Artykuł z Catholic News Agency (17 września 2025) opisuje wyrok sądu apelacyjnego w Mississippi, który oddalił pozew pracowniczy Willa McRaney przeciwko North American Mission Board (NAMB), agencji Południowej Konwencji Baptystów, uznając, że świecki sąd nie może ingerować w wewnętrzne sprawy religijne. Sprawa dotyczyła zwolnienia McRaney z Baptist Convention of Maryland/Delaware w 2015 roku z powodu sporu o wdrażanie umowy partnerskiej (SPA) między organizacjami, skupiającej się na ewangelizacji i sadzeniu kościołów. Sąd powołał się na doktrynę autonomii kościelnej, chronioną przez Pierwszą Poprawkę do Konstytucji USA, argumentując, że rozstrzygnięcie wymagałoby orzekania o kwestiach wiary i doktryny. McRaney planuje apelację, twierdząc, że NAMB nie jest kościołem, a sprawa nie jest wewnętrzna.
Illud tempus: Fałszywa autonomia herezji baptystów pod płaszczykiem wolności religijnej
W tej sprawie, przedstawionej jako triumf „wolności religijnej”, ujawnia się głęboki kryzys, gdzie świeckie sądy, zamiast bronić praw Bożych, stają się tarczą dla sekt protestanckich, takich jak baptyści, które od wieków sieją zamęt w duszach, negując niezmienną doktrynę katolicką. Artykuł, publikowany na portalu symulującym katolicką perspektywę, milczy całkowicie o jedyności Kościoła katolickiego jako jedynego środka zbawienia, co jest ciężkim grzechem pominięcia, równym zdradzie wiary. Zamiast potępić baptystów jako heretyków, wychwala ich „autonomię”, jakby relatywizował prawdy Objawienia. To nie wolność, lecz bluźniercze uniezależnienie od Chrystusa Króla, który żąda posłuszeństwa wszystkich narodów Jego świętemu prawu (por. Ps 2:8-12).
Analizując faktograficznie, wyrok opiera się na precedensach Sądu Najwyższego USA, interpretujących Pierwszą Poprawkę jako barierę dla ingerencji w „sprawy kościelne”. Sąd apelacyjny orzekł, że „kościół jest chroniony konstytucyjnie przed wszelką ingerencją sądową w swoje sprawy eklezjalne – nawet chwilową i przejściową”. Lecz co to za „kościół”? Baptyści, odrzucający prymat jurysdykcji Biskupa Rzymskiego i sakramentalną naturę kapłaństwa, nie są Ciałem Chrystusowym, lecz schizmatycką sektą, potępioną przez Magisterium. Syllabus Błędów Piusa IX jasno potępia indyferentyzm, stwierdzając: „Każdy człowiek wolny jest przyjąć i wyznawać tę religię, którą wedle światła rozumu uzna za prawdziwą” (punkt 15, potępiony). Ta „autonomia” to nic innego jak naturalistyczne prawo do błędu, gdzie herezja baptystów – negująca chrzest niemowląt i realną obecność w Eucharystii – staje się równorzędna z wiarą katolicką.
Relatywizm doktrynalny w języku artykułu: Od „wolności religijnej” do apostazji
Poziom językowy tekstu ujawnia modernistyczną zgniliznę: słowa jak „autonomia religijna” i „ochrona wolnego wykonywania religii” brzmią neutralnie, lecz maskują agresywny sekularyzm, gdzie państwo staje się arbitrem prawdy, a nie sługą Chrystusa. Artykuł cytuje sędziego: „SPA nie jest zwykłą umową cywilną; to dokument inherentnie religijny, przesiąknięty doktryną religijną”. Ale jaka doktryna? Baptystyczna herezja, która redukuje zbawienie do subiektywnego „doświadczenia wiary”, pomijając łaskę sakramentalną i autorytet Kościoła. To echo potępionego w Lamentabili sane exitu (1907) błędu nr 16: „Protestantyzm jest tylko inną formą tej samej prawdziwej religii chrześcijańskiej”. Ton artykułu, chwalący wyrok jako zgodny z „Pierwszą Poprawką”, relatywizuje jedyną prawdziwą religię, ustanowioną przez Chrystusa, i milczy o obowiązku państw do publicznego uznania panowania Chrystusa, jak nauczał Pius XI w Quas Primas: „Nadzieja trwałego pokoju nie zajaśnieje narodom, dopóki państwa nie uznają panowania Zbawiciela”.
