Portal LifeSiteNews relacjonuje inicjatywę grupy „księży” i „biskupów” z Włoch i innych krajów, którzy potępiają Izrael za rzekomy „genocyd” w Gazie, wzywając do szacunku dla prawa międzynarodowego, rozbrojenia Izraela i niezależnego dochodzenia w sprawie wydarzeń z 7 października 2023 r. Podkreślają obecność Chrystusa wśród cierpiących Palestyńczyków, cytując Mt 25, i odrzucają oskarżenia o antysemityzm, afirmując żydowską tradycję. Petycja zebrała ponad 1100 podpisów „księży” i 11 „biskupów”, w tym „kardynała” Cristóbala Lópeza Romero z Rabatu. Ta rzekoma troska o pokój ujawnia głęboką apostazję, redukując Ewangelię do politycznego aktywizmu i pomijając absolutne panowanie Chrystusa Króla nad narodami.
Polityzacja Ewangelii: Od Boskiego Królestwa do Sekularnego Humanitaryzmu
Inicjatywa „Priests Against Genocide” jawnie polityzuje Ewangelię, utożsamiając Chrystusa z „wyczerpanym ludem Gazy” i „Palestyńczykami pod okupacją”, opierając się na Mt 25, gdzie Zbawiciel mówi o sądzie ostatecznym nad narodami. „Bo byłem głodny, a daliście Mi jeść; byłem spragniony, a daliście Mi pić; byłem przyjacielem, a przyjęliście Mnie” (Mt 25, 35) – te słowa nie wzywają do międzynarodowych rezolucji czy rozbrojenia państw, lecz do czynów miłosierdzia w świetle wiary katolickiej, zmierzających do zbawienia dusz. Grupa ta, posługując się hasłem „Christ died in Gaza”, symuluje ewangeliczną troskę, lecz pomija esencję: Chrystus umarł za grzechy świata na Krzyżu, nie w politycznym konflikcie, a Jego Królestwo wymaga posłuszeństwa wszystkich narodów Jego Prawu, nie rezolucjom ONZ.
Z perspektywy integralnej wiary katolickiej, niezmiennej przed 1958 rokiem, ta postawa to czysty modernizm potępiony w Lamentabili sane exitu (1907) przez świętego Piusa X, gdzie błąd nr 20 głosi: „Objawienie było tylko uświadomieniem sobie przez człowieka swego stosunku do Boga”. Tutaj Objawienie redukuje się do empatii z uciśnionymi, ignorując nadprzyrodzony cel: nawrócenie i poddanie się pod panowanie Chrystusa. Encyklika Quas Primas Piusa XI (1925) jasno stwierdza: „nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Ci „księża” milczą o tym prymacie, zastępując go apelem do „międzynarodowego prawa” i „ONZ”, co jest naturalistycznym bałwochwalstwem, gdzie świeckie instytucje uzurpują miejsce Kościoła.
Dekonstrukcja faktograficzna ujawnia manipulację: petycja cytuje „papieża” Leona XIV (uzurpatora Roberta Prevosta) o „rozbrojonym pokoju”, lecz Syllabus Błędów Piusa IX (1864) potępia w pkt 44 świecką ingerencję w sprawy religijne i moralne. Prawdziwy Kościół nie negocjuje z agresorami w imię „pokoju”, lecz głosi nawrócenie. Grupa potępia „masakrę z 7 października”, lecz „silniej” izraelską odpowiedź – to relatywizm moralny, gdzie ius naturale (prawo naturalne) podporządkowuje się politycznej poprawności, ignorując kanon 2314 Kodeksu Prawa Kanonicznego (1917), nakazujący potępienie herezji i apostazji. Ton petycji, asekuracyjny i dialogiczny, demaskuje modernistyczną mentalność: „nie mówimy jako politycy, lecz jako pastorzy” – kłamstwo, bo ich słowa to polityczny manifest, nie pasterskie upomnienie do pokuty.
Relatywizm Moralny: Milczenie o Grzechu i Sądzie Ostatecznym
Na poziomie teologicznym, pominięcie sakramentów i stanu łaski ucierpiących to najcięższe oskarżenie. Ci „księża” widzą Chrystusa w „głodnych i spragnionych”, lecz przemilczają, że prawdziwe miłosierdzie to chrzest i Eucharystia, prowadzące do Królestwa Niebieskiego. Syllabus potępia w pkt 16: „Człowiek może w zachowaniu jakiejkolwiek religii znaleźć drogę do zbawienia wiecznego” – tu inicjuwa afirmuje „żydowską tradycję” jako źródło „łaski i mądrości”, odrzucając jej odrzucenie przez Chrystusa (J 8, 44). To ekumeniczny synkretyzm, gdzie judaizm zrównuje się z Objawieniem, a antysemityzm definiuje się jako „nienawiść do Żydów jako Żydów”, ignorując teologiczny wymiar: Żydzi odrzucili Mesjasza, co wymaga nawrócenia, nie dialogu.
