Portal EWTN News (23 września 2025) relacjonuje wystąpienie „kardynała” George’a Jacoba Koovakada, nowego prefekta watykańskiej Dykasterii ds. Dialogu Międzyreligijnego, który podczas VIII Kongresu Przywódców Światowych i Tradycyjnych Religii w Kazachstanie określił dialog międzyreligijny jako „konieczną drogę naprzód w podzielonym i pogrążającym się w mroku świecie”. „Kardynał” stwierdził, że dialog nie stanowi „kompromisu w zakresie tożsamości katolickiej”, lecz jest sposobem budowania relacji opartych na „zaufaniu” i wzajemnym uczeniu się. W przemówieniu końcowym odczytał deklarację potępiającą terroryzm i przemoc, podkreślając potrzebę jedności ludzi wierzących w Boga. „Nawet samo mówienie wspólnie o terroryzmie, o sprzeciwie wobec przemocy – te rzeczy są ważne” – oznajmił hierarcha. Spotkał się także z katolikosem Aramem I z Apostolskiego Kościoła Ormiańskiego oraz „patriarchą” Cyrylem z Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, określając te rozmowy jako „owocne chwile braterstwa”. Na zakończenie wezwał katolików do modlitwy o „pokój i nawrócenie serc”.
Naturalistyczna redukcja misji Kościoła do terapii społecznej
Retoryka przedstawiona przez „kardynała” Koovakada stanowi klasyczny przykład modernistycznej substytucji nadprzyrodzonej misji Kościoła świeckim aktywizmem humanitarnym. Gdy hierarcha mówi: „Tylko poprzez dialog, tylko idąc razem, możemy przynieść jakąś nadzieję, jakieś światło w codziennym życiu”, dokonuje radykalnego przekształcenia depositum fidei (depozytu wiary) w narzędzie socjotechniki. Kościół Chrystusowy – zgodnie z niezmiennym nauczaniem – został ustanowiony jako „jedyna arka zbawienia” (Pius IX, Singulari quadam), a jego nadrzędnym celem jest „uwielbienie Boga i zbawienie dusz” (Pius X, Katechizm). Tymczasem sekta posoborowa sprowadza Kościół do roli NGO zajmującej się zarządzaniem konfliktami społecznymi, co Pius XI w Quas Primas nazwał „odrzuceniem królewskiej godności Chrystusa”.
„Interreligious dialogue means building up relations. Without relationships, we cannot move ahead”
To zdanie demaskuje antychrześcijańską logikę relatywizmu. Św. Pius X w dekrecie Lamentabili sane exitu potępił tezę, że „Objawienie, które stanowi przedmiot wiary katolickiej, nie zakończyło się wraz z Apostołami” (propozycja 21). Dialog jako cel sam w sobie implikuje otwartość na ciągłe „objawienie” poprzez inne religie, co jest herezją modernizmu. Kardynał Louis Billot ostrzegał: „Ktokolwiek twierdzi, że Chrystus nie jest jedynym pośrednikiem między Bogiem a ludźmi, zaprzecza fundamentowi wiary”.
Teologiczne samobójstwo w imię fałszywego braterstwa
Podkreślanie przez Koovakada rzekomego wzrostu wiary dzięki kontaktom z niekatolikami stanowi jawną zdradę kanonu trydenckiego: „Jeśli ktoś twierdzi, że ludzie mogą być zbawieni w każdej religii, niech będzie wyklęty” (Sobór Trydencki, sesja VII). Tymczasem hierarcha oświadcza: „Kiedy my, jako osoby religijne, wchodzimy w kontakt z innymi ludźmi, jest to także okazja do wyjaśnienia naszej wiary. Zachęca nas to do nauki i rozwoju naszej własnej wiary”. To ewidentne odstępstwo od zasady extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia) potwierdzonej przez Piusa XII w Mystici Corporis Christi.
Szczególnie wymowne jest milczenie dotyczące konieczności nawrócenia uczestników dialogu. Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 r. (kan. 1350) nakazywał kapłanom „prowadzić heretyków i schizmatyków do jedności Kościoła”. Tymczasem spotkania z prawosławnymi i ormiańskimi duchownymi opisane są wyłącznie w kategoriach „wymiany pozdrowień”, bez najmniejszej wzmianki o obowiązku powrotu do jedynego Kościoła Założyciela. Św. Robert Bellarmin przypominał: „Nie wystarczy być chrześcijaninem – trzeba być członkiem Kościoła rzymskiego”.
