Portal eKAI relacjonuje wystąpienie „arcybiskupa” Ettore Balestrero, stałego obserwatora „Stolicy Apostolskiej” przy ONZ w Genewie, na Spotkaniu Państw-Stron Konwencji o Amunicji Kasetowej 16 września 2025 roku. Balestrero potępia produkcję i użycie amunicji kasetowej, wzywa do rozbrojenia, cytuje „papieża” Piusa XII i „papieża” Franciszka, podkreślając moralne zobowiązania traktatów humanitarnych oraz apeluje o budowanie zaufania między narodami poprzez ograniczenie zbrojeń, z naciskiem na solidarność i godność ludzką. Artykuł kończy się apelem o pokój jako „najdroższe marzenie”, przywołując słowa „papieża” Leona. Ta relacja ujawnia głęboką apostazję sekty posoborowej, redukującą misję Kościoła do świeckiego pacyfizmu, ignorując panowanie Chrystusa Króla i niezmienne Prawo Boże.
Redukcja Kościoła do agendy ONZ: Brak Chrystusowego panowania w wizji „obserwatora”
Wystąpienie „arcybiskupa” Balestrero, osadzone w świeckim kontekście Konwencji o Amunicji Kasetowej, stanowi symptomatyczny przykład, jak struktury okupujące Watykan porzuciły integralną wiarę katolicką na rzecz naturalistycznego humanitaryzmu. Zamiast głosić *regnum Christi* (Królestwo Chrystusowe), o którym nauczał Pius XI w encyklice Quas Primas, Balestrero odwołuje się do traktatów międzynarodowych jako „moralnych zobowiązań”, pomijając całkowicie, że prawdziwy pokój płynie wyłącznie z posłuszeństwa Prawom Bożym i publicznego uznania Chrystusa za Króla narodów. Jak podkreśla Pius XI: „nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego” (Quas Primas, 1925). Milczenie o tym fundamencie teologicznym nie jest przypadkowe – to świadome przemilczenie, demaskujące modernistyczną mentalność, która relatywizuje Objawienie na korzyść konwencji ludzkich.
Na poziomie faktograficznym, Balestrero cytuje apel Piusa XII z 1939 roku: „siłą rozumu, a nie siłą oręża, toruje sobie drogę sprawiedliwość”. Ten cytat, wyrwany z kontekstu, służy jako pretekst do pacyfistycznej retoryki, podczas gdy Pius XII, wierny niezmiennej doktrynie, nigdy nie negował prawa do sprawiedliwej obrony, opartej na prawie naturalnym i prawie ludów, pod warunkiem posłuszeństwa Bogu. Sekta posoborowa, poprzez takie manipulacje, zaciera granicę między katolicką nauką społeczną a sekularnym pacyfizmem, co jest jawnym echem błędów potępionych w Syllabusie Błędów Piusa IX (1864), gdzie odrzucano ideę, że „cywilna władza, nawet w rękach niewierzącego suwerena, ma prawo do pośredniej negatywnej władzy nad sprawami religijnymi” (punkt 41). Balestrero, występując w Genewie, nie broni Kościoła, lecz legitymizuje ONZ jako arbitra moralności, co jest bluźnierczym uzurpowaniem roli Magisterium.
Naturalistyczny pacyfizm kontra katolicka nauka o wojnie i pokoju
Analiza teologiczna ujawnia bankructwo postawy Balestrero, który potępia „nadmierne gromadzenie broni, w tym takiej, która ma skutki niekontrolowane”, wzywając do minimalizacji potencjału militarnego. Ta retoryka, podszyta humanitarnym sentymentalizmem, ignoruje klasyczną teologię katolicką, gdzie wojna sprawiedliwa jest dopuszczalna jako środek obrony dobra wspólnego, pod warunkiem proporcjonalności i dyskryminacji między wojownikami a cywilami. Św. Augustyn, w De civitate Dei, nauczał, że pokój to nie brak konfliktu, lecz *tranquillitas ordinis* (spokój porządku), zakorzeniony w posłuszeństwie Bogu. Balestrero, parafrazując „papieża” Franciszka, mówi o „skandalu” wydatków wojskowych przekraczających 2,7 biliona USD, kontrastując je z pomocą ubogim – to czysta demagogia, pomijająca, że prawdziwy skandal to apostazja narodów, które odrzuciły panowanie Chrystusa, co Pius XI nazwał „wylewem zła nawiedzającym świat cały” (Quas Primas).
