Portal eKAI relacjonuje Zjazd Stowarzyszenia Polskich Muzyków Kościelnych w Bydgoszczy, zainaugurowany 16 września 2025 roku Mszą Świętą w katedrze św. Marcina i Mikołaja, przewodniczoną przez „biskupa” Krzysztofa Włodarczyka. Wydarzenie skupia się na muzyce organowej, z wręczeniem odznaczenia „Per musicam ad fidem” profesorowi Julianowi Gembalskiemu, wykładami i walnym zebraniem. Podkreśla się rolę muzyki w liturgii, cytując „papieża” Benedykta XVI o źródłach muzyki: miłości, śmierci i spotkaniu z Bogiem. „Biskup” Piotr Greger wskazuje na cele zjazdu: badanie stanu muzyki kościelnej i integrację środowiska. Prezes „ksiądz” dr Lucjan Dyka mówi o akompaniamencie, improwizacji i utworach organowych jako elementach liturgii. Cała ta relacja, podszyta modernistyczną retoryką, maskuje duchową pustkę posoborowej struktury, redukując świętą liturgię do naturalistycznego widowiska.
Redukcja muzyki sakralnej do świeckiego spektaklu
W relacjonowanym wydarzeniu, zamiast skupienia na gloria Dei (chwała Boża), muzyka organowa staje się pretekstem do integracji „środowiska” ponad 150 osób, co ujawnia naturalistyczną deformację posoborowego „Kościoła”. Portal eKAI, jako organ paramasońskiej struktury okupującej Watykan, pomija całkowicie doktrynalną zasadę, że muzyka liturgiczna służy przede wszystkim wychwalaniu majestatu Bożego i uświęcaniu dusz, jak nauczał Sobór Trydencki w sesji XXII, konstytucji De SS. Missae sacrificio: „Kościół katolicki, aby usunąć błędy i herezje, które w tej sprawie powstały, uznaje i przyjmuje tylko te obrzędy, które są używane w rzymskim Kościele i w innych starożytnych Kościołach obrządku łacińskiego”. W posoborowej rzeczywistości, gdzie „Msza” została zredukowana do stołu zgromadzenia, organy i śpiewy symulują katolickość, lecz brak im ofiary przebłagalnej, czyniąc je bałwochwalstwem. Profesor Gembalski, chwalony za „pracę w Kościele Śląskim”, projektuje organy i wizytuje, lecz jego wysiłki w ramach apostatycznej struktury nie podnoszą „poziomu liturgicznego”, bo ten poziom zdefiniowany jest przez herezję, nie przez lex orandi (prawo modlitwy) prawdziwego Kościoła.
Modernistyczna wizja muzyki: Benedykt XVI jako heretycki punkt odniesienia
„Może da się powiedzieć, że w istocie także w dwóch pozostałych obszarach – miłości i śmierci – dotyka nas tajemnica Boga, a więc w tym sensie dotknięcie przez Boga stanowi w sumie źródło muzyki” – tak cytuje portal słowa „Benedykta XVI” z 2015 roku, by nadać wydarzeniu pozór głębi. Ta antropocentryczna wizja, relatywizująca muzykę do ludzkich doświadczeń miłości i śmierci, ignoruje niezmienną naukę katolicką, że sztuka sakralna musi być podporządkowana prawdzie objawionej, nie subiektywnym „dotknięciom”. Encyklika Mediator Dei Piusa XII (1947) ostrzega: „Nie wolno zapominać, że sztuka sakralna, a zwłaszcza architektura, rzeźba i malarstwo, musi być podporządkowana służbie kultu Bożego i religijnego wychowania wiernych”. W posoborowej deformacji, cytowanie uzurpatora Ratzinger’a – który w swych pismach ewoluował dogmaty ku modernistycznej syntezie – demaskuje zjazd jako narzędzie indyferentyzmu. Non multa, sed multum (nie wiele, lecz głęboko) – prawdziwa liturgia nie potrzebuje „trzech miejsc” muzyki, lecz jedynego: uwielbienia Trójcy Świętej w jedności z ofiarą Chrystusa. Milczenie o tym, że posoborowe „śpiewy” często zagłuszają lub zastępują gregoriański chorał, potępiony w Syllabusie Błędów (nr 79) jako fałszywa wolność kultu, obnaża apostazję: muzyka staje się rozrywką, nie modlitwą.
