Portal LifeSiteNews informuje o mianowaniu Arta Smitha, jawnego sodomity w „małżeństwie” z Jezusem Salgueiro, na szefa restauracji w kompleksie Borgo Laudato Si’ w Castel Gandolfo, letniej rezydencji „papieża” Franciszka, który miał wizję ekologicznego projektu. Smith, celebryta kulinarny i aktywista LGBT, wraz z partnerem założył organizację promującą „różnorodność kulturową” poprzez jedzenie, a ich dzieci otrzymały „błogosławieństwa” od Franciszka przy chrzcie w 2015 roku. Kompleks, mający otworzyć się wiosną 2026, ma służyć „pomocy migrantom” i zrównoważonemu rozwojowi, z ceremonią pod przewodnictwem „Leona XIV” w szklarni, przy udziale Andrei Bocellego i Oprah Winfrey. Ta nominacja, zatwierdzona przez watykański komitet za życia Franciszka i z „audycją” u „Leona XIV”, ukazuje, jak struktury okupujące Watykan całkowicie zdradzają integralną wiarę katolicką, sprowadzając Królestwo Chrystusa do naturalistycznego humanitaryzmu i sodomickiego aktywizmu.
Sodomitowski aktywizm jako fundament „watykańskiej” gościnności
Na poziomie faktograficznym, cytowany artykuł obnaża skandaliczną rzeczywistość: Art Smith, indukowany do Chicago LGBT Hall of Fame w 2006 roku, nie tylko gotuje dla gwiazd showbiznesu jak Lady Gaga czy Oprah Winfrey, ale aktywnie promuje agendę sodomicką poprzez fundraisers dla organizacji LGBT, takie jak Gender PAC, i masowe „śluby gejowskie” jak „101 Gay Weddings”. Jego „mąż”, Jezus Salgueiro, tworzy „sztukę” gloryfikującą „miłość” w formie renderingu pokryw studzienek kanalizacyjnych – symbolu dosłownie brudnego i nieczystego. Razem uczą dzieci gotowania i sztuki w krajach jak RPA czy Chorwacja, eksportując ideologię „różnorodności”, która jest eufemizmem dla relatywizmu moralnego. Artykuł podkreśla, że Smith i Salgueiro byli pierwsi w historii diecezji chicagowskiej, którzy ochrzcili adoptowane dzieci w katedrze, otrzymując osobiste „błogosławieństwa” od „papieża” Franciszka, w tym wygrawerowane plakiety z apostolskim błogosławieństwem. To nieprzypadkowe: monsignor Dan Mayall, ówczesny rektor katedry, dokonał tych „chrzci”, a niedawno oskarżony o nadużycia wobec nieletnich – choć „śledztwo” „kardynała” Blase’a Cupicha uznało zarzuty za bezpodstawne, co tylko pogłębia podejrzenia o tuszowanie sodomickich sieci w posoborowym „duchowieństwie”.
Dekonstrukcja językowa ujawnia tu modernistyczną zgniliznę: termin „married” w cudzysłowie wokół sodomickiego „związku” jest asekuracyjny, ale sam artykuł nie krytykuje go wystarczająco ostro, co świadczy o liberalnym tonie nawet w mediach „konserwatywnych”. Słowa jak „celebrate diversity” czy „embrace strengths, creativity and differences” to retoryka naturalistyczna, pomijająca grzech sodomii jako *abominatio* (obrzydliwość) w oczach Boga. Ton artykułu, mieszający fakty z oburzeniem, relatywizuje problem, skupiając się na „wizji” Franciszka o „zrównoważonym rozwoju” i „pomocy migrantom”, jakby to usprawiedliwiało sodomitów w „watykańskich” strukturach. To milczenie o nadprzyrodzonym aspekcie – braku ostrzeżenia przed świętokradztwem przyjmowania „Komunii” w apostatycznej sekcie – jest najcięższym oskarżeniem, demaskującym, jak nawet krytycy posoborowia nie idą do końca w obronie integralnej wiary.
