Portal ACI Prensa informuje o decyzji „papieża” Leona XIV, datowanej na 16 września 2025 roku, o wydaleniu włoskiego diakona Alessandro Frateschiego ze stanu duchownego za przestępstwa seksualne wobec nieletnich. Frateschi, skazany w 2024 roku na 12 lat więzienia za nadużycia wobec pięciu ofiar – w tym uczniów, podopiecznego opieki zastępczej i syna znajomych – otrzymał niepodważalny dekret z Dicasterii Nauki Wiary, który uniemożliwia mu wszelkie funkcje kościelne. Diecezja Latina-Terracina-Sezze-Priverno podkreśla solidarność z ofiarami i zobowiązanie do ochrony nieletnich, zachęcając do zgłaszania nadużyć. Biskup Mariano Crociata zawiesił Frateschiego w 2023 roku, a sprawa trafiła bezpośrednio do „papieża” ze względu na ciężar deliktu. To pierwsza taka sankcja kanoniczna pod rządami nowego „pontyfikatu”.
Ta pozorna sprawiedliwość to jedynie fasada, maskująca systemową zgniliznę posoborowej struktury, gdzie modernistyczna apostazja rodzi owoce sodomii i bluźnierstwa, całkowicie odcinając się od integralnej wiary katolickiej.
Fałszywa kara w ramach herezyjnej jurysdykcji posoborowej
Na poziomie faktograficznym relacja ACI Prensa przedstawia wydalenie diakona jako akt „sprawiedliwości”, lecz pomija kluczową prawdę: w strukturach okupujących Watykan po 1958 roku sakramenty i święcenia są zepsute modernistyczną rewolucją. Diakon Frateschi, nawet gdyby jego święcenia były ważne (co jest wątpliwe w obliczu soborowego chaosu), nie reprezentuje Kościoła katolickiego, lecz paramasońską strukturę, gdzie „stan duchowny” to fikcja bez nadprzyrodzonej mocy. Pius IX w Syllabusie Błędów (1864) potępia tezę, że Kościół nie posiada własnej, wiecznej władzy nad sprawami duchowymi (punkt 19), co posoborowi realizuje, podporządkowując kanoniczne sankcje świeckim prawom i biurokratycznym procedurom Dicasterii – reliktu herezyjnego soboru. Ta „kara” nie przywraca łaski uświęcającej, bo w neo-kościele brak prawdziwej Najświętszej Ofiary, a „Komunia” to bałwochwalstwo symulujące eucharystyczną obecność. Milczenie o tym, że ofiary potrzebują nie tylko ludzkiej sprawiedliwości, ale przede wszystkim sakramentalnego uzdrowienia w prawdziwym Kościele, demaskuje naturalistyczny humanitaryzm, odrzucający *extra Ecclesiam nulla salus* (poza Kościołem nie ma zbawienia), uroczyście zdefiniowane na Florencji (1442).
Ton artykułu, asekuracyjny i biurokratyczny, z naciskiem na „solidarność z ofiarami” i „ochronę nieletnich”, unika wszelkiej wzmianki o grzechu pierworodnym, szatańskiej pokusie i konieczności pokuty. To symptomatyczne dla posoborowej mentalności, gdzie język „prawa człowieka” zastępuje teologię łaski. Jak naucza Pius XI w encyklice Quas Primas (1925), Chrystus Króluje nad umysłami, woli i sercach, a nie nad świeckimi „komitetami ochrony” – panowanie Jego wymaga publicznego uznania przez państwa, czego sekta posoborowa nigdy nie żąda, lecz toleruje laicyzm (Syllabus, punkt 55). Wydalenie Frateschiego to nie akt autorytetu, lecz gest PR-owy, ukrywający, że posoborowi „duchowni” – od „papieża” po diakonów – są winni apostazji, promując wolność religijną i ekumenizm, co rodzi sodomię w szeregach. Święty Pius X w Lamentabili sane exitu (1907) potępia ewolucję dogmatów (punkt 22), a tu widzimy ewolucję „kary” w modernistyczną procedurę, gdzie delikty „graviora” to eufemizm dla bluźnierczego lekceważenia Szóstej Przykazania.
