Portal eKAI relacjonuje otwarcie nowej siedziby Instytutu Pileckiego w Warszawie, podkreślając jej polsko-żydowskie akcenty, działalność nowego dyrektora Karola Madaja oraz projekty upamiętniające ofiary totalitaryzmów, w tym Polaków ratujących Żydów i rodzinę Ulmów. Artykuł wychwala filary działalności instytucji – archiwa, badania i edukację – oraz zapowiada spotkania z ocalałym z Holokaustu Saulem Dreierem i zjazd rodzin „Zawołanych po imieniu”. Ta narracja, ubrana w pozory historycznej rzetelności, ujawnia głęboką apostazję, redukując misję katolicką do świeckiego humanitaryzmu, gdzie *Królestwo Chrystusowe* ustępuje miejsca kultowi pamięci doczesnej, ignorując wieczną prawdę zbawienia dusz.
Redukcja historii do naturalistycznego humanizmu bez wzmianki o łasce Bożej
Portal eKAI, jako organ sekty posoborowej, prezentuje nową siedzibę Instytutu Pileckiego jako symbol modernizmu funkcjonalnego, gdzie upamiętnienie ofiar Holokaustu i bohaterów ratujących Żydów odbywa się w oderwaniu od integralnej wiary katolickiej. Cytowany artykuł stwierdza: „W gmachu utrzymanym w stylu modernizmu funkcjonalnego przypomniano m. in. o ofiarach i sprawcach Holokaustu oraz o Polakach ratujących Żydów”. Ta relacja, skupiona na archiwach i wystawach, całkowicie pomija eschatologiczny wymiar cierpienia – sąd ostateczny, stan łaski uświęcającej i konieczność nawrócenia. Gdzie jest ostrzeżenie przed wiecznym potępieniem tych, którzy odmawiają uznania panowania Chrystusa Króla? Jak nauczał Pius XI w encyklice Quas Primas: „Nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Instytut, pod kierunkiem Karola Madaja – absolwenta teologii z KUL, lecz ukształtowanego w posoborowym środowisku – promuje „trzy filary”: archiwa, badania i edukację, ale bez depotens sui (mocy Bożej), które winno przenikać każde upamiętnienie. To naturalistyczna deformacja, gdzie ofiary totalitaryzmów stają się pretekstem do dialogu międzyreligijnego, a nie wezwaniem do konwersji na jedyną prawdziwą wiarę.
Karol Madaj, pełniący obowiązki dyrektora, podkreśla: „Te przypadki [honorowanych] muszą mieć dobre uzasadnienie archiwalne: najpierw źródła, badania i dopiero popularyzacja”. Ten empiryzm, gloryfikujący ludzką metodę, ignoruje principium fidei (zasadę wiary), że historia zbawienia nie jest zbiorem faktów, lecz dziełem Opatrzności. Syllabus Błędów Piusa IX potępia taką racjonalistyczną autonomię: „Human reason, without any reference whatsoever to God, is the sole arbiter of truth and falsehood, and of good and evil” (punkt 3). Madaj, twórca gry „Kolejka” w IPN i były dyrektor muzeum Pileckich, wpisuje się w posoborową narrację, gdzie edukacja o przeszłości służy budowaniu „wspólnoty ludzkiej”, a nie Królestwa Bożego. Brak w artykule jakiegokolwiek odniesienia do sakramentów – czy ofiary Holokaustu otrzymały chrzest, czy ich ratownicy byli w stanie łaski? Milczenie to jest bluźniercze, bo redukuje heroizm do świeckiego altruizmu, zapominając, że prawdziwa ofiara wymaga martyrdom pro fide (męczeństwa za wiarę).