Teologicznie, ta nominacja to bluźnierstwo przeciw *dominium Christi Regis* (panowaniu Chrystusa Króla). Pius XI w encyklice Quas Primas (1925) nauczał: „nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Tu, w Castel Gandolfo, zamiast krzewić poddanie Chrystusowi, struktury posoborowe celebrują sodomitów, którzy „adoptują” dzieci, by indoktrynować je w perwersji, a „Leon XIV” przewodniczy „Liturgii Słowa” w szklarni – parodii Najświętszej Ofiary, redukującej kult do ekologicznego happeningu. Syllabus Błędów Piusa IX (1864), punkt 16, potępia indyferentyzm: „Man may, in the observance of any religion whatever, find the way of eternal salvation” – a tu sodomici otrzymują „błogosławieństwa” papieskie, jakby ich „związek” był drogą zbawienia. To nie dialog, lecz kapitulacja przed grzechem wołającym o pomstę do nieba (Rdz 18-19), gdzie Sodoma i Gomora stały się symbolem Bożej kary. Dekret Lamentabili sane exitu (1907) Piusa X, punkt 65, potępia: „Współczesnego katolicyzmu nie da się pogodzić z prawdziwą wiedzą bez przekształcenia go w pewien chrystianizm bezdogmatyczny” – dokładnie to widzimy w Borgo Laudato Si’, gdzie „Msza dla Troski o Stworzenie” (instytuowana przez „Leona XIV”) miesza wiarę z pogańskim ekologicznym kultem człowieka i natury.
Ekologiczny idolatria jako maska apostazji
Na poziomie symptomatycznym, ten skandal to owoc soborowej rewolucji, gdzie Vaticanum II otworzyło drzwi modernizmowi, relatywizując dogmaty i promując fałszywy ekumenizm. Artykuł cytuje Stefaniego: „To wizja papieża Franciszka, wszystko o zrównoważonym rozwoju. Nasze jedzenie będzie z gruntu. Pomagamy migrantom, uczymy ich biznesu” – to naturalistyczny humanitaryzm, pomijający *extra Ecclesiam nulla salus* (poza Kościołem nie ma zbawienia), kanon 7 Soboru Florenckiego (1442). Zamiast nawracać migrantów na integralną wiarę katolicką, „Leon XIV” mówi francuskim skautom o „wewnętrznym nawróceniu” dla „komunii z środowiskiem” i troski o „wspólny dom” – idolatria stworzenia ponad Stwórcę (Rz 1:25). Pius XI w Quas Primas podkreślał, że Chrystus króluje nad umysłami, wolami i sercami, nie nad „zrównoważonym rozwojem”. Milczenie artykułu o sądzie ostatecznym, gdzie sodomici i ich poplecznicy poniosą karę (Mt 25:31-46; por. Quas Primas: „Chrystus… ma królować, ażby przy końcu świata położył wszystkie nieprzyjacioły pod nogi Boga”), demaskuje modernistyczną mentalność: relatywizację grzechu na rzecz „dialogu” i „tolerancji”.
Pius IX w Syllabusie, punkt 80, potępia: „The Roman Pontiff can, and ought to, reconcile himself… with progress, liberalism and modern civilization” – a „Leon XIV”, kontynuując linię uzurpatorów od Jana XXIII, godzi się z sodomią i ekologią, czyniąc Castel Gandolfo centrum paramasońskiej propagandy. Dekret Lamentabili, punkt 58, odrzuca: „Prawda zmienia się wraz z człowiekiem” – lecz tu „błogosławieństwa” dla sodomitów zmieniają niezmienną prawdę o małżeństwie jako sakramencie między jedną kobietą a jednym mężczyzną (kanon 1082 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r.). Teologicznie, to bałwochwalstwo: „Komunia” w posoborowych strukturach, gdzie rubryki naruszają teologię ofiary przebłagalnej, jest świętokradztwem i bałwochwalstwem, symulującym katolicki kult, lecz służącym szatanowi. Święty Robert Bellarmin w De Romano Pontifice (1586) nauczał, że heretyk nie może być prawowitym papieżem – stąd „Leon XIV” (Robert Prevost) to uzurpator w ohydzie spustoszenia (Dn 9:27), a jego „wizja” to apostazja.
