Portal Tygodnik Powszechny (23 września 2025) informuje o jesiennych wystawach w polskich muzeach i galeriach, gloryfikujących twórczość feministyczną, modernistyczną oraz synkretyczne zestawienia sztuki dawnej ze współczesnymi eksperymentami. Artykuł stanowi apologię rewolucji kulturowej, gdzie estetyka służy destrukcji porządku nadprzyrodzonego.
Ideologiczne zawłaszczenie przestrzeni muzealnej
Przedstawiona w artykule „emancypacyjna” narracja o polskich artystkach 1850-1950 budzi głęboki niepokój doktrynalny. Wystawy takie jak „Co babie do pędzla?!” w Muzeum Narodowym w Lublinie czy „Kierunek Paryż” w warszawskiej Królikarni opierają się na fałszywej tezie Lindy Nochlin i Griseldy Pollock, jakoby Kościół katolicki systemowo wykluczał kobiety z życia artystycznego. Tymczasem historia sztuki sakralnej pełna jest przykładów fundatorek klasztorów, mecenasek sztuki religijnej czy mistyczek tworzących dzieła teologicznej głębi – od św. Hildegardy z Bingen po bł. Angelikę Kauffmann. Jak zauważył Pius XI w Quas primas: „Królestwo Chrystusa obejmuje wszystkich ludzi – i jednostki, i rodziny, i państwa”, co wyklucza jakąkolwiek dyskryminację płciową w obszarze służby Bożej.
Profanacja przestrzeni sakralnej
Szczególnie bulwersujące są próby wprzęgnięcia Wawelu w służbę modernistycznej rewolty. Zestawienie arrasów Zygmunta Augusta z tak zwanymi „abakanami” Magdaleny Abakanowicz w Sali Senatorskiej to akt wandalizmu kulturowego. Jak czytamy w Syllabusie bł. Piusa IX (1864): „Kościół nie może pogodzić się z postępem, liberalizmem i współczesną cywilizacją” (punkt 80). Umieszczenie w Zbrojowni „zbroi-sukni” projektu Balenciagi obok historycznych militariów to nie tylko bezguście, ale symboliczne poddanie sacrum pod władzę profanum.
Eksperymenty jako narzędzie demoralizacji
Promocja wystaw takich jak „Czarny karnawał” w Muzeum Narodowym w Warszawie (zestawienie Wojtkiewicza i Ensora) czy „Ciało. Rozkosz i ból” w Krupa Gallery Foundation we Wrocławiu uderza w fundamenty katolickiej etyki. Prezentowane tam dzieła Louise Bourgeois, Aliny Szapocznikow czy Barbary Falender gloryfikują erotyczną rozwiązłość i kult ciała, co stoi w jaskrawej sprzeczności z nauką św. Pawła: „Czy nie wiecie, że ciało wasze jest przybytkiem Ducha Świętego?” (1 Kor 6,19). Święte Oficjum w dekrecie Lamentabili sane (1907) potępiło podobne przejawy naturalizmu jako „sprzeczne z prawdą objawioną i moralnością chrześcijańską” (punkty 58-59).
Ukraińska narracja w służbie politycznego aktywizmu
Wystawy takie jak „Voices From Ukraine” czy „W oku cyklonu” w Muzeum Sztuki w Łodzi wykorzystują cierpienie narodu ukraińskiego do propagowania lewicowo-liberalnej agendy. Przedstawianie wojny przez pryzmat „zagrożeń dla demokracji i środowiska” to cyniczne odwrócenie uwagi od rzeczywistego konfliktu doktrynalnego między cywilizacją chrześcijańską a neomarksizmem. Jak przypomina Pius XI w Quas primas: „Pokój Chrystusowy w Królestwie Chrystusowym” możliwy jest jedynie przez poddanie wszystkich narodów pod władzę Zbawiciela.
Zamach na sacrum w Zamku Królewskim
Projektowane w Warszawie wystawy „Niech nas widzą! Wizerunek, strój, ciało” to kolejny przejaw kulturowego samobójstwa. Zestawienie szat królewskich z kreacjami Vivienne Westwood czy Alexandra McQueena stanowi symboliczną degradację władzy monarszej – pomnikowej w katolickiej nauce społecznej – do poziomu kaprysu modowego. Jak nauczał Leon XIII w Immortale Dei: „Władcy mają obowiązek publicznie czcić Chrystusa i Jego słuchać”, czemu przeczy promocja projektantów głoszących libertyńską rewoltę obyczajową.
Warszawski Zamek Królewski także skonfrontuje przeszłość ze współczesnością. 10 października zostanie otwarta ekspozycja „Niech nas widzą! Wizerunek, strój, ciało” (…) zestawiono tu zatem dzieła dawnych mistrzów z pracami współczesnych artystów i artystek, w tym Zofii Kulik i Karola Radziszewskiego, oraz kreacjami największych projektantów mody od Coco Chanel, Elsy Schiaparelli i Christiana Diora po Vivienne Westwood i Alexandra McQueena.
Ta kuratorska koncepcja łamie podstawową zasadę sztuki katolickiej wyrażoną w kanonie 1276 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r.: „Dzieła sztuki winny kierować umysły ku Bogu i utwierdzać wiernych w pobożności”. Prezentowanie strojów projektantów promujących rozwiązłość seksualną i genderową destrukcję to akt duchowego sabotażu.
Destrukcyjna rola Warsaw Gallery Weekend
Opisywana przez autora XV edycja Warsaw Gallery Weekend to festiwal artystycznego nihilizmu. Promocja twórczości Aleksandry Waliszewskiej czy Agaty Słowak uderza w katolickie pojęcie piękna jako transcendentnej wartości. Jak zauważył św. Pius X w Pascendi dominici gregis: „Moderniści poprzez sztukę dążą do zniszczenia świętej tradycji i wprowadzenia nowego porządku opartego na subiektywizmie”. Wystawy te, pełne deformacji i antyestetyki, są narzędziem inżynierii społecznej zmierzającej do odarcia człowieka z poczucia sacrum.
Opisywany w artykule sezon kulturalny stanowi jaskrawy przykład realizacji programu potępionego w Syllabusie bł. Piusa IX (punkty 39-55): od zrównania sztuki sakralnej z profanacką (wystawy wawelskie), przez promocję libertyńskiej moralności (Wrocław), po rewizję historii sztuki w duchu gender (Lublin). W obliczu tej kulturowej apokalipsy należy przypomnieć słowa Piusa XI z Quas primas: „Kiedy ludzie wyrzucili Jezusa Chrystusa i Jego święte prawo z obyczajów życia prywatnego i publicznego, wtedy spotkały nas nieszczęścia”. Dopóki sztuka nie powróci na służbę Królowi Wszechświata, żadne muzealne inicjatywy nie zasługują na miano kultury.
Za artykułem:
Nie tylko Boznańska i Chełmoński. Najciekawsze wystawy jesieni (tygodnikpowszechny.pl)
Data artykułu: 23.09.2025