Pseudo-upamiętnienie „Zawołanych po imieniu”: Relatywizm etniczny i pominięcie katolickiej ekskluzywności
Projekt „Zawołani po imieniu”, kontynuowany przez Instytut, upamiętnia obywateli II RP, którzy ponieśli śmierć za pomoc Żydom. Madaj wyjaśnia: „Założenia programu «Zawołani po imieniu» obejmują wszystkich obywateli II RP, a nie tylko etnicznych Polaków wyznania rzymskokatolickiego. «Chodzi nam o obywateli polskich, którzy mieszkając po tzw. stronie aryjskiej ponieśli śmierć, ratując, pomagając współobywatelom, którzy byli zagrożeni przez okupanta, dlatego że byli Żydami»”. Ta inkluzywność, pozornie szlachetna, demaskuje modernistyczną indyferentyzm religijny, potępiony w Syllabusie: „Every man is free to embrace and profess that religion which, guided by the light of reason, he shall consider true” (punkt 15). Gdzie jest rozróżnienie między katolickimi męczennikami a tymi, którzy działali bez wiary? Dekret Lamentabili sane exitu Piusa X gromi taką relatywizację: „Dogmaty, które Kościół podaje jako objawione, nie są prawdami pochodzenia Boszego, ale są pewną interpretacją faktów religijnych” (punkt 22) – tu fakty historyczne stają się dogmatem bez Chrystusa.
Artykuł wychwala upamiętnienie bł. Rodziny Ulmów, zamordowanej w 1944 roku wraz z ukrywanymi Żydami. To herezja posoborowa w czystej postaci: Ulmowie, choć heroiczni, nie ponieśli śmierci pro fide catholica, lecz za akt miłosierdzia wobec Żydów. Ich „błogosławieństwo” ogłoszone przez sektę posoborową w 2023 roku jest oszustwem, bo nienarodzone dziecko Józefa nie było ochrzczone, a zatem nie mogło być święte. Sobór Trydencki naucza, że łaska sakramentalna jest niezbędna do zbawienia (sesja VI, kan. 4), a nie świecki heroizm. Portal eKAI, promując to jako wzór, przemilcza, że prawdziwa cnota wymaga stanu łaski – Ulmowie, w posoborowym ujęciu, stają się idolami laickiej moralności, nie świadkami Chrystusa. To bałwochwalstwo, gdzie pamięć o Żydach Goldmanów, Didnerów i Grünfeldów służy ekumenizmowi, a nie misji nawracania na katolicyzm. Pius XI w Quas Primas ostrzega: „Odmawiano Kościołowi władzy nauczania ludzi, wydawania praw, rządzenia narodami, którą to władzę otrzymał Kościół od Chrystusa Pana”. Instytut, zamiast głosić prymat Praw Bożych, buduje mosty do synagogi szatana, ignorując, że zbawienie jest tylko w Kościele katolickim (Sobór Florencyjski, sesja VIII).
Spotkania z ocalałymi: Kult człowieka ponad kultem Boga
Relacja zapowiada spotkanie z Saulem Dreierem, 100-letnim ocalałym z Holokaustu, założycielem Holocaust Survivor Band. „Urodzony 100 lat temu w Krakowie obywatel USA to niezwykły muzyk, świadek historii i założyciel Holocaust Survivor Band, powstały zaledwie 11 lat temu. W wieku 89 lat założył zespół, z którym koncertuje do dziś, udowadniając, że nigdy nie jest za późno, by spełniać marzenia i dzielić się nimi z innymi”. Ta hagiografia, skupiona na ludzkiej wytrwałości i muzyce, jest szczytem naturalizmu. Gdzie jest wezwanie do chrztu dla Dreiera? Artykuł milczy o jego stanie duszy, promując go jako wzór „spełniania marzeń” – to czysta antropocentryzność, potępiona w Lamentabili sane exitu: „Objawienie było tylko uświadomieniem sobie przez człowieka swego stosunku do Boga” (punkt 20). W perspektywie integralnej wiary katolickiej, świadectwo ocalałego winno prowadzić do Chrystusa, nie do koncertu perkusyjnego. Sekta posoborowa, poprzez eKAI, fetyszyzuje pamięć, ale zapomina o ultima finis (ostatecznym celu) – wiecznym zbawieniu. Dreier, jako Żyd bez nawrócenia, nie jest modelem; prawdziwi świadkowie, jak rotmistrz Pilecki, walczyli nie tylko z nazizmem, lecz za cywilizację chrześcijańską.