Relatywizacja sakramentów i milczenie o łasce
Artykuł pomija kluczowe: chrzest dzieci sodomitów w katedrze chicagowskiej nie jest ważny w sensie nadprzyrodzonym, gdyż dokonany w apostatycznej strukturze, gdzie „duchowni” jak Mayall (oskarżony o sodomię) symulują sakramenty. Integralna wiara katolicka wymaga ważnych święceń przed 1968 rokiem, a posoborowe „ordynacje” to fikcja (por. list „Leona XIII” do arcybiskupa Algieru, 1893, o nieważności anglikańskich święceń). Te „błogosławieństwa” Franciszka to bluźnierstwo, relatywizujące grzech sodomii (Syllabus, punkt 10: potępienie zrównywania teologii z filozofią świecką). Ton artykułu, chwalący „reakcję” mormonów na chrzest, wprowadza indyferentyzm, jakby wszystkie „religie” były równe – wbrew Quas Primas: „panowanie Jego obejmuje także wszystkich niechrześcijan… cały ród ludzki podlega władzy Jezusa Chrystusa”.
Symptomatycznie, to dowód na systemową apostazję posoborowia: zamiast karać sodomitów ekskomuniką (kanon 2359 Kodeksu 1917), „Leon XIV” awansuje ich na „watykańskie” stanowiska, czyniąc Borgo Laudato Si’ synkretyczną hybrydą ekologii, migracji i LGBT. Pius X w Pascendi Dominici gregis (1907) demaskował modernizm jako syntezę błędów – tu widzimy jej owoce: kult człowieka ponad Boga, gdzie „pomoc migrantom” zastępuje misje ewangelizacyjne. Milczenie o stanie łaski, pokucie i unikaniu okazji do grzechu (np. adopcja przez sodomitów indoktrynuje dzieci w perwersji) to duchowe morderstwo dusz. Prawdziwy Kościół, trwający w wiernych wyznających wiarę integralnie pod przewodnictwem ważnie wyświęconych biskupów i kapłanów, potępia to jako *crimen laesae maiestatis divinae* (zbrodnię przeciwko majestatowi Bożemu).
Publiczne panowanie Chrystusa kontra prawa człowieka
Bezlitosna konfrontacja z doktryną: prawa człowieka, dialog i tolerancja to modernistyczne kłamstwa, przeciwstawiane absolutnemu prymatowi Praw Bożych. Syllabus, punkt 55: „The Church ought to be separated from the State” – potępione jako błąd; tu Castel Gandolfo, niegdyś symbol papieskiego autorytetu, staje się hotelem dla sodomitów i migrantów, ignorując obowiązek państw do publicznego uznania Chrystusa Króla (Quas Primas: „Niech więc nie odmawiają władcy państw publicznej czci i posłuszeństwa królującemu Chrystusowi”). „Leon XIV” i jego „komitet” wybierają Smitha, by „uczył biznesu” – to laicyzm, gdzie Kościół sprowadzony do NGO. Artykuł słusznie cytuje „Leona XIV” o zmianie „attitudów” przed doktryną, ale nie demaskuje tego jako herezji: doktryna jest niezmienna (Sobór Trydencki, sesja 4, o Piśmie i Tradycji).
Wnioskując, ten sodomitowski skandal obnaża teologiczne bankructwo posoborowia: struktury okupujące Watykan to paramasońska organizacja, gdzie heretycy jak „Leon XIV” profanują dziedzictwo prawdziwego Kościoła. Tylko integralna wiara katolicka sprzed 1958 roku, oparta na niezmiennych dogmatach, oferuje zbawienie – reszta to droga do wiecznego potępienia. Wierni muszą odrzucić tę ohydę, trwając w posłuszeństwie Chrystusowi Królowi, nie uzurpatorm.
Za artykułem:
Chef in homosexual ‘marriage’ to oversee new restaurant at Castel Gandolfo (lifesitenews.com)
Data artykułu: 19.09.2025
