Portal „Więź” (23 września 2025) prezentuje rozmowę ze współpracującymi z sektą posoborową Moniką Gajdą i „diakonem” Marcinem Gajdą, którzy w imię fałszywie pojętej tolerancji propagują bierną akceptację apostazji dorosłych dzieci przez rzekomo „wierzących” rodziców. „Skoro dorosłe dziecko deklaruje się jako osoba niewierząca, to trzeba je takim właśnie zaakceptować, nie narzucając naszych zasad” – stwierdzają autorzy, całkowicie wypaczając katolickie pojęcie rodzicielskiego obowiązku.
Naturalistyczna redukcja rodzicielstwa do terapeutycznego accompagnamento
Proponowane przez Gajdów „podejście” stanowi jawną zdradę pierwszej zasady katolickiego wychowania, wyrażonej w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1917: „Pierwszymi i bezpośrednimi wychowawcami dzieci są rodzice, którzy obowiązani są w sposób odpowiadający ich powołaniu, tworzyć w rodzinie taką atmosferę, przenikniętą miłością i pobożnością względem Boga i ludzi, aby całe wychowanie zmierzało ku doskonałości osobistej, a także ku społeczności świeckiej i Kościołowi” (kan. 1113). Tymczasem pseudo-terapeutyczne rady o „pozwoleniu sobie na trudne uczucia” i „zrozumieniu własnej motywacji” służą de facto legitymizacji grzechu ciężkiego zaniedbania.
„Trzeba rozpoznać własną motywację, zrozumieć, co się z nami dzieje, i uczciwie się z tym zmierzyć. Dlaczego reaguję tak, jak reaguję? Z czego to wynika? Z miłości? Z troski o dziecko i jego lub jej życie wieczne?”
To retoryczne pytanie demaskuje całkowite zerwanie z nadprzyrodzoną perspektywą wiary. Św. Robert Bellarmin w De controversiis przypominał: „Gorszym niż morderstwo fizyczne jest morderstwo duszy przez dopuszczenie do jej zatracenia”. Katolicki rodzic nie ma „prawa” do biernej akceptacji apostazji – ma ścisły obowiązek czynnego przeciwdziałania przez modlitwę, pokutę i nieustanną konfrontację z błędem, co potwierdzał Pius XI w Divini illius Magistri: „Rodzice winnymi się staną wielkiego grzechu, jeżeli nie uczynią wszystkiego, co w ich mocy, albo jeżeli zaniedbają czuwać nad postępowaniem swoich dzieci, by ich chronić od zguby”.
Modernistyczna herezja ukryta w języku „duchowości”
Gajdowie operują typowo posoborowym słownikiem redukującym wiarę do subiektywnych przeżyć: „dojrzałe reagowanie”, „rozumienie siebie”, „poziom małego «ja» (ego)”. Brak jakiejkolwiek wzmianki o:
- obiektywnym stanie łaski uświęcającej
- niebezpieczeństwie potępienia wiecznego
- konieczności spowiedzi i nawrócenia
- praktyce wynagradzającej za bluźnierstwa
To milczenie jest wymowne. Jak zauważył św. Pius X w Pascendi dominici gregis, moderniści „dogmaty, sakramenty i hierarchię uważają za wytwory świadomości religijnej, podlegające nieustannej ewolucji” (nr 54). Gdy Gajdowa mówi o „pomieszanych motywacjach”, w rzeczywistości neguje niezmienność prawdy objawionej, sprowadzając wiarę do psychologicznego balastu.
Zdrada obowiązku napominania grzeszników
Najjaskrawszą herezją jest implicite odrzucenie przykazania miłości bliźniego, które – jak uczy Katechizm Rzymski – „nakazuje ratować duszę brata przez upomnienie”. Autorzy przemilczają kluczowy fragment Ewangelii: „Jeśli brat twój zgrzeszy, idź i upomnij go w cztery oczy” (Mt 18,15). Pius XII w przemówieniu do nowożeńców (1941) podkreślał: „Rodzice, którzy przez fałszywe współczucje pozwalają dzieciom na odstępstwo od wiary, stają się wspólnikami ich zdrady wobec Chrystusa Króla”.
Proponowana przez autorów bierność stanowi realizację potępionej w Syllabusie tezy 15: „Każdy człowiek jest wolny w przyjęciu i wyznawaniu tej religii, którą uzna za prawdziwą pod wpływem światła rozumu”. To właśnie owo „światło rozumu” prowadzi do potępienia, gdyż – jak przypomina Sobór Watykański I – „wiara nie jest ślepym poruszeniem duszy” (Dei Filius, rozdz. 3).
Posoborowe korzenie duchowej kapitulacji
Cała narracja Gajdów wyrasta z soborowego konstytutu Dignitatis humanae, który zradykalizował potępioną przez Grzegorza XVI w Mirari vos „szaleńczą opinię” wolności sumienia. Gdy Gajda jako „diakon” (święcenia ważne tylko do 1968) mówi o „akceptacji wyborów dziecka”, powtarza herezję Jana XXIII z Pacem in terris, że „człowiek ma prawo do wyznawania religii prywatnie i publicznie” – co Pius IX w Quanta cura nazwał „bezbożnym i śmiertelnym błędem”.
Brak także ostrzeżenia, że przyjmowanie „komunii” w strukturach posoborowych, gdzie „msza” została zredukowana do stołu zgromadzenia, a rubryki naruszają teologię Ofiary przebłagalnej, jest jeżeli nie li 'tylko’ świętokradztwem, to bałwochwalstwem. Milczenie o tym fakcie demaskuje prawdziwe intencje autorów – budowanie pseudo-kościoła pozbawionego nadprzyrodzonej misji.
Katolicka odpowiedź na apostazję dzieci
W obliczu odstępstwa dzieci, prawowierni rodzice winni:
- Zintensyfikować życie sakramentalne (Msza trydencka, codzienna Komunia wynagradzająca, spowiedź z pełnym żalem za grzechy)
- Odmawiać Różaniec w intencji nawrócenia dziecka, dodając akty strzeliste do Najświętszego Serca i Niepokalanego Serca Marji
- Zastosować kanoniczne napomnienia (Mt 18,15-17), włącznie z czasowym zerwaniem kontaktów, jeśli dziecko trwa w zgorszeniu
- Ofiarować dobrowolne umartwienia (posty, wstrzemięźliwość) jako zadośćuczynienie
- Rozpowszechniać poświęcenie rodziny Najświętszemu Sercu według formuły Leona XIII
Jak uczył św. Alfons Liguori: „Lepiej stracić dziecko doczesnie, niż pozwolić mu zgubić duszę na wieki”. Tymczasem Gajdowie proponują duchową eutanazję pod płaszczykiem „terapii integralnej” – kolejnej modernistycznej mistyfikacji.
Za artykułem:
Gdy dorosłe dzieci odchodzą od Kościoła (wiez.pl)
Data artykułu:
