Portal Gość Niedzielny (22 września 2025) relacjonuje rozpoczęcie procesu apelacyjnego „kardynała” Angelo Becciua, skazanego w pierwszej instancji na 5,5 roku więzienia za nadużycia finansowe związane z inwestycjami Sekretariatu Stanu, w tym stratą 139 mln euro przy transakcjach nieruchomościowych w Londynie. Proces, nazywany „stulecia”, ujawnił sieć nieprawidłowości, korupcji i konfliktów instytucjonalnych w strukturach okupujących Watykan. „Papież” Leon XIV skomentował sprawę słowami: „Ileż milionów stracono”, podczas gdy obrona Becciua utrzymuje jego niewinność, wskazując na rzekomo ograniczony zakres jego decyzyjności jako zastępcy sekretarza stanu.
Finanse jako zwierciadło duchowej zgnilizny
Sedno problemu nie tkwi w błędach księgowych, lecz w systemowym odejściu od nadprzyrodzonej misji Kościoła. Już Pius XI w Quas Primas (1925) nauczał, że „pokój Chrystusowy w Królestwie Chrystusowym” możliwy jest jedynie poprzez uznanie władzy Zbawiciela nad wszelkimi sferami życia, włącznie z ekonomią. Tymczasem struktury posoborowe, redukując Kościół do poziomu korporacji finansowej, zdradziły swój naturalistyczny charakter. Jak zauważył św. Pius X w Lamentabili (1907), moderniści „przeczuwają w Kościele żywotność wewnętrzną, która się nieustannie rozwija” – co w praktyce oznacza zastąpienie teologii rachunkowością, a troski o dusze – spekulacjami nieruchomościowymi.
„Straty, jakie poniósł Sekretariat Stanu w wyniku tej transakcji, oszacowano na co najmniej 139 milionów euro”
Milczenie o źródle tych funduszy (m.in. świętopietrze) jest wymowne. Ofiary wiernych, tradycyjnie przeznaczane na utrzymanie Stolicy Apostolskiej i działalność misyjną, zostały zmarnowane na luksusową kamienicę – co stanowi nie tylko nadużycie administracyjne, ale sacrilegium (świętokradztwo). Kanon 2340 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku przewiduje ekskomunikę właśnie za świętokradztwo, lecz w neo-kościele brak mechanizmów dyscyplinujących tę duchową gangrenę.
Upadek władzy: gdy purpura staje się parodią
Sprawa Becciua demaskuje fikcję autorytetu w posoborowej pseudo-hierarchii. „Kardynał”, pozbawiony praw przez „papieża” Franciszka, stał się ikoną wewnętrznych rozgrywek watykańskich klanów. Jego argument, iż „pieniądze przeznaczał na cele charytatywne”, ignoruje podstawową zasadę katolickiego zarządzania: Bonus pastor bonus dispensator (Dobry pasterz jest dobrym zarządcą – św. Bernard z Clairvaux). Pius XII w Mystici Corporis (1943) podkreślał, że nawet charytatywne intencje nie usprawiedliwiają nieuczciwych metod.
Proces apelacyjny przed Trybunałem Państwa Watykańskiego, z udziałem „arcybiskupa” Alejandro Arellano Cedillo, to kolejne ogniwo w łańcuchu pozorów. Jak zauważył Pius IX w Syllabusie błędów (1864), błąd 24: „Kościół nie ma władzy używania siły ani żadnej władzy doczesnej, bezpośredniej lub pośredniej” – co podważa samą legitymację świeckiego sądownictwa watykańskiego do rozstrzygania spraw duchownych.
London calling: geografia bankructwa
Inwestycja w londyńską nieruchomość przy Sloane Avenue symbolizuje zdradę katolickiej zasady ubi Petrus, ibi Ecclesia (gdzie Piotr, tam Kościół). Zamiast umacniać Rzym jako centrum chrześcijaństwa, posoborowcy lokują kapitał w stolicy anglikańskiej schizmy. To materialny odpowiednik teologicznego relatywizmu, potępionego już przez św. Piusa X w Pascendi (1907): „Moderniści […] wierzą święcie, że wiara musi się poddać nauce, nie tylko w pozorze, ale w rzeczy samej i na zawsze”.
Artykuł milczy o największej zbrodni: sprowadzeniu Kościoła do poziomu korporacji, gdzie liczą się milionowe straty, a nie utracone dusze. Brak jakiejkolwiek wzmianki o grzechu, potrzebie pokuty czy zadośćuczynienia – to symptomatyczne dla modernistycznej amnezji teologicznej. Jak pisał św. Augustyn: „Quid enim miserius misero non miserante se ipsum?” (Cóż jest nędzniejszego nad nędznika, który się nad sobą nie użala?)
Apelacja w czasach apostazji
Rozpoczęcie procesu apelacyjnego po półtora roku od wyroku pierwszej instancji jedynie pogłębia wrażenie farsy. W prawdziwym Kościele katolickim, jak przypomina Sobór Trydencki (sesja XIV, kan. 4), „nikt nie może […] być oskarżony w sądzie świeckim przed uznaniem winy przez sąd kościelny”. Tu zaś mamy do czynienia z odwróceniem porządku: świeccy sędziowie orzekający o duchownym, co Pius IX w Syllabusie (błąd 31) jednoznacznie potępił jako mieszanie kompetencji.
Wątpliwości co do manipulacji zeznaniami (ujawnione przez włoską prasę) to kolejny dowód, że struktury posoborowe przyjęły metody świata, który „leży w mocy Złego” (1 J 5,19). Św. Pius X w Lamentabili potępił tezę, że „Kościół nie może skutecznie bronić etyki ewangelicznej” – dziś widzimy, że nie może nawet obronić własnych finansów przed swoimi urzędnikami.
Rozgrywający się dramat to nie tylko upadek moralny jednostek, ale objaw agonalnych drgawek instytucji, która odrzuciła swoje założenia doktrynalne. Jak prorokował Pius XII w przemówieniu z 2 listopada 1954 roku: „Największym osłabieniem Kościoła jest wewnętrzne rozbicie, niezgoda, brak wzajemnego zaufania między jego członkami”.
Za artykułem:
Watykan: Zaczyna się proces apelacyjny kardynała Becciu (gosc.pl)
Data artykułu: 22.09.2025
