu.
Absolutna świętość życia kontra eugeniczne instynkty
Kilmeade, jako „katolik” w sensie posoborowym, ujawnia bankructwo formacji, gdzie wiara sprowadza się do sentymentalizmu, a nie do nieugiętej doktryny. Jego propozycja śmiertelnego wstrzyknięcia dla słabych to echo pogańskich instynktów, potępionych przez Kościół od wieków. Św. Pius IX w Syllabusie Błędów (punkt 3) odrzucał naturalizm, twierdzący, że „ludzki rozum, bez żadnego odniesienia do Boga, jest jedynym arbitrem prawdy i fałszu, dobra i zła”. Tu właśnie leży trucizna: państwo bez Boga staje się katem słabych, usprawiedliwiając morderstwo pod płaszczykiem bezpieczeństwa publicznego.
Artykuł Van Marena, choć potępia dehumanizację, relatywizuje ją jako „kolano-jerk eugenicist instinct”, unikając bezkompromisowego potępienia jako herezji. Gdzie jest odniesienie do V przykazania: Non occides (nie zabijaj)? Katolicka moralność, zakorzeniona w niezmiennym Magisterium, naucza, że życie ludzkie jest święte od chwili poczęcia, a państwo nie ma prawa uzurpować sobie władzy nad życiem i śmiercią poza sprawiedliwą karą za zbrodnie, jak egzekucja mordercy. Pius XI w Quas Primas podkreślał, że Chrystus „ma królować, ażby przy końcu świata położył wszystkie nieprzyjacioły pod nogi Boga i Ojca”. W takim Królestwie nie ma miejsca na eugeniczne „rozwiązania”, lecz na miłosierdzie, które chroni słabych, prowadząc ich do łaski uświęcającej.
Pominięcie w tekście roli Kościoła w opiece nad chorymi – poprzez szpitale i klasztory, gdzie sakramenty Namaszczenia i Pokuty przywracają godność – to ciężkie zaniedbanie. Modernistyczna mentalność, przenikająca nawet „pro-life” środowiska, sprowadza obronę życia do politycznego aktywizmu, ignorując, że prawdziwa obrona płynie z ołtarza, gdzie Bezkrwawa Ofiara Kalwarii zadość czyni za grzechy świata.
Polityka karna bez Chrystusa: korzenie apostazji
Omawiana zbrodnia wynika z laickich polityk, które uwalniają recydywistów pod pretekstem „praw człowieka”, co jest bluźnierstwem przeciwko Prawom Bożym. Syllabus Błędów (punkt 55) potępia separację Kościoła od państwa, twierdząc, że „Kościół powinien być oddzielony od Państwa, a Państwo od Kościoła”. Właśnie ta separacja rodzi chaos: morderca Brown, zamiast podlegać sprawiedliwości Bożej poprzez państwo uznające panowanie Chrystusa, krąży wolno, siejąc śmierć.
Van Maren chwali ściganie Browna, ale jego ton – skupiony na „publicznym bezpieczeństwie” bez wezwania do nawrócenia narodów – zdradza naturalizm. Gdzie jest krytyka tych, którzy, odrzucając Quas Primas, pozwalają na rzeź niewiniąt w łonach matek czy eutanazję starców? Tekst milczy o tym, jak sekty posoborowe, symulujące katolicyzm, osłabiają moralny autorytet, umożliwiając takie zbrodnie. Prawdziwy Kościół, wierny doktrynie sprzed 1958, nauczałby, że państwo musi służyć dobru wspólnemu pod panowaniem Chrystusa, karząc zbrodniarzy śmiercią, lecz chroniąc słabych jako ikony Boga.
To milczenie o nadprzyrodzonym – brak wzmianki o modlitwie za mordercę, o konieczności spowiedzi dla winnych polityki chaosu – obnaża duchowe bankructwo. Jak ostrzegał Pius X w Lamentabili sane exitu (punkt 65), „współczesnego katolicyzmu nie da się pogodzić z prawdziwą wiedzą bez przekształcenia go w pewien chrystianizm bezdogmatyczny”. Van Maren, choć nie herezjarcha, wpisuje się w ten nurt, oferując humanitaryzm zamiast teologii.
Odpowiedzialność „katolika” w sferze publicznej
Kilmeade, jako wpływowy medialny „katolik”, ponosi wyższą winę, bo jego słowa sieją truciznę wśród milionów. Artykuł słusznie podkreśla jego odpowiedzialność, lecz nie demaskuje, jak posoborowa formacja – zredukowana do dialogu i tolerancji – rodzi takie postawy. Prawdziwy katolik, jak nauczał Leon XIII w Immortale Dei, musi głosić, że „wszelka władza pochodzi od Boga”, a państwo bez Chrystusa to tyrania.
Polemicznym zaniedbaniem jest brak wezwania do publicznego zadośćuczynienia: Kilmeade powinien nie tylko przeprosić, ale publicznie uznać panowanie Chrystusa, potępiając eugenikę jako grzech śmiertelny. Van Maren, ograniczając się do empatii, pomija to, co istotne: w Królestwie Chrystusowym słabi są chronieni, bo każdy człowiek jest odkupiony Krwią Baranka. Milczenie o tym to zdrada wiary integralnej, gdzie extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia) wymaga, by nawet recydywiści mieli szansę na nawrócenie przez łaskę sakramentalną.
Wniosek jest nieunikniony: opisany incydent to owoc apostazji czasów, gdzie bezdomny nie jest bratem w Chrystusie, lecz problemem do „rozwiązania”. Tylko powrót do integralnej wiary katolickiej, z panowaniem Króla nad narodami, uchroni przed takim bankructwem. Inaczej, sekularny chaos pochłonie wszystkich.
Za artykułem:
Fox News host apologizes for suggesting mentally ill homeless people should be killed (lifesitenews.com)
Data artykułu: 17.09.2025
