Edytorial autorstwa Andrei Tornielliego, opublikowany 19 września 2025 roku, skupia się na propozycjach Komisji Europejskiej mających na celu złagodzenie kryzysu humanitarnego w Gazie, gdzie zbombardowana szkoła symbolizuje cierpienie Palestyńczyków uciekających przed ostrzałem. Tekst przytacza apele „papieża” Leona XIV o poszanowanie prawa międzynarodowego i krytykuje skromność unijnych środków, zwłaszcza brak ograniczeń handlu bronią, kontrastując to z cytatami o handlu „śmiercią” i potrzebie budowania szpitali zamiast niszczenia szkół. Artykuł kończy się wezwaniem do wsparcia misji „niesienia słowa Papieża”.
To, co pozornie jawi się jako wezwanie do pokoju, jest w istocie teologicznym bankructwem, redukującym dramat duchowy narodów do czysto naturalistycznego humanitaryzmu, ignorując absolutne panowanie Chrystusa Króla nad wszelkimi konfliktami i państwami.
Redukcja dramatu zbawienia do politycznego lamentu
Na poziomie faktograficznym edytorial Tornielliego opisuje zbombardowaną szkołę w Gazie jako symbol exodusu Palestyńczyków pod ostrzałem, cytując wstrząsające obrazy „całego narodu zmuszanego do exodusu” i „zabitych dzieci”. Brakuje jednak jakiegokolwiek odniesienia do królestwa Chrystusa, które – jak nauczał Pius XI w encyklice Quas Primas (11 grudnia 1925) – jest jedynym źródłem trwałego pokoju: „nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Zamiast wzywać do publicznego uznania Chrystusa Króla przez Izrael i Palestynę, tekst skupia się na „międzynarodowym prawie humanitarnym”, co jest świeckim substytutem Bożego Prawa, potępionym w Syllabusie Błędów Piusa IX (1864, błąd 39): państwo nie jest „źródłem wszystkich praw”, lecz musi poddawać się prawom Bożym, inaczej staje się tyranią. Milczenie o konieczności nawrócenia na katolicyzm – jedyną drogę zbawienia dla Żydów i muzułmanów w konflikcie – ujawnia indifferentizm religijny, zakazany w Syllabusie (błąd 15): „każdy człowiek wolny jest przyjąć i wyznawać religię, którą uzna za prawdziwą pod kierunkiem rozumu” – co prowadzi do wiecznego potępienia dusz, a nie tylko tymczasowego exodusu ciał.
Ton edytorialu, łagodny i apelujący, maskuje głębszą apostazję: „papież” Leon XIV, uzurpator w strukturach okupujących Watykan, ponawia „wezwanie do pełnego poszanowania międzynarodowego prawa humanitarnego”, wyrażając „bliskość wobec narodu palestyńskiego”. To nie jest bliskość Chrystusowa, lecz polityczna solidarność z naturalistycznym humanizmem, potępionym w Lamentabili sane exitu (1907, propozycja 20): objawienie to nie „uświadomienie sobie przez człowieka swego stosunku do Boga”, lecz nadprzyrodzone zstąpienie Boga dla zbawienia dusz. Gdzie jest ostrzeżenie przed wiecznym potępieniem bez chrztu? Gdzie wezwanie do misji ewangelizacyjnej, jak nakazywał Chrystus: „idźcie i nauczajcie wszystkie narody, chrzcząc je” (Mt 28,19)? Zamiast tego, edytorial gloryfikuje „misję niesienia słowa Papieża do każdego domu”, co w kontekście posoborowej sekty oznacza szerzenie ekumenicznego nonsensu, gdzie katolicyzm zrównywany jest z innymi religiami, wbrew Syllabusowi (błąd 18): protestantyzm nie jest „inną formą tej samej prawdziwej religii chrześcijańskiej”.
Polityczna poprawność zamiast teologicznego potępienia handlu śmiercią
Analizując język, edytorial operuje frazami takimi jak „łagodne sankcje, które nie powstrzymują rzezi” i „skromne propozycje Unii Europejskiej”, sugerując, że brak ograniczeń handlu bronią to niedociągnięcie. To retoryka modernistyczna, relatywizująca zło do ekonomicznych środków, podczas gdy Pius XI w Quas Primas demaskuje korzeń wojen: „wylew zła […] nawiedził świat cały, gdyż bardzo wielu usunęło Jezusa Chrystusa i Jego najświętsze prawo ze swych obyczajów, z życia prywatnego, rodzinnego i publicznego”. Handel bronią nie jest problemem samym w sobie, lecz owocem laicyzmu, potępionego w Syllabusie (błąd 55): „Kościół powinien być oddzielony od państwa, a państwo od Kościoła”. Cytat z „papieża” Leona: „jak ogromne sumy trafiają do kieszeni handlarzy śmiercią – to pieniądze, za które można by budować szpitale i szkoły; a tymczasem niszczy się nawet te, które już istnieją” – brzmi humanitarnie, lecz pomija grzech śmiertelny tych, którzy nie uznają Chrystusa, w tym żydowskich i muzułmańskich przywódców. Św. Augustyn w De Civitate Dei (O Państwie Bożym) nauczał, że prawdziwy pokój płynie z ordo amoris (porządku miłości Boga ponad wszystko), nie z dyplomatycznych sankcji.
