Bp Jan Piotrowski, „biskup” diecezji kieleckiej w strukturach posoborowej sekty okupującej Watykan, w komunikacie z 18 września 2025 roku zachęca do udziału w XVII Diecezjalnej Jubileuszowej Pielgrzymce Róż Żywego Różańca, przyzywając opieki Matki Bożej Niezawodnej Nadziei w Roku Jubileuszowym. Wydarzenie zaplanowano na 4 października w bazylice kieleckiej pod hasłem „Matka Boża, źródło chrześcijańskiej nadziei”, z konferencjami, koncertem, modlitwą różańcową i „Eucharystią”, podczas której odnowione mają być przyrzeczenia Żywego Różańca oraz dokonane zawierzenie Niepokalanemu Sercu NMP. Zaproszenie kierowane jest do członków Róż Żywego Różańca, Apostolatu Maryjnego, Margarek, rodziców, Rycerzy „św. Jana Pawła II”, Wojowników Maryi, osób życia konsekrowanego, dzieci, młodzieży i „braci kapłanów”. Komunikat odczytany zostanie w kościołach diecezji 21 września. Ta pozorna pobożność maryjna to w istocie modernistyczna symulacja, która relatywizuje integralną wiarę katolicką, pomijając absolutny prymat Praw Bożych i publiczne panowanie Chrystusa Króla.
Redukcja marji do symbolu nadziei: naturalistyczna profanacja kultu
W komunikacie „bp” Piotrowski hasło „Matka Boża, źródło chrześcijańskiej nadziei” redukuje Marję do abstrakcyjnego symbolu nadziei, całkowicie pomijając Jej rolę jako *Mediatrix omnium gratiarum* (Pośredniczki wszystkich łask), ustanowioną w niezmiennej doktrynie Kościoła katolickiego przed 1958 rokiem. Ta postawa to kwintesencja modernizmu potępionego w encyklice *Pascendi Dominici gregis* św. Piusa X, gdzie modernistyczna immanentna religijność zamienia nadprzyrodzone prawdy w subiektywne odczucia, a kult Matki Bożej w świecką refleksję o „nadziei” bez odniesienia do stanów łaski uświęcającej czy sądu ostatecznego. „Wiara, że Bóg jest rzeczywistym Autorem Pisma Świętego, jest zbytnią naiwnością lub brakiem wiedzy” – potępia Syllabus Błędów Piusa IX (punkt 9 z *Lamentabili sane exitu*), a tu analogicznie wiara w Marję jako Królową Niebios sprowadzona jest do psychologicznego pocieszenia, co demaskuje teologiczną zgniliznę posoborowej sekty. Brak jakiegokolwiek wezwania do pokuty, zadośćuczynienia za grzechy czy publicznego uznania panowania Chrystusa nad narodami – to milczenie o sprawach nadprzyrodzonych, które jest najcięższym oskarżeniem, ukazującym, jak struktury okupujące Watykan symulują katolicyzm, lecz w istocie szerzą bałwochwalczy synkretyzm.
Ton komunikatu, biurokratycznie asekuracyjny, z zaproszeniem dla „Wojowników Maryi” czy „Rycerzy św. Jana Pawła II”, oddziela pobożność od doktryny, czyniąc z Różańca narzędzie formacji „duchowości maryjnej” bez teologicznego fundamentu. Św. Pius X w *Lamentabili* (punkt 65) potępia przekonanie, że „współczesnego katolicyzmu nie da się pogodzić z prawdziwą wiedzą bez przekształcenia go w pewien chrystianizm bezdogmatyczny, to jest w szeroki i liberalny protestantyzm”. Tutaj „formacja duchowości maryjnej” to właśnie ten bezdogmatyczny protestantyzm, gdzie Marja staje się ikoną „nadziei” dla mas, bez ostrzeżenia przed wiecznym potępieniem czy obowiązkiem integralnego wyznawania wiary katolickiej. „Bp” Piotrowski, jako hierarcha wyświęcony w wątpliwej linii posoborowej, przyczynia się do apostazji, zapraszając do wydarzenia, które ignoruje kanony Soboru Trydenckiego o nierozerwalności kultu maryjnego z ofiarą Mszy Świętej jako *propitiatoriae* (przebłagalnej).
Pomijanie panowania Chrystusa Króla: herezja laicyzmu w maryjnej szacie
Komunikat całkowicie przemilcza publiczne panowanie Chrystusa Króla, co jest jawnym odrzuceniem encykliki *Quas Primas* Piusa XI, gdzie stwierdzono: „nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Zamiast wzywać do koronacji Chrystusa na Króla w każdej parafii, „bp” Piotrowski skupia się na „zawierzeniu Niepokalanemu Sercu NMP”, co w posoborowym kontekście degeneruje w pobożny gest bez politycznych implikacji – czysty laicyzm potępiony w Syllabusie Błędów (punkt 55: „Kościół ought to be separated from the State, and the State from the Church”). To milczenie o regnum Christi (Królestwie Chrystusowym) demaskuje, jak sekta posoborowa, zwana Kościołem Nowego Adwentu, podporządkowuje wiarę świeckim strukturom, gdzie „październik poświęcony Matce Bożej Królowej Różańca Świętego” służy ożywianiu „daru chrześcijańskiej nadziei i pokoju” bez konfrontacji z grzechem państwa ateistycznego.