Rocznica aresztowania Pileckiego, zbiegająca się z otwarciem, jest okazją do heroizacji, ale bez teologicznego kontekstu. Pilecki, katolik, rozpoczął misję w Auschwitz jako ochotnik, lecz artykuł redukuje to do patriotyzmu, pomijając jego wiarę. Encyklika Quas Primas przypomina: „Chrystus panuje nad nami nie tylko prawem natury Swojej, lecz także i prawem, które nabył sobie przez odkupienie nasze”. Instytut, pod Madajem, kontynuuje wystawę o Grupie Ładosia i „Zawołanych po imieniu”, ale bez akcentu na katolicką wyłączność – to dialog z judaizmem, herezja potępiona przez Syllabus (punkt 18: „Protestantism is nothing more than another form of the same true Christian religion”). Zjazd rodzin „Zawołanych” 25 września to sympozjum świeckie, nie modlitewne; brak Najświętszej Ofiary za dusze męczenników dowodzi, że to paramasońska struktura, gdzie pamięć służy polityce, nie zbawieniu.
Dekonstrukcja językowa: Asekuracyjny ton jako maska apostazji
Język artykułu – biurokratyczny i neutralny – zdradza modernistyczną zgniliznę. Słowa jak „obywatele II RP” czy „współobywatele” relatywizują tożsamość, unikając „katolicy” na rzecz etniczno-państwowej inkluzji. Madaj mówi: „Nie chcemy pośpiechu, ważne jest dla mnie, by sytuację uspokajać, a nie robić pochopnych upamiętnień” – to asekuracja, unikająca prorockiego potępienia totalitaryzmów jako bluźnierstw przeciw Bogu. Portal eKAI, prosząc o wsparcie via Patronite, ujawnia komercjalizację misji, gdzie „informacje z życia Kościoła” to laicki news, nie kerygmat. Ton optymistyczny, bez lamentu nad grzechami, kontrastuje z Lamentabili sane exitu, które gromi „pogoń za nowinkami” (punkt I). To język sekty, gdzie Holokaust staje się mitem ekumenicznym, a nie wezwaniem do pokuty.
Symptomy soborowej rewolucji: Od misji zbawczej do muzealnego relatywizmu
Instytut Pileckiego, w posoborowym wydaniu, jest owocem Vaticanum II – redukcji Kościoła do agendy społecznej. Pomijając sąd ostateczny i konieczność łaski, staje się narzędziem fałszywego ekumenizmu, gdzie Żydzi i katolicy „współpracują” bez konwersji. Pius IX w Syllabusie potępia: „The Church has not the power of defining dogmatically that the religion of the Catholic Church is the only true religion” (punkt 21) – tu Instytut czyni to implicite, gloryfikując ratunek bez ewangelizacji. Madaj, jako teolog KUL, symbolizuje zdradę: jego gra „Kolejka” bawi, nie nawraca. To systemowa apostazja, gdzie totalitaryzmy potępia się politycznie, nie teologicznie – nazizm jako ludzka ideologia, nie dzieło szatana przeciw Chrystusowi Królowi. W integralnej wierze katolickiej, upamiętnienie winno prowadzić do Najświętszej Ofiary i spowiedzi; tu mamy koncerty i wystawy – bałwochwalstwo w nowoczesnym gmachu.
Ta narracja eKAI demaskuje duchowe bankructwo: bez prymatu Praw Bożych, pamięć o Pileckim i Ulmach staje się idolem, a nie drogą do nieba. Tylko w Królestwie Chrystusowym, jak nauczał Pius XI, „spłynęłyby na całe społeczeństwo niesłychane dobrodziejstwa, jak należyta wolność, jak porządek i uspokojenie”. Sekta posoborowa, okupując instytucje jak Instytut, sieje zgubę, ignorując extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia).
Za artykułem:
Polsko-żydowskie akcenty w nowej siedzibie Instytutu Pileckiego (ekai.pl)
Data artykułu: 19.09.2025