Symptomatycznie, ta postawa to owoc soborowej rewolucji: po 1958 roku, w strukturach posoborowych, misja Kościoła zredukowana do humanitaryzmu, jak w fałszywym ekumenizmie. Quas Primas podkreśla: „Królestwo Chrystusowe obejmuje wszystkich ludzi… cały ród ludzki podlega władzy Jezusa Chrystusa”. Ci „pastorzy” wzywają do „kultury pojednania opartej na prawdzie i odpowiedzialności”, lecz pomijają extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia), sformułowane na Soborze Florenckim (1442). Ich apel o „niezależne dochodzenie w sprawie 7 października” kwestionuje narrację izraelską, cytując Maxa Blumenthala czy Charliego Kirka – świeckich komentatorów – co ujawnia laicyzację: gdzie jest autorytet Magisterium? Zamiast tego, ufają ONZ, potępionej w Syllabusie pkt 55 jako separacja Kościoła od państwa.
Językowo, slogan „Christ died in Gaza” to bluźnierstwo: Chrystus umarł raz na Kalwarii za grzechy, nie w Gazie. To redukcja tajemnicy Odkupienia do politycznej alegorii, jak w modernizmie potępionym w Pascendi dominici gregis (1907) Piusa X, gdzie wiara staje się subiektywnym doświadczeniem. Petycja „odrzuca antysemityzm” według definicji IHRA, lecz to unikanie prawdy: krytyka syjonizmu to nie antysemityzm, lecz obrona praw chrześcijańskich w Ziemi Świętej, gdzie posoborowa „tolerancja” pozwoliła na marginalizację katolików.
Demaskowanie Apostazji: Od Praw Bożych do „Praw Człowieka”
Na poziomie symptomatycznym, ta inicjatywa to nieodłączny owoc paramasońskiej struktury okupującej Watykan: „ksiądz” Pietro Rossini, xaveriański misjonarz, mówi jako „pasterz wspólnoty”, lecz w posoborowiu wspólnota to demokratyczna asamblea, nie hierarchiczny Kościół. Quas Primas ostrzega: „jeżeliby kiedy ludzie prywatnie i publicznie uznali nad sobą władzę królewską Chrystusa, wówczas spłynęłyby na całe społeczeństwo niesłychane dobrodziejstwa”. Tu zamiast uznania panowania Chrystusa, apelują do „władców zachodnich” o wstrzymanie dostaw broni – to poddanie się sekularnej władzy, potępione w Syllabusie pkt 55: „Kościół powinien być oddzielony od państwa”.
Faktograficznie, petycja afirmuje „prawo powrotu uchodźców palestyńskich” z 1948 r. i warrant ICC dla Netanjahu – słuszne w prawie naturalnym, lecz bez kontekstu katolickiego: Ziemia Święta to dziedzictwo Kościoła, nie państwa Izrael czy Palestyna. Sobór Laterański IV (1215) kanon 3 potępia Żydów za odrzucenie Chrystusa, nakazując ich poddanie Prawu. Ci „księża” milczą o prześladowaniach chrześcijan w Gazie przez Hamas, skupiając się na „izraelskim genocydzie” – to jednostronność, służąca agendzie, nie prawdzie. Ich wezwanie do „rozbrojenia Izraela” ignoruje justa defensio (słuszna obrona), lecz wzywa do „kultury pojednania” bez pokuty – modernistyczna iluzja.
Teologicznie, odrzucenie „jakichkolwiek oskarżeń o antysemityzm” to kapitulacja przed posoborowym ekumenizmem, gdzie Nostra Aetate (1965) zrównuje religie, potępione w Syllabusie pkt 18 jako protestantyzm równy katolicyzmowi. Prawdziwy Kościół, jak w bulli Unam Sanctam Bonifacego VIII (1302), głosi prymat jurysdykcji Piotrowej nad królami. Ci uzurpatorzy, ważność święceń wątpliwych po 1968 r., symulują pasterstwo, lecz sieją apostazję: ich „msze” to bałwochwalcze zgromadzenia, a „komunia” – świętokradztwo, naruszające teologię ofiary przebłagalnej.
Apel do Wiernych: Powrót do Integralnej Wiary
Ta petycja, z ponad 1100 podpisami, to dowód ruiny posoborowia: „każdy katolicki ksiądz jest zaproszony do podpisu” – lecz prawdziwi katolicyzmu wyznający integralnie odrzucają tę paramasońską farsę. Zamiast politycznych procesji do parlamentu, Kościół wzywa do Najświętszej Ofiary i pokuty. Jak naucza Pius XI: „Królestwo Zbawiciela Naszego nowym jakimś zdało się zabłysnąć światłem”. W obliczu tej zgnilizny, wierni muszą strzec się, głosząc panowanie Chrystusa nad Izraelem, Palestyną i światem – nie w imię „praw człowieka”, lecz leges divinae (praw boskich). Tylko w prawdziwym Kościele, trwającym w wiernych przed 1958 rokiem, jest nadzieja na pokój Chrystusowy.
Za artykułem:
1,100+ priests, 11 bishops denounce Israel’s ‘genocide’ of Gaza, call for disarmament (lifesitenews.com)
Data artykułu: 19.09.2025