Subtekst edytorialu demaskuje posoborową mentalność: Europa, zamiast narzucać katolicką wiarę jako jedyną drogę pokoju, proponuje „narzędzia” jak utrudnienia życia ludności, ignorując obowiązek państw do publicznego wyznawania Chrystusa. Jak podkreśla Pius XI: „państwa […] niech ten obowiązek spełnią sami i wraz z ludem swoim, jeżeli pragną powagę swą nienaruszoną utrzymać”. Brak wezwania do embarga na broń nie jest „skromnością”, lecz symptomem apostazji, gdzie „dialog” zastępuje konfrontację z herezją. W Lamentabili sane exitu (propozycja 65) potępiono pogląd, że współczesny katolicyzm da się pogodzić z „liberalnym protestantyzmem” – tu manifestuje się to w pochwale unijnych propozycji, które nie wspominają o Bożej karze za odrzucenie Królestwa Chrystusowego.
Brak misji zbawczej: milczenie o piekle i łasce uświęcającej
Na poziomie teologicznym edytorial jest pusty jak modernistyczna liturgia: nie ma wzmianki o sakramentach, stanie łaski czy sądzie ostatecznym, co jest najszybszym oskarżeniem o naturalizm. Konflikt w Gazie to nie tylko „strach i niedopuszczalne warunki”, lecz szansa na nawrócenie dusz do Chrystusa, Króla, który „ma królować, ażby przy końcu świata położył wszystkie nieprzyjacioły pod nogi Boga i Ojca” (Quas Primas, cytując 1 Kor 15,25). Zamiast tego, Tornielli i „papież” Leon XIV wzywają do „poszanowania prawa humanitarnego”, co Syllabus (błąd 44) potępia: władza świecka nie może ingerować w sprawy religijne i moralne, lecz musi służyć Kościołowi. Palestyńczycy „zmuszani siłą opuszczać ziemie” – to echo biblijnego exodusu, lecz bez Chrystusa jako jedynego wyzwoliciela, staje się politycznym mitem. Kanon 21 Soboru Trydenckiego (sesja VI) naucza, że usprawiedliwienie wymaga wiary i sakramentów, nie sankcji UE.
Symptomatycznie, ten tekst owocuje z soborowej rewolucji po 1958 roku, gdzie „Kościół Nowego Adwentu” zredukował misję do humanitaryzmu, wbrew Quas Primas: „Królestwo […] obejmuje wszystkich ludzi […] cały ród ludzki podlega władzy Jezusa Chrystusa”. „Papież” Leon, jak jego poprzednicy-uzurpatorzy, zdradza to, wzywając do „pokoju” bez konwersji, co jest crimen laesae maiestatis divinae (zbrodnią przeciwko Boskiemu Majestatowi). Edytorial pomija, że prawdziwy pokój wymaga ukrzyżowania grzechu, nie dyplomacji – jak prorokował Izajasz (9,6-7), cytowany przez Piusa XI: „pokoju nie będzie końca na stolicy Dawidowej”.
Apel do integralnej wiary: Chrystus Król ponad sankcjami
Cały edytorial to duchowa ruina, gdzie modernistyczni „duchowni” jak Tornielli – piewca posoborowej sekty – torpedują ewangelizację na rzecz politycznej poprawności. Prawdziwy Kościół, trwający w wiernych wyznających integralną wiarę katolicką, potępia tę zdradę: państwa muszą uznać Chrystusa Króla publicznie, inaczej ich sankcje to faryseizm. Jak nauczał Leon XIII w Immortale Dei (1885), społeczeństwo bez Chrystusa to chaos. Niech ten konflikt stanie się wezwaniem do krucjaty wiary, nie do unijnych „narzędzi” – albowiem „nie przez co innego szczęśliwe państwo […] a przez co innego człowiek” (św. Augustyn, cyt. w Quas Primas).
Za artykułem:
Łagodne sankcje, które nie powstrzymują rzezi (vaticannews.va)
Data artykułu: 19.09.2025