Pominięcie sakramentalnego wymiaru pokoju – łaski uświęcającej, ofiary Mszy Świętej jako źródła duchowej siły – jest najcięższym oskarżeniem. W sekcie posoborowej, gdzie „Komunia” symuluje Najświętszą Ofiarę, a rubryki naruszają teologię przebłagalną, takie milczenie o nadprzyrodzonym życiu prowadzi do bałwochwalstwa. Jak potępiał Pius X w Lamentabili sane exitu (1907), „wiara jako przyzwolenie umysłu opiera się ostatecznie na sumie prawdopodobieństw” (punkt 25) – tu Balestrero opiera pokój na „solidarności” i „współpracy międzynarodowej”, co jest modernistyczną syntezą wszystkich błędów, redukującą Ewangelię do etyki naturalnej. Syllabus Błędów odrzucał tezę, że „nauka filozoficznych rzeczy i moralności, a także prawa cywilne mogą i powinny stronić od boskiej i kościelnej władzy” (punkt 57), lecz Balestrero czyni z ONZ wyrocznię, ignorując, że „nie masz w żadnym innym zbawienia” poza Chrystusem (Dz 4,12; cyt. w Quas Primas).
Retoryka godności ludzkiej bez Chrystusa: Echa modernizmu i sekciarskiej apostazji
Na poziomie językowym, ton Balestrero – asekuracyjny, biurokratyczny, pełen frazesów jak „rodzina narodów” czy „niezbywalna wartość ludzkiej godności” – demaskuje naturalistyczną mentalność, gdzie człowiek jest miernikiem wszystkich rzeczy, a nie poddany Bogu. To echo potępionego w Lamentabili błędu: „dogmaty, które Kościół podaje jako objawione, nie są prawdami pochodzenia Boszego, ale są pewną interpretacją faktów religijnych, którą z dużym wysiłkiem wypracował sobie umysł ludzki” (punkt 22). Balestrero apeluje o przystąpienie do konwencji „w literze i duchu”, lecz pomija, że prawdziwy duch to *spiritus veritatis* (Duch Prawdy), a nie świecka dyplomacja. Cytowanie „papieża” Leona – uzurpatora w linii apostazji od Jana XXIII – jako autorytetu, to profanacja, albowiem sekta posoborowa, z jej „ekumenizmem” i „dialogiem”, zdradziła misję ewangelizacji na rzecz tolerancji religijnej, potępionej w Syllabusie (punkt 15: „każdy człowiek jest wolny, by przyjąć i wyznawać tę religię, którą uzna za prawdziwą”).
Symptomatycznie, to wystąpienie ilustruje systemową apostazję posoborowia: zamiast potępiać państwa za nieuznawanie Chrystusa Króla, Balestrero wzywa do „budowania zaufania między narodami” poprzez rozbrojenie, co jest naiwnym idealizmem, ignorującym grzech pierworodny i potrzebę łaski. Pius XI ostrzegał: „jeżeliby kiedy ludzie prywatnie i publicznie uznali nad sobą władzę królewską Chrystusa, wówczas spłynęłyby na całe społeczeństwo niesłychane dobrodziejstwa, jak należyta wolność, jak porządek i uspokojenie, jak zgoda i pokój” (Quas Primas). Milczenie o tym – o sądzie ostatecznym, gdzie Chrystus „bardzo surowo pomści te zniewagi” – czyni apel Balestrero pustym gestem, służącym paramasońskiej strukturze, która pod płaszczykiem humanitaryzmu szerzy obojętność religijną.
Demaskowanie modernistycznych „duchownych”: Od Piusa XII do sekty posoborowej
„Arcybiskup” Balestrero, jako produkt posoborowej hierarchii, reprezentuje tych „duchownych”, którzy, jak potępiał Pius X, „odrzucają dziedzictwo ludzkości” na rzecz nowinek (Lamentabili, wstęp). Jego apel o pomoc ofiarom konfliktów, bez wzmianki o nawróceniu i chrzcie, redukuje Kościół do agencji humanitarnej, co jest bluźnierstwem wobec misji zbawczej. W Syllabusie Pius IX odrzucał, że „Kościół nie jest prawdziwym i doskonałym społeczeństwem, całkowicie wolnym” (punkt 19), lecz sekta posoborowa podporządkowała się ONZ, tracąc niezależność. To nie „słabość”, jak twierdzi Balestrero, lecz apostazja – posłuszeństwo światu zamiast Bogu.
Prawdziwy pokój wymaga publicznego uznania praw Chrystusa, nie traktatów. Jak nauczał Leon XIII, cytowany przez Piusa XI: „panowanie Jego obejmuje także wszystkich niechrześcijan, tak, iż najprawdziwiej cały ród ludzki podlega władzy Jezusa Chrystusa” (Quas Primas). Balestrero, ignorując to, sieje duchową ruinę, prowadząc dusze do zguby poprzez fałszywy pacyfizm, który maskuje odrzucenie Krzyża. Tylko integralna wiara katolicka, wierna Magisterium sprzed 1958 roku, oferuje drogę do prawdziwego *pax Christi* (pokój Chrystusowy).
Za artykułem:
Stolica Apostolska: Torować drogę siłą rozumu, nie siłą oręża (vaticannews.va)
Data artykułu: 17.09.2025