Strukturalna integracja zamiast misji zbawczej
„Biskup” Greger podkreśla „badanie stanu muzyki w Kościele katolickim w Polsce” i „integrację środowiska”, co ujawnia, jak posoborowa „Konferencja Episkopatu” redukuje Kościół do socjologicznego klubu. Ta naturalistyczna perspektywa, pomijająca extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia), koliduje z encykliką Quas Primas Piusa XI (1925): „Nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Zjazd, skupiony na organach i akompaniamencie, ignoruje, że prawdziwa muzyka liturgiczna musi służyć nawróceniu i uświęceniu, nie „integracji”. Prezes Dyka mówi: „Żeby nie zagłuszała, ale towarzyszyła, a sam dźwięk stawał się modlitwą” – lecz w kontekście posoborowym, gdzie „liturgia” symuluje katolickość bez ważnych święceń po 1968 roku, taki dźwięk to iluzja, prowadząca do bałwochwalstwa. Syllabus Błędów (nr 55) potępia separację „Kościoła” od państwa, a tu widzimy separację muzyki od doktryny: brak wezwania do publicznego uznania Chrystusa Króla, brak potępienia modernistycznych „nowinek” w śpiewie, jak te w „Lamentabili sane exitu” (1907), gdzie potępiono ewolucję dogmatów (nr 22).
Pominięcia demaskujące duchowe bankructwo
Relacja eKAI milczy o nadprzyrodzonym wymiaru liturgii: nie wspomina o stanie łaski uświęcającej, konieczności spowiedzi przed „Eucharystią”, ani o sądzie ostatecznym, co jest najcięższym oskarżeniem modernistycznej mentalności. W miejsce tego, chwalą „scholę Cantemus Domino” pod dyrekcją prof. Odya, symulującą pobożność, lecz w ramach sekty posoborowej, gdzie „Komunia” to świętokradztwo, bo brak ofiary. Pius X w Pascendi Dominici gregis (1907) demaskuje modernizm jako syntezę błędów, gdzie liturgia staje się ewolucją subiektywnej świadomości, nie obiektywnej prawdy. Zjazd, z „odznaczeniem” dla Gembalskiego, celebruje ludzkie osiągnięcia, ignorując, że prawdziwy muzyk kościelny musi walczyć z apostazją, nie integrować się z nią. Brak ostrzeżenia przed bałwochwalstwem w posoborowych „obrzędach”, gdzie organy akompaniują herezji, czyni to wydarzenie duchową ruiną. Jak naucza Lamentabili sane exitu (nr 65), współczesny „katolicyzm” bez dogmatów to liberalny protestantyzm – tu muzyka organowa staje się ścieżką do tej herezji.
Herezja w służbie paramasońskiej struktury
Cały zjazd, pod auspicjami „Podkomisji ds. Muzyki Kościelnej” Konferencji „Episkopatu”, ilustruje systemową apostazję posoborowia: zamiast rozszerzania Królestwa Chrystusowego, skupia się na „postępie” muzyki, co Syllabus (nr 80) potępia jako zgodę na liberalizm. „Ks.” Dyka podkreśla „wyzwanie dla organistów”, lecz wyzwaniem jest tu nie technika, lecz obrona wiary integralnej. W kontekście Polski, gdzie struktury okupujące Watykan promują indyferentyzm, taki zjazd torpeduje misję Kościoła, sprowadzając go do humanitaryzmu. Pius IX w Syllabusie (nr 15) potępia wolność wyboru religii, a tu „muzyka kościelna” staje się ekumeniczną fasadą, pomijającą prymat Praw Bożych nad „prawami człowieka”. Prawdziwy Kościół, trwający w wiernych wyznających wiarę katolicką integralnie, z ważnymi sakramentami przed 1958 rokiem, potępia tę symulację jako ohydę spustoszenia.
Za artykułem:
Bydgoszcz: Zjazd Stowarzyszenia Polskich Muzyków Kościelnych (ekai.pl)
Data artykułu: 17.09.2025