Teologiczne bankructwo: Od brakującej nadprzyrodzonej perspektywy do gloryfikacji człowieka
Dekonstrukcja teologiczna obnaża, jak artykuł relatywizuje ciężar grzechu, skupiając się na cywilnym wyroku i „ranie w społeczności diecezjalnej”, bez słowa o wiecznym potępieniu. Integralna wiara katolicka, oparta na Soborze Trydenckim (sesja VI, kanon 21), naucza, że Chrystus jest prawodawcą i sędzią, a nie biurokratą wydającym dekrety. W Quas Primas Pius XI podkreśla, że Królestwo Chrystusa obejmuje wszystkich – jednostki, rodziny i państwa – pod groźbą kar boskich (cytat: „wszystka władza na niebie i na ziemi”), lecz posoborowie milczy o tym, by nie urazić „dialogu” z sekularyzmem. Pominięcie ostrzeżenia przed świętokradztwem – przyjmowanie „Komunii” w strukturach, gdzie Msza zredukowana do zgromadzenia, narusza teologię ofiary przebłagalnej – to ciężkie bluźnierstwo, czyniące z neo-kościoła ohydę spustoszenia. Jak potępia Syllabus (punkt 44), świecka władza nie ma prawa ingerować w sakramenty, a tu Dicasteria, podporządkowana „papieżowi” Leonowi XIV (uzurpaturowi z linii Jana XXIII), symuluje jurysdykcję, ignorując, że prawdziwy Kościół trwa w wiernych wyznających integralną wiarę, z biskupami i kapłanami ważnie wyświęconymi przed 1968 rokiem.
Subtekst artykułu, z wezwaniem do zgłaszania nadużyć „nawet z przeszłości” do interdiecezjalnej służby, promuje terapeutyczny model, gdzie ofiary to „wrażliwi ludzie”, a nie dusze ranione grzechem, potrzebujące spowiedzi i zadośćuczynienia. To echo modernistycznego błędu z Lamentabili (punkt 26), gdzie wiara redukowana do praktycznych funkcji, bez dogmatycznej prawdy. Posoborowa struktura, odrzucając niezmienność doktryny, rodzi takich Frateschich – diakonów bez powołania, w systemie, gdzie „świecenia” to rytuał bez łaski, a „ochrona nieletnich” to parodia miłosierdzia bez sprawiedliwości Bożej. Święty Robert Bellarmin w De Ecclesia Militante (1586) naucza, że prawdziwy Kościół nie toleruje heretyków, lecz ekskomunikuje ich *ipso facto* – tu zaś „kara” przychodzi po cywilnym procesie, co jest kapitulacją przed laicyzmem, potępionym przez Piusa IX (Syllabus, punkt 77: państwo nie może uznawać fałszywych kultów).
Systemowa apostazja: Owoc soborowej rewolucji i modernistycznej zgnilizny
Na poziomie symptomatycznym ta sprawa ukazuje, jak posoborowie, jako synteza błędów modernizmu (Pius X, Pascendi Dominici gregis, 1907), produkuje sodomitów w sutannach, bo odrzuca panowanie Chrystusa nad doczesnością. Artykuł pomija, że skandale to nie incydenty, lecz logiczny rezultat wolnej religii i kultu człowieka – herezji potępionej w Syllabusie (punkt 15: każdy wolny w wyborze religii). „Papież” Leon XIV, wydając dekret, symuluje autorytet, lecz jego pontyfikat to kontynuacja apostazji, gdzie „Dicasteria” zastępuje Święte Oficjum, a sankcje to narzędzie PR-u, nie zbawienia dusz. Biskup Crociata, wzywając do „solidarności”, ignoruje, że prawdziwa bliskość to wezwanie do nawrócenia i kary wiecznej – milczenie o sądzie ostatecznym (Mt 25,31-46, cytowane w Quas Primas) to ciężkie zaniedbanie, czyniące z posoborowia sanktuarium szatana.
Ta farsa obnaża duchowe bankructwo: gdzie jest nauka o ciele jako świątyni Ducha Świętego (1 Kor 6,19)? Gdzie ostrzeżenie przed piekłem dla sodomitów (Sodoma i Gomora, Rdz 19)? Posoborowa struktura, redukując wiarę do humanitaryzmu, traci nadprzyrodzoną perspektywę, stając się bałwochwalczym kultem człowieka. Jak podkreśla Pius XI, pokój i porządek płyną z Królestwa Chrystusa, nie z „ochrony nieletnich” – państwa muszą uznać Jego panowanie, inaczej rodzą się tacy zbrodniarze. W prawdziwym Kościele, trwającym w integralnych katolikach, kary służą zbawieniu, nie publicznemu wizerunkowi. Ta sprawa woła o powrót do niezmiennej doktryny, zanim posoborowa ruina pochłonie więcej dusz.
Za artykułem:
Pope Leo XIV expels deacon from the clerical state for abuse of minors (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 17.09.2025