Kazachstańska deklaracja jako antyteza Chrystusowego Królestwa
Czytanie przez „kardynała” końcowego dokumentu kongresu to symboliczne ukoronowanie apostazji. Dokumenty tego typu – jak zauważył już Pius XI w Mortalium animos – są „zdradą prawdy pod pozorem miłości”. Wspólne potępienie przemocy i terroryzmu, choć pozornie szlachetne, służy stworzeniu globalnej religii obywatelskiej opartej na naturalnej moralności, co Pius IX w Syllabusie potępił jako „błąd naturalizmu” (propozycja 3). Tymczasem Kościół głosi, że prawdziwy pokój może nadejść jedynie poprzez społeczne panowanie Chrystusa Króla: „Pokój Chrystusa w Królestwie Chrystusa” (Pius XI, Quas Primas).
„We, the people who believe in God, are the majority in the world. But too often we are silent, or we are divided. So, it is important that we come together”
To zdanie obnaża ekumeniczny synkretyzm sekty posoborowej. Św. Pius X w Lamentabili potępił tezę, że „dogmaty mogą być interpretowane w sposób ewoluujący” (propozycja 62). Tymczasem „kardynał” utożsamia katolików z wyznawcami innych religii monoteistycznych, negując wyjątkowość Objawienia. Jak zauważył arcybiskup Marcel Lefebvre: „Dialog oznacza śmierć misyjnego ducha”.
Modlitwa o nawrócenie serc czy modlitwa o utrwalenie błędu?
Końcowy apel Koovakada o modlitwę o „pokój i nawrócenie serc” brzmi szczególnie cynicznie w kontekście całkowitego pominięcia konieczności nawrócenia na katolicyzm. Prawdziwa modlitwa o nawrócenie – jak uczył św. Augustyn – musi obejmować prośbę o uznanie prymatu Piotra i przyjęcie całej nauki katolickiej. Tymczasem modlitwa proponowana przez „kardynała” sprowadza się do mglistego życzenia „zmiany serc” oderwanej od prawdy objawionej, co stanowi realizację modernistycznej zasady „wiara jako uczucie” potępionej w Pascendi dominici gregis.
Milczenie dotyczące świętokradzkiej komunii rozdawanej podczas takich spotkań (choćby w formie „modlitwy wspólnej”) oraz brak ostrzeżenia przed uczestnictwem w niekatolickich obrzędach dodatkowo świadczy o całkowitym zerwaniu z dyscypliną Kościoła. Kodeks z 1917 r. (kan. 1258) zabraniał nawet biernego uczestnictwa w kultach niekatolickich pod karą ekskomuniki.
Kontynuacja rewolucji soborowej pod nowym szyldem
Podkreślanie przez Koovakada „kontynuacji z papieżem Franciszkiem” oraz określanie siebie jako „owocu miłości papieża Franciszka do dialogu i pokoju” ujawnia diaboliczną ciągłość sekty posoborowej. Jak zauważył abp Marcel Lefebvre: „Modernizm nie umarł wraz z Pawłem VI – on tylko zmienia maski”. „Papież” Leon XIV, kontynuując linię swych poprzedników, utrzymuje strukturę pseudokościoła całkowicie oderwanego od depozytu wiary.
Cała narracja o „nowym świecie” budowanym poprzez dialog stanowi realizację masońskiego postulatu „unii religii” potępionego przez Leona XIII w Humanum genus. Jak ostrzegał Pius IX w Syllabusie: „Błędem jest twierdzenie, że protestantyzm to tylko inna forma tej samej prawdziwej religii chrześcijańskiej” (propozycja 18). Tymczasem struktury okupujące Watykan konsekwentnie wprowadzają w życie program apostazji zapowiedziany już w „soborowym” dekrecie Nostra aetate.
W obliczu tej jawnej zdrady jedyną odpowiedzią wiernych katolików pozostaje nieustanna modlitwa o triumf Niepokalanego Serca Marji i rychłe przywrócenie społecznego panowania Chrystusa Króla. Jak przypominał Pius XI: „Pokój prawdziwy zajaśnieje dopiero wtedy, gdy wszystkie narody uznają panowanie naszego Zbawiciela”.
Za artykułem:
Cardinal Koovakad defends Catholic dialogue with other religions as global tensions rise (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 23.09.2025
