Portal Gość Niedzielny informuje o masowych protestach w Brazylii przeciwko projektowi amnestii dla byłego prezydenta Jaira Bolsonaro i jego zwolenników, oskarżonych o próbę zamachu stanu w styczniu 2023 roku. Demonstracje w Rio de Janeiro, Sao Paulo i innych miastach odbywają się pod hasłem „Kongres nieprzyjacielem ludu”, podczas gdy Izba Deputowanych forsuje procedowanie ustawy bez konsultacji komisji parlamentarnych. Artykuł relacjonuje napiętą sytuację polityczną, gdzie „rosną szanse Bolsonaro na uzyskanie poparcia większości deputowanych, rehabilitację i powrót do polityki”, pomimo społecznego sprzeciwu. Całość prezentowana jest jako konflikt między „lewica” a „skrajna prawica”, kompletnie ignorując katolickie kryteria oceny moralnej wydarzeń.
Polityczny pragmatyzm versus porządek moralny
Relacja portalu całkowicie pomija kluczowy wymiar sprawy: sprzeczność jakiejkolwiek amnestii dla zamachowców z fundamentalnymi zasadami sprawiedliwości społecznej. Już w 1864 roku Pius IX w Syllabusie błędów potępił tezę, że „władza jest niczym więcej jak sumą sił materialnych” (punkt 60). Tymczasem próba uniknięcia odpowiedzialności za zniszczenie gmachów państwowych i atak na legalny rząd stanowi jawne pogwałcenie zasady reddere cuique suum (oddać każdemu, co mu się należy). Kościół zawsze nauczał, że „władza świecka nie może uwalniać od kary za przestępstwa przeciwko porządkowi publicznemu” (Leon XIII, Libertas praestantissimum).
Dziesiątki tysięcy Brazylijczyków protestowały w niedzielę w dawnej stolicy kraju, Rio de Janeiro oraz w Sao Paulo i innych miastach kraju przeciwko projektowi amnestii dla byłego prezydenta Jaira Bolsonaro.
To zdanie ujawnia modernistyczną pułapkę semantyczną: protesty przedstawiane są jako spontaniczny „głos ludu”, podczas gdy w katolickiej nauce społecznej prawowita władza ma obowiązek karania buntowników, by chronić dobro wspólne (Rzymian 13:1-4). Pius XI w Quas Primas jednoznacznie stwierdza: „Niechaj więc obowiązkiem i staraniem rządzących będzie, aby dzień [Chrystusa Króla] przypomniał narodom obowiązki posłuszeństwa względem Chrystusa”.
Milczenie pseudo-hierarchii jako przyzwolenie na anarchię
Najcięższym zarzutem wobec struktury posoborowej w Brazylii jest jej całkowite milczenie w obliczu jawnych aktów bezprawia. Gdy w 1925 roku Pius XI ustanawiał święto Chrystusa Króla, podkreślał: „Państwa winny publicznie czcić Chrystusa i Jego słuchać: przypomni im bowiem sąd ostateczny”. Tymczasem ani „biskupi”, ani „konferencja episkopatu” nie zabrali głosu w sprawie próby obalenia legalnej władzy. To symptomatyczne dla sekty posoborowej, która w myśl błędów potępionych w dekrecie Lamentabili (1907): „składa się z samych ewolucji świadomości chrześcijańskiej” (punkt 54).
Artykuł bezkrytycznie powiela frazę o „lewicy” i „skrajnej prawicy”, zupełnie ignorując katolicką doktrynę o jedynym słusznym ustroju – monarchii chrześcijańskiej. Jak zauważył św. Pius X: „Demokracja równa się ateizmowi państwowemu” (list do kard. Gasparriego, 1907). Przedstawianie konfliktu w kategoriach „postępowy Lula vs. konserwatywny Bolsonaro” to klasyczny przykład modernistycznego relatywizmu, gdzie obie strony sporu pozostają w błędzie, odrzucając społeczne panowanie Chrystusa.
Rewolucja permanentna jako owoc odrzucenia królewskiej władzy Zbawiciela
Sytuacja w Brazylii doskonale ilustruje słowa Piusa XI z Quas Primas: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw (…), zburzone zostały fundamenty pod tąż władzą”. Zarówno próba zamachu stanu, jak i obecne próby amnestii są logiczną konsekwencją odrzucenia zasady, że wszelka władza pochodzi od Boga (Jan 19:11). Kościół zawsze potępiał zarówno rewolucję, jak i niesprawiedliwe prawa – tymczasem posoborowa struktura milczy, zdradzając swój antychrześcijański charakter.
Amnestia ma umożliwić uniknięcie kary dla uczestnikom aktów wandalizmu w stolicy kraju, Brasilii, do których doszło 8 stycznia 2023 roku po wtargnięciu tysięcy zwolenników Bolsonaro do Pałacu Prezydenckiego oraz gmachów Sądu Najwyższego i Kongresu
W świetle kanonu 1399 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku, każdy katolik wspierający taką amnestię popełnia grzech współudziału w bezprawiu. Brak reakcji ze strony „duchowieństwa” brazylijskiego potwierdza tylko tezę o ich apostazji. Jak pisał św. Robert Bellarmin: „Gdy władza świecka wymyka się spod kontroli Kościoła, staje się narzędziem szatana” (De Romano Pontifice).
Naturalizm polityczny jako antyteza katolickiego ładu
Cała narracja portalu utrzymana jest w duchu błędów potępionych w Syllabusie (punkty 39, 55, 77), gdzie: „Kościół i państwo powinny być rozdzielone”. Brak jakiegokolwiek odniesienia do grzechu, odpowiedzialności moralnej czy kary wiecznej demaskuje naturalistyczne przesłanie tekstu. Tymczasem już Sobór Laterański IV (1215) nauczał: „Władcy świeccy winni karać heretyków konfiskatą dóbr i więzieniem” (kanon 3). W Brazylii zaś mamy do czynienia z sytuacją odwrotną: państwo nagradza buntowników, a Kościół milczy.
Podsumowując, analizowany artykuł to klasyczny przykład laicyzacji dyskursu publicznego, gdzie spór polityczny przedstawia się jako walkę „dobra ze złem” w czysto naturalnych kategoriach. Tymczasem jedynym rozwiązaniem dla Brazylii byłoby – jak uczył Pius XI – „uznanie królewskiej władzy Chrystusa i podporządkowanie jej wszystkich praw”. Dopóki jednak struktury okupujące Watykan nie wrócą do niezmiennej doktryny, kraje takie jak Brazylia skazane są na permanentną rewolucję i kontrrewolucję, zawsze jednak pozostając w sidłach tego samego błędu: odrzucenia społecznego panowania Naszego Pana Jezusa Chrystusa.
Za artykułem:
Brazylia: Tysiące Brazylijczyków protestowały przeciwko amnestii dla Bolsonaro (gosc.pl)
Data artykułu: 22.09.2025
