Portal vaticannews.va relacjonuje przebieg XXXIX Międzynarodowego Katolickiego Festiwalu Filmów i Multimediów „Niepokalana” 2025, który zakończył się galą wręczenia nagród w Ołtarzewie. Na imprezę zgłoszono rekordową liczbę 130 produkcji z pięciu kontynentów, w tym filmy fabularne, dokumenty, słuchowiska radiowe oraz – po raz pierwszy – fotografie. Grand Prix festiwalu otrzymał amerykański thriller „Złowrogi”, podczas gdy dokument „Rycerz” o Maksymilianie Kolbe zajął trzecie miejsce w kategorii dokumentów fabularyzowanych. Impreza odbyła się pod „błogosławieństwem” uzurpatora Leona XIV, a wśród jurorów znaleźli się duchowni z nieważnymi święceniami posoborowymi.
Kryzys katolickiej tożsamości w festiwalowym zwierciadle
Organizatorzy festiwalu w Ołtarzewie z dumą podkreślają „zaskakująco wysoki poziom” zgłoszonych produkcji, jednak już sam dobór nagrodzonych tytułów demaskuje apostazję substancjalną całego przedsięwzięcia. Przyznanie głównej nagrody thrillerowi „Złowrogi”, który – jak przyznaje dystrybutor z „Rafael Film” – opiera się na „schemacie listów starego diabła do młodego”, stanowi jawne pogwałcenie kanonu 60 Soboru Laodycejskiego (364 r.), zabraniającego przedstawiania diabła w sztuce ze względu na niebezpieczeństwo okultystycznych wpływów.
„Produkcja «Złowrogi» to film, który wprowadziliśmy do kin na przełomie grudnia i stycznia. Ten film jak chodzi o Rafael Film czy Festiwal «Niepokalana» może wydawać się niespodziewany, ponieważ jest to thriller” – tłumaczy Przemysław Wręźlewicz z dystrybucji Rafael Film.
Ta „niespodzianka” odsłania zasadniczy problem całej imprezy: brak jakichkolwiek teologicznych kryteriów oceny. Jury pod przewodnictwem ks. Ryszarda Gołąbka SAC (należącego do Pallotynów – zgromadzenia szczególnie dotkniętego posoborową demolką) kierowało się wyłącznie świeckimi kategoriami „poziomu artystycznego”, całkowicie pomijając obowiązek weryfikacji zgodności z katolicką doktryną. Tymczasem już Leon XIII w encyklice Immortale Dei przypominał, że „sztuka katolicka winna przede wszystkim służyć wywyższeniu prawd wiary i pobożności”, nie zaś konkurować z produkcjami Hollywood.
Maksymilian Kolbe jako narzędzie modernizmu
Szczególnie bulwersująca jest obecność filmu „Rycerz” o Maksymilianie Kolbe, który zdobył trzecią nagrodę w kategorii dokumentów fabularyzowanych. Produkcja Fundacji Opoka (jednego z filarów posoborowej pseudokatolickiej infrastruktury) utrwala heretycką narrację o Kolbe jako „męczenniku miłości”. Tymczasem kanoniczna definicja męczeństwa (Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917, kan. 2015 §2) wymaga śmierci z nienawiści do wiary (odium fidei), czego w przypadku franciszkanina z Auschwitz nie sposób dowieść. Śmierć za współwięźnia – choć bohaterska – nie spełnia znamion męczeństwa w rozumieniu Magisterium przedsoborowego.
Co więcej, sama „kanonizacja” Kolbe przez antypapieża Jana Pawła II w 1982 r. stanowi akt nieważny z punktu widzenia prawa kanonicznego. Jak przypomina dekret Świętego Oficjum z 1914 r. (De validitate canonizationum), „kanonizacja dokonana przez nielegalnego zwierzchnika Kościoła jest z mocy samego prawa nieważna”. Tym samym promowanie kultu „świętego Maksymiliana” służy wyłącznie legitymizacji posoborowej pseudohagiografii.