W perspektywie integralnej wiary katolickiej, wyznawanej niezmiennie sprzed 1958 roku, taki „oktober maryjny” to parodia, która relatywizuje *de Maria numquam satis* (o Marji nigdy dość) św. Bernarda, zastępując je modernistycznym dialogiem z „wspólnotami parafialnymi”. Encyklika *Quas Primas* podkreśla, że „jeżeliby kiedy ludzie prywatnie i publicznie uznali nad sobą władzę królewską Chrystusa, wówczas spłynęłyby na całe społeczeństwo niesłychane dobrodziejstwa, jak należyta wolność, jak porządek i uspokojenie, jak zgoda i pokój”. „Bp” Piotrowski, zapraszając „dzieci i młodzież” do „pielgrzymowania”, pomija ostrzeżenie przed zgubnym wpływem posoborowych „sakramentów”, które w strukturach paramasońskich są symulacją katolickich, grożąc świętokradztwem i bałwochwalstwem – jak „Komunia” w Novus Ordo, redukująca Najświętszą Ofiarę do zgromadzenia bez teologii przebłagania.
Modernistyczne struktury i ich duchowa ruina: krytyka „duchownych” apostatów
Zaproszenie do udziału w „Eucharystii” z „odnowieniem przyrzeczeń” ukazuje, jak posoborowi „kapłani” i „biskupi” – wyświęceni w rytach zmienionych po 1968 roku, wątpliwej ważności – symulują życie sakramentalne, lecz w istocie szerzą apostazję. Syllabus Błędów (punkt 80) potępia próbę pogodzenia się z „postępem, liberalizmem i nowoczesną cywilizacją”, co tu widać w „konferencjach i koncercie” służących „formacji”, zamiast katechezie o *extra Ecclesiam nulla salus* (poza Kościołem nie ma zbawienia), ustanowionej na Soborze Florenckim. „Rycerze św. Jana Pawła II” – heretyka i apostaty, którego „kanonizacja” przez posoborową sektę to bluźnierstwo – to dowód na kult człowieka, potępiony w *Lamentabili* (punkt 58: „No other forces are to be recognized except those which reside in matter, and all the rectitude and excellence of morality ought to be placed in the accumulation and increase of riches by every possible means, and the gratification of pleasure”), gdzie naturalizm zastępuje łaskę.
Ta „pielgrzymka” to owoc soborowej rewolucji, gdzie modernistyczni „duchowni” jak „bp” Piotrowski, winni duchowej ruiny wiernych, torpedują integralną wiarę, promując „zawierzenie” bez nawrócenia narodów do Chrystusa Króla. Prawdziwy Kościół, trwający w wiernych wyznających katolicyzm integralnie pod przewodnictwem biskupów z ważnymi święceniami przed 1968 rokiem, odrzuca te struktury jako ohydę spustoszenia, wzywając do oporu wobec laickiej tolerancji i fałszywego ekumenizmu. Milczenie o zagrożeniach wieczności – grzechu śmiertelnym, czyśćcu, piekle – czyni to wydarzenie nie pobożnością, lecz pułapką na dusze, gdzie „modlitwa różańcowa” staje się rytuałem bez łaski, prowadzącym do duchowego bankructwa.
Symptomy systemowej apostazji: od marji do kultu człowieka
W głębi, komunikat demaskuje posoborową sektę jako naturalistyczną strukturę, gdzie „Marja, Matka Niezawodnej Nadziei” służy humanitarnemu optymizmowi, pomijając Jej niepokalane Poczęcie jako fundament *hypsosis* (wyniesienia) nad stworzeniami, jak nauczał św. Pius V w bulli *Ineffabilis Deus*. To relatywizacja dogmatów, potępiona w *Lamentabili* (punkt 22: „Dogmaty, które Kościół podaje jako objawione, nie są prawdami pochodzenia Boskiego, ale są pewną interpretacją faktów religijnych, którą z dużym wysiłkiem wypracował sobie umysł ludzki”). „Wojownicy Maryi” i „Margaretki” to laickie ruchy, aspirujące do samosądu w imię „modlitwy za dzieci”, lecz bez klerykalnego autorytetu prawdziwego Kościoła, co rodzi antyklerykalizm i chaos. Prawdziwa sprawiedliwość należy do przedsoborowego Magisterium, nie do tych paramasońskich grup.
Ta „jubileuszowa” inicjatywa, w Roku fałszywego Jubileuszu pod „papieżem” Leonem XIV (Robert Prevost), to totalne obnażenie teologicznego bankructwa: zamiast wzywać do krucjaty przeciw błędom modernizmu, promuje „pokój” bez nawrócenia, co Pius XI w *Quas Primas* uznał za niemożliwe bez uznania Królestwa Chrystusowego. W ten sposób, modernistyczna parodia maryjności staje się narzędziem duchowej zagłady, gdzie wiara sprowadzona do „nadziei” traci swą nadprzyrodzoną moc, prowadząc dusze do wiecznej ruiny.
Za artykułem:
Bp Piotrowski: przyzywamy opieki Matki Bożej Niezwodnej Nadziei (ekai.pl)
Data artykułu: 18.09.2025
