Portal EWTN News relacjonuje wystąpienie „papieża” Leona XIV podczas Jubileuszu Pracowników Sprawiedliwości w Rzymie (20 września 2025), gdzie uzurpator watykański głosił modernistyczną koncepcję łączenia sprawiedliwości z przebaczeniem. W przemówieniu do 20 tys. prawników z całego świata, w tym sędziego Sądu Najwyższego USA Samuela Alito, „Leon XIV” stwierdził, że „moc przebaczenia, właściwa przykazaniu miłości, jawi się jako element konstytutywny sprawiedliwości zdolnej połączyć to, co nadprzyrodzone, z tym, co ludzkie”.
Fałszywa dialektyka miłosierdzia i sprawiedliwości
Antypapież, powołując się na rzekomo „ewangeliczną cnotę sprawiedliwości”, dokonuje typowo modernistycznego zabiegu przeciwstawienia sprawiedliwości ludzkiej domniemanej „sprawiedliwości ewangelicznej”:
„Nie stanowi ona przeszkody dla sprawiedliwości ludzkiej, lecz poddaje ją pod dyskusję i nadaje jej nowy kształt: prowokuje ją, by poszła jeszcze dalej, ponieważ popycha ją w kierunku poszukiwania pojednania”
.
To jawna herezja sprzeczna z nauczaniem Piusa XI, który w Quas Primas podkreślał: „Królestwo naszego Odkupiciela obejmuje wszystkich ludzi – czy to jako jednostki, czy rodziny, czy państwa, gdyż ludzie w społeczeństwach zjednoczeni nie mniej podlegają władzy Chrystusa jak jednostki” (QA 18). Tymczasem „Leon XIV” redukuje sprawiedliwość do narzędzia terapii społecznej, głosząc, że „zło nie tylko musi być ukarane, ale także naprawione”, co stanowi zaprzeczenie klasycznej koncepcji iustitia vindicativa.
Prawo bez Boga – fundament nowego światowego ładu
W całym przemówieniu zabrakło jakiegokolwiek odniesienia do nadprzyrodzonego celu prawa jako narzędzia prowadzącego dusze do zbawienia. Zamiast tego „Leon XIV” cytuje wybiórczo św. Augustyna, pomijając jego nauczanie o państwie Bożym, by zasugerować, że sprawiedliwość ma służyć utrzymaniu czysto ziemskiego porządku:
„’Bez sprawiedliwości’ […] 'państwo nie może być zarządzane; niemożliwe jest posiadanie prawa w państwie, gdzie nie ma prawdziwej sprawiedliwości'”
.
To ewidentne nadużycie myśli Doktora Łaski, który w De Civitate Dei jasno nauczał, że „państwo pozbawione sprawiedliwości jest bandą rozbójników” (IV, 4), rozumiejąc sprawiedliwość jako cnotę teologalną podporządkowaną czci prawdziwego Boga. Tymczasem posoborowa koncepcja sprawiedliwości, prezentowana przez uzurpatora, sprowadza się do świeckiego humanitaryzmu, gdzie przebaczenie zastępuje karę, a roszczenie do „naprawy zła” neguje obiektywny charakter wykroczeń.
Amerykańska delegacja jako przykład apostazji
Szczególnie wymowne jest uczestnictwo 50-osobowej delegacji Catholic Bar Association pod przewodnictwem Joshuy McCaiga oraz sędziego Alito. Ten ostatni, choć nominalnie konserwatywny, poprzez udział w modernistycznym rytuale legitymizuje struktury antykościoła. McCaig deklaruje, że „Kościół katolicki wnosi zasoby, nadzieję, wspólnotę, wartości wpajane w nauczaniu Jezusa Chrystusa”, co jest czystą hipokryzją wobec faktu, że „Leon XIV” i cała struktura posoborowa odrzucają niezmienne nauczanie Chrystusa o wyłącznym prawie Kościoła do interpretacji prawa Bożego.
Milczenie o społecznej władzy Chrystusa Króla
Najcięższym zarzutem wobec całego wydarzenia jest całkowite pominięcie obowiązku uznania społecznego panowania Chrystusa Króla. Gdy „Leon XIV” mówi o narodach „łaknących i pragnących sprawiedliwości”, nie wskazuje jedynego lekarstwa: publicznego uznania prawa Bożego jako fundamentu porządku prawnego. Już Pius XI przestrzegał: „Błądziłby bardzo, kto odmawiałby Chrystusowi, jako Człowiekowi, władzy nad jakimikolwiek sprawami doczesnymi, gdyż Chrystus otrzymał od Ojca nieograniczone prawo nad wszystkim, co stworzone” (QA 17).
Tymczasem abp Juan Ignacio Arrieta, sekretarz Dykasterii ds. Tekstów Prawnych, w wykładzie inaugurującym wydarzenie stwierdził, że „ci, którzy wymierzają sprawiedliwość w Kościele, muszą być także pasterzami”, co w kontekście posoborowym oznacza jedynie dalsze rozmywanie granicy między porządkiem nadprzyrodzonym a naturalnym.
Konsekwencje doktrynalne
Przedstawiona przez antypapieża wizja „sprawiedliwości” jako syntezy miłosierdzia i prawa stanowi jawną realizację potępionych tez modernizmu. Syllabus Piusa IX wyraźnie odrzuca twierdzenie, że „Kościół powinien się pogodzić z postępem, liberalizmem i współczesną cywilizacją” (propozycja 80). Tymczasem cały jubileusz służył promocji humanistycznej religii światowej, gdzie prawo stanowi narzędzie inżynierii społecznej, a nie ochrony ładu moralnego.
Jak ostrzegał św. Pius X w Lamentabili, tego typu próby „przekształcenia Kościoła w pewien chrystianizm bezdogmatyczny, to jest w szeroki i liberalny protestantyzm” (propozycja 65) stanowią najcięższą zdradę depozytu wiary. Brak jakiejkolwiek wzmianki o grzechu, karze wiecznej czy zadośćuczynieniu sprawiedliwości Bożej demaskuje prawdziwy cel posoborowej „reformy” – zastąpienie katolickiej koncepcji sprawiedliwości świeckim sentymentalizmem.
Tags: Leon XIV, Samuel Alito, Jubileusz Pracowników Sprawiedliwości, modernizm, posoborowie, sprawiedliwość, przebaczenie, prawo, apostazja, EWTN
Za artykułem:
Forgiveness is fundamental to justice, Pope Leo XIV tells legal professionals at Jubilee (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 20.09.2025