Estetyczny synkretyzm jako norma
Analiza pełnej listy laureatów ujawnia przerażający synkretyzm artystyczno-duchowy, gdzie obok filmu o „anielskich mocach” („Anioły miłosierdzia”) nagradza się produkcję „Czerwona zaraza” gloryfikującą antykomunistyczny militaryzm, a modlitewna aplikacja „Parochialis” dzieli podium z teledyskiem „Kochać” w stylu pop-rockowym. Ten chaos stanowi dokładne wcielenie modernistycznej zasady „syntezy wszystkich błędów” potępionej przez św. Piusa X w encyklice Pascendi.
Niepokojący jest również fakt nagradzania fotografii religijnych – dziedziny szczególnie narażonej na idolatrię. Jak przypomina dekret Świętego Oficjum z 1625 r. (De imaginibus sacris), „wszelkie wizerunki święte winny być wykonywane według kanonów sztuki kościelnej, unikając nowatorstwa i świeckich wpływów”. Tymczasem nagrodzone zdjęcie „Mistyczny poranek” przedstawia nebuliczne mgły wokół klasztoru – technikę typową dla pogańskiej estetyki New Age.
Pseudoduchowość bez sakramentalnego fundamentu
Organizatorzy festiwalu całkowicie pomijają kluczową kwestię ważności sakramentów u uczestników wydarzenia. Przewodniczący komitetu organizacyjnego ks. Krzysztof Gryz (wyświęcony po 1968 r.) oraz juror ks. Ryszard Gołąbek (pallotyn formowany w posoborowych „nowinkach”) nie posiadają ważnych święceń kapłańskich z powodu nieważności posoborowego rytu święceń (potwierdzonej przez teologów ks. Guérard des Lauriers i bp. Thuc).
W tej sytuacji cała „duchowa otoczka” festiwalu – w tym pseudomaryjny tytuł – okazuje się pustą fasadą. Jak przypomina bulla Quo primum tempore św. Piusa V, „żadna ofiara nie może być składana Bogu, chyba że przez prawowitych kapłanów ustanowionych według tradycyjnej sukcesji apostolskiej”. Tym samym błogosławieństwo udzielone przez uzurpatora z Watykanu oraz jakiekolwiek „modlitewne inicjatywy” podczas festiwalu nie posiadają wartości nadprzyrodzonej.
Instrumentalizacja Niepokalanej w służbie modernizmu
Najcięższym przewinieniem organizatorów jest próba zawłaszczenia tytułu „Niepokalana” dla wydarzenia, które jawnie przekracza ramy katolickiej ortodoksji. Jak nauczał Pius IX w bulli Ineffabilis Deus ogłaszającej dogmat o Niepokalanym Poczęciu, „cześć dla Najświętszej Dziewicy winna być wolna od jakichkolwiek kompromisów ze świeckością”.
Tymczasem festiwal w Ołtarzewie przemienia Niepokalaną w markę promocyjną dla artystycznego eklektyzmu, gdzie thriller o demonach otrzymuje nagrodę główną, a dokument o męczennikach wołyńskich musi dzielić drugie miejsce z produkcją o mistycznych objawieniach. To dokładne przeciwieństwo cultus marianus praktykowanego przez prawdziwy Kościół, gdzie – jak pisał św. Ludwik Maria Grignion de Montfort – „wszystko ma prowadzić do większej chwały Boga przez Maryję”.
XL edycja festiwalu zapowiadana jako „jubileuszowa” będzie zatem nie celebracją wiary, lecz kolejnym etapem demontażu katolickiej tożsamości kulturowej. Dopóki organizatorzy nie odrzucą posoborowego paradygmatu i nie powrócą do nienaruszalnych zasad sztuki katolickiej (zdefiniowanych na Soborze Trydenckim i w encyklice Mediator Dei Piusa XII), „Niepokalana” pozostanie jedynie cyniczną etykietą dla postmodernistycznej zabawy w religijność.
Za artykułem:
Rekord „Niepokalanej”. 130 dzieł na festiwalu, na którym nagrodzono „Rycerza” (opoka.org.pl)
Data artykułu: 22.09.2025