Subtekst jest miażdżący: artykuł wspomina katolicki klasztor karmelitanek w Arlington, Texas, który w 2023 roku wszedł w „formalną asocjację” z Bractwem św. Piusa X, co „biskup” Olson nazwał „skandalicznym aktem przesiąkniętym zapachem schizmy”, a Watykan stłumił klasztor. Tutaj ujawnia się dwulicowość posoborowej struktury: potępia się tych, którzy szukają prawdy w tradycji, podczas gdy herezje baptystów chroni „wolność”. To nie obrona wiary, lecz zdrada integralnej katolickości, gdzie sekta posoborowa toleruje protestantyzm, ale zwalcza tych, którzy trzymają się przedsoborowej Mszy i doktryny. Milczenie o nadprzyrodzonym aspekcie – braku ostrzeżenia przed wiecznym potępieniem za herezję – to duchowe zabójstwo dusz.
Teologiczne bankructwo: Od autonomii sekt do zaprzeczenia królestwu Chrystusa
Na poziomie teologicznym, wyrok i jego pochwała w artykule to jawne zaprzeczenie unum sanctam (Bulla Bonifacego VIII, 1302): „Są dwa miecze, duchowy i doczesny; oba muszą być podporządkowane Kościołowi”. Świeckie sądy, chroniąc baptystów, uzurpują sobie prawo do orzekania o „sprawach religijnych”, co jest bluźnierstwem przeciw suwerenności Chrystusa. Pius IX w Syllabusie potępia punkt 55: „Kościół powinien być oddzielony od państwa, a państwo od Kościoła”. Artykuł, promując tę separację, wspiera laicyzm, który Pius XI w Quas Primas nazywa „zeświecczeniem czasów obecnych, tzw. laicyzmem, jego błędami i niecnymi usiłowaniami”. Baptyści, z ich „autonomią”, reprezentują indyferentyzm, gdzie każda sekta ma „prawo” do błędu, co prowadzi do duchowej ruiny.
McRaney, zwolniony za „nędzne przywództwo”, oskarża NAMB o zniesławienie, twierdząc, że nie jest to sprawa wewnętrzna, bo „Konwencja Baptystyczna nie jest kościołem”. Sąd jednak chroni ich jako „organizację religijnną”. Z perspektywy katolickiej, to fikcja: prawdziwy Kościół to jeden, święty, katolicki i apostolski, nie zbiór demokratycznych konwencji. Artykuł pomija, że taka „autonomia” sieje zamęt, negując extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia), co Sobór Florencyjski (1442) ogłosił nieomylnie. Zamiast demaskować protestantyzm jako owoc szatański, artykuł gloryfikuje go jako chronione „prawo”, co jest herezją wolności religijnej, potępioną w Syllabusie (punkt 77-80).
Symptomy apostazji posoborowej: Tolerancja herezji jako znak czasów ostatecznych
Ta sprawa to owoc soborowej rewolucji, gdzie posoborowe struktury, okupujące Watykan pod uzurpatorem „papieżem” Leonem XIV, promują dialog z heretykami zamiast nawracania. Artykuł, z portalu CNA powiązanego z EWTN, symuluje katolickość, lecz jego ton – biurokratyczny, asekuracyjny – demaskuje naturalistyczną mentalność: skupienie na „prawach człowieka” i „wolności”, bez wzmianki o Prawach Bożej i sądzie ostatecznym. To echo modernizmu, potępionego w Pascendi Dominici gregis (Pius X, 1907), gdzie fałszywy ekumenizm redukuje misję Kościoła do humanitaryzmu.
W katolickiej teologii sprzed 1958 roku, państwo musi być christianum imperium, podporządkowanym Kościołowi, jak nauczał Leon XIII w Immortale Dei (1885): „Państwa, nie uznające Chrystusa, tracą podstawy moralne”. Milczenie artykułu o tym, że baptystyczna „ewangelizacja” to bluźniercze parodiowanie misji katolickiej, bez sakramentów i łaski, to duchowa trucizna. Sędzia Ramirez w dissensie twierdzi, że „jego świeckie roszczenia wobec trzeciej organizacji nie implikują spraw rządzenia kościołem czy wiary”. Lecz z perspektywy integralnej wiary, wszystkie sprawy ludzkie muszą być osądzone w świetle Chrystusa Króla, nie świeckiej „autonomii”.
Ostatecznie, ten wyrok wzmacnia sekty, osłabiając jedyny prawdziwy Kościół, który przetrwał w wiernych wyznających integralną wiarę katolicką, z ważnymi sakramentami przedsoborowymi. Posoborowa struktura, tolerując to, zdradza Marję i Apostołów, prowadząc dusze do zguby. Tylko powrót do panowania Chrystusa nad narodami przyniesie pokój – nie ta fałszywa „wolność”, która jest kajdanami szatana.
Za artykułem:
Appellate court protects Baptist association’s autonomy in internal dispute (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 17.09.2025
