Portal Catholic News Agency (23 września 2025) informuje o decyzji „kardynała” Blase’a Cupicha z Chicago, który zamierza uhonorować proaborcyjnego senatora Richarda Durbina „Nagrodą za Całokształt Osiągnięć” podczas zbiórki funduszy na rzecz imigrantów. Decyzja ta spotkała się z ostrym sprzeciwem biskupa Thomasa Paprockiego z Springfield, który od 2004 roku zabronił Durbinowi przyjmowania Komunii Świętej ze względu na jego konsekwentne poparcie dla aborcji. W obronie stanowiska Cupich powołał się na instrukcję „Kongregacji Nauki Wiary” z 2021 roku, argumentując, że Durbin zasługuje na nagrodę za działania na rzecz „katolickiej nauki społecznej w dziedzinie imigracji, troski o ubogich, ekologii i światowego pokoju”.
Relatywizacja fundamentalnego prawa Bożego
Stanowisko „kardynała” Cupicha stanowi klasyczny przykład modernistycznej sofistyki, która relatywizuje absolutny charakter katolickiej moralności. Jego słowa: „Nauczanie katolickie o życiu i godności nie może być sprowadzone do pojedynczej kwestii, nawet tak ważnej jak aborcja” są jawnym zaprzeczeniem niezmiennej doktryny Kościoła.
Papież Pius XI w encyklice Casti Connubii (1930) nauczał: „Niewinne życie ludzkie, niezależnie od stadium rozwoju, pozostaje nienaruszalne. Każdy zamach na nie stanowi zbrodnię wołającą o pomstę do nieba”. Tymczasem Durbin konsekwentnie głosował przeciwko ustawom zakazującym aborcji po 20. tygodniu ciąży, przeciwko ochronie dzieci, które przeżyły próbę aborcji, a także wspierał finansowanie aborcji z funduszy federalnych.
Biskup Paprocki słusznie zauważył, że nagradzanie takiej osoby bezpośrednio narusza zasady archidiecezji Chicago, które wyraźnie zabraniają honorowania osób „których publiczne stanowisko jest sprzeczne z fundamentalnymi zasadami moralnymi Kościoła Katolickiego”.
Fałszywa eklezjologia „dialogu” zamiast napomnienia
Cupich powołuje się na instrukcję „Kongregacji Nauki Wiary” z maja 2021 roku, która rzekomo nakazuje biskupom „dialog z katolickimi politykami jako środek zrozumienia ich stanowisk”. To ewidentne nadużycie w świetle tradycyjnej dyscypliny kościelnej.
Papież Pius X w encyklice Pascendi Dominici Gregis (1907) demaskował takich modernistów: „Nowi apologeci wchodzą w układy z przeciwnikami, upodabniając się do nich”. Zamiast wymagać od Durbina publicznej pokuty i odrzucenia błędów, Cupich wybiera strategię „włączania”, która faktycznie jest przyzwoleniem na grzech.
Dekret Świętego Oficjum Lamentabili sane exitu (1907) wyraźnie potępia twierdzenie, że „Kościół może zmieniać swoje pojęcia w zgodzie z postępem wiedzy” (propozycja 64). Tymczasem Cupich dokonuje właśnie takiej instrumentalizacji doktryny.
Profanacja dyscypliny sakramentalnej
Najcięższym aspektem tej sprawy jest całkowite pogwałcenie dyscypliny kościelnej. Durbin od ponad dwóch dekad ma zakaz przyjmowania Komunii Świętej w diecezji Springfield. Kanon 855 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 stanowił: „Publiczni grzesznicy, jeśli są uporczywi i nie okazują żalu, mają być odsunięci od Komunii Świętej”.
„Kardynał” Cupich, przyjmując Durbina jako „parafianina” Chicago, ignoruje nie tylko jurysdykcję biskupa Paprockiego, ale przede wszystkim zasadę jedności dyscypliny sakramentalnej. Jak zauważył biskup Paprocki: „Przyznanie nagrody przez Biuro «Godności Człowieka i Solidarności» osobie popierającej zabijanie niewinnych jest absurdem”.
Ideologiczne wypaczenie „spójnej etyki życia”
Retoryka „spójnej etyki życia”, którą posługuje się Cupich, została stworzona przez „kardynała” Josepha Bernardina w latach 80. jako narzędzie relatywizacji aborcji. Papież Pius XI w Quas Primas (1925) nauczał przeciwnie: „Pokój Chrystusowy możliwy jest jedynie w Królestwie Chrystusowym. Dopóki jednostki i państwa odmawiają poddania się panowaniu Zbawiciela, nie zaznamy prawdziwego pokoju”.
Moderniści odwracają tę hierarchię – współpracują z jawnymi grzesznikami w drugorzędnych kwestiach, zdradzając fundamenty moralne. Św. Pius X w Notre charge apostolique (1910) potępił takie postawy: „Katolicy nie mogą wprowadzać żadnej nowej etyki, która przyjmowałaby miłosierdzie bez prawdy”.
Systemowy upadek dyscypliny w posoborowiu
Cała sprawa obnaża głęboki kryzys autorytetu w strukturach posoborowych. Z jednej strony biskup Paprocki próbuje egzekwować dyscyplinę, z drugiej – „kardynał” Cupich jawnie ją łamie. To część szerszego schematu – w Polsce „prymas” Wojda przyznał niedawno, że około 200 „księży” głosi herezje bezkarnie.
Papież Leon XIII w Libertas Praestantissimum (1888) przypominał: „Gdy prawa państwa sprzeciwiają się przykazaniom Bożym, należy bardziej słuchać Boga niż ludzi”. Dlatego słuszna jest zapowiedź Illinois Right to Life o organizacji protestów – milczenie byłoby współudziałem w grzechu.
Aborcja jako probierz apostazji
Sprawa ta jest probierzem wierności. Struktury okupujące Watykan nagradzają morderców nienarodzonych, podczas gdy prawdziwi katolicy muszą wołać: Non possumus! Dekret Świętego Oficjum z 1949 roku określał współpracę z komunistami jako ciężkie przestępstwo – cóż dopiero nagradzanie obrońców aborcji, której ofiary liczone są w setkach milionów.
Jak pisał św. Jan Chryzostom: „Nie ma większej nienawiści niż wydawanie niewinnych na śmierć w imię fałszywego miłosierdzia”. Dopóki pseudo-hierarchia będzie nagradzać heretyków, prawdziwy Kościół pozostanie w katakumbach – wierny do końca.
Za artykułem:
Cardinal Cupich defends decision to honor pro-abortion senator at immigration fundraiser (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 23.09.2025
